Κείμενο: Σοφία Ασαλέα
Ψυχολόγος- εκπαιδευόμενη στην συστημική ψυχοθεραπεία
Ίσως ακούγεται πολύ κλισέ κι όμως αν γύριζα το χρόνο πίσω θα το έκανα ξανά. Δεν θα έλεγα «όχι». Πάλι, αφελώς καταφατικά θα αποκρινόμουν. Όχι τόσο γι’ αυτά που μου χάρισες. Η αγάπη και η ευτυχία είναι δώρα πολύτιμα και γι’ αυτό δεν τα έχουν όλοι στην κατοχή τους. Εξάλλου έχουν βαρύ τίμημα και συ απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ δεν ήσουνα για τέτοια. Ούτε γιατί απλόχερα μου χάρισες το χρόνο και το κορμί σου. Αυτά ήταν για σένα κάτι περισσότερο από αυτονόητα. Ο λόγος που επανειλημμένα θα έλεγα το «ναι» είναι γιατί με έβαλες να αναμετρηθώ με τον πιο δύσκολο αντίπαλο, τον εαυτό μου. Ξαφνιάστηκες ε;
Μπορεί να με άφησες στη μέση μιας αρχικά άνισης καταμέτρησης, αλλά ήδη οι πόντοι άρχισαν να βαραίνουν τη δική μου πλευρά. Η κλεψύδρα του χρόνου που ήταν υπέρ σου έχει αρχίσει να μου χαρίζει κάποιους κόκκους άμμου. Ακριβοδίκαια βέβαια. Παρόλο που το κίνητρό σου ήταν κενό ουσιώδους στοιχείου, εγώ σου λέω πως θα το ξαναζούσα. Γιατί μ’ έμαθες να ξεχωρίζω πως το ωραίο δεν είναι πάντα ωραίο. Και πως το παραμύθι πάντα κρύβει λίγη αλήθεια. Και πως η αλήθεια πάντα κρύβει λίγο παραμύθι. Κι ότι βαθιά μέσα σου τα ξέρεις όλα. Κι ότι πάντα περιμένεις μια αφορμή που θα στα επιβεβαιώσει. Και η επιβεβαίωση αυτή θα σημάνει ένα τέλος και μια αρχή. Τέλος για το «εμείς», αρχή για το «εγώ».
Δεν είναι πάντα τόσο κακό το «εγώ». Όταν ειδικά το «εμείς» ασκεί πάνω σου μια βαθιά εσωτερική αποδιοργάνωση, τότε το «εγώ» είναι λυτρωτικό. Δεν λειτουργεί απλά επουλωτικά. Οδηγεί στην αναγέννηση και στην εκ νέου εσωτερικευμένη εξωτερίκευση. Κι αυτό πίστεψέ με είναι πιο δυνατό κι από τον πόνο. Γιατί εκεί συναντιέται το «εγώ» με το «εμένα» και μαζί ξεκινούν την πορεία «για εμένα» δημιουργώντας μια νέα τάξη πραγμάτων τόσο εσωτερική όσο και εξωτερική.
Κάπου εκεί θα βρεις κι εμένα. Μπορεί να μην με γνωρίσεις. Για μένα πλέον θα ‘σαι γνώριμος όπως είναι ένας φίλος από τα παλιά. Απαράλλαχτος θα μείνεις. Το παρόν πάντα περιλαμβάνει σημάδια απ’ το μέλλον, τα οποία προηγουμένως ήταν παρελθόν. Κι εσύ είσαι τόσο ίδιος… Δεν θα με γνωρίσεις. Γι’ αυτό θα με πλησιάσεις. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα συστηθούμε. Απλά κοιτώντας με θα μονολογήσεις ψιθυριστά «Κάτι μου θυμίζει…».
ΠΗΓΗ...http://www.animartists.com/
2 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.