Τα π ά ν τ α. Τα πάντα ήθελε να ζήσει μαζί του.
Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε. Πάθος, έρωτα, τρέλα... Και ύστερα, αυτά τα ατελείωτα ξενύχτια πάνω από ένα κινητό να περιμένει τηλεφώνημα του, ακόμα και όταν τους χώριζαν περισσότερο από 4.000 χλμ απόσταση.
Τα πάντα... Αλλά ποιο είναι αυτό το πάντα για να μπορεί να το ορίσει κάποιος; Πόσο είναι το πάντα για να το μετρήσει κανείς; Για να το κυνηγήσει; Για να το διεκδικήσει; Για να το απαιτήσει;
Της αρκούσε να είναι απλά δίπλα του. Να τον κοιτάει. Να τον αγγίζει. Να νιώθει την ανάσα του στο πρόσωπο της. Να αισθάνεται τα χέρια του να τυλίγονται γύρω της, μέσα στον ύπνο τους…
Να ξυπνάει πλάι του, να μαγειρεύουν αγκαλιασμένοι μπροστά από την κουζίνα, να αποκοιμούνται ο ένας πάνω στον άλλο, στον καναπέ, τα Σαββατόβραδα, βλέποντας ταινίες…
Αυτά και άλλα πολλά. Μα είναι αυτά πολλά ή μήπως του ήταν λίγα;
Και όταν αυτή του έλεγε τα όνειρα της, αυτός την κοιτούσε μέσα στα μάτια σωπαίνοντας. Της έλεγε πως την αγαπάει, χωρίς να μιλάει, της έδειχνε πόσο τη χρειαζόταν, χωρίς να της το ζητάει. Έλεγε πως ονειρευόταν και αυτός, αλλά δεν ήθελε να ακούσει κανείς τα όνειρα του. Από φόβο ίσως, μην πάει κάτι στραβά. Ίσως …τελικά ποτέ να μην άκουσε και ο ίδιος τη φωνή του.
Και ξαφνικά, μέσα σε λίγα λεπτά, με ένα μόνο τηλεφώνημα του, το δικό τους «πάντα» έγινε ένα «τίποτα». Το κάστρο τους έγινε σκόνη, τα όνειρα, παγίδες.. Οι αγκαλιές, φυλακές, τα φιλιά, δαγκωματιές, τα λόγια, σφαίρες, που διαπερνούσαν όλο της το σώμα, σηκώνοντας το στον αέρα, αργά, και πετώντας το στο έδαφος με δύναμη.
Ήταν η δύναμη του. Αυτή που έκρυβε καλά μέσα του, μαζί με τα όνειρα του, ικανή να τα διαλύσει όλα, μέσα σε μια στιγμή.
Λένε πως δεν υπάρχει το «πάντα». Και αν όντως δεν υπάρχει, εμείς γιατί το πιστεύουμε; Γιατί το λέμε; Γιατί;
Είναι η ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σε μια αγάπη που θα κρατήσει για «πάντα». Για να την κάνει ιδανική, να την μετατρέψει σε Θεά και να την «προσκυνήσει». Να δώσει όλο του το «είναι» σε αυτή, να της χαρίσει την καρδιά και το μυαλό του και να παραδοθεί.
Και όταν αυτό το «πάντα» τελειώσει, μας είναι οδυνηρό να καταρρίψουμε τον κόσμο μας, να αφήσουμε τις συνήθειες μας, να παραδεχτούμε πως τελείωσαν τα όνειρα μας.
Όπως τελειώνει ο καφές σου, με άρωμα καραμέλας… Όπως τελειώνει το τσιγάρο που καπνίζεις, όταν τον σκέφτεσαι... Όπως τελειώνει το βιβλίο που διαβάζεις, όπως τελειώνει η αγαπημένη σου ταινία…
Έτσι, τελειώνει και αυτό το «πάντα» μιας σχέσης.
Και όπως μπορείς να γεμίσεις ξανά μια κούπα με καφέ, να ανάψεις ένα ακόμα τσιγάρο, να ξεκινήσεις ένα νέο βιβλίο, να δεις άλλη μια ταινία από την αρχή…
Έτσι, αρχίζει ένα καινούργιο απροσδιόριστο «πάντα», πάντοτε με αρχή, μέση και τέλος.
Ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε λοιπόν τα «αρώματα», τις «αισθήσεις» και τις γλυκόπικρες «γεύσεις» που μας αφήνει στο πέρασμα του όλο αυτό, και ας ρισκάρουμε τα ζήσουμε «τα πάντα» για ένα «τίποτα»…
Γράφει η Niovi G
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.