ΜΕ ΛΕΝΕ ΧΑΣΙΜ

Εφτά το πρωί και στο μεγάλο  δημόσιο κτίριο, οι καθαρίστριες τελειώνουν με την καθημερινή λάτρα, ενώ κόσμος πολύς άρχισε να καταφθάνει, πιάνοντας σειρά στα γραφεία και τα γκισέ, του τμήματος υγείας, όπου εξετάζονται αναπηρικές συντάξεις.

Στο μεγάλο σαλόνι, ήδη τα περισσότερα καθίσματα έχουν καταληφθεί, ενώ τρεις άλλοι ασθενείς καθισμένοι στα καροτσάκια τους,  περιμένουν υπομονετικά, έχοντας στα γόνατά τους τεράστιους φακέλους από μαγνητικές τομογραφίες.

Απέναντι, σε δυο κλειστές πόρτες, είναι αναρτημένες μακροσκελείς λίστες με ονόματα, ορίζοντας την σειρά του κάθε εξεταζόμενου.

Ένας κοντόχοντρος 60ρης κύριος, με ένα κοντομάνικο άσπρο μπλουζάκι, που καλύπτει τη μισή κοιλιά του, κάθεται σε έναν βαθύ καναπέ και με τα δυο του χέρια στις πολύχρωμες τιράντες του, άρχισε να ροχαλίζει, συνεχίζοντας τον πρωινό ύπνο του.

Δίπλα του μια μαυροντυμένη κυρία κρατά στην αγκαλιά της ένα αδύνατο και χλωμό κοριτσάκι, που τα μάτια του κοιτάνε στραβά, και του κάνει αέρα με μια αυτοσχέδια βεντάλια.

Μια ομάδα ανθρώπων σε ένα υποτυπώδες γραφείο, σημειώνει τα ονόματα των παρευρισκόμενων, για να μπει μια σωστή σειρά συζητώντας μεγαλόφωνα.

Νοσοκόμες πηγαινοέρχονται βροντώντας κάθε τόσο τις παλιές ξύλινες πόρτες, διακόπτοντας τον ύπνο του «τιραντάκια», που δυσανασχετεί μουρμουρίζοντας.

Σε έναν διπλό καναπέ δυο καλοντυμένες γιαγιάδες, έχουν πιάσει το κουτσομπολιό και εξιστορούν τις νεανικές τους αναμνήσεις, όταν πήγαιναν εκδρομές στη θάλασσα.

Πιο πέρα μια οικογένεια ρομά, αν κρίνω από τις παρδαλές φορεσιές των τριών θηλυκών, με ακαταλαβίστικες εκφράσεις φωνάζουν μεταξύ τους, κοιτώντας τον μουστακαλή ηλικιωμένο αρχηγό τους, ο οποίος χαμογελάει αποκαλύπτοντας τα δυο χρυσά του δόντια.

Σε μια γωνία της αίθουσας, ένας νεαρός μελαψός τύπος, γύρω στα 40 με παρουσιαστικό που θυμίζει Ανατολίτη, κάθεται ήσυχα σε ένα περβάζι, έχοντας ένα σακίδιο περασμένο σταυρωτά στο στήθος του, διαβάζοντας με προσήλωση , ένα βιβλίο με Αγγλικά γράμματα.

Τον όλο θίασο ολοκληρώνει ένας τεράστιος, χοντρός 65ρης, με φουσκωμένα κατακόκκινα μάγουλα, σαν παιδικά μπαλόνια, που ασθμαίνοντας και περπατώντας με δυσκολία πέρα δώθε,  μουρμουρίζει διάφορες βρισιές, κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα.

Σε κάποια στιγμή, ύστερα από αρκετή ώρα καθυστέρηση, ξεκίνησε η διαδικασία των εξετάσεων και μετά από τα δυο τρία πρώτα νούμερα, άρχισε η σειρά να σπάει και πολλές «σφήνες» να δημιουργούν πανδαιμόνιο.

Ορισμένοι κουτοπόνηροι, βρίσκοντας του κόσμου τις δικαιολογίες, κατάφεραν και έσπασαν την ομαλή πορεία και τα πνεύματα άρχισαν να οξύνονται.

Το αποκορύφωμα ήταν, όταν μια μικρή Αλβανίδα μπήκε στο γραφείο των γιατρών, καθόλα νόμιμα, αφού την κάλεσαν με το όνομά της, βάσει της αναρτημένης λίστας.

Ο θηριώδης χοντρός ξέσπασε, βγάζοντας άναρθρες, μπάσες φωνές, και  η βαριά του ανάσα, ακουγόταν σαν φυσερό από στεγνοκαθαριστήρια.

-«Γαμώ την φάρα τους, και αυτούς, που μας τους έφεραν εδώ» γρύλισε.

-«Άχρηστα τομάρια, που τους ταΐζουμε και τους φερόμαστε καλύτερα από τους δικούς μας. Πού είσαι ρε Παπαδόπουλε να τους βάλεις στα καράβια και να τους βουλιάξεις μεσοπέλαγα.Όλοι τους κοπρόσκυλα, ρεμάλια και ανεπρόκοποι, παράσιτα στην Ελλάδα, χωρίς να προσφέρουν τίποτα, μόνο να κλέβουν και να αφαιρούν ζωές….»

Τα μάτια του είχαν πεταχτεί έξω από τις κόγχες, και το μίσος του για όλους τους ξένους φάνταζε αβυσσαλέο. Κάποιοι κουνούσαν συγκαταβατικά το κεφάλι τους συμφωνώντας, ενώ κάποιοι άλλοι του συνέστησαν να ηρεμήσει και να σωπάσει, τελειώνοντας τις άδικες προσβολές.

Εκτός εαυτού ο μεγαλόσωμος κύριος συνέχισε και σε μια στιγμή, το κόκκινο χρώμα του προσώπου του, έγινε έντονο μώβ, και αφήνοντας ένα συρικτό φύσημα, σωριάστηκε λιπόθυμος καταγής, στα άσπρα σκληρά μάρμαρα της αίθουσας.

Πανικός επικράτησε ενώ ο λιπόθυμος  γίγαντας δεν ενέπνεε, σημάδι εγκεφαλικού ή ανακοπής. Όλοι οι παρευρισκόμενοι τα έχασαν  και κάποιος έτρεξε προς τα γραφεία των γιατρών για να καλέσει βοήθεια.

Ο μελαψός νεαρός πετάγεται από τη γωνιά, που ήταν κουρνιασμένος, πετώντας το βιβλίο που διάβαζε, και με επαγγελματικές θαρρείς κινήσεις, γονάτισε δίπλα στον  ξεψυχισμένο φωνακλά και ξεκίνησε μαλάξεις στο στήθος του προσπαθώντας να τον επαναφέρει.

Βλέποντας ότι δεν ανταποκρίνεται, του ανοίγει το γεμάτο αφρούς στόμα και μη διστάζοντας του κάνει τεχνητές αναπνοές κολλώντας τα χείλη του στα δικά  του.

Μετά από τριών λεπτών προσπάθειες, ο γιγαντόσωμος άνθρωπος άρχισε να παίρνει ανάσες και βήχοντας με κόπο, άνοιξε τα τεράστια μάτια του δείχνοντας να συνέρχεται.

Κατέφθασαν σε λίγο και οι γιατροί από τα γύρω γραφεία, οι οποίοι μετά από μια πρόχειρη εξέταση, επιβεβαίωσαν ότι δεν συντρέχει πια κίνδυνος και του συνέστησαν να πάει σε έναν καρδιολόγο για περαιτέρω εξετάσεις.

Αφού ξεπέρασε το συγκλονιστικό σόκ, ο τεράστιος κόκκινος γίγαντας, ρώτησε τους παρευρισκόμενους,  να του πουν ποιος τον επανέφερε, και του δείξανε τον μικροκαμωμένο μελαψό νεαρό στη γωνία.

Του κάνει σινιάλο να έρθει προς το μέρος του, και αφού ήρθε, πιάνει τα χέρια του σωτήρα του και τα φιλάει με ευγνωμοσύνη.

-«Σε ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθειά σου, παιδί μου, ο θεός να σου το ανταποδώσει. Πώς σε λένε;»

Ο νεαρός από μηχανής θεός, κατέβασε τα κατάμαυρα μάτια του στο πάτωμα και με σπαστά Ελληνικά, είπε:

-«Έκανα το καθήκον μου κύριε, δεν χρειάζεται να με ευχαριστείτε. Με λένε Χασίμ, είμαι από το Πακιστάν, έχω σπουδάσει ιατρική και δουλεύω εδώ στην Ελλάδα στα κεράσια, μαζεύοντας χρήματα, που τα στέλνω στη πατρίδα μου για να ζήσει η οκταμελής οικογένειά μου».

Posted in: ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ , ΕΛΛΑΔΑ , ΚΟΣΜΟΣ , ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ , ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ