ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ.

Μάρτιος 2013.
Έδεσσα.
Στην περιοχή της ΔΕΗ.
Ο ήχος των ορμητικών νερών  του παρακείμενου ειδυλλιακού ποταμού, σβήνει τα βήματα των πολυάριθμων ανθρώπων, που κατακλύζουν το πέτρινο κτίριο.
Πρόσωπα συνοφρυωμένα, σκεφτικά, κρατώντας διάφορα χαρτιά, δρασκελίζουν βιαστικά τα σκαλοπάτια κατευθυνόμενοι στις υπηρεσίες.
Το υποτυπώδες σαλόνι στον προθάλαμο γεμάτο από κόσμο.
Ένα μηχάνημα βγάζει χαρτάκια, δίνοντας σειρά προτεραιότητας.
Τα γκισέ γεμάτα, με τον αρμόδιο υπάλληλο από την μια μεριά, τον πελάτη-καταναλωτή από την άλλη.
Στον απέναντι κόκκινο διπλό καναπέ κάθονται δυο άτομα. Ένας ηλικιωμένος κύριος, με το καπελάκι στο κεφάλι, κρατώντας στα ροζιασμένα χέρια του ένα απόκομμα λογαριασμού. Τα χοντρά μαύρα γυαλιά μπαινοβγαίνουν στα μάτια του, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το χαρτί. Γύρω στα εβδομήντα, με τα χέρια του να σιγοτρέμουν από το πέρασμα των χρόνων.
Δίπλα του μια νεαρή κυρία γύρω στα τριάντα. Τα ατημέλητα μακρυά μαλλιά της, πέφτουν μέχρι τους ώμους. Το χρώμα τους απροσδιόριστο, καθώς είναι εμφανές, ότι έχουν πολύ καιρό να βαφούν. Το αμακιγιάριστο πρόσωπό της, ανήσυχο. Τα μάτια της κατακόκκινα, σημάδι ότι ξενύχτησε ή έκλαψε. Στην δεξιά τσέπη του πολυφορεμένου πανωφοριού της μια δέσμη χαρτιών.
-Κι εσύ για να πληρώσεις κοπελιά; ρωτάει ο ηλικιωμένος,  θέλοντας να πιάσει κουβέντα.
Η νεαρή με ένα χαμόγελο ευγενείας τον κοιτάζει γλυκά και σαν να μιλούσε στον παππού της του αποκρίνεται:
 - Ήρθα για να πληρώσω, αλλά δεν μου φτάνουν τα χρήματα. Ο λογαριασμός είναι πολύ μεγάλος για τις δυνάμεις μου. Έτσι ήρθα να παρακαλέσω, να κάνω , αν γίνεται κάποιον διακανονισμό. Ο άντρας μου δεν έχει σταθερή δουλειά, κι εγώ δεν μπορώ να βοηθήσω γιατί έχουμε δυο μικρά παιδάκια, το ένα είναι μόλις πέντε μηνών. Παλεύουμε πρώτα να έχουμε το φαΐ και το γάλα των παιδιών και μετά να ανταποκριθούμε στα κάθε είδους «χαράτσια».
Τα μεγάλα καστανά της μάτια υγράνθηκαν, βούρκωσαν.
Κάνοντας προσπάθεια να συγκρατήσει τα δάκρυά της, στρέφει το βλέμμα της αλλού.
-Μη στεναχωριέσαι παιδί μου, απάντησε ο παππούς.
Έχετε την υγειά σας, είστε νέοι και θα τα καταφέρετε.
Η φωνή του έβγαινε αδύναμη, σημάδι αμηχανίας, μη πιστεύοντας ο ίδιος τα λεγόμενά του.
-Να κι εγώ έχω ένα μεγάλο ποσό να ξοφλήσω και με μόνο τη μικρή σύνταξη τη δική μου και της ανήμπορης γυναίκας μου, θα τους παρακαλέσω μέσα, να κάνουν λίγη υπομονή για να τους ξοφλήσω.
Και παίρνοντας ένα αγριεμένο ύφος συνεχίζει.
-Δυστυχώς οι ανόητοι που μας κυβερνούν, δεν βγαίνουν έξω από τα γραφεία τους. Ζούνε σε γυάλινο κόσμο.Γι αυτούς είμαστε μόνο απλά νούμερα στα κομπιούτερ τους. Μόνο λεφτά για τις λίστες τους είμαστε.
Θέλουν να σώσουν την Ελλάδα στα χαρτιά, αλλά ο κοσμάκης έχει πεθάνει.
Δυστυχώς.
Η νεαρή κυρία γνέφοντας συγκαταβατικά το κεφάλι  με έναν μορφασμό αγανάκτησης , απαντά:
-Κι εμείς δεν θέλουμε να μας χαρίσουν τίποτα, απλά μια μικρή παράταση , για να μπορέσουμε να μαζέψουμε τα χρήματα.
Δεν είμαστε απατεώνες, αλλά αν μας έδιναν δουλειά, θα τα καταφέρναμε.
Τώρα χωρίς δουλειά, δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Έχουμε αξιοπρέπεια, την οποία μας την έχουν καταρρακώσει.
Το πρόσωπό της κοκκίνισε, προσπάθησε να συνεχίσει, αλλά την διέκοψε ο χαρακτηριστικός ήχος του μηχανήματος.
-Το 43 , είπε, ήρθε η σειρά μου.
Με βιαστικές κινήσεις σηκώνεται, παίρνει μια βαθιά ανάσα και κάνοντας το σταυρό της κατευθύνεται  προς τον αρμόδιο υπάλληλο μέσα στον δαιδαλώδη  λαβύρινθο του γραφειοκρατικού συστήματος.
Καθημερινές ιστορίες, απλών, τίμιων Ελλήνων, που τα παιχνίδια ή η ανικανότητα των ταγών του έθνους, έχουν  βιάσει βάναυσα την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια  ενός ολόκληρου έθνους.

Posted in: ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ , ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ , ΤΟΠΙΚΑ