Ένα απόγευμα με τους δαμαστές των αιθέρων

Πρόμαχοι 14 Δεκεμβρίου 2016.

Ο χαρακτηριστικός ήχος κλήσης του τηλεφώνου μου με το "Passenger" του Iggy, με κάνει να  βγω άρον άρον από το μπάνιο, όπου "μούλιαζα" προσπαθώντας να καταπολεμήσω στο καυτό νερό την ίωση που με ταλαιπωρούσε και την κούραση που ένιωθα, ύστερα από την πρωινή δράση που κάναμε με την ομάδα εθελοντών, διανέμοντας καυσόξυλα σε συγχωριανούς μας.

Στην άλλη άκρη της (εικονικής λόγω ασύρματης κινητής τηλεφωνίας) γραμμής, αναγνώρισα τη φωνή του Πέτρου, από την ομάδα (flypella.airsportpellas) των αιωροπτεριστών, που γνώρισα πρόσφατα.

Είχα ξεχάσει το ραντεβού που είχαμε κι έτσι με ενοχική φωνή, συμφώνησα να βρεθούμε στο προκαθορισμένο σημείο, για να τους συνοδεύσω στην περιοχή Σλίσκες, στα ορεινά του χωριού, όπου έχουν επιλέξει για να δημιουργήσουν μια βάση απογειώσεων με τα πολύχρωμα και πολυσύνθετα για μένα αλεξίπτωτα πλαγιάς.

Αδιαφορώντας για τα μούσκεμα ακόμη, λιγοστά μαλλιά μου, φοράω ότι πρόχειρο ζεστό ρούχο βρίσκω μπροστά μου και κατευθύνομαι προς την πλατεία του χωριού, όπου και με περίμεναν, μέσα στο μαύρο τζιπ, ο Πέτρος, ο Στράτος και ο Τάσος.

Μετά από τις σχετικές συνεννοήσεις και χαιρετούρες, το βαρύ, θηριώδες όχημα ξεκινάει προς τα βόρεια του οικισμού, με προορισμό την περιοχή απογείωσης.

Στην διαδρομή οι τρεις άντρες μου μιλούν με πάθος και ενθουσιασμό για το άθλημα και τα μεγαλόπνοα σχέδια που έχουν, ώστε να στηθεί μια μόνιμη εγκατάσταση και να διοργανώνονται αγώνες, εκδηλώσεις, επιδείξεις, ακόμη και μαθήματα.

Τους εκφράζω την απόλυτη συμπαράστασή μου και υπόσχομαι ότι θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να μπορέσουν να προωθήσουν τα σχέδιά τους, αναλογιζόμενος το μακροοικονομικό και όχι μόνο όφελος που μπορεί να υπάρξει για τον παραμελημένο τόπο μας.

Απορροφημένοι στην ενδιαφέρουσα συζήτηση, δεν καταλάβαμε καθόλου το πόσο γρήγορα κατάπιε τα χιλιόμετρα το βαρύ όχημα και μόνο όταν φτάσαμε στον κακοτράχαλο ανηφορικό και γεμάτο νεροφαγώματα δρόμο, λίγο πριν τη βάση, αντιληφθήκαμε την ανάγκη κάποιας απαραίτητης παρέμβασης, ώστε να γίνει ομαλότερη η πρόσβαση στον χώρο.

Αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο, οι τρεις καλογυμνασμένοι άνδρες, ζώθηκαν στους ώμους τα βαριά σακίδια και ακολουθώντας ένα αυτοσχέδιο μονοπατάκι, ανηφορίσαμε όλοι μαζί προς την κορυφή ενός λοφίσκου, από όπου θα απογειωθούν.

Η πλαγιά φάνταζε ανώμαλη με πολλά σκαμπανεβάσματα και αρκετά βράχια, κάποιες αυτοσχέδιες σημαδούρες με κόκκινες κορδέλες σηματοδοτούσαν τα όρια απογείωσης, ενώ μπορούσα να διακρίνω αρκετούς κομμένους θάμνους, τους οποίους καθάρισαν τα μέλη της ομάδας, ύστερα από συνεννόηση με τους αρμόδιους.

Αφού φτάσαμε στο σημείο από το οποίο θα απογειωθούν και νιώθοντας τη καρδιά μου να χτυπά στα μηνίγγια μου, λόγω της καθιστικής ζωής και της έλλειψης φυσικής κατάστασης, κάθομαι σε μια γωνιά και παρατηρώ τους τρεις φίλους να ετοιμάζονται, ξετυλίγοντας από τα τεράστια σακίδια τον εξοπλισμό τους.

Σε λίγα λεπτά, η κατηφορική πλαγιά γέμισε με τα απλωμένα πολύχρωμα πλαστικά πανιά, ενώ με στρατιωτική πειθαρχία και με ευλαβική προσοχή, επιθεωρούν τα όργανα πτήσης, ασυρμάτους, κάμερες, υψομετροδείκτες τσεκάροντας και την παραμικρή λεπτομέρεια.

Ένα ανεπαίσθητο αεράκι μας κάνει να τρίβουμε τις παγωμένες μας παλάμες, ενώ τα ακροδάχτυλα άρχισαν να ασπρίζουν από την παγωνιά που απλώθηκε στο ύψωμα.

Απορροφημένος στην φωτογράφιση του Πέτρου, ο οποίος προσπαθούσε να ξεμπλέξει τα μπερδεμένα ανθρακονήματα που συγκρατούν το αλεξίπτωτό του, ακούω έναν ξαφνικό συρικτό ήχο λίγα μέτρα παρακάτω και μόλις την τελευταία στιγμή βλέπω τον Τάσο που ήδη έχει ξεκινήσει την απογείωση. Όντας καταδρομέας, δίνει λίγες δυνατές δρασκελιές και με τον αετό του να έχει σηκωθεί, απλώνοντας όλο του το μήκος, βουτάει στο κενό και απογειώνεται με προορισμό το χωριό, που αχνοφαίνεται στο βάθος, ξεπροβάλλοντας ανάμεσα στα, σε σχήμα "v" βράχια.

Ακολουθεί ο Στράτος, κάνοντας μια σύντομη κατάβαση, αφήνοντας μια θριαμβευτική ιαχή και σε λίγο τον βλέπω να αιωρείται πάνω από την "Τουπλίτσα" σχίζοντας τον παγωμένο αέρα, κάνοντας κυκλικές πτήσεις.

Ξεπροβοδίζοντας και τον Πέτρο, ο οποίος πετάει τελευταίος, κάθομαι και τους παρατηρώ, μαγεμένος από το θέαμα και έρχονται στο νου μου, οι πρώτες προσπάθειες του ανθρώπου, να κατακυριεύσει τα στοιχεία της φύσης, από τον Ίκαρο, τον Δαίδαλο, μέχρι τον Ντα Βίντσι και τους αδερφούς Ράιτ.

Η επιθυμία για ταύτιση με τα πουλιά, η θέληση να δαμάσει τα αδάμαστα και η Χάρις που τον ευλόγησε η γενναιοδωρία Του.

Τους βλέπω να απομακρύνονται, να χάνονται από το οπτικό μου πεδίο και καταπνίγοντας τη ζήλια και βλαστημώντας  την φοβία μου, ευχόμενος κάποια στιγμή να τολμήσω κι εγώ να κάνω αυτό το άλμα, παίρνω το τζιπ και οδηγώντας με προσοχή, κατευθύνομαι στο σημείο της προσγείωσης και περισυλλογής.

Ύστερα από λίγες στάσεις σε διάφορα σημεία του βουνού, από τα οποία κάνω μερικές λήψεις των ιπτάμενων φίλων με τη φωτογραφική μου μηχανή, προσεγγίζω την περιοχή της συνάντησης μας, στον νοτιοδυτικό περιφερειακό δρόμο, σε ένα χέρσο χορταριασμένο χωράφι.

Ήδη ο Τάσος και ο Στράτος πάτησαν έδαφος και μαζεύουν τον εξοπλισμό τους, ενώ παρακολουθώ τον Πέτρο, ο οποίος με αριστοτεχνικές κινήσεις, προσγειώνεται με έναν τρόπο τόσο απλό, που νομίζω ότι ειναι σαν παιχνιδάκι για μικρά παιδάκια.

Αφού αρνηθήκαμε ευγενικά το κάλεσμα για γαλλικό καφέ από τον Γιάννη, ο οποίος εργάζονταν στην παρακείμενη μάντρα καυσόξυλων σχίζοντας ξύλα, με την σύζυγό του Σούλα και τον γιο τους Ανδρέα, πήραμε τον δρόμο για την πλατεία, όπου θα με άφηναν οι τρεις αιωροπτεριστές και θα αναχωρούσαν για τον τόπο κατοικίας τους.

Αποχαιρετώντας τους και χαρίζοντάς τους από ένα βαζάκι μαρμελάδας μελανόκαρπης αρώνιας, συλλογίστηκα, το πόσο μεγάλη ευκαιρία παρουσιάζεται για τον τόπο μας, να ξεφύγει από την εσωστρεφή μικροοικονομία του και το πόσες δυνατότητες εναλλακτικής ανάπτυξης υπάρχουν, αρκεί να κινηθούν οι τοπικοί φορείς και με την ανέξοδη σχεδόν συνδρομή τους, θα μπορούσε να αφυπνιστεί η ευρισκόμενη σε χειμερία νάρκη τοπική επιχειρηματικότητα.

Posted in: ΑΘΛΗΤΙΚΑ , ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ , ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ , ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ , ΤΟΠΙΚΑ