Του Νίκου Τσιαμούρα
Νοιώθεις μια περίεργη αίσθηση να σε γοητεύει οδοιπορώντας στο βουνό. Κάθε κορυφή και μια αποκάλυψη, κάθε πλαγιά και μια περιπέτεια. Ζωή πλούσια, αμόλυντη, καθαρή, ξένοιαστη.
Φύγαμε από την Ελιά στις 7, πρωινό Κυριακής. Διαδρομή Βέροια- Σκύδρα – Αριδαία – Σωσάνδρα - Πρόμαχοι.
Μπήκαμε στην Αλμωπία. Η ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή σύμφωνα με τους αρχαιολόγους πρωτοεμφανίσθηκε στην Νεολιθική περίοδο 6000 χρόνια π.Χ.
Λίγο πριν την πόλη της Αριδαίας πυκνή ομίχλη μας υποδέχεται, δύσκολη η οδήγηση με έντονο το αίσθημα της υγρασίας..
Η περιοχή της Αλμωπίας κατοικούνταν από τους Άλμωπες, γίγαντες με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη όψη. Βρέθηκαν κτερίσματα τάφων με χάλκινα και χρυσά νομίσματα των κλασσικών και των ελληνιστικών χρόνων.
Τον 6ο αιώνα οι Μακεδόνες βασιλείς ( Τημενίδες) εκτόπισαν τους Άλμωπες. Την βυζαντινή περίοδο 10ος αιώνας αναφέρεται ως Μογλενά (από τη σλαβική λέξη μάγκλα=ομίχλη). Στην Τουρκοκρατία ονομάζεται Καρατζόβα ( μαύρη κοιλάδα) ή Καρατζάοβασί – μαύρη πεδιάδα.
Φθάσαμε στην Αριδαία.
Τώρα διασχίζουμε την μικρόπολη των 7 χιλιάδων κατοίκων, βρίσκεται στο κέντρο του λεκανοπεδίου της επαρχίας Αλμωπίας μιας φυσικής λεκάνης που παρουσιάζει έντονη γεωμορφία και περικλείεται από τα βουνά Βόρας και Πάικο.
Το 1951 μετονομάστηκε σε Αριδαία από τον Αρριδαίο γιο του Αμύντα του Γ΄, ετεροθαλή αδελφό του Φιλλίπου του Β΄, πατέρα του Μέγα Αλέξανδρου.
Περάσαμε την Σωσάνδρα, παλαιότερα Πρεμπόδιστα. Συναντηθήκαμε με τους φίλους ορειβάτες της Αριδαίας και η παρέα μας μεγάλωσε.
Η διαδρομή μέχρι τους Προμάχους ένας ατέλειωτος κάμπος ( η ομίχλη συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί), με καλλιέργειες ροδακινιάς, μηλιάς, κερασιάς και άλλων οπωροφόρων. Το χωριό είναι κτισμένο στους πρόποδες του βουνού σε υψόμετρο 330 μέτρων, τα σπίτια απλώνονται αμφιθεατρικά, απλά. όμορφα γεωμετρικά.
Γραφικά δρομάκια ανηφοριές – κατηφοριές μικρομάγαζα με τοπικά προϊόντα. Πρωινό Κυριακής και η πλατεία σφύζει από ζωή.
Γυναίκες ντυμένες με παραδοσιακές φορεσιές έξω στον περίβολο της εκκλησίας ετοιμάζονται για την λειτουργία.
Ήταν γνωστό στους γειτονικούς λαούς με την ονομασία Sel(ts)co Gre(ts)co, δηλαδή ελληνικό χωριό. Παλαιότερα λεγόταν Μπάχοβο. Μετά τη λήξη του Μακεδονικού αγώνα το χωριό ονομάστηκε Ακρόπολις
Το 1926 ονομάσθηκε ΄΄ Πρόμαχοι΄΄ επειδή οι κάτοικοι του υπήρξαν πραγματικά πρόμαχοι της Ελευθερίας και του ελληνισμού καθώς πρωτοστάτησαν στην απελευθέρωση της Αριδαίας το 1912. Έχει το μεγαλύτερο κοινοτικό δάσος 16 χιλιάδες στρέμματα.
Μέσα από το χωριό υπάρχει πινακίδα που οδηγεί σε απόσταση ενός χιλιομέτρου στην ιερά μονή Οσίου Ιλαρίωνα. Ιστορική μονή ιδρυτής, ο ίδιος ο άγιος Ιλαρίων, υπήρξε μεγάλος ιεράρχης της εκκλησίας του 12ου αιώνα, έζησε και έδρασε στην περιοχή της σημερινής Αλμωπίας.
Περάσαμε την πλατεία και το ποτάμι, η πρώτη έκπληξη έρχεται με την αλλαγή του δρόμου που από άσφαλτος γίνεται δασικός δρόμος, ατέλειωτο δάσος βελανιδιάς μας υποδέχεται, το βλέμμα δεν χορταίνει να ξεκουράζεται στις κατάφυτες πλαγιές. Ανεβαίνουμε τις στροφές του δασικού δρόμου ο δρόμος απαγορευτικός για συμβατικά αυτοκίνητα, σήμερα κάποιοι φίλοι ορειβάτες τα κατάφεραν, οδήγησαν μέχρι και το σημείο αναχώρησης της πορείας
Η απεραντοσύνη της γης από εδώ ψηλά μας προκαλεί δέος τοπίο μαγευτικό, θαυμάζουμε την μοναδική σύνθεση των Φθινοπωρινών χρωμάτων.
Πυκνό δάσος γυμνό από φυλλώματα χωματόδρομος με αρκετή σκόνη ταλαιπωρεί αυτοκίνητα αναπνοές και πρόσωπα.
Οδηγούμε τα 4Χ4 αυτά θα μας ανεβάσουν σε δύσκολους δασικούς δρόμους και κακοτράχαλα υψώματα. Νερά τρέχουν από παντού κυνηγοί με τα όπλα ανά χείρας βγήκαν για κυνήγι.
Αφήνουμε τα αυτοκίνητα, μαζί μας και ο ορειβατικός σύλλογος της Αροδαίας.
Το ταξίδι μας ξεκινάει, πήραμε τον δασικό δρόμο τώρα μονοπάτι ανηφορικό αλλά ήπιο, εύκολο, διασχίζουμε και ορθοπλαγιές, βελανιδιές και οξιές και λίγο ψηλότερα πεύκα και έλατα.
Η άγρια ομορφιά του τοπίου μας έχει καθηλώσει από την πρώτη στιγμή. Οδοιπορούμε σε ένα τοπίο σε μια φύση πρωτόγνωρη που η ομορφιά της και το μεγαλείο της μας γεμίζουν θαυμασμό και δέος.
Τοπίο μαγευτικό και συνάμα επιβλητικό, σταματάμε συνεχώς για να θαυμάσουμε και να αποθανατίσουμε με τις φωτογραφικές μηχανές αυτή την ανεπανάληπτη άγρια ομορφιά.
Η μέρα ηλιόλουστη οι δασωμένες λοφοσειρές εξελίσσονται πλέον ήπια στο βάθος αντικρίζουμε την κορυφή Πέτερνικ να μας καλεί.
Γνωρίζω πως είναι αδύνατο να αποδώσω το άγριο μεγαλείο της κορυφής μεταφέροντας την εμπειρία μου σε τούτο το κείμενο, αυτό που βλέπουν και αισθάνονται τα μάτια της ψυχής μου δύσκολο να περιγραφεί με λόγια.
Παρότι η πορεία μας φαίνεται, εντελώς ερημική, η φύση δίπλα μας μέσα στη βλάστηση είναι πλούσια σε ζαρκάδια, λύκους, αλεπούδες, λαγούς, αγριογούρουνα και σκίουρους.
Νερά τρέχουν από παντού, δημιουργώντας κρυστάλλινα ρυάκια και μικρορέματα.
Τα ρέματα μεταφέρουν με θόρυβο το πολύτιμο φορτίο τους κάτω χαμηλά στην πεδιάδα σχηματίζοντας μικρούς και μεγάλους καταρράκτες.
Με την συνοδεία κάποιων πουλιών συνεχίζουμε.
Ανεβαίνουμε, ορειβατούμε τώρα στην δασωμένη πλαγιά πριν την κορυφή ανάσες γοργές, πεζοπορούμε σε κρυφά μονοπάτια τα κίτρινα σημάδια μας οδηγούν ψηλότερα.
Εκθαμβωτικά λιλά αγριολούλουδα σκαρφαλωμένα στις σχισμές των βράχων μας συντροφεύουν.
Το μονοπάτι τώρα γίνεται πιο απότομο πιο δύσκολο, αγριεύει τριγύρω πανύψηλες οξιές ανακατεμένες με έλατα και πεύκα και μέσα σε όλη αυτή την πανδαισία δένδρων και χλόης η δικιά μας παρουσία μοιάζει λίγο παράταιρη.
Πλησιάζουμε σε απόσταση αναπνοής, ανεβαίνουμε ζούμε τη μαγεία του βουνού από κοντά.
Για λίγο το μονοπάτι ημερεύει, φθάσαμε σε μικρό διάσελο ανάμεσα στις δυο κορφές. Είναι ένα σημείο απρόσμενα φιλικό μα ταυτόχρονα και τόσο μοναχικό. Πως να ήταν άραγε η νύχτα πάνω εδώ στο μικρό ξέφωτο;
Αφήνουμε αριστερά μας την πέτρινη κορυφή, πάμε δεξιά στην ψηλότερη. Λίγα λεπτά ακόμη ανάβασης και να΄μαστε τώρα όλη η ομάδα 26 ορειβάτες, να απολαμβάνει την απεριόριστη θέα των γύρω βουνοκορφών.
Φθάσαμε στην κορυφή , τριγύρω μας πέτρινες βουνοκορφές από εδώ ψηλά η ομορφιά τους μας κόβει την ανάσα .
Απέναντι το κράτος των Σκοπίων και τριγύρω σε ένα συνεχόμενο αγκάλιασμα ο
Βόρας, η Κράβιτσα, το Πίνοβο, το Πάικο στο βάθος το Βέρμιο με τα Πιέρια και λίγο μακρύτερα η βουνοκορφή του Ολύμπου.
Αφήνουμε πίσω μας την κορυφή Πέτερνικ η αδάμαστη ελληνική φύση μας κρύβει πολλά μυστικά ακόμη.
Πορευόμαστε στο μονοπάτι της επιστροφής, μέσα από ένα πυκνό δάσος με εκατοντάδες χιλιάδες πεσμένα φύλλα, κατάβαση για γερά πόδια. Φύση γεμάτη από τους ήχους των πουλιών και από τους ψιθύρους του αέρα.
Κατεβαίνουμε τις πλαγιές του βουνού χωρίς πολύ θόρυβο, μα με σταθερά βήματα. Βαδίζουμε χωρίς άγχος και δύσκολες σκέψεις νιώθεις μια περίεργη αίσθηση να σε γοητεύει οδοιπορώντας στο βουνό.
Η κατάβαση μας δυσκολεύει για μερικά λεπτά της ώρας μπήκαμε στο μονοπάτι που τώρα είναι ήπιας μορφής.
Πίσω μας το Πέτερνικ χάνεται, παύει να μας συντροφεύει η γνωριμία με το βουνό ανάμεσα στη φύση και την απέραντη θωριά των κορυφογραμμών πήρε τέλος. Η φύση σήμερα μας χάρισε απλόχερα τα καλύτερα της, νοιώσαμε μια περίεργη αίσθηση να μας γοητεύει.
Φθάσαμε στα αυτοκίνητα, η επιστροφή γίνεται με ανάμικτα αισθήματα μια θλίψη μας κυριεύει αλλά και μια πληρότητα.
Η αίσθηση μιας γλυκιάς ανάμνησης καταλαμβάνει από μόνη της ένα χώρο μνήμης.
Συγχαρητήρια σε όλους εμάς και την συντροφιά των ορειβατών του Συλλόγου της Αριδαίας.
ΤΡΙΤΗ, 12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2013
