Ο στρυφνός ήχος του ρολογιού, σπάει τη νεκρική σιγή του δωματίου. Μετά βίας ανοίγω τα βλέφαρα, που υπακούν απρόθυμα. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά. Οι δείκτες δείχνουν 5.00 το πρωί. Σηκώνομαι νωχελικά σκουντουφλώντας σε ότι έβρισκα μπροστά μου. Μια γουλιά καφέ, το απαραίτητο(?) τσιγάρο, το σακίδιο στον ώμο και ξεκινώ για το σπίτι του Πέτρου.
Σήμερα θα πάω μαζί του στο βουνό, κοντά στα σύνορα, όπου έχει το μαντρί με το κοπάδι τα πρόβατα.
Θα περάσω μια τυπική ημέρα ενός τσοπάνη-κτηνοτρόφου.
Πηγαίνοντας προς το σπίτι του, από όπου και θα αναχωρήσουμε, έξω στο χωριό δεν κινείται τίποτα. Είναι σκοτάδι ακόμη. Κάπου κάπου στο βάθος, κάποιος κόκορας προσπαθεί να λαλήσει. Στη στροφή για το σπίτι δυο γάτες μαλώνουν σε ένα σωρό από αποφάγια.
Φτάνω στο διώροφο σπίτι το περιτοιχισμένο από όμορφες τριανταφυλλιές γύρω γύρω και η πρωινή ψύχρα να τρυπάει το σώμα μου.
Το σπίτι είναι φωταγωγημένο, σημάδι ότι ο Πέτρος βρίσκεται επί ποδός πολέμου, προετοιμάζοντας το μεγάλο αγροτικό αυτοκίνητο με προμήθειες. Ανοίγοντας τη μεγάλη αυλόπορτα, αντικρίζω τον Πέτρο και τη γυναίκα του να τελειώνουν το φόρτωμα του αγροτικού.
"Καλημέρα, καλώς τον" μου λένε σχεδόν ταυτόχρονα με μια φωνή.
Είναι ένα τυπικό ζευγάρι γύρω στα 50 τους. Ο Πέτρος είναι ένα ψηλό ξερακιανό παλικάρι, ψημένο από μικρό παιδί στη δύσκολη αυτή δουλειά. Η γυναίκα του Μαρία, μια ξανθιά κοπέλα με τα μαλλιά της πιασμένα πίσω, μιλάει συνεχώς, υπενθυμίζοντας στον σύζυγό της όλες τις λεπτομέρειες, μην τυχόν ξεχάσει τίποτα. Στο πλατύσκαλο του σπιτιού στέκεται ακουμπισμένη στα κάγκελα η κυρα Ελένη, ελέγχοντας αφ υψηλού τα δυο παιδιά της. Δεσποτική μορφή, συνταξιούχος τώρα με κάποια προβλήματα υγείας, συμμετέχει πιο πολύ ψυχικά στην προσπάθεια της οικογένειας για επιβίωση.
"Λοιπόν έτοιμοι; πάμε σιγά σιγά; έχουμε μακρύ δρόμο" λέει ο Πέτρος και με μια κίνηση μπαίνει στο αυτοκίνητο. Ανασκουμπώνομαι και παίρνω κι εγώ τη θέση μου δίπλα του.
Το μεγάλο αγροτικό βρυχάται λες και τα 150 άλογα μέσα του αρνούνται να υπακούσουν. Με έναν δυο ελιγμούς του Πέτρου βρισκόμαστε ήδη έξω από το σπίτι, ξεκινώντας για το μαντρί. Ρίχνοντας μια ματιά πίσω , διακρίνω την Μαρία να μας κουνάει το χέρι και στο βάθος τη μητέρα του να μας σταυρώνει, δίνοντας την ευχή της και κάνοντας μια προσευχή μέσα της να πάνε όλα καλά.
Αφήνουμε το χωριό πίσω μας κατευθυνόμαστε προς βορά, κοντά στα σύνορα. Το μεγάλο αυτοκίνητο καταπίνει τα χιλιόμετρα οδηγώντας μας στον προορισμό μας. Ήδη ανεβήκαμε αρκετά ψηλά και αφού περάσαμε μια περιοχή με πυκνά δέντρα που μας έκρυβαν τη θέα, βγήκαμε σε ένα άνοιγμα. Το θέαμα πίσω μας μοναδικό. Στα πόδια μας πιάτο, εκτείνονταν όλη η επαρχία Αλμωπίας, Καρατζόβα. Μια αραιή ομίχλη καλύπτει όλη την κλειστή λεκάνη. Μπορείς να διακρίνεις όλα τα χωριά, αραδιασμένα, σαν κάποιο μαγικό χέρι να τα τοποθέτησε. Τα σπίτια σαν μικρά σπιρτόκουτα που στεγάζουν μέσα καημούς, βάσανα, χαρές, λύπες.
Ένα δυνατό ταρακούνημα με επανέφερε στην τάξη. Αφήσαμε τον ομαλό δρόμο και πιάσαμε ένα δύσβατο ανηφορικό δρομάκι, που ίσα ίσα χωρούσε το αυτοκίνητο. Δεξιά κι αριστερά του δρόμου θεόρατες οξιές με κιτρινισμένα φύλλα, φθινόπωρο γαρ, προσπαθούν να μας αγγίξουν με τα κλαδιά τους. Στο νου μου ήρθε αμέσως ο δον Κιχότης και σαν σύγχρονος Σάντσο Πάντσο ακούμπησα ασυναίσθητα το σακίδιο μου, ποιος ξέρει γιατί.
Το βαρύ όχημα αγκομαχώντας πλησίαζε στο τελικό προορισμό μας. Η μουσική που έπαιζε στο κασετόφωνο, παραδοσιακά εντόπια, σου έδινε την αίσθηση, ότι γύρισες τα χρόνια πίσω, στην εποχή των προπάππων σου. Ο δρόμος όσο πήγαινε και στένευε και νόμιζα ότι σε κάποιο σημείο τα πυκνά δέντρα θα μας καταπιούν. Και ξάφνου.....
Ως δια μαγείας όλα ανοίγουν. Θαρρείς κι ένα αόρατο χέρι τα εξαφάνισε όλα και άνοιξε η γη. Βρεθήκαμε σε μια τεράστια ανοιχτωσιά. Μια δυσθεώρητη έκταση εκτείνονταν μπροστά μας. Ένα πολύχρωμο λιβάδι με ψηλά χόρτα, σαν ένα ουράνιο τόξο, μας καλωσόριζε.
"Σχεδόν φτάσαμε" μου λέει ο Πέτρος ανάβοντας ένα τσιγάρο επιβραβεύοντας έτσι τον εαυτό του, μετά από τη δίωρη οδήγηση.
Στο βάθος του λιβαδιού μπορούσα να διακρίνω το μαντρί, χωμένο σε μια συστάδα δέντρων. Ένα μικρό ξύλινο οίκημα, το μοναδικό δείγμα πολιτισμού στην περιοχή, δέσποζε στο κέντρο και από την καμινάδα του μια στήλη καπνού μαρτυρά την ύπαρξη ανθρώπων. Λίγα μέτρα παραπέρα ήταν η στάνη, μια πρόχειρη ξυλοκατασκευή με λαμαρίνες από πάνω για να προφυλάσσει τα ζωντανά από τη βροχή.
Φτάνοντας, μια ομάδα σκυλιών μας υποδέχεται γαβγίζοντας χαρούμενα, γλείφοντας τις ρόδες και κάνοντας προσπάθειες να σκαρφαλώσουν στη καρότσα.
"Καλώς τους" ακούγεται η φωνή του μπάρμπα Τάκη.
Είναι ο πατέρας του Πέτρου, ο οποίος μένει σχεδόν όλο το καλοκαίρι με τα πρόβατα στο βουνό. Γύρω στα εβδομήντα, με ευθυτενές παράστημα,φορώντας μια κάπα για την πρωινή δροσιά, κι ένα πλούσιο μουστάκι, βγαλμένος θαρρείς από μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη.
Αφού μας καλωσόρισε και μετά το σχετικό ξεφόρτωμα των προμηθειών, μας παρότρυνε να ξεκινήσουμε .
"Λοιπόν μπάρμπα Τάκη πώς πάει; Για πες μου για τη φετινή χρονιά, πήγαν όλα καλά;"ρώτησα ανοίγοντας το κασετόφωνο, όχι τόσο για να ηχογραφήσω τη φωνή του, όσο για να μπορέσω να συλλάβω όλη αυτή τη πρωινή μελωδία, που παιζόταν γύρω μας. Τα αγριοπούλια στα δέντρα, τα βελάσματα των προβάτων και τα γαβγίσματα των σκυλιών. Όλα τόσο αρμονικά δεμένα στην φύση, που και η καλύτερη μουσική συμφωνία δεν μπορεί να ανταγωνιστεί.
"Τι να σου πω μπρε παιδί μου" απαντάει.
"Για μας τους τσοπάνηδες τα πράματα είναι σχεδόν ίδια κάθε χρονιά. Το καλοκαίρι ανεβαίνουμε εδώ στα βουνά, όπου υπάρχει φρέσκο χορτάρι, και τον χειμώνα κατεβαίνουμε στο στάβλο στο χωριό. Φέτος ήταν καλή χρονιά. Πουλήσαμε αρκετό γάλα, βγάλαμε το τυρί μας, τα πρόβατα αναπαράχθηκαν σωστά και δόξα τω θεό είμαστε καλά. Πέρυσι είχαμε πολλά προβλήματα από κάποια αρρώστια χάσαμε μερικά ζώα, και ο λύκος μας " πήρε" δέκα κεφάλια. Βλέπεις εδώ είναι άγρια τα πράματα, αλλά με τη βοήθεια του θεού τα καταφέρνουμε".
"Πως είναι το εισόδημα; βγαίνει μεροκάματο; το κράτος βοηθάει;" ρώτησα .
"Όλα πρέπει να τα κάνεις με μέτρο στη ζωή. Οικονομία και καλή διαχείριση. Την άνοιξη πουλάμε τα προβατάκια για το Πάσχα, παραδίνουμε το γάλα μας στον έμπορο, φτιάχνουμε τυρί, μυζήθρα είναι και η επιδότηση από το κράτος , δόξα τω θεό.. Βέβαια έχουμε πολλά έξοδα και αρκετά προβλήματα, είναι μια δουλειά βρώμικη και καθημερινή, πολλές φορές αργούμε να πάρουμε τα λεφτά, αλλά κάνουμε υπομονή και περιμένουμε".
Σηκώνεται απότομα σκουντώντας ένα μικρό σκυλάκι που μπλεκόταν όλη την ώρα στα γόνατά του και κατευθύνεται μέσα στην καλύβα. Σε λίγο ξαναβγαίνει κρατώντας σε ένα τσίγκινο ταψί τρεις κούπες γάλα. Δίπλα μερικές χοντροκομμένες φέτες ψωμί αλειμμένες με μυζήθρα.
"Ελάτε να τσιμπήσουμε λίγο γιατί πρέπει να φύγω να βοσκήσω το κοπάδι" λέει με προστακτικό ύφος.
Υπάκουσα πρόθυμα και ορκίζομαι, εκείνη την γεύση ,την τόσο νόστιμη, και αγνή, δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Λίγα λεπτά αργότερα, παίρνει τον τουρβά του με λίγο κέικ, που του φέραμε, βάζει νερό γάργαρο στο παγούρι του, από την διπλανή πηγή και με μια βροντερή φωνή δίνει το σύνθημα στο κοπάδι , ότι αναχωρούν. Τα πρόβατα μαθημένα, υπακούν τυφλά και παίρνουν το μονοπατάκι κατηφορίζοντας για βοσκή.
Εγώ με τον Πέτρο θα μείνουμε στο καλύβι. Πρέπει να φορτώσουμε το γάλα στο αυτοκίνητο, για να το πάρουμε κάτω στο χωριό να το παραδώσουμε στον έμπορο. Αφού φορτώθηκαν τα μεγάλα ειδικά για γάλα βαρέλια και νιώθοντας τον ιδρώτα να βγαίνει ο Πέτρος με παρότρυνε να τον ακολουθήσω.
Λίγο παρακάτω ακουγόταν τα νερά του ποταμού που έρεαν. Φτάνοντας στις όχθες του μου δείχνει μια περιφραγμένη πρόχειρα περιοχή, όπου υπήρχαν δεκάδες τενεκέδες με φρέσκο τυρί.
"Είναι σχεδόν έτοιμο το τυρί. Σε λίγες ημέρες θα το πάμε στα ειδικά ψυγεία, όπου και θα ωριμάσουν για τρεις μήνες , μέχρι να πουληθούν. Εδώ η θερμοκρασία είναι κατάλληλη , μέχρι να τα κατεβάσω".
Τελειώσαμε. Η αποστολή μας έφτασε στο τέλος της για σήμερα. Ο Πέτρος πρέπει να κατέβει να παραδώσει το γάλα και κατόπιν να πάει στα χωράφια να τα προετοιμάσει για σπορά.
Κατηφορίζοντας τον δρόμο για τη βάση μας,ανάμικτα συναισθήματα σε κυριεύουν. Θαυμάζεις τη δύναμη αυτών των απλών ανθρώπων, βλέπεις το μεγαλείο ψυχής στην αγνότητά τους και νιώθεις υπερήφανος για τους συντοπίτες σου.
Αυτοί είναι που κρατούν ζωντανό το χωριό, παλεύοντας σε τόσο αντίξοες συνθήκες, αρνούμενοι την εύκολη λύση της εσωτερικής μετανάστευσης.
Σε αυτή την εσχατιά της Ελλάδας , αυτοί, όπως και οι προγονοί τους, υπομένουν καρτερικά, μοχθώντας για να θρέψουν την οικογένεια για να κρατήσουν την φλόγα του Ελληνισμού στα τελευταία σύνορα.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.