Ένα τηλεφώνημα, αργά το βράδυ ήταν αρκετό για να ζήσω μια από τις πιο «μεθυστικές» νύχτες των τελευταίων ετών.
-Είμαστε στο καζάνι και βράζω το μούστο μου, αν θέλεις, έλα να πιεις ένα ποτηράκι από το τσίπουρο που βράζω.
Κλείνω βιαστικά την επιχείρησή μου και παίρνω το στενό σοκάκι, κατηφορίζοντας προς το παραδοσιακό Μακεδονικό κτήμα Παπανικολάου, όπου στεγάζεται το μοναδικό ιστορικό καζάνι-αποστακτήριο του χωριού και το λειτουργεί ο φίλος μου Αλέκος.
Πλησιάζοντας προς τον χώρο και διαβαίνοντας με προσοχή να μη σκοντάψω , λόγω της φωτοφοβίας μου στο σκοτάδι, τα πετρόχτιστα διαδρομάκια του κτήματος, ακούω από μακριά φωνές και τραγούδια, ενώ ο ΄μεταλλικός ήχος του μπουζουκιού μου κεντρίζει το αισθητήριο, κάνοντάς με να επιταχύνω ασυναίσθητα.
Φτάνοντας στο κυρίως μέρος όπου είναι το αποστακτήριο, ξεχωρίζω μια πολυπληθή παρέα να είναι αραδιασμένη σε ένα ξύλινο τεράστιο τραπεζοκάθισμα, γεμάτο με λογιών λογιών μεζέδες, ψητά, τουρσιά και εδέσματα. Τσίγκινες κανάτες με κρασί και τσίπουρο συμπληρώνουν το γιορτινό τραπέζι.
Μετά από τα σχετικά χειροκροτήματα για καλωσόρισμα, κάθομαι σε μια καρέκλα και ενώνομαι, γίνομαι ένα με την παρέα, συμμετέχοντας στην πανάρχαια μυσταγωγία.
Ο χώρος παραπέμπει στα παλιά χρόνια με τα πέτρινα ντουβάρια και τις ξύλινες γριδιές στην οροφή, που συγκρατούν την κεραμοσκεπή. Στο κέντρο, δεσπόζει η εστία, με την δυνατή φωτιά να καίει κάτω από το τσιπουροκάζανο. Με μια περίπλοκη συνδεσμολογία, σωλήνων, όλα καταλήγουν σε ένα μεγάλο βαρέλι, στη βάση του οποίου υπάρχει μια βρυσούλα, από την οποία τρέχει το διάφανο νερό της φωτιάς και γεμίζει έναν κουβά.
Ο Αλέκος, ο ιδιοκτήτης, μας εξηγεί διάφορες λεπτομέρειες καμαρώνοντας για την όλη διαδικασία, ενώ ο Πέτρος, τα πατημένα σταφύλια του οποίου βράζουν αυτή την ώρα, συνεχώς πηγαινοέρχεται, πότε μετρώντας τον βαθμό του αλκοόλ και πότε στην παρακείμενη σχάρα με τα ζουμερά χωριάτικα λουκάνικα που ψήνονται πάνω από τα κατακόκκινα κάρβουνα.
Μετά από λίγα ποτηράκια του γλυκόπιοτου τσίπουρου, νιώθω τα μάγουλά μου να καίνε, ενώ οι υπόλοιποι της παρέας το έχουν ρίξει στο τραγούδι, κομπανιάροντας το αριστοτεχνικό παίξιμο του μπουζουκιού από τον Αλέκο.
Θύμησες αναμοχλεύονται στο νου μου, όταν μικρό παιδί, ακολουθούσα τους δικούς μου, στο βράσιμο του σταφυλιού της εποχής.
Τότε που τίποτα δεν πήγαινε χαμένο, ούτε υλικά ούτε συναισθηματικά. Τότε που η αγνότητα ήταν δεδομένη, που η φιλία και η αγάπη των κατοίκων ήταν αδιαμφισβήτητη.
Το γλέντι πλέον άρχισε να παίρνει μορφή ξέφρενου πανηγυριού κι εγώ, όντας μη πότης αλκοόλ, νιώθοντας το κεφάλι μου να βαραίνει και να νιώθω τη γη να γυρίζει περίεργα, αφού ευχαρίστησα για την πρόσκληση κι ευχήθηκα όλα τα καλά, πήρα τον δρόμο για το κρεβάτι μου παραπατώντας κι ευχαριστώντας ενδόμυχα τον Κύριο για την Ευλογία Του, να γεννηθώ σε αυτόν τον τόπο.
1 σχόλια :
Εξαιρετικό άρθρο μπράβο Ράκη
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.