-Γιαγιά που είναι η μαμά;
Τα γεμάτα απορία νυσταγμένα ματάκια του Γιωργάκη, ανοιγόκλεισαν, κοιτώντας την καλοσυνάτη γριούλα.
Εκείνη με απαλές κινήσεις και με βλέμμα γεμάτο στοργή, τον σκέπασε με την φρεσκοπλυμένη κουρελού και τον κουκούλωσε μέχρι το λαιμό.
Γύρω στα 65 με χαρακωμένο το πρόσωπό της από τα παράσημα-ρυτίδες της ζωής, έμεινε μόνη στον κόσμο, αφού πριν λίγο καιρό οι γονείς του μικρού εγγονού της "έφυγαν" πρόωρα για τον άλλο κόσμο, αφήνοντας το μικρό αγγελούδι υπό την προστασία της. Με την μικρή της σύνταξη, τα καταφέρνουν και επιβιώνουν με αξιοπρέπεια.
Τραβώντας την κουρτίνα του στρόγγυλου φεγγίτη της χαμηλοτάβανης σοφίτας, όπου ήταν το δωματιάκι του μικρού, σκάλισε λίγο τα ξύλα στο τζάκι που σιγόκαιγε και του έγνεψε να κοιτάξει έξω, ψηλά στον ξάστερο παγωμένο ουρανό.
-Να, κοίταζε εκεί ψηλά, έξω στον ουρανό, ανάμεσα στην αρκούδα με τα αστέρια, κάνε την προσευχή σου και αν είσαι τυχερός, θα δεις τη μητέρα σου.
Ο μικρός προσήλωσε το βλέμμα του στα αστέρια, που αχνόφεγγαν, και με υπεράνθρωπη προσπάθεια, πολεμούσε να διακρίνει κάποια κίνηση, κάποια μορφή.
Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, νιώθει μετά από ώρα κάποιο χέρι να τον σκουντάει απαλά στον ώμο.
-Ξύπνα, υπναρά, έλα άνοιξε τα μάτια σου.
Ξαφνιασμένος βλέπει μπροστά του μια κακρομαλλούσα ξανθιά κοπέλα, με πανέμορφο πρόσωπο, να του χαμογελά. Στους ώμους της έχει χρυσοκίτρινα φτερά και με αυτά πετάει λίγο πιο ψηλά από το πάτωμα.
Σηκώνεται αμέσως και κρατώντας το χέρι της καλής νεράϊδας, την ακολουθεί κατά πόδας. Ένα ουράνιο τόξο έχει γαντζωθεί στο μπαλκόνι του φτωχικού σπιτιού και ανεβαίνει μέχρι εκεί που χάνεται το μάτι σου, ψηλά στον ουρανό, χρωματίζοντας με τα φωτεινά του χρώματα όλη τη γύρω πλάση.
Παίρνουν την ανηφόρα λοιπόν οι δυό τους και σκαλί σκαλί, απομακρύνονται από τη γή, κι όλο ανεβαίνουν. Ο μικρός Γιωργάκης, συνεπαρμένος, δε νοιώθει ούτε κούραση, ούτε κρύο. Ζει τη μαγεία και συνεχώς χαμογελάει σε δυο κουκουβάγιες, που τους κοιτούν απορημένες.
Έχουν ανέβει πολύ ψηλά πλέον και το σπιτάκι του, όπου μένει, ίσα που διακρίνεται, σαν ένας μικρός βώλος.
Πλέον δεν φαίνεται τίποτα κάτω και μόνο ο χρωματιστός δρόμος του ουράνιου τόξου διακρίνεται.
Ξάφνου στο βάθος του ουρανού, αστραπές βροντές και ένα υπόκωφο βουητό τους υποδέχεται, καθώς έφτασαν σε ένα κατάμαυρο σύννεφο.
-Εδώ είναι το μαύρο σύννεφο, λέει η νεράϊδα, και καλύτερα να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά σου. Εδώ κατοικεί η κακία και το μίσος, η απληστία και η καταφρόνια. Όλοι οι κακοί από τον κόσμο, έρχονται εδώ και όλη την ώρα πολεμούν για να νικήσουν. Κανείς δεν βγαίνει νικητής και μόνο πόνος και θλίψη υπάρχει.
Με βιαστικά βήματα αφήνουν το μαύρο σύννεφο και προχωρούν πιο μακριά, μέχρι που σταμάτησαν να ακούν τα ενοχλητικά βουητά.
Λίγη ώρα αργότερα πλησιάζουν σε ένα άλλο πιο μεγάλο σύννεφο, που χωρίζεται στα δύο. Η μια του άκρη είναι μαύρη και η άλλη άσπρη, κάνοντάς το να φαίνεται γκρίζο.
-Αυτό είναι το γκρίζο σύννεφο. Εδώ υπάρχει το καλό και το κακό. Σου προτείνει να διαλέξεις το χρώμα που επιθυμείς. Αν διαλέξεις το μαύρο, τότε είδες πού θα πάς και τί θα κάνεις.
-Και αν διαλέξω το άσπρο, τί θα γίνει καλή μου νεράϊδα, ρώτησε με απορία ο μικρός.
-Ακολούθησέ με και θα δεις, του είπε επιτακτικά το μαγικό ξωτικό χαμογελώντας.
Άφησαν πίσω τους το σύννεφο των επιλογών και μετά από ώρα διέκριναν στο βάθος ένα πανέμορφο τρίτο σύννεφο, που άστραφτε από μακριά, απο απαλούς ροζ και λευκούς χρωματισμούς.
Καθώς πλησίαζαν, μια μεθυστική μελωδία χάϊδευε τα αυτιά του, σαν κελαριστό ρυάκι, ενώ μια αισθαντική ζεστασιά, κάλμαρε τα σφιχτά από την ψύχρα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ένας ροζ αμυδρός φωτισμός διαχέονταν σε όλο τον χώρο, ενώ ένα σμήνος από λευκοκίτρινες καρδερίνες τιτίβιζαν έναν υπέροχο ρυθμό.
-Εδώ είναι το άσπρο σύννεφο, είπε σιγανά η νεράϊδα, όπου δεν υπάρχει μίσος, μόνο αγάπη και συμφιλίωση.Εδώ όλοι ζουν με ειρήνη και αγαλίαση, τραγουδώντας και δοξάζοντας τη φύση. Εδώ τραγουδούν οι καλόκαρδες ψυχές και προσέχουν από ψηλά τους ανθρώπους τους στη γή.
Ο μικρός κοίταζε εκστασιασμένος με το φαντασμαγορικό τοπίο και ρουφούσε κάθε εικόνα, κάθε λεπτομέρεια, κάθε ήχο.
Και πάνω εκεί στην έκσταση, διέκρινε θολά τη μορφή μιας γνώριμης φυσιογνωμίας, να του γνέφει χαμογελώντας πλημμυρισμένη από ένα υπέροχο εκτυφλωτικό φώς. Δίπλα της μια άλλη μορφή, ψηλότερη και με προτεταμένο το χέρι να τον χαιρετάει, ενώ ένα μειλίχιο χαμόγελο αχνοφαίνονταν.
Ήταν οι γονείς του μικρού, δυο άγγελοι σωστοί, με αγάπη και χαμόγελο τον κοίταζαν με καμάρι και στοργή.
-Μαμά, μπαμπά, φώναξε ο μικρός, και έτεινε το χέρι του να τους αγγίξει, να τους αγκαλιάσει, να τους φωνάξει πόσο πολύ χαίρεται που τους βλέπει, πόσο πολύ τους αγαπά.....
-Έλα τεμπέλη, ξύπνα, το πρωινό είναι έτοιμο.
Ήταν η φωνή της γιαγιάς, που ανέβηκε στη σοφίτα να τον ξυπνήσει για το σχολείο.
Όνειρο ήταν λοιπόν, σκέφτηκε ο μικρός Γιωργάκης, αλλά το χαμόγελό του δεν κρυβόταν και το βλέμμα του άστραφτε από ευτυχία και ικανοποίηση.
Οι γονείς του ήταν εκεί πάνω, ψηλά, στο μεγάλο άσπρο σύννεφο, και μια μέρα θα βρεθεί κι αυτός εκεί να ενωθούν όλοι μαζί, να τραγουδήσουν το τραγούδι της αγάπης, για την οποία θα παλέψει και θα αγωνιστεί....
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.