Φιλότι, Νάξος αρχές του ’80. Σκαλιά, πολλά σκαλιά που πρέπει ν’ ανέβεις ή να κατέβεις για να πάς οπουδήποτε.Στο ανέβασμα, στο κατέβασμα συναντάς συγχωριανούς σου κι έμαθες να λες «καλημέρα», «καλησπέρα» μικρό παιδί ακόμα, κι ας ξέρεις, ας νιώθεις, πως δεν αξίζουν όλοι το ίδιο τον χαιρετισμό σου.
Στα σκαλοπάτια πολλές φορές συναντούσα την Μαρία. Πέντε χρόνια ή παραπάνω μεγαλύτερη απο μένα, ενα κορίτσι με κατάμαυρα μαλλιά φτιαγμένα πάντα δυο χοντρές πλεξούδες, με μάγουλα κατακόκκινα και πλατύ χαμόγελο. Πάντα με χαιρετούσε χαμογελαστά και ζεστά κι αυτή κι η μάνα της. Η μάνα της...ντυμένη πάντα στα μαύρα με ενα βαθύ πόνο χαραγμένο στο μέτωπο και μια έννοια στην καρδιά...την μοναχοκόρη της, την Μαρία. Η Βαλσαμίνα και η Μαρία ήταν μόνες στη ζωή...ο πατέρας, εργάτης στο νταμάρι του χωριού σκοτώθηκε στα φουρνέλα όταν η Μαρία ήταν μωρό. Θρήνος...μου είχε πει την ιστορία η γιαγιά μου και θυμάμαι πως καθώς μου την διηγούνταν είχε σκοτεινιάσει ο τόπος. Η Μαρία, η πολυαγαπημένη απο τη μάνα της, πάντα χαμογελαστή.
Τα χρόνια πέρασαν, το κορίτσι μεγάλωσε κι ερωτευτηκε ενα γειτονόπουλο. Θα παντρευόντουσαν λέει, σύντομα. Χαιρόμουνα κι εγω για την Μαρία που όσο μεγάλωνε δεν άλλαζε ούτε το χτένισμα, ούτε το χαμόγελο της.
Όσα δε φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η στιγμή...θυμάμαι είχα γυρίσει απ’ το σχολείο κι έτρωγα στο σπίτι εκείνο το μεσημέρι όταν άκουσα εκείνο το δυσοίωνο βουητό ν’ απλώνεται απο αυλόπορτα σε αυλόπορτα στο χωριό. «Ωωωωω...βοή που μου ρθενε, τονε μαχαιρωσε πάει! Ωωωωωωω....» άκουγα κι έβλεπα την γιαγιά μου να τραβάει τα μαγουλά της μην μπορώντας ν’ αντέξει τα νέα που άκουγε.
Ο Κωνσταντής μαχαίρωσε μέχρι θανάτου λέει τον Γιάννη, αν θυμάμαι καλά τ’ όνομά του. Για εκείνους τους χαζούς λόγους που συμβαίνει πολλές φορές στα χωριά... "μπήκαν λέει τα πρόβατα στ' απαντημένα" ή κάτι τέτοιο. Εγω σταμάτησα να τρώω...σκέφτηκα: «Η Μαρία...»
Η Μαρία που θα παντρευόταν τον Κωνσταντή , έχασε ξαφνικά για μια ακόμα φορά απ’ τη ζωή. Αλλο ενα σημάδι, αλλο ενα εμπόδιο στην ευτυχία της...
Μεγαλύτερη πια, συνέχισα να χαιρετάω τη Μαρία στα σκαλοπάτια στο ανέβασμα ή στο κατέβασμα για την «Γέφυρα» ή όπου-και η Μαρία πάντα χαμογελαστή και καλόκαρδη αντιχαιρετούσε μ’ ενα καλό λόγο-ευχή στο στόμα.
Η Μαρία περίμενε τον Κωνσταντή να τελειώσει τη φυλακή, να βγει και να παντρευτούνε. Ήταν έρωτας, ήταν αγάπη και τίποτα δεν μπορούσε ν’ αλλαξει τη γνώμη της. Τον περίμενε.
Η μάνα της ίδια κι απαράλλαχτη όπως πάντα με μια ακόμα χαρακιά πόνου στο μέτωπο να έχει προστεθεί απο το νέο χτύπημα.
Τα χρόνια πέρασαν, εγω έφυγα, πρώτα απ’ το χωριο, μετα απ’ το νησί...όταν έμαθα πως βγήκε ο Κωνσταντής και παντρευτηκαν με την Μαρία το χαμόγελό μου έγινε τόσο πλατύ που πάνω του φιλοξενούνταν κάλλιστα μια ολόκληρη χαρούμενη πλατεία γεμάτη κόσμο που γιόρταζε. Μου πε τα νέα η αδερφή μου, μου είπε κιόλας πως η Μαρία θα γίνει σύντομα μάνα. Μεγαλύτερη η χαρά μου.
Χαιρόμουν γιατί ένιωθα μια δικαίωση για έναν άνθρωπο που απλά χαμογελούσε όταν χαιρετούσε ενω είχε πόνο στην καρδιά, χαιρόμουν για την μάνα της που είχε δεχτεί χτυπήματα κι είχε αντέξει και στεκόταν στη θέληση του παιδιού της να περιμένει τον άνθρωπό της ν’ αποφυλακιστεί , που δεν άλλαξε τη γνώμη.
Χαιρόμουν...
Τελικά μερικούς ανθρώπους είναι σαν να τους βάζει ο θεός σημάδι...λες και πρέπει να περάσουν βασανισμένη ζωή και πόνο ατελείωτο, άγνωστο γιατί...λες και κάποιος παίζει μαζί τους, λες και χρωστάνε κάπου και πρέπει να πληρώσουν με τόκο το χαμόγελο τους που μοίρασαν αφειδώς.
Μια μέρα έμαθα πως η Μαρία, νεότατη και μητέρα 4 παιδιών έφυγε απο καρκίνο. Αφησε πίσω της 4 παιδάκια, εναν άντρα που την αγαπούσε πολύ και μια μάνα που,πάνω που πήγε ν’ αλαφρώσει απο το βάρος, κάποιος της έδωσε μια και την γκρεμοτσάκισε για τρίτη φορά.Μια μάνα που τ’ όνομά της περιείχε το βάλσαμο, «Βαλσαμίνα», είναι αν μη τι άλλο τραγική ειρωνία να μην μπορεί να γιατρέψει τον δικό της πόνο.
Θύμωσα...σκέφτηκα πως χωρίς να το καταλάβω είχα γίνει παρατηρητής και καταγραφέας μιας ύπαρξης ενός ανθρώπου, χωρίς να έχω πραγματικά κάποια κοντινότερη σχέση μ’ αυτόν...ολα αποτελούνταν απο εναν χαιρετισμό κι ενα χαμόγελο....γιατί ρε γμτ αυτόν τον άνθρωπο, γιατί αυτή την οικογένεια; Γιατί; Αυτά σκεφτόμουν και θύμωνα ...προσπαθούσα να σκεφτώ την μάνα της Μαρίας...τη μεγάλη χαρακιά στο μέτωπο, την τρίτη...και τέσσερα απαρηγόρητα παιδιά πίσω...δεν μπορούσα καιγόταν το μυαλό μου και τα μάτια μου...
Και πέρασε ο καιρός....
Αθήνα , νοσοκομείο φάση πρώτη.
Αγωνία και μετά χαρά.
Διάλειμμα.
Αθήνα, 23 Απριλίου 2010...η χώρα μπαίνει στο ΔΝΤ με μωβ γραβάτα . Το ίδιο βράδυ τα άσχημα νέα μου κόβουν τα πόδια και τη γλώσσα.
Ολα μωβ...
Ο καιρός περνά, η ζωή γλιστράει μέσα απο κάθε ανάσα και χάνεται...
Νοσοκομείο, φάση δευτερη... και τελευταία...
Το πρωινό της 14ης Σεπτεμβρίου με βρίσκει να κοιτάζω χωρίς να πιστευω πως το ζω ενα κρεβάτι νοσοκομείου . Μια ζωή 21 χρονών παλεύει να μείνει ή να φύγει με τις πιθανότητες για το πρώτο να έχουν εξανεμιστεί πια. Κοιτάζω τον γιατρό που είναι συντετριμμένος. Τον ρωτάω πόσο έχουμε ακόμα...δεν μπορεί να μου απαντήσει.
«Σε παρακαλώ, κάνε να μην πονάει μονάχα...κάνε ο,τι μπορείς γι’ αυτό μονάχα...» του απαντώ...τα λεπτά μοιάζουν αιώνας...οι συγγενείς καταφτάνουν μ’ εκείνο το χαμένο βλέμμα που έχουν οι άνθρωποι όταν τους χτυπά το απίστευτο, το αναπάντεχο κακό, το τόσο άδικο ρε γμτ!
Όρθια μπροστά στο κρεβάτι, δεν σκέφτομαι, αλλα βλέπω πως αρχίζει ο πόνος του χαμού να σκάβει τα πρόσωπα των ανθρώπων ανεξίτηλα. Των δικών μου ανθρώπων αυτή τη φορά.
Φιλότι, Νάξος...τελευταίος αποχαιρετισμός.
Η μικρή μοιάζει να κοιμάται χωρίς να πονάει πια...λες και θα ξυπνήσει και θα ρωτήσει «Ρε τι κάθεστε και κοιτάτε τόσος κόσμος; Δεν έχετε ξαναδεί άνθρωπο που κοιμάται;» Τέτοια σκέφτομαι και μας κοιτάζω στη σειρά...κοιτάζω τους γονείς μου, την αδερφή μου,τον γαμπρό μου, την μεγάλη μου ανιψιά, τα ξαδέρφια...και που να βρείς λόγια και τι να πεις...και πως να το περάσεις....
Λίγο πριν το τέλος του αποχαιρετισμού βλέπω την Βαλσαμίνα, την μάνα της Μαρίας, ετσι αδύνατη μικροκαμωμένη όπως την θυμόμουν ανέκαθεν κι ας είχα να τη δω χρόνια, να πλησιάζει τη μικρή την ώρα του θρήνου και μ’ εκείνη τη μονότονη , επαναλαμβανόμενη μελωδία που έχει το μοιρολόϊ να της απευθύνεται με παραγγελιά, τι να πει στη Μαρία της όταν την συναντήσει...τι να πει στο παιδί της, το δικό μας το παιδί.
Εκείνη τη στιγμή ένιωθα πως ο χώρος είχε λιώσει, χρόνος δεν υπήρχε, δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο παρα μονάχα μια μονότονη μελωδία που συντάραζε τα θεμέλια του κόσμου μου απο ενα μεγάλο σεισμό, λες και οι δυο πόνοι που συναντήθηκαν μπροστά μου με καθυστέρηση χρόνων, ήταν δυο λιθοσφαιρικές πλάκες που δεν συγκρούονταν, αλλα έλιωναν η μια μέσα στην άλλη κι ανέβαζαν την θερμοκρασία οδηγώντας με σε έκρηξη και μετά στο κενό. Είδα την αδερφή μου να την αγκαλιάζει, είδα την γυναίκα αυτή να μην μπορεί να φύγει αν δεν τελειώσει όσα έχει να πει...
Τότε θυμήθηκα σε διαφορετικές εποχές τη Μαρία και το χαμόγελό της, την Βάσω μας μικρή, ενα βλέμμα φουλ της σκανταλιάς κι ενα χαμόγελο με δυο λακάκια να λεει «δεν το εκανα εγω σου λεω» και να σκάει στα γέλια, εμένα ν’ ανεβαίνω τα σκαλιά κρατώντας την μικρή απ’ το χέρι και χαιρετώντας τη Μαρία να χαμογελάω κι ενω δεν πιστευω σε τίποτα μεταθανάτιο, ευχήθηκα να μπορεί η ενέργεια που δεν χάνεται να επικοινωνεί μεταξύ της, να φροντίζει τον εδω κόσμο και μ’ εναν τρόπο, να μπορεί να μπλοκάρει την αδικία στη ζωή εκείνων που χαμογελάνε με την καρδιά τους όσο κι αν πόνεσαν, όσα κι αν πέρασαν, να μπλοκάρουν την αδικία σ’ αυτόν εδω τον κόσμο, εδώ που «δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές»...και παρ’ όλη την επίκλησή μου σ’ αυτούς, ξέρω πως μονάχα ζωντανός το καταφέρνεις αυτό...για σένα και γι’ αυτούς.
Κι αυτοί είναι πολλοί πια...και μεις ακόμα περισσότεροι.
Καλή Ανάσταση αδέρφια...ανάσταση εκείνων που έχουν ξεχαστεί και πρέπει να ξαναθυμηθούμε...και καλή δύναμη κι αντοχή.
Και του χρόνου λεύτεροι απ’ όσα μας κρατάνε δέσμιους.
Η ζωή συνεχίζεται...
Thiria Enimera
ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com/
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.