Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΑΡΙΔΑΙΑΣ



Αριδαία, 30/9/2016

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΑΡΙΔΑΙΑΣ

Σημαντικές παρεμβάσεις υλοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του 2015 και 2016 στη Μαθητική Εστία Αριδαίας.
Αρχικά, πραγματοποιήθηκαν ελαιοχρωματισμοί εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, καθώς υπήρχαν σημαντικές φθορές στο κτίριο και πλέον η εικόνα του έχει αλλάξει σημαντικά. Το κόστος της παραπάνω παρέμβασης ανέρχεται σε 11.996,73 ευρώ.
Παράλληλα, έγινε συντήρηση και επισκευή του κτιρίου όσον αφορά στις υδραυλικές εγκαταστάσεις οι οποίες παρουσίαζαν σημαντικές βλάβες. Το κόστος της παραπάνω παρέμβασης ανέρχεται σε 11.390,42 ευρώ.
Επίσης, έγινε προμήθεια και τοποθέτηση θερμαντικών σωμάτων στους χώρους της για να βελτιωθεί το επίπεδο της θέρμανσης των παιδιών. Το κόστος της παραπάνω παρέμβασης ανέρχεται σε 10.800 ευρώ.
Στα πλαίσια των παρεμβάσεων, αντικαταστάθηκαν οι κουρτίνες και υλοποιήθηκαν παρεμβάσεις που σχετίζονται με το αισθητικό κομμάτι για να γίνουν πιο φιλικοί οι χώροι, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι φιλοξενεί νεαρά παιδιά.
Τέλος, εξασφαλίστηκαν 100.000 ευρώ τα οποία αφορούν στην ανάπλαση του εξωτερικού χώρου και στη δημιουργία αθλητικών εγκαταστάσεων και επιπλέον είναι σε εξέλιξη η ανάθεση έργου ύψους 12.000 ευρώ για να ολοκληρωθεί ο ελαιοχρωματισμός του κτιρίου εξωτερικά αλλά και της περίφραξης.
Ο Δήμαρχος Αλμωπίας κ. Δημήτρης Μπίνος έκανε την εξής δήλωση:
«Η Μαθητική Εστία Αριδαίας επιτελεί εδώ και πολλά χρόνια ένα σημαντικό έργο και έχει να επιδείξει σπουδαία δράση. Και αυτό γιατί σε έναν Δήμο όπως ο δικός μας, δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές που ζουν στα ακριτικά χωριά μας να έχουν μια δική τους γωνιά στην έδρα του Δήμου ώστε να διευκολύνεται η παρακολούθηση των μαθημάτων τους και των υπόλοιπων δραστηριοτήτων τους. Αντιλαμβανόμενη το σημαντικό αυτό έργο, η Δημοτική μας Αρχή από την πρώτη στιγμή έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα σε παρεμβάσεις ουσίας που θα δώσει τη δυνατότητα στους μαθητές να απολαμβάνουν έναν όμορφο χώρο με όλες τις απαραίτητες υποδομές για την διαβίωσή τους. Με την ευκαιρία θα ήθελα να συγχαρώ το προσωπικό της Μαθητικής Εστίας Αριδαίας το οποίο βρίσκεται πάντοτε δίπλα στα παιδιά μας και εργάζεται για παρέχει τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες».





Ο Sivert Hoyem στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού


Λίγους μήνες μετά τις άκρως επιτυχημένες, ανοιξιάτικες εμφανίσεις του σε αθηναϊκό έδαφος, ο Sivert Hoyem επέστρεψε στην πρωτεύουσα για να εκπληρώσει ένα μεγάλο του όνειρο παίζοντας στο Ηρώδειο, προσφέροντας ένα μαγευτικό θέαμα για όλους όσους τον υποστηρίζουν αυτά τα χρόνια. Και φυσικά το κοινό του Sivert είναι τεράστιο στην Ελλάδα, κάτι που αποδείχτηκε από το ασφυκτικά γεμάτο θέατρο, από την ανακοίνωση της δεύτερης μέρας στον ιστορικό χώρο και –κυρίως– από τις αντιδράσεις του κοινού, που τραγουδούσαν μαζί του πόντο-πόντο, λέξη-λέξη όλα τα μεγάλα τραγούδια από την καριέρα του με τους Madrugada και τα μετέπειτα σόλο βήματά του. 

Ο ίδιος ανέβηκε στη σκηνή με την μπάντα του και ένα κουαρτέτο έγχορδων. Η ομάδα των μουσικών είχε δουλέψει πάρα πολύ για αυτή την εμφάνιση και αυτό φαινόταν στο δέσιμο τους που δεν έμπαζε νερά από πουθενά. Το Ηρώδειο γέμισε από αγαπημένες νότες λατρεμένων κομματιών, που είχαν δουλευτεί στις πρόβες με ακρίβεια και φαντασία, για να χορέσουν τον ήχο των βιολιών και του βιολοντσέλου, της autoharp που χαϊδευε η Marie Munroe και των τόσων πολλών διαφορετικών κιθάρων και μπάσων που πήγαν και ήρθαν στα χέρια των μουσικών και του ίδιου του Hoyem. 

Το setlist περιλάμβανε μερικά από τα πιο αγαπημένα κομμάτια όλων μας, “Into The Sea”, “January Third”, “Honey Bee”, “Sleepwalking Man”, “Majesty”, “My Thieving Heart” με τη συνοδεία της φοβερής φωνής της Munroe, “Give It A Whirl”, “The Boss Bosa Nova”, “Prisoner of the Road”, ανοίγοντας τη βραδιά με το “Lioness”, όπου από την πρώτη τραγουδιστή λέξη, είχε ήδη υποσχεθεί πολλά για τη συνέχεια. Η φωνή του γέμιζε το χώρο όλο, από άκρη σε άκρη. Οξύμωρο και επαναστατικό συνάμα, αντιφατικές εξισώσεις που δημιούργησαν μια βραδιά-λαχείο, ο Sivert ταίριαξε τέλεια με τον περιβάλλοντα χώρο, ενώ η αυστηρή παρουσία του με την επιβλητική χροιά του, αυτής της τόσο μοναδικής φωνής με τα κρυστάλλινα ηχοχρώματα και τις συνεπείς ακολουθίες των μουσικών του, δημιουργούσαν μια αίσθηση δέους στον αρχαιολογικό χώρο με την τεράστια ιστορία. 

Ο Sivert ήθελε να ροκάρει και κατάφερε να το ενσωματώσει αυτό σε αυτή την τόσο ιδιαίτερη εμφάνιση του, με ένα σεβασμό απέναντι στη δουλειά του και στο χώρο, βλέποντας και ο ίδιος όλο αυτό που πραγματοποιούσε ως ένα θείο δώρο, μια μοναδική ευκαιρία για μια μοναδική κατάσταση, εύθραυστο, υπέροχο από κάθε άποψη. Όπως κατάφερε άλλωστε να ενσωματώσει στη δουλειά του και όλους αυτούς τους μουσικούς, μια τρομερή ορχήστρα από ταλαντούχους ανθρώπους. Τα έγχορδα του τη μια στιγμή είχαν μια δυναμική που έμοιαζε με αυτή των Apocalyptica, την αμέσως επόμενη τσιμπούσαν" τις χορδές σαν να άκουγες κάτι παραμυθένιο. Η λεπτεπίλεπτη, αέρινη μορφή του δημιουργούσε μια εικόνα κάτι απόκοσμου, κάτι άφταστου. Κάτι που κινείται στο σκοτάδι για να βρει το φως του, παρουσία Θεού και ανθρώπων, σε ένα μυσταγωγικό σκηνικό διάρκειας ούτε λίγο ούτε πολύ δύο ωρών. Τα encore δεν θα μπορούσαν να είναι λιγότερα από δύο, αφού ήταν παντελώς φανερό πως ούτε αυτός ούτε το κοινό ήθελαν να αποχωριστούν αυτό το υπέροχο κλίμα. Για το κλείσιμο δημιούργησε μια ατμόσφαιρα αισθησιασμού με το ‘Step Up Into This Room And Dance For Me’, ενώ ακολούθησαν τα “Fool To Your Crown”, “Moon Landing”, “The Kids Are On High Street” και για αποτελειωτικό αντίο το “Silences”. Και κάπως έτσι έφτιαξε ένα υπερπλήρες set για αυτή τη σπουδαία μέρα. 

Ο ίδιος χθες το βράδυ εκπλήρωσε ένα από τα μεγαλύτερά του όνειρα, όπως μας εκμυστηρεύτηκε λίγες εβδομάδες πριν τη φαντασμαγορική βραδιά. Και μήπως δεν είναι υπέροχο να βλέπεις το όνειρο κάποιου να εκπληρώνεται μπροστά στα ίδια σου τα μάτια, ακριβώς τη στιγμή που το ζει; Ευγνωμοσύνη και ευτυχία για αυτές τις κοινές μας στιγμές.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά











ΠΗΓΗ...http://www.jumpingfish.gr

Ημερομηνία έναρξης της συγκομιδής και της συσκευασίας των ακτινιδίων ποικιλίας «ΤΣΕΧΕΛΙΔΗ»


Ημερομηνία έναρξης της συγκομιδής και της συσκευασίας των ακτινιδίων ποικιλίας «ΤΣΕΧΕΛΙΔΗ»

ΑΠΟΦΑΣΗ
Ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΚΤΗΝΙΑΤΡΙΚΗΣ

Έχοντας υπόψη:
  1. Τις διατάξεις του Ν. 3852/ 2010 «Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης- Πρόγραμμα Καλλικράτης» (ΦΕΚ 87/ Α'/ 7-6-2010)
  2. Τις διατάξεις του Π.Δ. 133/ 2010 «Οργανισμός της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας» (ΦΕΚ 226/ Α'/ 27-12-2010)
  3. Την 290524/3-9-2010 απόφαση του ΥΠΑΑΤ «Καθορισμός τεχνικών λεπτομερειών εφαρμογής των εμπορικών προδιαγραφών για τις ελάχιστες απαιτήσεις ωρίμανσης των ακτινιδίων» ( ΦΕΚ 1521/ Β’/ 7-9-2010 )
  4. Τις τελευταίες μετρήσεις της υπηρεσίας μας για την εκτίμηση του βαθμού ωριμότητας των ακτινιδίων ποικιλίας «ΤΣΕΧΕΛΙΔΗ»
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ

Ορίζουμε, σύμφωνα με το άρθρο 2 της 290524/ 3-9-2010 απόφασης του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, την 30– 09 – 2016 ως ημερομηνία έναρξης της συγκομιδής και της συσκευασίας των ακτινιδίων ποικιλίας «ΤΣΕΧΕΛΙΔΗ» για την εμπορική περίοδο 2016 –2017. Σε εφαρμογή του άρθρου 2 της ανωτέρω απόφασης καθορίζονται οι υποχρεώσεις των συναλλασσόμενων ως εξής:
1. Οι παραγωγοί ακτινιδίων προβαίνουν σε συγκομιδή του προϊόντος μετά την ορισθείσα στην παρούσα απόφαση ημερομηνία και εφόσον έχει διασφαλισθεί ότι οι συγκομιζόμενοι καρποί
είναι επαρκώς ανεπτυγμένοι και σε ικανοποιητικό στάδιο ωρίμανσης.
2. Οι υπεύθυνοι για τη συγκομιδή των ακτινιδίων, κάθε φορά που προβαίνουν σε συγκομιδή των καρπών, καταθέτουν στο Τμήμα Ποιοτικού & Φυτοϋγειονομικού Ελέγχου της Δ/νσης Αγροτικής Οικονομίας & Κτηνιατρικής της Π.Ε. .ΠΕΛΛΑΣ...... Υπεύθυνη Δήλωση στην οποία αναφέρουν την ημερομηνία συγκομιδής τους καθώς και τη συγκομιζόμενη ποσότητα.
3. Οι τυποποιητές – συσκευαστές στην περιοχή παραγωγής προβαίνουν σε τυποποίηση – συσκευασία των ακτινιδίων εφόσον αυτά έχουν αποκτήσει φυσιολογικά, τουλάχιστον 6,2Ο Brix ή μέση περιεκτικότητα σε ξηρά ουσία 15%.
4. Οι εισαγωγείς – εξαγωγείς διασφαλίζουν ότι κατά το στάδιο της εισαγωγής – εξαγωγής οι παρτίδες ακτινιδίων έχουν αποκτήσει βαθμό Brix τουλάχιστον 6,2Ο ή 15% μέση περιεκτικότητα σε ξηρά ουσία.
5. Οι έμποροι διαθέτουν τα ακτινίδια σε όλα τα άλλα στάδια εμπορίας που έπονται της τυποποίησης – συσκευασίας, της εισαγωγής και της εξαγωγής, αφού αυτά έχουν αποκτήσει τουλάχιστον 9,5Ο Brix.
6. Όλοι οι συναλλασσόμενοι στον τομέα των ακτινιδίων τηρούν ως προς τις υποχρεώσεις τους, και
τις λοιπές διατάξεις που προβλέπονται από την ΚΥΑ 257543/ 2003. Επισημαίνεται ότι η παραπάνω ημερομηνία αφορά αποκλειστικά τα ακτινίδια ποικιλίας «ΤΣΕΧΕΛΙΔΗ».
Η Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας & Κτηνιατρικής θα διενεργεί δειγματοληπτικούς ελέγχους κατά το στάδιο της τυποποίησης – συσκευασίας των ακτινιδίων στα τυποποιητήρια – συσκευαστήρια του νομού, προκειμένου να διασφαλισθεί ότι το προϊόν έχει αποκτήσει τουλάχιστον 6,2ο Brix ή μέση περιεκτικότητα σε ξηρά ουσία 15%. Σε περίπτωση διαπίστωσης παραβάσεων, οι αντίστοιχες παρτίδες, είτε καταστρέφονται με ευθύνη του κατέχοντος φορέα, είτε διασφαλίζεται η μη διάθεση τους για ανθρώπινη κατανάλωση, ενώ οι υπεύθυνοι παραπέμπονται στις αρμόδιες επιτροπές επιβολής κυρώσεων σύμφωνα με τον Ν. 4235/ 2014 (ΦΕΚ 32/ Α’/ 11-2-2014), όπως τροποποιήθηκε και ισχύει.
Ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ





                                                                                                    ΤΣΑΝΤΑΚΗΣ  ΤΡΥΦΩΝ

Γ ΚΑΡΑΣΜΑΝΗΣ: • ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΙ Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΩΝ 59 ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ



ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΣΜΑΝΗΣ :
ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΙ Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΩΝ 59 ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΣΧΕΤΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΠΕΛΛΑΣ


Ο Γιώργος Καρασμάνης κατέθεσε αναφορά στη Βουλή προς τους Υπουργούς Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού και Οικομομικών το Υπόμνημα του Επιμελητηρίου Πέλλας με το οποίο εκφράζεται η αντίθεσή του με το προκαταρκτικό σχέδιο για το νέο Νόμο που αφορά τα Επιμελητήρια, ο οποίος δόθηκε στη δημοσιότητα για διαβούλευση.
Όπως επισημαίνεται στο κατατεθέν υπόμνημα, με το προκαταρκτικό αυτό σχέδιο και την προτεινόμενη κατάργηση των 43 από τα 59 Επιμελητήρια της χώρας, στην ουσία χάνεται η οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια των Επιμελητηρίων – που λειτουργούν χωρίς να επιβαρύνουν τον Κρατικό Προϋπολογισμό με ούτε ένα ευρώ - ενώ παράλληλα υποβαθμίζεται ο χαρακτήρας και οι παρεμβάσεις τους στην οικονομική ανάπτυξη του κάθε τόπου.
Για το λόγο αυτό ζητείται από τους  αρμόδιους Υπουργούς η συνέχιση της λειτουργίας και των 59 Επιμελητηρίων της χώρας προκειμένου να διασωθεί ο βασικός πυλώνας στήριξης της επιχειρηματικής κοινότητας σε κάθε νομό.





ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016       ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ



Το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας διοργανώνει εξ αποστάσεως
 επιμορφωτικά σεμινάρια Δια Βίου Μάθησης -ετήσιας διάρκειας (600 ώρες) για πτυχιούχους ΠΕ, ΤΕ, ΙΕΚ και φοιτητές
 με θέμα: «Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση». 


Έναρξη: Οκτώβριος του 2016 και λήξη τον Ιούνιο του 2017.

Επιστημονικά Υπεύθυνη: Αναστασία Αλευριάδου
 Καθηγήτρια Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης

 Οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να ενημερώνονται για ανακοινώσεις του Προγράμματος 2016-2017 στην ιστοσελίδα:
http://blogs.uowm.gr/sea/

Ο Α.Φ.Ο.Σ. Αλμωπίας «Η ΕΝΩΣΗ» παραλαμβάνει κάστανα



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

     Ο Α.Φ.Ο.Σ. Αλμωπίας «Η ΕΝΩΣΗ» ενημερώνει τους παραγωγούς - αγρότες ότι παραλαμβάνει κάστανα στο κέντρο παραλαβής της Αριδαίας στο 1ο χλμ Αριδαίας – Τσακώνων.

Η πληρωμή πραγματοποιείται κατά την παράδοση των προϊόντων με κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό.

Για πληροφορίες στο τηλ. 23840.21380 /6980074990/6989948078


Υπεύθυνη

Κωτσίου Βάϊα

Ωδή στη Χαρά under pressure




It’s the terror of knowing what this world is about
Watching some good friends screaming, «Let me out!»
Under Pressure, Queen (fut. David Bowie)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σκέφτομαι κάποιες φορές, ίσως για να παίρνω θάρρος, ότι ο Μπετόβεν έγραψε την τελευταία του συμφωνία, αυτή που θεωρείται από πολλούς ειδήμονες η ύψιστη μουσική σύνθεση, όταν ήταν πλέον εντελώς κουφός.

Δεν μ’ ενδιαφέρει πώς το έκανε, ξέρω ότι ήταν μεγαλοφυία, κι ότι μπορούσε να κάνει πράγματα αδιανόητα για μας, τους κοινούς θνητούς. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το έκανε.

Το χορωδιακό τέταρτο μέρος είναι η Ωδή στη Χαρά, σε στίχους του ποιητή Σίλερ. Ο τρόπος που το μελοποίησε ο Μπετόβεν είναι συνταρακτικός. Και πάντα αναρωτιέμαι, πώς μπόρεσε αυτός ο άνθρωπος, μέσα στην απόλυτη μαυρίλα -ένας συνθέτης που έχασε την ακοή του, να αγγίξει τέτοια μεγαλεία χαράς, μανίας, θέωσης;
~
Σίγουρα είναι πιο εύκολο, όταν όλα σου πάνε καλά, όταν έχεις γεννηθεί προνομιούχος και ζεις ως τέτοιος, ν’ αφιερώνεις τον χρόνο σου στην τέχνη και στη δημιουργία.

Το δύσκολο δεν είναι να γράψεις, να ζωγραφίσεις, να συνθέσεις. Το δύσκολο είναι να βρεις την ψυχική διάθεση και το χρόνο για να το κάνεις, όταν δεν είσαι ένας από τους λίγους που είναι πιο «ίσοι απ’ τους ίσους».

Υπάρχει ένας μεγαλύτερος κύκλος δυστυχίας τριγύρω. Όταν βλέπεις τι συμβαίνει στον κόσμο, πόση ανοησία, απληστία, μίσος, δίψα για αίμα, υπάρχουν αποθαρρύνεσαι. Γιατί να γράφεις ποιήματα, όταν ένας πορωμένος ψυχοπαθής θα πάρει το φορτηγό του και θα θερίζει ανθρώπους;

Πραξικοπήματα (;) και βομβαρδισμοί, μαριονέτες-ηγέτες που υποθηκεύουν ολόκληρες χώρες, θάλασσες προσφύγων που πνίγονται στη θάλασσα, σκλάβοι που πεθαίνουν στη δουλειά για να μπορούν να έχουν άχρηστα αντικείμενα άλλοι σκλάβοι -που δεν πεθαίνουν στη δουλειά.

Τι σημασία έχει οτιδήποτε μέσα σ’ αυτόν τον παράλογο κόσμο;

~~{}~~

Έπειτα είναι ένας μικρότερος κύκλος πίεσης και δυστυχίας, αυτός που περιορίζεται στα όρια του αυγού σου.

Είναι η απόγνωση όταν βλέπεις ότι δεν μπορείς να βρεις δουλειά κι η άλλη -ίσως βαθύτερη- όταν βρίσκεις δουλειά και αντιλαμβάνεσαι ότι με τα λεφτά που θα πάρεις δεν θα εξασφαλίσεις μια αξιοπρεπή ζωή. Μετά βίας θα πληρώσεις τους φόρους και τους λογαριασμούς.

Κι ακόμα ένα καλοκαίρι της ζωής σου, θα το ζήσεις μακριά απ’ τη θάλασσα, που απέχει λίγα χιλιόμετρα.

Χρόνος δεν υπάρχει, γιατί ο χρόνος είναι χρήμα, κοστίζει, κι εσύ πρέπει να τον πουλήσεις τόσο φτηνά τον χρόνο σου, τη ζωή σου.

Έτσι εγκλωβισμένος αναρωτιέσαι: Γιατί να γράψω κάτι; Πώς να αισθανθώ χαρά;

~~

Τότε -όταν αναρωτιέμαι- θυμάμαι την Ενάτη του Μπετόβεν.

Να βρίσκεις τη δύναμη να κάνεις το σκοτάδι φως.

Να κάνεις τη σιγή μουσική.

Να κάνεις τον πόνο χαρά.

Να καταφέρεις να πιάσεις το πινέλο και να σχεδιάσεις δυο γραμμές στον καμβά. Έστω δύο. Έστω μία.

Να γράψεις μια λέξη.
Να παίξεις μια νότα.

Αυτό είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα και το πιο σημαντικό. Ενώ πιέζεσαι, εξοργίζεσαι, θλίβεσαι, απογοητεύεσαι, ενώ τσαλαβουτάς στα σκατά, να καταφέρεις να σηκώσεις λίγο το κεφάλι για να κοιτάξεις τ’ άστρα.

Κι ύστερα να τα ζωγραφίσεις, να γράψεις γι’ αυτά, να τα τραγουδήσεις.

Δεν χρειάζεται να είσαι Μπετόβεν -στο ταλέντο. Αυτό που διδάσκει ο «Τιτάνας της Μουσικής», δεν είναι η μουσική, αλλά κυρίως το ανεξάντλητο πείσμα του.

Ότι, παρά τον καιρό και τα σημεία, παρά την ατυχία και τα χτυπήματα, μπορείς να συνεχίσεις να κοιτάς τ’ άστρα, να τραγουδάς τη Χαρά.

~~

Ξεχάστε τις δικαιολογίες της αναβολής και της απόγνωσης: «Δεν προλαβαίνω, δεν έχω χρόνο, δεν έχω δυνάμεις».

Η τέχνη δεν είναι κάτι που κάνουν οι άνθρωποι όταν είναι χαρούμενοι, ασφαλείς, εξασφαλισμένοι, γεμάτοι από χρήμα και χρόνο.

Η τέχνη, κάθε τέχνη και δημιουργία, δεν είναι χόμπι, που κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου.
Η τέχνη είναι ζωή. Χωρίς αυτήν, χωρίς την τέχνη, η ζωή είναι ανούσια, αδιάφορη.
Πώς θα ήταν αν ζούσαμε σ’ έναν κόσμο χωρίς μουσική, κινηματογράφο, βιβλία, ζωγραφική, χορό;

Πώς θα ήταν αν ζούσαμε σ’ ένα κόσμο χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς όνειρα, χωρίς φαντασία;
Πώς θα ήταν αν ζούσαμε σ’ έναν κόσμο χωρίς έρωτα;

~~{}~~

Υπάρχει πολύ μίσος τριγύρω μας, πολύς θάνατος, πολύ αίμα, πολλή καταπίεση.

Η απάντηση σ’ όλο αυτό το αίμα δεν είναι περισσότερο αίμα.

Η απάντηση είναι η χαρά, η ευτυχία, η δημιουργία, ο έρωτας, η τέχνη.

Είναι να καταφέρεις, παρά την κώφωση, παρά τη μαυρίλα, παρά την πίεση, να δώσεις.

Ό,τι έχεις, ό,τι μπορείς, να το βγάλεις από μέσα σου, να πλησιάσεις λίγο τον άνθρωπο που στέκεται εκεί δίπλα σου, να τον τραβήξεις κι εκείνον έξω.

Και να μην ξεχνάς, όσο χαμηλά και να πέφτεις, όσο άσχημα και να νιώθεις ότι

This is our last dance

This is ourselves
Under pressure









ΠΗΓΗ...http://sanejoker.info

Ο άνθρωπος που ήξερε τη μέρα που θα πέθαινε


Πηγαίναμε στο καφενείο του χωριού με τον πατέρα, για να φάμε το έπαθλο.
Μέσα στους καπνούς των τσιγάρων και στα παράσιτα του ραδιοφώνου οι μεγάλοι έπαιζαν κολιτσίνα. Δηλωτή συνήθως, που χρειαζόταν να έχεις και ικανότητες, δεν έφτανε η τύχη. Η ξερή ήταν για τα παιδιά.
Το στοίχημα ήταν ένα λουκουμάκι. Κι εμείς παραμονεύαμε πάνω απ’ το τραπέζι, ελπίζοντας να τα φέρει όλα δεξιά, ώστε να κερδίσει ο πατέρας και να μοιραστούμε -ήμασταν δύο αδέλφια- το έπαθλο.
Δεν ήταν ακριβό, ζήτημα να έκανε δέκα δραχμές. Και στο σπίτι είχαμε ολόκληρο κουτί με λουκούμια. Αλλά εκείνο ακριβώς το λουκούμι, που ίσως να κερδιζόταν ίσως να χανόταν, είχε άλλη γεύση, πιο συναρπαστική.
Γνωρίζαμε ότι οι άντρες δεν είναι «κουτσομπόλες», όπως οι γυναίκες, έτσι μας είχαν πει. Αλλά μέσα στο καφενείο, ενώ έπαιζαν, δεν σταματούσαν να σχολιάζουν τους άλλους άντρες, τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους -κάποιες φορές και τα ζώα τους.
Κι όλοι έπαιζαν με όλους, εκτός απ’ όταν ερχόταν στο καφενείο ο Πεθαμένος.
~~
Ο Πεθαμένος ήταν ένας κανονικός άνθρωπος, διόλου νεκρός. Ήταν γέρος, αλλά στο χωριό υπήρχαν και πιο γέροι απ’ αυτόν. Έμπαινε μέσα γελώντας και φωνάζοντας, όχι μόνο ελληνικά, αλλά και σε άλλες γλώσσες, ζητούσε κονιάκ και καφέ, και κοιτούσε να δει ποιος είχε μείνει χωρίς ταίρι στο χαρτί. Οι άλλοι θαμώνες τον αποφεύγαν.
Ένα βράδυ που είχαμε μείνει χωρίς αντίπαλο -και χωρίς λουκούμι, μπήκε μέσα ο Πεθαμένος. Και τα δυο παιδιά είπαμε στον πατέρα να παίξει μαζί του.
– Δεν είστε καλά, αυτός δεν χάνει ποτέ, έκανε ο πατέρας.
Τον παρακαλέσαμε, τον ικετεύσαμε, του υποσχεθήκαμε ότι θα τον βοηθήσουμε, με κάθε τρόπο. Τελικά υπέκυψε. Ο πατέρας έφτασε τους 100 πόντους -και έχασε, πριν καλά καλά παίξουν τρεις παρτίδες. Ο Πεθαμένος πήρε το λουκούμι και μας κοίταξε.
– Το θέλετε; μας ρώτησε.
Εμείς γνεύσαμε ναι. Ο Πεθαμένος γέλασε, το ξετύλιξε, και το έκανε μια χαψιά.
– Εσείς θα φάτε πολλά λουκούμια ακόμα. Μωρά είστε.
Τσαντιστήκαμε μαζί του. Αλλά όταν φεύγαμε ο καφετζής έδωσε στον πατέρα μου ένα κουτί λουκούμια.
– Τα πλήρωσε ο Πεθαμένος, είπε. Για τα παιδιά.
Μας κίνησε την περιέργεια ο γέρος με το παράξενο παρατσούκλι. Μας είπε κάποια πράγματα η γιαγιά και ο πατέρας. Ακούσαμε κι άλλα στο καφενείο, σε ανύποπτο χρόνο. Αργότερα, όταν σταμάτησα να είμαι μωρό κι ειδικά όταν κόλλησα το μικρόβιο της μυθιστορίας, έψαξα περισσότερο, ρώτησα, κι έμαθα.
Η ιστορία του είναι σίγουρα διανθισμένη με υπερβολές, αλλά αυτά άκουσα, αυτά θα γράψω.
~~{}~~
Το κανονικό όνομα του Πεθαμένου ήταν Ηλίας. Ένα συνηθισμένο χωριατόπαιδο, που τέλειωσε μετά βίας το δημοτικό, δούλευε στα χωράφια των δικών του και δεν είχε τίποτα στο μυαλό του, πέρα απ’ το καφενείο και τον ποδόγυρο της γειτόνισσας.
Όταν όμως ήταν είκοσι δύο χρονών πέρασαν απ’ τη Θάλαττα κάτι τσιγγάνοι, απ’ αυτούς που γυρίζουν τη Γη πριν ακόμα φτιαχτούνε νόμοι και κοινωνίες. Έστησαν τα κάρα τους στην άκρη του χωριού και φώναζαν όσους ήθελαν να ακονίσουν τα σιδερικά τους.
Οι τσιγγάνοι ήταν οι πρώτοι σιδεράδες. Είχαν μάθει την τέχνη στα ταξίδια τους και την πουλούσαν στους χωριάτες. Ανάμεσα τους υπήρχε και μία που διάβαζε το χέρι. Πήγαν πολλές γυναίκες, να τους πει ποιον θα παντρευτούν και τι παιδιά θα κάνουν. Γι’ αστείο αποφάσισε να πάει κι ο Ηλίας.
Η τσιγγάνα τον έβαλε να κάτσει, πήρε το αριστερό του χέρι και το διάβασε.
– Θα ζήσεις πολλά πράματα, του είπε μετά. Θα φύγεις, θα γυρίσεις σαν τσιγγάνος, θα πολεμήσεις, θα πλουτίσεις, θα κάνεις παιδιά από πολλές γυναίκες. Και θα πεθάνεις από νερό.
– Πότε; την ρώτησε ο Ηλίας.
– Θες να το μάθεις;
– Ε, γιατί ρωτάω; Πότε;
– Δεν είναι καλό να ξέρει ο καθένας πότε θα έρθει η ώρα του.
– Εγώ θέλω. Τζάμπα σε πλήρωσα; Πότε; Πες.
Η τσιγγάνα ξανάπιασε το χέρι του.
– Μεθαύριο γιορτάζεις. Θα πηδήξεις τη φωτιά άλλες είκοσι φορές. Μετά θα πνιγείς στο νερό.
Κι ήταν 18 Ιουλίου.
~~{}~~
Ο Ηλίας γύρισε στο πατρικό, αλλά δεν μπορούσε να ηρεμήσει, ούτε να κοιμηθεί δεν μπορούσε. Σκεφτόταν ότι του έμεναν είκοσι χρόνια, είκοσι φωτιές. Λίγες μέρες μετά χαιρέτησε τη μάνα του κι έφυγε για το λιμάνι. Θάλασσα δεν είχε ξαναδεί, αλλά την αγάπησε με την πρώτη ματιά και μπάρκαρε σ’ ένα μικρό εμπορικό.
Ταξίδεψε δέκα χρόνια κι είδε όλον τον κόσμο. Γυναίκες πολλές γνώρισε, κάθε ράτσας και χρώματος, κι έκανε παιδιά μαζί τους. Από φουρτούνες γλίτωσε πολλές, αυτός κι όλο το πλήρωμα. Τον είχαν για γουρλή, αφού τους έλεγε ότι δεν μπορεί να πεθάνει, αν δεν περάσουν είκοσι χρόνια.
Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος άφησε το καράβι κι ανέβηκε στα βουνά. Σφαίρα δεν τον έπιασε κι ούτε τα χιόνια τον πειράξαν. Μπήκε και στο αντάρτικο, κι όλοι είχαν να λένε για τον Λιά, το παλικάρι που δεν φοβόταν τις σφαίρες των ναζήδων.
– Δεν πεθαίνω από μολύβι, τους έλεγε, μόνο από νερό.
Τέλειωσε ο πόλεμος, πέρασε ο Εμφύλιος, ο Ηλίας το ‘σκασε στη Ρωσία κι έγινε πάλι ναυτικός.
Όμως σαν πλησίαζε η μέρα που του είχε πει η τσιγγάνα, σαν πλησίαζε τα σαράντα δύο, έμοιαζε να κουράζεται. Λες κι ήθελε να γλιτώσει απ’ τη θάλασσα τ’ άφησε όλα, πήρε όσα λεφτά είχε μαζέψει -που σίγουρα δεν ήταν λίγα- και γύρισε στο χωριό, στη Θάλαττα.
Εκεί φρόντισε ν’ αγοράσει ένα καλό κιβούρι, από ξύλο κέδρου, προπλήρωσε τον καφετζή και τον παπά, για να του κάνουν ωραία κηδεία, και βάλθηκε να προετοιμάζεται για το τέλος του. Σαν ήρθε η εικοστή του Ιούλη έδωσε λεφτά για ν’ αγοράσουν ξύλα και να φτιάξουν μια μεγάλη πυρά.
Τέτοια φωτιά το χωριό δεν είχε ξαναδεί. Κανένα παιδί ούτε μεγάλος δεν τόλμησε να πηδήξει μέσα της. Μόνο ο Ηλίας το κανε, κι όταν βγήκε είχε μείνει χωρίς ματοτσίνουρα και φρύδια. Αλλά δεν τον ένοιαζε.
Πήγε σπίτι, ξάπλωσε στο κρεβάτι, και περίμενε το νερό που θα τον πνίξει.
~~{}~~
Δυο μέρες πέρασαν έτσι και τίποτα δεν έγινε. Ούτε κατακλυσμός ούτε ψιχάλα. Ο Ηλίας σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι ζωντανός, αλλά καθόλου δεν χαιρόταν. Αφού η τσιγγάνα είχε πει ψέματα, αφού δεν πέθανε τη μέρα που του είπε, ούτε από νερό, όπως του είπε, τότε μπορεί να πέθαινε με κάθε τρόπο, κάθε μέρα.
Τότε ο άνθρωπος που είχε περάσει όλες τις θάλασσες κι όλους τους ωκεανούς, που είχε ζήσει από πόλεμο κι από εμφύλιο, ξεκίνησε να σκέφτεται, άρχισε να φοβάται.
Να γυρίσει στα καράβια ούτε λόγος. Να πάει στα χωράφια που του είχαν αφήσει οι δικοί του δεν ήθελε. Να φύγει για την πόλη; Όλα του φαίνονταν πολύ επικίνδυνα και τι κάνει;
Ούτε που έβγαινε απ’ το σπίτι. Πλήρωνε μια γυναίκα να του φέρνει προμήθειες και να τις αφήνει στο σκαλί. Φοβόταν και τους ανθρώπους, με τις αρρώστιες που κουβαλάνε. Φοβόταν τα κουνούπια, τις μύγες, το ηλεκτρικό, τη φωτιά στο τζάκι και το κρύο.
Συγγενείς και χωριανοί του ζητούσαν να βγει, αλλά εκείνος δεν ήθελε να τους πλησιάσει.
Έμεινε έτσι, ναυαγός στο σπίτι του, για πέντε χρόνια.
Μέχρι που του είπαν ότι είχαν έρθει στο χωριό τσιγγάνοι.
~~{}~~
Αυτοί δεν ήταν σιδεράδες πια. Αγοράζανε φρούτα και λαχανικά για να τα πουλήσουν στην πόλη. Ο Ηλίας βγήκε βράδυ απ’ το σπίτι και πήγε ως τον καταυλισμό τους. Ρώτησε αν ήταν εκεί η τσιγγάνα που έλεγε το χέρι. Δεν ήταν η ίδια, αλλά υπήρχε μία, πάντα υπάρχει.
– Με κορόιδεψε, της είπε ο Ηλίας. Μου ‘πε πως θα πεθάνω από νερό, στα σαράντα δυο, στου Αη Λια, κι είμαι ακόμα ζωντανός.
Η τσιγγάνα πήρε τα λεφτά που ήθελε, μετά κράτησε το χέρι του και μελέτησε τις γραμμές.
– Εσύ ‘σαι πεθαμένος, του είπε.
– Τι πεθαμένος; Δε με βλέπεις;
– Πέθανες πριν πέντε χρόνια, του είπε.
– Και γιατί ζω;
– Δεν ζεις, σου φαίνεται ότι ζεις. Ζεις;
Ο Ηλίας σκέφτηκε πώς ζούσε τα τελευταία πέντε χρόνια. Ζούσε; Μόνο πρόσεχε και φοβόταν μη πεθάνει.
– Κι αν ξεκινήσω να ζω; Πότε θα πεθάνω; ρώτησε τη τσιγγάνα.
– Όταν έρθει η ώρα σου. Κανείς δεν ξέρει πότε θα πεθάνει.
– Από τι;
– Από νερό.
– Από νερό; Τι νερό; Πώς;
– Θα το μάθεις όταν γίνει. Αλλά όταν γίνει δεν θα σε νοιάζει.
– Ε, α στο διάολο κι εσύ.
~~
Ο Ηλίας έφυγε απ’ το χωριό ξανά και μπαρκάρισε, στα σαράντα εφτά του. Γύρισε όταν πήρε σύνταξη κι όλοι τον ήξεραν σαν τον Πεθαμένο. Έφερε μαζί του μια Ταϊλανδέζα, την Άλι, και την παντρεύτηκε στην εκκλησία. Κάπνιζε, έπινε, δούλευε, μέχρι τα ενενήντα. Έφτιαξε μόνος του, με τα χέρια του, ένα ξωκλήσι στην κορφή του βουνού.
Πέθανε από πνευμονία και γηρατειά, ένα χειμώνα που είχε πάει να δει το ξωκλήσι του και τον έπιασε βροχή. Ο γιατρός, στο νοσοκομείο, είπε ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα. Ότι τα πνευμόνια του είχαν γεμίσει νερό.
Κάπως έτσι πέθανε ο Πεθαμένος, που ήταν τόσο τυχερός στα χαρτιά. Και στη ζωή. Ο άνθρωπος που έζησε άφοβα όσο καιρό ήξερε -ή νόμιζε πως ήξερε- τη μέρα που θα πεθάνει.
Ο άνθρωπος που πέθανε όταν ξεκίνησε να φοβάται μην πεθάνει. Και ξαναγεννήθηκε όταν ξεπέρασε τον φόβο.
Στο μνήμα του ζήτησε να φτιάξουν έναν Φοίνικα, κι είναι πολύ εκείνοι που νομίζουν ότι το έκανε επειδή ήταν χουντικός. Όμως από κάτω γράφει:
«Ὁ θάνατος οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς.»
Κι εμένα μου έμεινε να σκέφτομαι τη ζωή σαν εκείνο το λουκούμι. Που μπορεί να το κερδίσεις, αλλά μπορεί και να το χάσεις. Κι αυτή είναι όλη η νοστιμιά του: Το απρόβλεπτο.






ΠΗΓΗ...http://sanejoker.info

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου;

Γράφει η  Μαρία Σκαμπαρδώνη

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου; Ποιος ο λόγος; Επειδή μερικοί θα πουν ότι λιγοψύχησα; Ας το πουν. Ποτέ δε θα μάθουν πόσο δυνατή ήμουν πριν λυγίσω.

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου; Επειδή μερικοί θα με χαρακτηρίσουν ευαίσθητη; Ας με χαρακτηρίσουν.

Το δάκρυ είναι ο πόνος, η αγάπη, το ενδιαφέρον, η πληγή της ματωμένης μας καρδιάς που πέφτει στη γη με τη μορφή μίας υγρής σταγόνας. Για να κλαις σημαίνει ότι έχεις συναισθήματα, χαίρομαι όταν με χαρακτηρίζουν ευαίσθητη λοιπόν. Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να είσαι άνθρωπος;

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου; Επειδή μερικοί θα πουν ασυνείδητα ότι επιθυμώ να τραβήξω την προσοχή; Γιατί να με απασχολήσει η κακοήθεια μερικών ανθρώπων; Οι άνθρωποι όταν κλαίνε, ξέρετε, σημαίνει ότι κουβαλούν μέσα στην ψυχή τους πόνο και επιθυμούν να ξεσπάσουν. Δεν επιθυμεί κανείς να κλάψει για προσωπική προβολή, υπάρχουν πλείστες περιστάσεις διαφορετικές που μπορεί κάποιος να πετύχει κάτι τέτοιο.

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου; Επειδή μερικοί θα με χαρακτηρίσουν ανώριμη; Ας με χαρακτηρίσουν. Δεν είναι ανωριμότητα να κλάψεις, είναι απόδειξη της συναισθηματικής νοημοσύνης και της υπομονής σου απέναντι σε μία επώδυνη κατάσταση. Είναι η απόδειξη ότι έχεις υπομείνει και παλέψει.

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου; Επειδή θα με χαρακτηρίσουν αδύναμη; Ας με χαρακτηρίσουν λοιπόν. Ποτέ δε θα νοιώσουν ότι δύναμη είναι να είσαι αληθινός, να δείχνεις ότι πονάς, μέσα σε μία κοινωνία γεμάτη με ψεύτικα χαμόγελα ευτυχίας. Δύναμη είναι να δείχνεις στους άλλους την ευάλωτη πλευρά σου, όχι να υποδύεσαι κάτι που δεν είσαι απλώς για να μην απασχολείς και ταράζεις τα κοινωνικά "πρέπει".

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου; Επειδή μερικοί θα γελάσουν; Ας γελάσουν. Δεν κλαίω για αυτούς, ούτε και κανένας άλλος φαντάζομαι....

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου; Επειδή μπορεί κάποιος να χαρεί και να πιστεύει ότι με νίκησε, επειδή με έκανε να κλάψω; Ας χαρεί. Δεν έχει καταλάβει ότι και το δάκρυ δύναμη είναι, η δύναμη της αληθινής αγάπης και η πικρία που ξεχύνεται από τα μάτια. Είναι οι υποσχέσεις, τα γιατί, τα όχι, τα πώς που κουράστηκαν να περιμένουν μία απάντηση. Δε με νίκησε κανείς επειδή έκλαψα για εκείνον. Εκείνος έχασε που γέμισε τα μάτια μου με δάκρυα...

Γιατί να ντρέπεσαι για τα δάκρυά σου; Άφησε τα να τρέξουν, μην τα αφήνεις μέσα σου να κατατρώνε την ψυχή σου. Ποιοι είναι εκείνοι οι δικαστές που θα μας κρίνουν , που θα μιλήσουν για τα δάκρυά μας; Ποιος μπορεί να κρίνει τα δάκρυα του καθενός από εμάς; Ποια είναι εκείνα τα "πρέπει" που υψώνονται σα τείχη και δεσμεύουν μία ψυχή στερώντας της ότι πιο ανθρώπινο και φυσιολογικό υπάρχει, το δάκρυ;

Τα δάκρυα μας δεν είναι άψυχα. Είναι εγώ, εσύ, ο καθένας μας. Τα δάκρυά μας είμαστε εμείς, είναι η ψυχή μας, είναι οι ματαιώσεις μας, οι προσπάθειές μας, οι αγώνες μας, είμαστε εμείς. Και δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για εμάς.

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου;




ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Χρυσοθήρες εμπειριών: Η αίσθηση του ανικανοποίητου

«Με τρώει η έγνοια ετούτη: να δω, ν’ αγγίξω όσο μπορώ περισσότερη γη και θάλασσα, προτού να πεθάνω».
Γράφει η  Χαρά Κουλοπούλου
Ένα όμορφο ρητό του Καζαντζάκη που πάντα στριφογύριζε στο μυαλό μου και εξέφραζε και τη δική μου δίψα για ζωή και εμπειρίες. Ώσπου συνειδητοποίησα πόσο φιλόδοξο είναι και ταυτόχρονα πόση αγωνία περικλείει.
Αγωνία και φόβο να τρέξω, να προλάβω να δω, να μάθω, να ζήσω.
Και γιατί όχι; Πώς μπορείς να χορτάσεις τη ζωή; Πώς μπορείς να ξεδιψάσεις όταν παντού γύρω σου προσφέρεται νερό;
Είναι τόσα πολλά να ανακαλύψεις και να βιώσεις. Θέλεις τα πόδια σου να πατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες κορυφές, να δάχτυλά σου να λικνιστούν στο ρυθμό της βροχής αμέτρητων φθινοπωρινών απογευμάτων και τα μάτια σου να αντικρίσουν ολοένα και πιο πολλά ηλιοβασιλέματα. Θέλεις να μάθεις κι αυτή είναι η κινητήρια δύναμή σου.
Αλλά πρέπει να μάθεις και να σταματάς. Να σταματάς για να απολαύσεις τη λάμψη των λαφύρων σου. Να σταματάς για να αφουγκραστείς όσα είδες και έζησες μέχρι τώρα. Αν τρέξεις βιαστικά να κατακτήσεις την επόμενη κορυφή, θα ξεχάσεις αυτήν που μόλις αντίκρισες και σε έφερε στο σήμερά σου. Θα θαφτεί άδικα εκεί ο κόπος της ανάβασης και ο ενθουσιασμός της κατάκτησης της κορυφής. Δε θα προλάβεις να νιώσεις τι σημαίνει για σένα αυτή η επιτυχία, τι έδωσες, τι πήρες.
Είναι θεμιτό και αναγκαίο να κάνεις όνειρα, να βάζεις νέους στόχους. Αλλά δεν είναι απαραίτητο να κυριαρχήσεις σε όλες τις κορυφές, μόνο σε εκείνες που ξέρεις ότι είναι για σένα, ότι θα σου προσφέρουν γαλήνη και ευτυχία. Γιατί αυτό πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε βασανιστική ανάγκη που διαταράσσει την ηρεμία σου και σε οδηγεί σε ένα ατέρμονο μονοπάτι αναζήτησης εμπειριών. Καταλήγεις να πλανάσαι σαν βασανισμένη ψυχή που δεν μπορεί να φτάσει στη λύτρωση. Βιώνεις πρόσκαιρα θαύματα, ψήγματα ευτυχίας.
Έχεις ακούσει για το αίσθημα του ανικανοποίητου; Τη λαίμαργη, αέναη προσπάθεια να συγκεντρώσεις κάθε εμπειρία και «στιγμή», που όμως δεν καταφέρνει να σου χαρίσει το αίσθημα της ικανοποίησης; Μια αίσθηση που αποτελεί βασανιστική συνθήκη και σε οδηγεί σε περίπλοκους λαβύρινθους από τους οποίους ποτέ δεν καταφέρνεις να ελευθερωθείς;
Ιδέες και όνειρα – μικρά, καθημερινά αλλά και μεγάλα, φιλόδοξα - που σφηνώνονται ανύποπτα και κυριαρχικά στο μυαλό σου λίγο πριν κοιμηθείς και σε ωθούν να θέτεις νέους στόχους, να δημιουργείς πλασματικά σενάρια και να αποκοιμιέσαι με την υπόσχεση να τα κάνεις πραγματικότητα με το πρώτο φως της μέρας. Με στόχο, τι άλλο; Την ικανοποίηση νέων αναγκών και την επίτευξη της ευτυχίας. Ναι... αλλά... εκεί δεν υποτίθεται θα έπρεπε να έχεις οδηγηθεί και με τις προηγούμενες εμπειρίες σου; Με τους προηγούμενους στόχους σου; Αυτούς που αφού κατέκτησες, γρήγορα ξέχασες; Ίσως δε σου έφεραν την πολυπόθητη ικανοποίηση του επιζητούσες. Ή καλύτερα αποτέλεσαν απλά εφήμερες απολαύσεις στον διακαή σου πόθο να δοκιμάσεις όσα περισσότερα πράγματα γίνεται.
Φοβάσαι, ίσως, το χρόνο. Νομίζεις ότι δε φτάνει για την πραγματοποίηση των μεγαλεπήβολων σχεδίων σου, για το φτάσιμο στο πέρας της ζωής σου όντας πλήρης εμπειριών. Νιώθεις ότι δρα εκδικητικά συρρικνώνοντας τις δυνατότητες στη ζωή σου, δε σου αρκεί για να πραγματοποιήσεις όσα θέλεις, γι’ αυτό συνεχώς κυνηγάς νέες εμπειρίες για να προλάβεις.
Υποκινείσαι, ίσως, από τις ανασφάλειές σου, έχοντας την πεποίθηση ότι όσο περισσότερο πλουτίζεις το βιογραφικό των εμπειριών σου, τόσο ευκολότερα θα έχεις την εκτίμηση και αποδοχή των άλλων και του εαυτού σου. Θα έχεις πράγματα να πεις και να δείξεις για να μη νιώθεις πλέον ανεπαρκής και λίγος.
Οδηγώντας σε στο ανάκλιντρο του ψυχολόγου, το αίσθημα του ανικανοποίητου, ίσως οφείλεται στην ανατροφή σου. Σε ένα περιβάλλον όπου η εκδήλωση της αγάπης γινόταν κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις και το ανικανοποίητο που βιώνεις είναι μέσο αναπλήρωσης συναισθημάτων στέρησης, αποτυχίας, μειονεκτικότητας, κοινωνικού αποκλεισμού.
Πιθανόν να φταίει ο καταιγισμός πληροφοριών και δυνατοτήτων. Τόσες επιλογές απλωμένες προκλητικά μπροστά σου που σου δημιουργείται σύγχυση και εμμονή να τα δοκιμάσεις, να τα ζήσεις όλα και να αδράξεις κάθε ευκαιρία που σου παρουσιάζεται. Άλλωστε ο άνθρωπος πάντα γοητευόταν από το καινούριο, από τη δυνατότητα απόκτησης γνώσεων, ανακάλυψης, εξερεύνησης και κατάκτησης του κόσμου γύρω του.
Ίσως οι γρήγοροι ρυθμοί της κοινωνίας θέτουν νέους κανόνες, σύμφωνα με τους οποίους για να μπορέσεις να επιτύχεις, πρέπει να είσαι updated - δεν μπορείς να μένεις πίσω. Και καταλήγεις να τρέχεις να προλάβεις τις εξελίξεις. Ακόμα και στερεότυπα και νόρμες από καταβολής κόσμου που καθορίζουν, χωρίς να το συνειδητοποιείς, τη δική σου «to do list», που κυνηγάς να φέρεις σε πέρας.
Θέτεις συνέχεια νέους στόχους και «θέλω» αδυνατώντας να βάλεις άνω τελεία. Κυνηγώντας πυροτεχνήματα ευτυχίας που πριν προλάβουν να σου δώσουν κάτι, σβήνουν, χάνονται και εσύ αγωνιωδώς περιμένεις το επόμενο πυροτέχνημα που θα φωτίσει το σκοτεινό σου θόλο.
Κυνηγάς τόσο πολύ την ευτυχία που στο τέλος καταλήγεις δυστυχισμένος, κουρασμένος από το κυνήγι. Ματαιόδοξη καταγραφή και ατελείωτο κυνήγι «θέλω»... Όμως, ευτυχία, ικανοποίηση, ολοκλήρωση επέρχονται όταν βρίσκεσαι σε ισορροπία με τα θέλω σου και το είναι σου.
Δεν έχεις «γνῶθι σαὐτόν». Δοκιμάζεις σαν αχόρταγο παιδί από όλα τα βάζα με τις καραμέλες χωρίς να οδηγείσαι σε αισθήματα ικανοποίησης και πληρότητας. Δε γνωρίζεις πραγματικά τον εαυτό σου και... προς υπεράσπισή σου, όχι – δεν είναι εύκολο να καταφέρεις κάτι τέτοιο. Αλλά το πρώτο βήμα είναι η συνειδητοποίηση του προβλήματος. Που αποτελεί την αφετηρία για ένα ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης και γνωριμίας με τις ουσιαστικές ανάγκες σου, την απόλαυση κάθε στιγμής και εμπειρίας που βιώνεις και την κατάκτηση των ονείρων σου, αυτών που πραγματικά θα οδηγήσουν στην προσωπική σου ευτυχία και ισορροπία.
Keep chasing butterflies. But only those that make you happy. And don’t rush it. Just live.
Facebook: Xara Koulopoulou




"ΞΙΦΟΜΑΧΙΑ" - Μαρία Γ. Τζανάκου


ΜΑΡΙΑ Γ. ΤΖΑΝΑΚΟΥ- ΞΙΦΟΜΑΧΙΑ

Η παπαρούνα είναι κόκκινη.
Είναι όμως και λευκή.

Μπορείς να βγάλεις άκρη;
Όχι δεν μπορείς
Όπως δεν μπορείς να καταστείς μεσότητα.

Πιστεύεις στο ανυπόστατο;
Όχι δεν πιστεύεις.
Γιατί δεν πιστεύεις ούτε στο υπαρκτό.

Οι απόψεις μονίμως θα διίστανται
Τα λόγια θα ξιφομαχούν με την αλήθεια

Αλήθεια…
Ποια άποψη έχεις για το κόκκινο
Και ποια για το λευκό;

Εσύ, μια παπαρούνα άβουλη
Και καθώς πρέπει;

Ξιφομαχία.


©Μαρία Γ. Τζανάκου
27/9/2016



ΠΗΓΗ...http://mariatzanakoupoems.blogspot.gr/

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...