Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

Ο υπέρλαμπρος στολισμός των εικόνων του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου των Προμάχων

Ο υπέρλαμπρος στολισμός των εικόνων του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου των Προμάχων, από τους ευλαβείς πιστούς κατοίκους του ιστορικού χωριού, τους οποίους εμπνέει και καθοδηγεί στα μονοπάτια της Χάριτός Του, ο σεβάσμιος και ακάματος Ιερέας της ενορίας μας, πάτερ Γεώργιος. 

























Θυμάμαι..θυμάσαι;


Θυμάμαι.. θυμάσαι; Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα 
Μπορεί και να μ΄ήξερες από παλιά κι απλά με ξαναβρήκες 
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
 ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ; την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε και ταξιδεύαμε τη γη.. 
νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό.. 
αστέρι και σταθμός
ΘΥΜΑΣΑΙ; βρήκες το πιο μακρινό αστέρι κι είπες να το γυαλίσουμε να του φυτέψουμε μια λέυκα να μείνουμε για πάντα εκεί 
ΘΥΜΑΣΑΙ; όταν σου έδινα πορτοκάλι πήναινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω 
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα την πίναμε μισή μισή 
ΘΥΜΑΣΑΙ; Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ΄όλη τη γη να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι για σένα βέβαια.. 
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ και μου ΄φερνες ένα κοχύλι 
ΘΥΜΑΣΑΙ; Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός.. 
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ 
ΘΥΜΑΣΑΙ; Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα 
ΘΥΜΑΣΑΙ; θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ΄ ένα τεράστιο ροζ αερόστατο; Σου χάρισα ένα μύλο να τον κρατάς γερά γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια 
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ το θυμάσαι ακόμη; Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος 
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες… κι έτρεξα και σε βρήκα 
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο που μέτραγε ως τα χίλια κι ένα τζιτζίκι και μια ζίνα κι ένα πουκάμισο άσπρο.. το θυμάσαι; και σου μάθα να ζωγραφίζεις κάμπους και ποτάμια 
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου ΄λεγα 
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα 
ΘΥΜΑΣΑΙ; Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια 
Και χάρτινα κινέζικα πουλιά 
Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή να μην την ξέρει άλλος 
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι κοντά σ’ενα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή; Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε τη σαντιγύ τον ήλιο τις αυπνίες την παλίρροια το σκούρο μπλε τα θυμασαι όλα; Ότι δεν χώραγε στις λέξεις το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες 
Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε; Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας το θυμάσαι; κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο 
Θυμάσαι πότε; Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια 
Κι όταν μας τέλειωσαν αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια 
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο 
ΘΥΜΑΣΑΙ; Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας ένας και πολλοί μαζί 
Χωρίζαμε για λίγο μόνο γιατί αλλιώς πως θ’ ανταμώναμε ξανά; Και σου ‘γραφα κάθε στιγμή κάτι τεράστια γράμματα 
Μου ΄γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια 
Μια φορά όμως που άργησες πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας που κράτησε όσο πέντε 
Κι όταν τέλειωσε ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς 
Και δεν μπορούσες να γυρίσεις 
Έμεινες μακριά 
Και μου ΄γραψες 
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος… Μπορεί… όμως.. τα πιο ωραία μας ταξίδια δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη 

Σε περιμένω… 

ΕΛΑ Θα μετρήσω ώς το δέκα.. 

Xρήστος Μπουλώτης






ΠΗΓΗ...http://ithaque.gr

Χίλιες φορές


Γιατί νομίζεις, ότι θα πεθάνεις μόνο μια φορά….

 Όταν δεν ζήτησες, όσες συγνώμες θα έπρεπε να ζητήσεις.

 Όταν δεν είπες, όσες φορές θα έπρεπε να πεις σ’ αγαπώ.

 Για όλα εκείνα, που δεν πρόλαβες ή δεν θέλησες να ζήσεις.

 Για εκείνα τα όνειρα, που φοβήθηκες να πραγματώσεις.

 Για τις αλάνες που δεν έπαιξες σαν μικρό παιδί. για τα βουνά που δεν ανέβηκες, για τις θάλασσες που δεν κολύμπησες, για τους δρόμους που δεν περπάτησες, για τα τραγούδια, που ποτέ δεν τραγούδησες.

 Γιατί… με τον πόνο δεν έκλαψες, με τη χαρά δεν χάρηκες, με το δάκρυ δεν δροσίστηκες, με την ευχή, δεν θυμήθηκες.

 Γιατί νομίζεις λοιπόν, ότι θα πεθάνεις, μόνο μια φορά…


 Κυριάκος Κυτούδης







ΠΗΓΗ...http://ithaque.gr

Έμαθες πια ότι είσαι ο κλόουν της ζωής.


Παρατηρώ τις κινήσεις σου.
Κοιτάζεις έξω απ’ το παράθυρό σου τις εικόνες που αλλάζουν συνεχώς. Κι όμως είναι ο ίδιος τόπος. Οι ίδιοι άνθρωποι που κατακλύζουν τους δρόμους. Τα ίδια παλάτια.
Σηκώνεις τα χέρια, όχι για να παραδοθείς στην δίνη των γεγονότων, αλλά για να αγγίξεις τις πόρτες, τα τζάμια, τους τοίχους, το ταβάνι κι αυτά όλο απομακρύνονται, χάνονται από μπροστά σου και βρίσκεσαι απροστάτευτος ανάμεσα στο άγριο πλήθος που σε κυνηγά και θέλει να σε κατασπαράξει.
Κι εσύ; Τι κάνεις;
Σκυθρωπός ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια που σε οδηγούν στο χώρο της σιωπής. Οι λέξεις που βγαίνουν από τα χείλη σου θολώνουν την ψυχή σου. Βρίσκεσαι ανάμεσα στα χέρια εκείνων που σε οδηγούν στα αόρατα μονοπάτια της ζωής κι εσύ πρέπει να βρεις τον τρόπο να αγγίξεις τους τοίχους που βρίσκονται μπροστά σου κι ας μη φαίνονται πια. Πρέπει να τους διακρίνεις μέσα στο σκοτάδι. Σε πνίγουν, οι άνθρωποι σε ποδοπατούν, ουρλιάζεις, κρυώνεις. Τα δάκτυλά σου προσπαθούν να βρουν τις σκιές, να τις αγγίξουν. Θέλεις να πιστέψεις. Πρέπει να πιστέψεις πως υπάρχεις.
Είσαι κι εσύ ένα κομμάτι ζωντανό, αληθινό. Αναπνέεις, έχεις αίμα που κυλά στις φλέβες σου κι ας βρίσκεσαι ανάμεσα στις αόρατες αποχρώσεις του πουθενά. Οι μέρες σου ακολουθούν το τόξο του ουρανού. Πολύτιμα πετράδια κατακλύζουν τις νύχτες στα όνειρά σου, κι εσύ μένεις παγωμένος, ανέκφραστος.
Η ανάσα σου γίνεται αργή, τα δάκρυα στεγνώνουν, τα βλέφαρά σου κλείνουν για να δουν τα χρώματα του πέρα απ’ τη Γη. Ανοίγεις τα χέρια σου, θέλεις να χωρέσεις στην αγκαλιά σου τον κόσμο σου, αυτόν τον κόσμο που σε χειροκροτεί.
Προσπαθείς να τον διακρίνεις πίσω από τις κόκκινες κουρτίνες, να ακούσεις της χαράς τις φωνές, αλλά δεν βλέπεις κανέναν, δεν ακούς τίποτε. Δεν ξέρεις αν ζεις, αν είσαι κι εσύ κάτι ανάμεσα σε εκείνους που λίγο πριν αντίκριζες και γέλαγες μαζί τους. Δεν ξέρεις πια αν υπάρχει σκηνή.
Αν η αυλαία σηκώθηκε ή έπεσε για πάντα ή αν δεν υπήρξε ποτέ. Γελάς. Γελάς και θρηνείς μαζί για την ευτυχία που έψαχνες να βρεις. Γελάς. Γελάς και θρηνείς μαζί γιατί έμαθες πια, είσαι ο κλόουν της ζωής.
Καληνύχτα σας.


Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Αρωμα σε μαλανοδοχείο»





ΠΗΓΗ...http://ithaque.gr/

Τάσος Λειβαδίτης: Θα ήθελα να φωνάξω το όνομά σου.


Θα’θελα να φωνάξω τ΄ όνομά σου, αγάπη, μ΄όλη μου την δύναμη.

Να τ’΄ακούσουν οι χτίστες απ΄  τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν΄ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα

Να τ΄ακούσει η άνοιξη και να ΄ρχεται πιο γρήγορα να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι, να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες να τ»ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ΄ όλες τις καμπάνες τους να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.

Να το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να το ακούσει ο χρόνος και να μην σ΄ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ

Τάσος Λειβαδίτης

Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν.- Δημήτρης Λιαντίνης


Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν.
Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος.
Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του. Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει.
Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.

Δημήτρης Λιαντίνης

Εκείνοι οι άνθρωποι οι λαμπερά ανασφαλείς, οι ολότελα κούφιοι.


Της Στεύης Τσούτση.

Τους αναγνωρίζεις με την πρώτη ματιά.
Πληθωρικές παρουσίες γεμίζουν το χώρο που βρίσκονται. Είναι λες κι ένας προβολέας έχει στραφεί καταπάνω τους και τίποτα άλλο δε μετρά.
Μένεις να τους ζυγίσεις μια στιγμή κι αναρωτιέσαι αν πέφτεις έξω. Εκείνοι όμως άμεσα σε βοηθούν να επαληθευτείς. Δεν κάνεις λάθος.
Είναι ο χαλαρός αέρας που αποπνέουν και το άνετο στυλάκι τους. Αεράτοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση, αγαπούν τον εαυτό τους και το δείχνουν. Το παραδείχνουν μάλιστα!
Όμορφους δεν τους λες. Μήτε πνευματώδεις. Η γοητεία που τολμούν να ασκούν δεν έχει να κάνει μήτε με το πνεύμα, μήτε με το σώμα. Κι είναι ακριβώς αυτή η γνώση της αδυναμίας τους που τους κάνει τόσο επιθετικά “αεράτους”. Είναι αυτοί κι άλλοι δεν είναι. Είναι οι ατάκες τους, είναι η στάση “εγώ τα ξέρω όλα, τα έχω ζήσει όλα, τα κάνω όλα” , είναι η σιγουριά τους ότι δεν πρόκειται να βρεθεί κανείς να τους ανταγωνιστεί.
Είναι αυτοί οι επιθετικά ανασφαλείς που τρέχουν να καλύψουν τις ατέλειές τους με θράσος και λέγειν, με άνεση και σιγουριά.
Στην αρχή ευθυμείς μαζί τους. Μένεις σιωπηλός κι ακούς με όλη σου την προσοχή όσα θα πουν. Θα μιλήσουν για τα πιο εξωφρενικά πράγματα που έχουν δει, που έχουν ακούσει, που έχουν ζήσει. Θα έχουν γνώμη για τα πάντα, κατέχουν δεν κατέχουν. Θα στολίζουν τις φράσεις τους με λάθη που θα σου χτυπούν άσχημα στ’ αυτιά αλλά που δε θα τα παρεξηγείς. Αντίθετα θα τα περιμένεις.
Αυτοί όμως θα συνεχίζουν με το πιο βαθυστόχαστο ύφος. Γιατί είπαμε, αυτοί είναι κι άλλος κανείς. Μερικές φορές θα τους νιώσεις προκλητικούς. Ίσως και να θυμώσεις μαζί τους. Θα θελήσεις να ανοίξεις το στόμα σου και να βγάλεις στη φόρα την αμάθειά και την ψωνάρα τους.
Ίσως κάποτε να πεις μια μικρή φράση που να δείχνει τις αντιρρήσεις σου στο πρόσωπό τους, να μαρτυρά τη διαφωνία σου στη στάση και τη γνώμη τους. Αλλά θαναι μια σύντομη μόνο στιγμή που θα καταπνιγεί σε ένα χείμαρρο επιχειρημάτων. Τόσο πειστικά υποστηρίζουν αυτό που λένε αλήθεια τους που κι εσύ ακόμη βρίσκεσαι να αμφιβάλλεις. Αν ήσουν άλλος μπορεί και να σε έπειθαν.
Η επανάστασή σου καταπνίγεται πριν καν ξεκινήσει καλά καλά κι απομένεις να τους κοιτάς καθώς κινούνται στο χώρο με τα φώτα πάνω τους. Ποτέ δεν τους κουράζουν τα φώτα. Και τα θέλουν έντονα, τυφλωτικά. Βλέπεις στο δυνατό φως δε φαίνονται οι ατέλειες που κουβαλούν.
Σε κουράζουν. Ναι είναι αλήθεια πως αυτοί οι λαμπεροί άνθρωποι που ξεχειλίζουν από ανασφάλεια, σε κουράζουν. Δεν είναι ότι εσύ είσαι υπεράνω. Είναι απλά ότι είσαι διαφορετικός κι ορισμένα πράγματα, ορισμένες καταστάσεις και συμπεριφορές δεν τις αντέχει το πετσί σου.
Τους αφήνεις στα μοναχικά φώτα τους, δέχεσαι ότι δεν πρόκειται να καταλάβεις ποτέ τη στάση τους, δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ φίλος ή οπαδός τους και συνεχίζεις τη ζωή σου όπως έμαθες. Με σιωπή όταν δε γνωρίζεις, με ταπεινότητα και δίχως προβολείς. Όσο γι’αυτούς; Τους αφήνεις στη βιτρίνα που εξέθεσαν τον εαυτό τους, καλογυαλισμένους, φανταχτερούς μα ολότελα, απελπιστικά, απέραντα κούφιους…





Εκείνες οι αγάπες που είναι ο ίδιος ο Παράδεισος…


Υπάρχουν κάποιες αγάπες που δεν πηγαίνουν στον παράδεισο. Είναι οι ίδιες ο παράδεισος.
Σχέσεις που δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα και τα πήραν όλα.
Σχέσεις που δεν ήθελαν τίποτα για τον εαυτό τους, αλλά τα έδωσαν όλα.
Ο χρόνος δεν χαρίζεται σε κανέναν όμως, αυτές οι αγάπες ξεπερνούν την έννοια του χρόνου.
Γίνονται αιώνια χυμώδη στιγμιότυπα, έντονες σχεδόν θρυλικές συναντήσεις του έρωτα.
Ιστορίες που μπορεί και να ξεπήδησαν από τα λογοτεχνικά μονοπάτια ή να υπήρξαν οι ίδιες αιτία για τη συγγραφή δυνατών στιγμών, ύμνοι στην πένα ανθρώπων που ευλογημένοι από το Θεό μπόρεσαν να ζήσουν αγάπες χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς εγωισμούς.
Έχουν υπάρξει εκπληκτικής διαύγειας ενσταντανέ, φτιαγμένα από τα πιο ζωηρά και παθιασμένα χρώματα.
Βλέμματα που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όποτε συναντιούνται θα κοιτάζονται με την ίδια αγάπη.
Εραστές που έχουν κρατήσει ένα κομμάτι της καρδιάς τους ως φόρο τιμής για την πρώτη ή τη μεγαλύτερη αγάπη.
Την έχουν τοποθετήσει στο τμήμα του μυαλού, με τα ιερά και πολυαγαπημένα.
Όχι γιατί με το πέρασμα του χρόνου έμειναν μόνο οι καλές στιγμές και ξεχάστηκαν οι άσχημες.
Όχι γιατί το μυαλό τείνει να ωραιοποιεί περασμένα μεγαλεία.
Αυτές οι αγάπες έχουν υπάρξει μεγαλείο και έχουν αναδείξει ο ένας το μεγαλείο του άλλου.
Ζευγάρια που έχουν βγάλει στην επιφάνεια τα καλύτερα κομμάτια τους αβίαστα, απλά, λιτά και απέριττα.
Χωρίς βαρυσήμαντες δηλώσεις πόθου, χωρίς βαρύγδουπες εκδηλώσεις αγάπης, χωρίς υποσχέσεις που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.
Τα λόγια σε αυτές τις αγάπες είναι περιττά.
Μιλούν η σιωπή, τα βλέμματα, η τρυφερότητα που ο χρόνος δεν μπόρεσε να αποξενώσει.
Ακόμη κι όταν η ερωτική επιθυμία έχει φύγει, συνεχίζουν να αγαπούν όλα όσα ζήσανε μαζί.
Δεν αποποιούνται δευτερόλεπτο. Έχουν πάντα μια αγκαλιά μόνο για την αγάπη εκείνη. Δεν την αρνούνται.
Δεν εύχονται να μην την είχαν ζήσει.
Έχουν ξεπεράσει τα προσωπικά Εγώ κι έχουν νιώσει την κάθε στιγμή στο έπακρο, ακόμη κι αυτή του χωρισμού ή αποχωρισμού.
Πόσο τυχερός μπορεί να είσαι για να έχεις ζήσει μια τέτοια αγάπη;
Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Πρέπει να βρεθούν δυο άνθρωποι στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή.
Κυριότερα όμως πρέπει να νιώσουν τη στιγμή. Να μην την αφήσουν να περάσει. Να μη δειλιάσουν.
Να μη βάλουν μπροστά την λογική. Να ακούσουν το συναίσθημα. Να μην αναλώνονται στα πώς και τα γιατί.
Να ορμήσουν, κι όπου βγάλει.
Να ξεγυμνωθούν μπροστά στον έρωτα, ναι μεν με φόβο για το άγνωστο, αλλά επίσης με πάθος.
Να μην αναλογιστούν το μετά. Να ζήσουν το τώρα. Αυτό ξέρει καλύτερα.
Πόσοι τολμούν τελικά;
Πόσοι αφήνουν την προστατευμένη περιοχή τους για να ξεχυθούν στο άγνωστο κι όπου βγάλει;
Γιατί, δεν μπορείς να ξέρεις όταν αρχίζεις μια σχέση αν θα είναι καλή ή κακή.
Συνήθως η αποτίμηση γίνεται όταν περάσουν τα χρόνια ή όταν έχει τελειώσει.
Αλλά δεν μπορεί να είσαι τόσο ανόητος ώστε να μην καταλαβαίνεις πως ό,τι αρχίζει με πάθος χωρίς άλλες προσδοκίες, είναι συνήθως αυτό που τα δίνει όλα.
Όταν τα βλέμματα συναντιούνται, κλειδώνουν. Δεν στρέφει κανείς το κεφάλι.
Δεν ψάχνει κανείς εξόδους διαφυγής. Δεν τρέχεις κανείς προς άλλη κατεύθυνση.
Εκεί, μαζί, να ζήσουν κι όπου βγάλει.
Έτσι γεννιούνται οι μεγάλες αγάπες. Αυτές που αντέχουν στο χρόνο. Που δεν χάνονται στο χρόνο.
Αυτές που όσα χρόνια κι αν περάσουν παραμένουν μεγάλες.
Προσωπικοί παράδεισοι του καθενός που μένουν χαραγμένοι στη μνήμη, που ταξιδεύουν το νου, που κρατούν την καρδιά πάντα ζεστή.
Άνθρωποι που έχουν αγαπηθεί απόλυτα, δόθηκαν ολοκληρωτικά, παθιάστηκαν σαρκικά.
Άνθρωποι που έβαλαν το  συναίσθημα πάνω από τη λογική, τον πόθο πάνω από τις προσωπικές ανάγκες, και αγαπήθηκαν αιώνια.
Δεν πιστεύεις πως υπάρχουν τέτοιες αγάπες;
Είναι μέχρι να αγαπήσεις για πάντα.
Τότε ξέρεις πως θα ζεις για πάντα γιατί ότι κι αν γίνει,θα είσαι στην καρδιά κάποιου, πάντα.

Γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα





ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...