Με αφορμή το πρόσφατο γεγονός με τον παιδεραστή που πιάστηκε, ανοίχτηκαν αρκετές συζητήσεις.
March 5, 2015
Κάποιες μοιάζουν να βγάζουν νόημα και κάποιες άλλες έναν βίαιο εαυτό προς τα έξω.
Μιλάμε για τιμωρία του ενός, του τέρατος. Πολλοί φαίνεται να έχουν μεγάλη φαντασία όσον αφορά αυτή.
Σαφώς και είναι ένα γεγονός που μας γεμίζει με απέχθεια και συγκλονιζόμαστε κάθε φορά που ακούμε κάτι παρόμοιο. Γιατί σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά και ακόμα πιο σίγουρα δε θα είναι η τελευταία.
Ένα παιδί είναι το πιο εύκολο θύμα, πιο αδύναμο σωματικά, δείχνει πιο εύκολα εμπιστοσύνη και μπορεί κάποιος να το ξεγελάσει. Η αθώα του φύση δεν είναι πάντα σύμμαχος του.
Όπως και με κάθε πρόβλημα έτσι και με αυτό, σημασία έχει να μην το βλέπουμε ξεκομμένα και κατά πως μας συμφέρει, ή όπως το παρουσιάζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είναι ένα ζήτημα το οποίο γιγαντώνεται μέσα σε μια κοινωνία, παγκόσμια, που το τρέφει. Το κύκλωμα παιδεραστίας και αγοραπωλησίας παιδιών τόσο στο δυτικό όσο και στον ασιατικό κόσμο γνωρίζει μεγάλη άνθηση. Μπορεί να το παρομοιάσει κανείς με τη Λερναία Ύδρα, κόβεις ένα κεφάλι φυτρώνουν δυο.
Άρα αποτελεί ένα μόνιμο αγκάθι στην τόσο αγγελικά πλασμένη κατά τα άλλα κοινωνία μας.
Μπαίνει σε ένα τσουβάλι, μαζί με όλα τα άπλυτα μας και κρύβεται στο πατάρι, κάποιες φορές με κάποιες αφορμές, το κατεβάζουμε αλλά επειδή βρωμάει πολύ, το επιστρέφουμε στη θέση του.
Ένας άνδρας ή μια γυναίκα μπορεί να διεγερθούν σεξουαλικά από έναν άλλο άνδρα ή μια γυναίκα και να προχωρήσουν σε συναινετική σχέση, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι σε ένα παιδί βλέπουν τη μητρότητα, την πατρότητα, την αθωότητα.
Ένας παιδόφιλος ή παιδεραστής, διεγείρεται σεξουαλικά από ένα παιδί του ίδιου ή αντίθετου φίλου, και ναι, υπάρχουν και γυναίκες σε αυτή την κατηγορία, γιατί το μητρικό φίλτρο ή ένστικτο, δεν είναι αρκετά δυνατό ώστε να τις προστατέψει από αυτή την ασθένεια. Γιατί ναι, πρόκειται για ασθένεια. Μπορεί να οδηγεί σε κάτι ανήκουστο και απεχθές, να περιέχει ένα κομμάτι προσωπικής επιλογής, αλλά σίγουρα είναι ασθένεια.
Η ασθένεια δεν τιμωρείται, θεραπεύεται, γι αυτό υπάρχουν οι ψυχίατροι, οι κλινικές και τα φάρμακα.
Και θα πει κάποιος, ωραία, θεραπεύσαμε έναν, τον απομονώσαμε, με τους υπόλοιπους τι γίνεται;;
Με αυτούς που πάνε ταξίδια σεξοτουρισμού στις Φιλιππίνες ή στην Ταϋλάνδη ή οπουδήποτε και ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ παιδιά τι γίνεται;;
Με αυτούς που αγοράζουν ή πωλούν γυναίκες, τι γίνεται;;
Με αυτούς που η ανθρώπινη ζωή μετριέται με το χρήμα στην τσέπη τους και η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια αξίζει μερικά δολάρια τι γίνεται;;
Η κοινωνία μας είναι ο μεγαλύτερος ασθενής, ο πολυτραυματίας, που κλείνεις τη μια του πληγή και ανακαλύπτεις κι άλλη. Η κοινωνία νοσεί χρόνια τώρα.
Φτιάχνουμε γύρω μας μια κανονικότητα, καταδικάζουμε τη διαφορετικότητα γύρω μας, που επί της ουσίας συνήθως είναι ο πιο υγιής ιστός μας, και στρουθοκαμηλίζουμε όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα!
Μακάρι να μπορούσαμε να προστατεύσουμε όλα τα παιδιά του κόσμου, όχι μόνο του δικού μας κόσμου, όχι μόνο τα άσπρα ροδαλά παιδάκια, αλλά και εκείνα τα μελαχρινά, τα ξυπόλητα και λερωμένα. Με ευχολόγια όμως δε γίνεται τίποτα!
