Τρίτη 29 Ιουλίου 2025
Με λένε Καραγκιόζη...
Το θέατρο του Καραγκιόζη λέει αλήθειες, μεγάλες αλήθειες. Από τη στιγμή που φωτίζεται το πανί φαίνονται ξεκάθαρα οι μεγάλες αντιθέσεις που υπάρχουν στον κόσμο. Η παράγκα απέναντι απ' το σεράι, ο ξυπόλητος απέναντι απ' τον πλούσιο.
Ζούμε σ' έναν κόσμο άδικο, έτσι ήταν, έτσι είναι. Ο πλούσιος εκμεταλλεύεται και αδικεί το φτωχό και συνήθως ο φτωχός δε μιλάει. Όχι ο Καραγκιόζης όμως. Ο Καραγκιόζης μιλά και αντιμιλά και γι' αυτό το λόγο τρώει ξύλο απ' την εξουσία, αλλά δεν τον πειράζει. Συνηθισμένη είναι η καμπούρα του απ' το ξύλο.
Ο καθένας από εμάς ταυτίζεται με τον Καραγκιόζη γιατί βλέπει στο πρόσωπο του τον αδύναμο, τον αδικημένο, τον εαυτό του. Ταυτίζεται όμως και για έναν ακόμη λόγο.
Ο καθένας μας θα ήθελε να μπορούσε να μοιάσει στον Καραγκιόζη, γιατί ο Καραγκιόζης δε φοβάται.
Τα λέει έξω απ' τα δόντια, καταγγέλλει την αδικία, σατιρίζει, διακωμωδεί τους πάντες και τα πάντα. Και μπορεί να το κάνει αυτό γιατί πρώτα απ' όλα σατιρίζει και διακωμωδεί τον εαυτό του, το μέσο Έλληνα.
Γι' αυτό και πάντοτε οι Έλληνες αγαπούσαμε το θέατρο σκιών και πηγαίναμε σ' αυτό με χαρά. Για να ξεχαστούμε από τα βάσανα μας και να γελάσουμε με τα χάλια μας.
Αυτό βλέπαμε όταν ήμασταν μικροί – στην τηλεόραση κυρίως – και αυτό με συνεπήρε μεγάλο, όταν μπήκα για πρώτη φορά πίσω απ’ το πανί. Είναι ένας μαγικός κόσμος ο κόσμος των σκιών και αυτή τη μαγεία θέλουμε να μεταδώσουμε σε μικρούς και μεγάλους.
Ακολουθήστε μας σε αυτόν τον κόσμο και μπορούμε να σας υποσχεθούμε ένα πράγμα στα σίγουρα.
«Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε»
Δομτζίδης Απόστολος
