Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Έκτακτη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φιλόζωων Έδεσσας "Κίνηση Προστασίας Σκύλων"



Αρ. ΠΡ.  134
01 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016
ΕΔΕΣΣΑ

Με απόφαση του Δ.Σ. του Συλλόγου Φιλόζωων Έδεσσας "Κίνηση Προστασίας Σκύλων" σας καλούμε σε έκτακτη Γενική Συνέλευση που θα διεξαχθεί στην Έδεσσα την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016 και ώρα 18.30 στη Λαογραφική Εταιρεία Ν. Πέλλας (Μακεδονομάχων 10 Έδεσσα) με

ΘΕΜΑΤΑ ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ΔΙΑΤΑΞΗΣ

1.      Οικονομικός απολογισμός.

2.      Έκθεση Ελεγκτικής Επιτροπής.

3.      Διοικητικός απολογισμός.

4.      Εκλογή τριμελούς εφορευτικής επιτροπής.

5.      Διεξαγωγή αρχαιρεσιών για την ανάδειξη:

α) Πέντε (5) τακτικά και πέντε (5) αναπληρωματικά μέλη για το Διοικητικό Συμβούλιο.

β) Τρία (3) τακτικά μέλη για την Ελεγκτική Επιτροπή.

Σε περίπτωση μη επίτευξης απαρτίας η Γενική Συνέλευση θα διεξαχθεί την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016 και ώρα 18.30 στον ίδιο τόπο και χώρο με θέμα τη διάλυση του Συλλόγου όπως ορίζεται από το άρθρο 20 του καταστατικού. 

Οι υποψηφιότητες θα κατατίθενται εγγράφως και αυτοπροσώπως  μέχρι 14/09/2016 και ώρα 18.00. Δεκτές γίνονται οι υποψηφιότητες που κατατίθενται από ταμειακώς εντάξει μέλη έχοντας το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι σύμφωνα με το καταστατικό.

Εγγραφή νέων μελών μέχρι 14/09/2016 ώρα 18.00.

Ο
Η
ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΓΕΝ.  ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ


 

Σιώνης Αναστάσιος
Παπαδοπούλου Νεκταρία

Κερδισμένος ή χαμένος;

Σεπτέμβρης: συχνά σηματοδοτεί τα νέα ξεκινήματα στις ζωές μας. Φαίνεται ότι το διάλειμμα του καλοκαιριού είναι μια ευκαιρία να πάρουμε απόσταση από την καθημερινότητα, να χαλαρώσουμε, να ξενοιάσουμε.
Και εντωμεταξύ γίνεται άλλοτε συνειδητά, άλλοτε ασυνείδητα, ένα είδος «αυτό-ανασκόπησης ζωής»: που είμαι; Πού βρίσκομαι;
Είμαι καλά με αυτό που είμαι και το σημείο που βρίσκομαι; Είμαι ικανοποιημένος με τη ζωή μου; Τι θέλω να αφήσω πίσω και τι θέλω διεκδικήσω; Προς τα πού θέλω να πάω; Τι να αλλάξω ή τι να προσθέσω;
Όλα τα παραπάνω ερωτήματα μπορούν να συνοψιστούν σε ένα: είμαι ευτυχισμένος;
Επιστρέφοντας στο σπίτι
Θυμάμαι τον εαυτό μου στο παρελθόν, όταν κατά την επιστροφή μου από τις διακοπές- συνήθως στο πλοίο του γυρισμού- ένιωθα συχνά μια δυσφορία, μια βαριά διάθεση, μια αόριστη ανησυχία, μια θλίψη ενώ ταυτόχρονα κρουόταν ο κώδωνας του κινδύνου και μια φωνή φώναζε από μέσα μου «δεν θες να γυρίσεις, γιατί γυρνάς, θέλεις κι άλλο, θέλεις κι άλλο!».
Ήταν από τις φορές που όταν ξανα-αντίκριζα τον Πειραιά, ένιωθα ουσιαστικά το λεγόμενο «ψυχοπλάκωμα» και έλεγα «είναι δυνατόν να ζεις σε αυτήν τη βρωμοπόλη;;;».
Ώσπου, αποφάσισα να κατανοήσω και να μου πω το εξής: αν νιώθεις έτσι που γυρνάς, σημαίνει ότι δεν είσαι ευτυχισμένη εκεί που γυρνάς. Ότι δεν είσαι ικανοποιημένη από τη ζωή σου εκεί.
Σίγουρα δεν ήταν αυτό που είχα θελήσει για μένα, να δουλεύω έναν ολόκληρο χρόνο, περιμένοντας να χαρώ τις δεκαπέντε μέρες των διακοπών. Οι διακοπές που «δραπετεύεις». Γιατί να θέλω να «δραπετεύσω»; Μήπως ήμουν φυλακισμένη;
Κάποια στιγμή λοιπόν ορκίστηκα, ότι αυτό δεν θα ξαναγίνει. Ότι θα φτιάξω τη ζωή μου- την αληθινή, αυτή της καθημερινότητας- με τέτοιο τρόπο, ώστε όταν γυρνάω σε αυτήν, να νιώθω καλά. Ή αλλιώς, να ζω έτσι, ώστε να μη θέλω να ξεφύγω από μένα ή τη ζωή μου, αλλά να ζω. Καθημερινά.
Πήρα την αποφάση, να σταματήσω να είμαι «χαμένη» και να γίνω «κερδισμένη».
Θέλεις να είσαι κερδισμένος ή χαμένος;
Θα έχετε πιθανώς ακούσει ή διαβάσει όσους λένε ότι «την πραγματικότητά σου την φτιάχνεις εσύ». Ή, «ό,τι παίρνεις, είναι αυτό που ζήτησες». Ή , όπως λέει και η λαϊκή παροιμία «ό,τι έσπειρες, θα θερίσεις».
Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια να το παραδεχτούμε αυτό..
Ειδικά με το βομβαρδισμό της «κρίσης» και τον πόλεμο που μας κάνουν. Γιατί μια άλλη παροιμία λέει «θέλω να αγιάσω και δεν με αφήνουν».
Δεν θα πω ότι τα πράγματα είναι ευχάριστα. Και τη στιγμή που το λέω αυτό, ακούω μια φωνή μέσα μου που μου λέει: «Δανάη μιλάς σαν «χαμένη» ! Μια χαρά τον πέτυχαν το σκοπό τους, να σε κάνουν να νομίζεις και να αισθάνεσαι ότι τα πράγματα είναι δυσάρεστα».
Και τότε λέω: τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα, αλλά τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερο ευχάριστα, αν το αποφάσιζα.
Τι εννοούμε όμως όταν λέμε «κερδισμένος» και «χαμένος»;
Κερδισμένοι
Οι κερδισμένοι, είναι οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν την ευθύνη της ζωής τους και που μπορούν να τη ζήσουν πλήρως και με αυθεντικότητα.
Όπως αναφέρουν οι Dr. Muriel James & Dr. Dorothy Jongeward στο υπέροχο βιβλίο τους «Γεννήθηκες για να κερδίζεις»: «οι κερδισμένοι κάνουν με επιτυχία το βήμα από την απόλυτη αδυναμία στην ανεξαρτησία και μετά στην αλληλοεξάρτηση. Η αυτονομία δεν τους φοβίζει, και βρίσκουν τρόπους να τη διατηρούν. Οι κερδισμένοι χάνουν μερικές φορές έδαφος ή και αποτυγχάνουν. Κι ωστόσο παρά τις ατυχίες τους μπορούν να διατηρούν μια βασική αυτοπεποίθηση».
Οι κερδισμένοι δεν είναι αναγκασμένοι να κρύβονται πίσω από μάσκες. Είναι αυθόρμητοι και ο εαυτός τους. Μπορούν να θαυμάζουν και να σέβονται τους άλλους ανθρώπους, ωστόσο ποτέ δεν αφήνονται να τους καθορίζουν, να τους ταπεινώνουν, να τους υποδουλώνουν ή να τους φοβίζουν οι άλλοι.
Οι κερδισμένοι μπορούν να ζουν στο εδώ και τώρα. Γνωρίζουν το παρελθόν τους, συνειδητοποιούν και ζουν το παρόν και κοιτάζουν προς το μέλλον. Γνωρίζουν τα συναισθήματα και τα όριά τους και δεν τα φοβούνται. Μπορούν να δίνουν και να παίρνουν στοργή. Έχουν πάθος για τη ζωή, χαίρονται τη δουλειά, το παιχνίδι, το φαγητό, την παρέα, το σεξ και τη φύση.
 Οι χαμένοι
Οι χαμένοι, είναι οι άνθρωποι που – για διάφορους λόγους- απέτυχαν να δομήσουν έναν αυθεντικό εαυτό και τη βασική αίσθηση εμπιστοσύνης στη ζωή. Έτσι, σκέφτονται, αισθάνονται και δρουν παρακινούμενοι από μια θέση ανασφάλειας, φόβου και άγχους. Φορούν «προσωπεία» και αδυνατούν να είναι αυθόρμητοι και αληθινοί με τον εαυτό τους και τους άλλους. Φοβούνται να δοκιμάζουν νέα πράγματα και προσπαθούν να διατηρούν το statusquoτους. Καταπιέζουν και κρύβουν τα συναισθήματά τους.
Οι χαμένοι αποφεύγουν την ευθύνη της ίδιας της ζωής τους και τη μεταβιβάζουν στους άλλους. Ένα συνηθισμένο παιχνίδι του χαμένου είναι να κατηγορεί τους άλλους για τα «κακά που τον βρήκαν». Σπάνια ζει στο παρόν. Αντίθετα, καταστρέφει το παρόν συγκεντρώνοντας τη ματιά του στις περασμένες αναμνήσεις και τις μελλοντικές επιδιώξεις.
Ο χαμένος που ζει στο παρελθόν, συχνά θρηνεί στον τόνο του «Αν είχα…»
Αν είχα παντρευτεί κάποιον άλλο..Αν είχα καλή δουλειά…Αν είχα τελειώσει το σχολείο..Αν ήμουν όμορφος..Αν είχα καλύτερους γονείς..Αν είχα γεννηθεί πλούσιος….
Οι χαμένοι που ζουν στο μέλλον αντίθετα, ονειρεύονται κάποιο θαύμα που θα τους επιτρέψει να «ζήσουν ευτυχισμένοι», σαν περιμένοντας μια μαγική σωτηρία. Πόσο θαυμάσια θα είναι η ζωή «Όταν..»
Όταν έρθει ο πρίγκιπας ή η ιδανική γυναίκα…Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά…Όταν βρω τη δουλειά που μου αρέσει…Όταν τελειώσω τις σπουδές μου… Όταν πάρει σύνταξη το αφεντικό…Έχω περισσότερα λεφτά…»
Άλλοι πάλι ζουν κάτω από το φόβο μιας μελλοντικής καταστροφής:
«Τι θα γίνει αν χάσω τη δουλειά μου..Τι θα γίνει αν αρρωστήσω…Τι θα γίνει αν κάνω κάποιο λάθος…Τι θα γίνει αν δεν τους αρέσω…Τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρω..»
Οι άνθρωποι που ζουν στην αυτολύπηση, ή υπό το πρίσμα του άγχους και του φόβου, έχουν μειωμένη αντίληψη των πραγματικών καταστάσεων τις οποίες και βλέπουν από μια πρισματική παραμόρφωση. Συχνά είναι ανίκανοι να δουν μόνοι τους, να ακούσουν μόνοι τους, να αισθανθούν, να γευτούν, να αγγίξουν ή να σκεφτούν μόνοι τους.
Οι χαμένοι δε χρησιμοποιούν όπως πρέπει το μυαλό τους, αλλά το παρασύρουν προς την εκλογίκευση και τη διανοητικοποίηση. Όταν κάνει εκλογίκευση, ο χαμένος προσπαθεί να βρει δικαιολογίες για να στηρίξει τις πράξεις του. Όταν διανοητικοποιεί, προσπαθεί να μπερδέψει τους άλλους με την πολυλογία. Κατά συνέπεια ένα μεγάλο μέρος από το δυναμικό του παραμένει σε λανθάνουσα κατάσταση, απραγματοποίητο και άγνωστο.
Μια θεωρία και…στρώσιμο για δουλειά!
Πολλοί λίγοι άνθρωποι είναι εκατό τις εκατό χαμένοι ή εκατό τις εκατό κερδισμένοι. Είναι θέμα ποσοστού. Καθένας μπορεί να μάθει πώς να αποδυναμώσει τον «χαμένο» μέσα του και πώς να αναπτύξει την ικανότητά του να είναι κερδισμένος. Κατά τον Dr. Max Clayton, δύο είναι οι βασικοί λειτουργικοί ρόλοι που σε πάνε μπροστά στη ζωή: oένας θα μπορούσε να περιγραφεί ως «ο εραστής της ζωής» και ο άλλος ως «ο δημιουργικός οργανωτής».
Ο «εραστής της ζωής», περιλαμβάνει ρόλους (ή συμπεριφορές, νοοτροπίες, συναισθήματα και δράσεις), που μαρτυρούν μια κατάσταση ύπαρξης με ζωτικότητα: αίσθημα επάρκειας για τον εαυτό και ταυτόχρονα ενεργό εμπλοκή με τους συνανθρώπους μου, την κοινωνία, τον κόσμο. Όσο πιο κοντά βρίσκεσαι στο ρόλο αυτό, τόσο περισσότερο τείνεις να βιώνεις τη ζωή ως δώρο: μπορείς να είσαι ευγνώμον, να είσαι «ανοιχτός», δημιουργικός, να διατηρείς μια φρεσκάδα όπως τα παιδιά. Μπορείς να απολαμβάνεις. Είσαι συνδεδεμένος με τον εαυτό σου και το περιβάλλον. Και συνήθως έχεις ένα όραμα για τη ζωή. Σαν ποιητής.
Ο ρόλος του «δημιουργικού οργανωτή», περιλαμβάνει ρόλους (ή συμπεριφορές, νοοτροπίες, συναισθήματα και δράσεις) που μαρτυρούν μια κατάσταση ύπαρξης με δυναμισμό και αποφασιστικότητα, όπου μπορείς να οργανώνεις τη ζωή σου έτσι ώστε να φέρνεις εις πέρας τους στόχους σου. Να καταστρώνεις τα πλάνα σου, προς αυτά που θες να πετύχεις. Να δημιουργείς τις συνθήκες ώστε να τα πετύχεις. Να μπορείς να συνεργάζεσαι δημιουργικά με τους άλλους, για να τα πετύχεις. Να μπορείς να ανταπεξέρχεσαι στα εμπόδια και τις δυσκολίες που παρουσιάζονται κοκ.
Η ζωή λοιπόν, είναι ένας συνδυασμός και μια συνεχής εναλλαγή αυτών των δύο- ας πούμε ικανοτήτων, της ικανότητας να οραματίζεσαι και της ικανότητας να φτιάχνεις τα πλάνα και να μπαίνεις σε δράση ώστε να φτάνεις ή να κατευθύνεσαι προς αυτό το οποίο οραματίζεσαι. Το όραμα είναι αυτό που σε κινητοποιεί και η οργάνωση είναι η πρακτική εφαρμογή, η υλοποίηση δράσεων προς το όραμα. Χρειάζονται και τα δύο.
Προσωπικά, τα πήγαινα πολύ καλά στο ρόλο του «εραστή της ζωής», και πιο συγκεκριμένα του ποιητή που οραματίζεται, αλλά χρειαζόμουν πολλή δουλειά στους ρόλους τους σχετικούς με το δυναμισμό, την αποφασιστικότητα και την οργάνωση.
Στο γραφείο συναντώ πολλούς ανθρώπους όμως που δυσκολεύονται πολύ και στο να βρουν το κίνητρο. Το νιώθω σαν μια δυσκολία να αξιολογήσει κάποιος τη ζωή ρεαλιστικά. Να νιώσει την ομορφιά της. Ειδικά όσοι δεν είχαν δείγματα ουσιαστικής απόλαυσης και χαράς κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής, δυσκολεύονται να πιστέψουν- και δικαίως- πόσα υπέροχα πράγματα μπορεί να είναι η ζωή, πόσα υπέροχα πράγματα υπάρχουν εκεί έξω- και εκεί μέσα.
Συνεχίζουν λοιπόν να αναπαραγάγουν αυτό που έμαθαν. Μα έτσι τα πράγματα, αν δεν πούμε ότι γίνονται χειρότερα- μένουν στάσιμα. Και συναντώ τόσους και τόσους ανθρώπους που ενώ παραπονιούνται, στην πραγματικότητα θέλουν να μείνουν στάσιμοι φοβούμενοι την αλλαγή.
Ψυχοθεραπεία και όλα τα παραπάνω!
Ας το πω απλά: Η συστηματική δουλειά που θα κάνεις με έναν ψυχοθεραπευτή θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις καλύτερα το πού βρίσκεσαι, το πού θες να πας και θα αναδείξει τα εφόδια και τους τρόπους που έχεις για να αρχίσεις να πηγαίνεις προς τα εκεί που θες να πας. Θα σε βοηθήσει να γίνεσαι όλο και περισσότερο «κερδισμένος». Ή ακόμα πιο απλά, θα σε βοηθήσει να γίνεις πιο ευτυχισμένος.
Προσωπικά, συνειδητοποίησα τα αποτελέσματά της όταν επιστρέφοντας σπίτι από τις διακοπές, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι νιώθω ικανοποιημένη και ήρεμη.
Ο Σεπτέμβρης και τα νέα ξεκινήματα
Το μήνυμα που έχω να μεταφέρω είναι: «τίποτα δεν πήγε χαμένο και ποτέ δεν είναι αργά».
Εξελίσσεσαι διαρκώς. Όλα έχουν νόημα. Μπορείς να γίνεσαι ενεργός για τις αλλαγές που θες στη ζωή σου. Πίστεψέ το.
Ο Chaplin μας παροτρύνει: «Ατένισε τον ουρανό. Δεν θα βρεις ποτέ ουράνια τόξα, αν κοιτάς κάτω».

Δανάη Χορομίδου, Ψυχολόγος, απόφοιτος Παν/μίου Αθηνών, Ψυχοθεραπεύτρια-ψυχοδραματιστής και συνεργάτης του Ψυχοδραματικού Κέντρου Ανάπτυξης Προσωπικότητας.





Κάφκα - «Η Μεταμόρφωση»



Είμαστε όλοι λίγο πολύ κάτι από τον Γκρέγκορ Σάμσα.

Ένα είδος ανθρώπου, ένα εντομοειδές, που δεν μοιάζει ούτε σε άνθρωπο αλλά ούτε σε έντομο.

Μεταμορφωθήκαμε σε κάτι άλλο, όταν κατασκευάσαμε τις τσιμεντοπολιτείες μας για να κινούμαστε, να ζούμε και να αναπνεόυμε μέσα από σιφώνια και σωλήνες.

Κρυφτήκαμε στο μικρόκοσμο μας, μια δρασκελιά δρόμος από την εξωτερική πόρτα ως το πίσω παράθυρο και συγκατοικούμε με την θλίψη μας, την εσωτερική μας μοναξιά και την μη ανεκτικότητα μας... σε ότι χαλάει την υποτιθέμενη ηρεμία μας.

Έχουμε ακόμα όμως καρδιά, και ίσως και συναίσθηση για την κατάσταση μας.

Αδυνατούμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μπας και τρομάξουμε από αυτό που έχουμε γίνει.

Συνεχίζουμε να παίζουμε το ρόλο μας παρότι τον έχουμε μπουχτίσει και το μόνο που ζητάμε είναι να έρθει ένα τέλος που θα δώσει τη λύση σε ότι εμείς δεν καταφέραμε να κάνουμε.

Και τι θέλουμε στα αλήθεια;

Μόνο να είμαστε ο εαυτός μας...

Αχ και να ήμασταν ο εαυτός μας.....





Πηγή: wchimes

Η ζωή περιέχει όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων


Οι άνθρωποι ψάχνουν εναγωνίως την συνταγή της αιώνιας ευτυχίας.
Η ευτυχία μοιάζει να είναι μια υποχρεωτική κατάσταση και όποιος δεν ακολουθεί αυτήν την κατάσταση χαρακτηρίζεται συνοπτικά από τους υπόλοιπους ως καταθλιπτικός. Αλλά η θλίψη είναι μια φυσική κατάσταση, ειδικά όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν, και το να καταπιέζεις και να κρύβεις την θλίψη σου πίσω από κοινωνικά χαμόγελα είναι μια άρνηση που μπορεί να είναι επικίνδυνη για τον ψυχισμό μας.
Η μόδα επιβάλλει το να είσαι ευτυχισμένος με κάθε κόστος και κάνει ότι μπορεί για να σε κάνει να κρατήσεις την λύπη σου μέσα στο σπίτι και έξω να φοράς το καλό σου και μοδάτο χαμόγελο.
Το γέλιο είναι υγεία αλλά το ίδιο υγιές είναι το κλάμα και η λύπη σε μια αντικειμενικά θλιμμένη κατάσταση.
Η κοινωνία έτσι όπως παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ είναι χτισμένη με βάση την ευτυχία, παρά τις αντιξοότητες που η ίδια η πραγματική ζωή περιέχει.
Η χορήγηση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων αυξάνεται συνεχώς, η λεγόμενη αισιόδοξη λογοτεχνία πουλάει, εργαστήρια γέλιου δημιουργούνται στις μεγαλουπόλεις και η διαρκής χαρά και η διασκέδαση μοιάζει να περιτριγυρίζει τους πάντες.
Μοιάζει λες και η κοινωνία μας δεν ανέχεται την θλίψη και θέλει να την αποσιωπήσει.
Τα άτομα λοιπόν που δεν ακολουθούν αυτό το καλούπι, αντιμετωπίζονται ως ψυχικά άρρωστα ή ως μη υγιή, λες και η θλίψη είναι αρρώστια.
Σε ορισμένες δε περιπτώσεις νεαρότερων ηλικιών βλέπουμε τα άτομα που είναι διαφορετικά από την τρέχουσα μόδα να απορρίπτονται από την παρέα και να απομονώνονται.
Ερευνητές διαπίστωσαν σε έρευνές τους πως η σύγχρονη ψυχιατρική τείνει να έχει την τάση να ονομάσει κατάθλιψη την οποιαδήποτε κακή διάθεση του ατόμου ανεξάρτητα από την διάρκεια και την αιτία που την προκαλεί.
Οι περιστασιακές διαταραχές λύπης και θλίψης συνήθως διαγιγνώσκονται σαν καταθλιπτικές διαταραχές και δίνεται φαρμακευτική αγωγή, όταν το μόνο που παρουσιάζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι μια κανονική θλίψη που παράγεται είτε από την απώλεια μιας σχέσης ή ενός ατόμου, είτε από την απώλεια της εργασίας, είτε από ένα περιστατικό κλονισμού της υγείας του ατόμου.
Το 40% των πολιτών στης Η.Π.Α ακολουθούν θεραπεία με αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Από αυτό το ποσοστό ένα 10% συνεχίζει την θεραπεία, αν και δεν υπάρχει κανένας προφανής λόγος. Στην Αργεντινή αλλά και στις Η.Π.Α τα αντικαταθλιπτικά αλλά και τα αγχολυτικά φάρμακα έρχονται πρώτα σε πωλήσεις.
Παρόλο που ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας λέει πως η κατάθλιψη είναι μια μάστιγα για τις σύγχρονες κοινωνίες αναγνωρίζει πως οι πλειοψηφία των ανθρώπων που διαγιγνώσκονται με κατάθλιψη είναι στην πραγματικότητα άτομα υγιή που απλά βιώνουν εντελώς φυσιολογικά συναισθήματα λύπης.
Η διαδικασία της λύπης ή για να είμαστε πιο ακριβείς του θρήνου ή του πένθους παίρνει αρκετό χρόνο και επιταχύνεται με την λήψη φαρμάκων τα οποία στην ουσία αναγκάζουν το άτομο να έχει ωραία ή ανάλαφρη διάθεση αλλά δεν επιτρέπουν στην λύπη να κάνει τον κύκλο της και να εκφραστεί φυσικά.
Έτσι, με τον φόβο πως αυτή η λύπη που βιώνουμε σήμερα μπορεί να μας οδηγήσει σε κατάθλιψη ή σε σωματική ασθένεια, οι επιστήμονες υγείας διαλέγουν τον πιο σίγουρο και γρήγορο δρόμο των φαρμάκων χωρίς στην ουσία να είναι αναγκαίο.
Ορισμένοι μπορεί να πιστεύουν ότι τα δάκρυα είναι ένα σημάδι αδυναμίας αγνοώντας πως είναι το ίδιο θεραπευτικά με το γέλιο.
Το να καταπιέζουμε τον εαυτό μας να μην κλάψει έχει αποδειχθεί πως μας προκαλεί έντονο στρες, πονοκεφάλους και ημικρανίες, ίλιγγους, εντερικό έλκος ή άσθμα.
Ο Freud ερμήνευε την ασθένεια του άσθματος ως δάκρυα καταπιεσμένα ή σαν δάκρυα που ποτέ δεν βρήκαν τον δρόμο τους.
Είναι αποδεδειγμένο ότι οι άνθρωποι που δεν εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους συχνά υποφέρουν από άγχος και στρες, είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν αυτοάνοσα νοσήματα, έχουν μεγαλύτερη προδιάθεση για λοιμώξεις και γενικότερη μείωση της ανοσολογικής άμυνας του οργανισμού.
Η ζωή περιέχει όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων.
Αν ζούσαμε μια ζωή χωρίς αυτές τις αποχρώσεις δεν θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τις χαρούμενες στιγμές από τις λυπημένες στιγμές.
Η ζωή είναι σαν ένα ουράνιο τόξο.
Χρειάζεσαι και τον ήλιο και τη βροχή για να κάνεις τα χρώματα να εμφανιστούν.

Πηγές:
Πως η κατάθλιψη έγινε επιδημία, Philippe Pignarre,
Εκδ. University Studio Press
Επανεξετάζοντας την ευτυχία, Ed Diener, Εκδ. John Wiley and Sons
Η απώλεια της λύπης: Πώς η ψυχιατρική μεταμόρφωσε την συνηθισμένη λύπη σε καταθλιπτική διαταραχή
Τζερόμ Γουέικφιλντ, Εκδ. Oxford University Press
CoverPhoto: Cristina Coral





Για μια «αρκετά» καλή μητέρα…

Το μεγαλύτερο υπαρξιακό δράμα στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η αδυναμία του να ζήσει αυθεντικά.
Γράφει ο  Θεόδωρος Παπαγαθονίκου
Δυστυχώς, αυτό το εξαιρετικά σύντομο αλλά φωτεινό διάστημα μέσα στο σκοτάδι της ύπαρξης, που λέγεται ζωή, δεν έχει οδηγίες χρήσης. Ερχόμαστε στον κόσμο γυμνοί, αδύναμοι και ανίσχυροι να επιβιώσουμε. Το ευτύχημα είναι ότι ερχόμαστε μοναδικοί.
Αυτή η μοναδικότητα όμως αρχίζει και υποχωρεί όταν ο άνθρωπος αναγκάζεται να μετατραπεί σε σύμβολο κάλυψης ανεκπλήρωτων αναγκών των ανθρώπων οι οποίοι τον φέρανε στον κόσμο.
Η μητέρα, δηλαδή το πρόσωπο που ανατρέφει το παιδί, είναι αυτή που παίζει τον καθοριστικότερο ρόλο στην ανάδειξη ή την καταστολή αυτής της μοναδικότητας ειδικότερα κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Η πιο σημαντική ψυχολογική ανάγκη ενός παιδιού είναι να γίνεται αποδεκτό.
Αποδεκτός γίνεται ένας άνθρωπος όταν τον σέβονται, τον εκτιμούν, του συμπεριφέρονται με όμορφο τρόπο και λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες του.
Ένα παιδί έχει δηλαδή την ανάγκη να αισθάνεται μοναδικό.
Η ψυχολογική και συναισθηματική ωρίμανση ενός παιδιού αλλά και η αργότερα ψυχική του ανάπτυξη ως ενηλίκου έχει τις ρίζες της στο αν ή πως η μητέρα του αντιλήφθηκε αυτές τις συναισθηματικές του ανάγκες και στον τρόπο που ανταποκρίθηκε σε αυτές.
Μια «αρκετά» καλή μητέρα λειτουργεί σαν ένας καθρέπτης για το παιδί της ειδικά τις πρώτες μέρες της ζωής του. Μέσα από αυτή τη μητέρα- καθρέπτη αντανακλάται ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό παιδί. Ένα παιδί που του επιτρέπεται να δράσει και να εκφραστεί ελεύθερα. Ένα παιδί που μπορεί να βιώσει και να εκφράσει τα συναισθήματα του. Η «αρκετά» καλή μητέρα παρέχει απεριόριστη αγάπη και ανεκτικότητα στις όποιες συναισθηματικές αντιδράσεις του παιδιού.
Στις περισσότερες περιπτώσεις μια «αρκετά» καλή μητέρα, δηλαδή μία μητέρα που έχει την ικανότητα να αναγνωρίσει τις ανάγκες του παιδιού και να τις απομονώσει από τις δικές της ανάγκες, είχε και αυτή μια εξίσου «αρκετά καλή μητέρα». Η μητρότητα έχει βιωματικό χαρακτήρα, δε διδάσκεται.
Όταν λοιπόν μία γυναίκα έρθει αντιμέτωπη με το φαινόμενο της μητρότητας τότε ασυνείδητα θα ανακαλέσει το πρότυπο της δικής της μητέρας. Με άλλα λόγια θα συμπεριφερθεί στο παιδί με τον ίδιο τρόπο που της είχε συμπεριφερθεί και η δική της μητέρα. Αν ήταν τυχερή και είχε μια «αρκετά» καλή μητέρα που καθρέπτιζε τις ανάγκες της και της έδινε αγάπη, τότε θα λειτουργήσει ως φορέας ανάπτυξης και για τα δικά της παιδιά δίνοντας τους πίσω αυτή την αγάπη.
Αν όμως μία μητέρα όταν ήταν παιδί δε μεγάλωσε σε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον και δε μπόρεσε να εκφράσει τα συναισθήματα της, τότε αυτά θα μετατραπούν σε ανεκπλήρωτες ανάγκες και θα μεταφερθούν ασυνείδητα στα δικά της παιδιά. Η μητέρα θα προσπαθήσει να καλύψει τις δικές της ανάγκες που προέκυψαν κατά την παιδική της ηλικία μέσω των παιδιών της.
Αυτό συμβαίνει διότι η μητέρα έχει την ανάγκη η ίδια να νιώσει ασφάλεια και ο μόνος τρόπος να το πετύχει είναι να δημιουργήσει, εντελώς ασυνείδητα φυσικά, μια χρησιμοθηρική σχέση. Το παιδί θα πρέπει να αντανακλά και να εκφράζει τις δικές της προσδοκίες. Σε αυτή την περίπτωση η μητέρα λειτουργεί σαν ένα εξαιρετικά ανασφαλές παιδί το οποίο διατηρεί μία αίσθηση ψευδό-ασφάλειας ασκώντας απόλυτο έλεγχο πάνω σε ένα ακόμη πιο αδύναμο πλάσμα.
Το αδύναμο όμως αυτό πλάσμα απωθεί τις ανάγκες του για να ευχαριστήσει τη μητέρα του. Θάβει ένα μεγάλο κομμάτι της προσωπικότητας του που περικλείει τον αληθινό του εαυτό. Αναπτύσσεται με γνώμονα όχι τις δικές του ανάγκες αλλά τις ανάγκες της μητέρας του χωρίς να μπορέσει ποτέ να βρει τον εαυτό του.
Δυστυχώς με τη σειρά του, θα περάσει όλη του τη ζωή προσπαθώντας είτε να καλύψει είτε να ναρκώσει αυτές τις πρωταρχικές ανάγκες, οι οποίες αν δε βιωθούν θα μεταφερθούν και στα δικά του παιδιά ως μια τραγική επανάληψη....





Αυτό, είναι «το θαυματουργό πεύκο»



Από ένα μεγάλο δάσος, 70.000 δέντρων, αυτό το πεύκο για κάποιον άγνωστο λόγο ήταν το μοναδικό που έμεινε όρθιο όταν το tsunami χτύπησε με βια τις Ιαπωνικές ακτές. 
Ήταν η 11η Μαρτίου του 2011.


Γράφει ο  Σπύρος Χατήρας


Όταν τα νερά αποτραβήχτηκαν, οι ειδήμονες κατάλαβαν ότι αυτό το γενναίο δέντρο -αν και όρθιο- δεν θα κατάφερνε να ζήσει.

Μέρος από τον μεγάλο όγκο του θαλασσινού νερού που είχε καλύψει την γη, απορροφήθηκε από το χώμα και έφτασε στις ρίζες του πεύκου.

Το αλάτι, τις είχε καταστρέψει.

Ήταν μόνο θέμα λίγων ημερών, το δέντρο να πεθάνει όρθιο...

Αυτό συγκίνησε τους Ιάπωνες που έδρασαν ακαριαία ώστε να το κρατήσουν στη ζωή, για λόγους ιστορικούς... συναισθηματικούς... αλλά και σαν έναν διαρκή συμβολισμό.

Έκοψαν όλο το πάνω μέρος του.

Προστάτεψαν τα κλαδιά και τα φύλλα του, και ξερίζωσαν τον υπόλοιπο κορμό.

Με κάποιες πολύ εξειδικευμένες τεχνικές περιποιήθηκαν τις ρίζες του.

Τις καθάρισαν αφαιρώντας όση ποσότητα αλατιού ήταν δυνατό.

Μετά, το πάνω μέρος του δέντρου με τα κλαδιά και το φύλλωμά του, συνδέθηκε με τον ενισχυμένο με ανθρακονήματα καθαρισμένο κορμό.

Με μια πολύ λεπτή και πολύ δύσκολη δουλειά ειδικών επιστημόνων, "το θαυματουργό πεύκο" των 27 μέτρων ενώθηκε και στέκεται όρθιο ξανά, στο ίδιο σημείο!


•Για να θυμίζει αυτό που λένε στην Ιαπωνία συχνά, εμπνευσμένοι από το Bushido τον κώδικα ηθικής των samurai: «Επτά φορές κάτω, 8 φορές πάνω!»

•Για να θυμίζει πως καμιά καταστροφή δεν είναι μόνιμη, αν αρνηθείς να την αποδεχτείς ως τέτοια

•Για να θυμίζει ότι ακόμη και αν χτυπηθείς από δυσκολίες απρόβλεπτες και μεγάλες, η ζωή πρέπει να βρίσκει έναν κάποιον τρόπο να συνεχίζεται.

Γιατί η ζωή, αυτό μόνο κάνει: Συνεχίζεται.

Σήμερα, κλείνουν 5 χρόνια από το φονικό tsunami της Fukoshima.

Στην Fukoshima το κύμα έφτασε τα 9,5 μέτρα σε ύψος.

Στην επαρχία Iwate, εκεί που αντιστάθηκε το πεύκο, το ύψος των κυμάτων έφτασε τα 8,5 μέτρα

Ο σεισμός και η φύση μας υπενθυμίζουν πως ο άνθρωπος δεν είναι παντοδύναμος.

Πως μπορεί να ηττηθεί.

Όμως όλη την διάφορα, την κάνει η αποφασιστικότητά μας να μην αποδεχτούμε καμιά ήττα σαν μόνιμη κατάσταση...άλλα σαν μια στιγμή αδυναμίας, που έρχεται να μας διδάξει αυτό:

Πως να σηκωνόμαστε ξανά.

Και αν, ίσως, πιο πληγωμένοι... ε και;

Σίγουρα όμως πιο σοφοί, και πιο έτοιμοι να φωνάξουμε ΠΡΩΤΑ ΜΕΣΑ μας και μετά όπου αλλού χρειαστεί:

«Δεν θα παραδοθώ!
Μπορείς ίσως να με ρίξεις, άλλα ΔΕΝ μπορεις να με κρατήσεις κάτω!»

ΥΓ: Η Ιαπωνία και οι Ιάπωνες είναι ένας άλλος κόσμος. Τόσο πολύ διαφορετικός, που είναι απλά αδύνατο για τον υπόλοιπο κόσμο να καταλάβει. Μη με παρεξηγήσετε: δεν λέω «καλύτερος». Λέω μονάχα «διαφορετικός». Απλά, για εμένα ΑΥΤΟ το διαφορετικό είναι (για πολλούς λόγους) το καλύτερό μου...
Facebook: Spyros Hatiras





ΠΗΓΗhttp://www.o-klooun.com/
...

Κλάμα… το παρεξηγημένο: Μην κλαις παιδί μου! Εσύ είσαι άντρας!



Κλάμα... το παρεξηγημένο: Μην κλαις παιδί μου! Εσύ είσαι άντρας!
Είσαι Άντρας! Οι άντρες δεν κλαίνε!

Χαρά Κουλοπούλου

Γιατί δεν κλαίνε; Από επιστημονικής και βιολογικής σκοπιάς φυσικά και μπορούν να κλάψουν! Μπορεί να έχουν μεγαλύτερους δακρυϊκούς πόρους στα μάτια τους, με αποτέλεσμα αυτοί να γεμίζουν με δάκρυα και να «υπερχειλίζουν» πιο δύσκολα...

Μπορεί αυτή η περιβόητη ορμόνη τους -call me testosterone- να αναστέλλει σε ένα βαθμό το κλάμα, αλλά οι δακρυϊκοί τους αδένες λειτουργούν κανονικά. Ίσως, δηλαδή, είναι βιολογικά καθορισμένοι να κλαίνε λιγότερο (το γιατί είναι μια άλλη ιστορία), αλλά σαφώς έχουν αυτή την ικανότητα. Οι άντρες ΔΕΝ ΚΛΑΙΝΕ λόγω στερεοτύπων! Δεν κλαίνε ως πιστοί ακόλουθοι των γενεαλογικών τους δεισιδαιμονιών και ταμπού.

Γιατί μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που μας έμαθε να μην κλαίμε. Που μας έμαθε πως τα δάκρυα υποδηλώνουν αδυναμία. Το κλάμα ταυτίστηκε με την ευαίσθητη και αδύναμη φύση των γυναικών. Κατέστη αποδεκτό από την κοινωνία προσδίδοντάς τους ένα υποτιμητικό χαρακτηριστικό και τις οδήγησε σταδιακά στην επιθυμία να απαλλαχθούν από αυτό επιτάσσοντας τα συναισθήματά τους με σκοπό να δείχνουν πιο σκληρές και δυναμικές, διεκδικώντας μια ισότιμη μεταχείριση στο τραπέζι της εξουσίας. Και για τους άντρες το κλάμα τέθηκε ως απαγορευτική συμπεριφορά. Η ηγεμονική αρρενωπότητα του ανδρικού φύλου δεν άφηνε χώρο για κλάματα. Ο παραδοσιακός ρόλος του άνδρα –των σπηλαίων- τον θέλει να είναι σκληρός, τραχύς, ψύχραιμος, κουβαλητής και προστάτης. Να ηγείται και να ξεπερνά τα εμπόδια που του παρουσιάζονται δίχως συναισθηματισμούς και δακρύβρεχτα ξεσπάσματα. Και έτσι υπό το βάρος των ηθών και των εθίμων πλάστηκε ο άντρας εκείνος που δεν του επιτρέπεται να κλαίει. Έμαθε να μην κλαίει και ανέθρεψε και τα παιδιά του υπό τη σκέπη αυτής της προπατορικής συμβουλής και παράδοσης.

Το φύλο σου, ο ρόλος σου στην κοινωνία μπορεί να προδιαγράψει και τη λειτουργία των δακρυϊκών σου αδένων.

Δείξε μου το φύλο σου να σου πω ποιος η κοινωνία θέλει να είσαι.

«Ξέρεις τι συμβαίνει στο σώμα σου όταν δεν κλαις και προσπαθείς να κρατήσεις τον έλεγχο; Αν δεν ξέρεις, κάνε αυτό το πείραμα. Βάλε τα δάχτυλα σου μέσα στο συρτάρι του γραφείου και ζήτα από κάποιον να το κλείσει με δύναμη. Όμως μην ουρλιάξεις, ούτε να κουνήσεις το χέρι σου για να δείξεις τον πόνο σου. Παρατήρησε τι κάνεις με το (στο) σώμα σου. Το πιο πιθανό είναι ότι θα σταυρώσεις τα χέρια σου σφιχτά στο στήθος σου για να αναισθητοποιήσεις τον πόνο και να δείξεις στους άλλους ότι είσαι εντάξει. Πιθανώς να κρατήσεις και την αναπνοή σου για να μην νιώσεις τον πόνο και ουρλιάξεις. Το στόμα σου είναι σφιχτό. Το σαγόνι σου είναι κλειδωμένο. Να, αμέσως φόρεσες τη νέα σου πανοπλία.» (Marino, T. M., 1979, Resensitizing men: A male perspective)

Στην ιστορία της ανθρωπότητας το κλάμα γένους αρσενικού κατακρίθηκε και χλευάστηκε ως ένδειξη δειλίας, αδυναμίας, ευαισθησίας.
Την εποχή της Αναγέννησης η μη αποδοχή του κλάματος στηρίχτηκε στην άποψη ότι ο άντρας είναι υποχρεωμένος να χαλιναγωγεί ανά πάσα στιγμή τα προσωπικά του αισθήματα, ότι μπορεί, αν το θελήσει, να δαμάσει τα πάντα, να επικρατήσει παντού, στις τέχνες, τα γράμματα, την εξουσία, ακόμη και στην ίδια του τη φύση.

Στην Αγγλία του 17ου αιώνα τα πνευματικά και θρησκευτικά δάκρυα συνδέθηκαν με την υποκρισία, τον φανατισμό και αργότερα ακόμα και με τη μαλθακότητα.

Στη Γαλλία του 1789 δεν υπήρχε χώρος για δάκρυα και ευαισθησίες, μόνο για επανάσταση.

Για να ακολουθήσει η ακραία αυστηρότητα των ιδιωτικών σχολείων της ελίτ και η απολυταρχία στο οικογενειακό περιβάλλον της Βικτωριανής περιόδου.

Έχουν καταγραφεί, όμως, και κάποια περιστατικά όπου το κλάμα υμνήθηκε ως ένδειξη ανδρείας, ειλικρίνειας. Το κλάμα του επικού Αχιλλέα της αρχαιότητας που συνειδητοποιεί την αδυναμία του. Ο Μέγας Αλέξανδρος που έβαλε τα κλάματα μπροστά στο στρατό του. Οι πολεμιστές στο Μεσαίωνα και οι Ιάπωνες σαμουράι έκλαιγαν κατά τη διάρκεια περιόδων επικών τραγωδιών και τα δάκρυά τους αντικατόπτριζαν ότι ζούσαν υπό έναν ευρύ κώδικα αξιών και νοιάζονταν για τον λαό. Ο Αβραάμ Λίνκολν, και πολλοί σύγχρονοι ηγέτες, χρησιμοποιούσε συχνά τα δάκρυά του κατά τη διάρκεια των ομιλιών του δείχνοντας εντιμότητα και ακεραιότητα.

Αλλά αυτές είναι περιπτώσεις μεγάλων προσωπικοτήτων που υποδείκνυαν την τραγικότητα επικών στιγμών και πράξεων ή που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένους σκοπούς.

Και φτάνουμε στο σύγχρονο άντρα, ο οποίος πρέπει να προβάλει πιο δυναμικός και ακέραιος από ποτέ μπροστά στις νέες προκλήσεις και στο ατελείωτο κυνήγι επιτυχίας, στο οποίο δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα.

Και τα παραδείγματα χάνονται στο βάθος της ιστορίας αναδεικνύοντας ότι υπακούοντες τις νόρμες που υποδήλωναν την κοινωνικοπολιτική κατάσταση και το κλίμα κάθε εποχής οι άντρες επέτρεπαν ή όχι στον εαυτό τους να εκφραστούν δια του κλάματος.

Και αυτό που έχει κυριαρχήσει ευρύτερα, και απλά καλύπτεται με διάφορους μανδύες εξυπηρετώντας κατά καιρούς και άλλες σκοπιμότητες, είναι μια παγιωμένη αντίληψη που αναγορεύει το αρσενικό σε μια σκληρή, κυριαρχική προσωπικότητα που δύναται να ελέγξει τις ορμές και παρορμήσεις που έχει- εκτός από αυτές προφανώς που αποσκοπούν στη διαιώνιση του είδους- και δεν πρέπει με αυθόρμητα δάκρυα να προβάλει αδύναμη μπροστά στο ασθενές φύλο. Μια προσωπικότητα που θα μπορεί να ελέγξει λιγότερο ή περισσότερο τα συναισθήματα που απορρέουν από αυτήν.

Φτάσαμε στο σημείο και τα δύο φύλα να υποκύπτουν στα στερεότυπα που τους προσάπτουν. Θέλοντας και τα δύο να απαλλαχθούν από οποιαδήποτε ταμπέλα αδυναμίας σταμάτησαν να κλαίνε. Ε, λοιπόν, τα κλάμα δεν είναι αδυναμία. Είναι δύναμη!

ΝΑ ΚΛΑΙΣ! Είναι λυτρωτικό. Είναι η ανάσα που βγαίνει από τα βάθη της καρδιάς σου, είναι ο πόνος σου που έχει πάρει μορφή και υπόσταση. Είναι ο θυμός σου που εξωτερικεύεται και σταματάει να σε τρώει. Είναι οι βαθύτεροι φόβοι σου που αναζητούν διέξοδο. Είναι η μεγαλύτερη πληγή που σε σημαδεύει, οι σκέψεις που βασανίζουν το μυαλό σου. Είσαι εσύ. Είτε προκύπτουν από λύπη, θυμό, αγανάκτηση, απογοήτευση, πόνο, χαρά, ανακούφιση... Μέσα από τα δάκρυα απελευθερώνεις την ορμή που κρύβεται μέσα σου. Μην κρύβεσαι, μην ντρέπεσαι. Είναι η αλήθεια σου, ο ξεγυμνωμένος σου εαυτός.

«Εγώ είμαι πολύ σκληρός, δεν κλαίω.»

«Εγώ έχω πάψει να κλαίω. Μεγάλωσα. Στέρεψα»

«Οι άντρες δεν κλαίνε»

«Τι είμαι; Καμιά γυναικούλα να βάλω τα κλάματα;»

Τις περισσότερες φορές, όμως, η άρνηση ή η ανικανότητα αυτή κρύβει μια βαθιά πληγή που δεν μπορεί να επουλωθεί, μια ανάμνηση, μια εμπειρία που σε βαραίνει και δε σε αφήνει να απελευθερώσεις τα συναισθήματά σου.

Μη φοβάσαι να κρίνεις τον εαυτό σου και να κριθείς. Μη φοβάσαι να φανείς τρωτός και εκτεθειμένος. Δεν μπορείς να απαρνηθείς την ανθρωπινότητά σου. Τη μύχια ανάγκη να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, να αποφορτιστείς από το βάρος τους. Μέσα από το κλάμα προσφέρεις μια ειλικρινή και ουσιαστική εικόνα της καρδιάς σου. Επικοινωνείς. Είναι μια αυθεντική έκφανση της προσωπικότητάς σου. Μη μουδιάζεις τα συναισθήματά σου. Ζήσε τα.

Και για του λόγου το αληθές:

Σύμφωνα με έρευνες, όμως, το κλάμα κάνει καλό στην υγεία.

Το κλάμα βοηθά στην συναισθηματική αποφόρτιση. Τα δάκρυα φαίνεται να λειτουργούν σαν ένας μηχανισμός που μας βοηθάει να εκφράσουμε έντονα συναισθήματα, να αποφορτιστούμε και να αποκτήσουμε ισορροπία. Μέσα από αυτά απελευθερώνονται τοξίνες που έχουν δημιουργηθεί από την ένταση. Στηρίζουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα, ρίχνουν την πίεση του αίματος, μειώνουν το στρες. Απομακρύνουν τις τοξίνες που δημιουργεί το συναισθηματικό στρες και ταυτόχρονα προκαλούν την έκκριση ενδορφινών, της «αντικαταθλιπτικής» ορμόνης που παράγει το σώμα μας. Περιέχουν μεγάλες ποσότητες μαγγανίου, ιχνοστοιχείου που λειτουργεί ως ρυθμιστής της διάθεσης. Όταν το μαγγάνιο «ελευθερώνεται» με τα δάκρυα, η διάθεσή μας ανεβαίνει. Τα δάκρυα μας κάνουν προσαρμοστικούς, μας υπενθυμίζουν την ικανότητά μας να ανεχόμαστε καταστάσεις και να αντιμετωπίζουμε τον πόνο και χτίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις φέρνοντάς μας πιο κοντά. Έχει ανακαλυφθεί, ακόμα, ότι οι άνθρωποι είμαστε τα μόνα θηλαστικά που δακρύζουν για συναισθηματικούς λόγους – με μόνες άλλες πιθανές εξαιρέσεις τους ελέφαντες και τους γορίλες. Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κλάμα ως μέσο έκφρασης είναι ένα από τα πράγματα που μας καθιστούν ανθρώπους!

«Αυτοί που δεν κλαίνε ποτέ, είναι γεμάτοι δάκρυα». -Maurice Chapelan

«Αυτοί που κλαίνε συνέρχονται πιο γρήγορα από αυτούς που χαμογελούν». -Jean Giraudoux

«Να ζεις μέχρι δακρύων». -Albert Camus

«Οι άνθρωποι πρώτα μαθαίνουν το κλάμα, μετά το γέλιο και τελευταίο το χαμόγελο». -Λιακάτου Σ.



Facebook: Xara Koulopoulou




Πιστεύεις στα ανήσυχα πνεύματα;



Έχουν απλά μια τελείως διαφορετική αντίληψη της ζωής.

Κι όμως...
Ζούν εδώ... με σώμα και ψυχή, κάπου ανάμεσα στο υπαρκτό και το ανύπαρκτο.
Πρόκειται για κάποιες περιπλανώμενες, αβυσσαλέες ψυχές που σπανίζουν σ'αυτόν τον κόσμο.
Ψυχές που ακροβατούν μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Μερικές φορές οι άνθρωποι μπερδεύονται... δεν μπορούν να ξεχωρίσουν αν είναι ανθρώπινα όντα ή πλάσματα βγαλμένα μέσα από κάποιο ακατανόητο παραμύθι.
Κρυφά και πολύ συχνά, πιάνουν τον εαυτός τους να τους θαυμάζουν, όταν οι ίδιοι πνίγονται σε πελάγη απόγνωσης, θλίψης ή αναπάντεχης ρουτίνας.  Δεν παύουν όμως και να τους φοβούνται...
Τους φοβούνται γιατί εκείνοι επιλέγουν να ζούν διαφορετικά... απροσδιόριστα... ίσως και αφύσικα!
Κι όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί έτσι είναι προορισμένοι να επιβιώνουν...
Έχουν απλά μια τελείως διαφορετική αντίληψη της ζωής.
Με το που ανοίγουν τα μάτια, ξεκινούν να ονειρεύονται.
Κάθε μέρα, όλη μέρα... κάθε νύχτα, όλη νύχτα.
Δεν μπορούν να ηρεμήσουν.
Ονειρεύονται το ακατόρθωτο κι αν τυχόν καταφέρουν και το γευτούν έστω και λίγο, τότε είναι που με μια τεράστια πλημμύρα ενθουσιαμού και λαχτάρας, επιθυμούν να κατακτήσουν ολόκληρη τη ζωή. Τόσο υπέροχα φαντασιόπληκτοι είναι.
Δεν παύει να είναι ακατόρθωτο, το γνωρίζουν. Όμως θαρρούν ότι πολύ εύκολα μπορούν... γιατί έχουν πίστη, φαντασία, αλλά πάνω απ 'όλα τους κυριεύει ένα περίεργο και σπάνιο είδος τρέλας.
Ένα ιδιαίτερο και συνάμα αλλόκοτο προσόν  που δυστυχώς λείπει από πολλούς ώστε να καταφέρουν το ανέφικτο.
Να θαυμάζεις αυτούς τους τρελούς! Όσο τρελό κι αν ακούγεται...
Έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να σε κεντρίζουν περίεργα, ασυνήθιστα αλλά και όμορφα.
Θα σε μπλέξουν σε δύσκολους λαβύρινθους, μα άμα τους δείξεις λίγη εμπιστοσύνη και αφεθείς στην μαγεία των σκέψεών τους, θα σε οδηγήσουν σίγουρα σε μία διαφορετική χώρα θαυμάτων, που ούτε η ίδια η Αλίκη δεν θα έψαχνε την έξοδο.
Έχουν μάθει να ψάχνουν, να γελάνε δυνατά, να γνωρίζουν καινούριους ανθρώπους, να τραγουδάνε και να χορεύουν με την ψυχή τους, να λένε τον πόνο τους σε κάποιον άγνωστο, να κάνουν έρωτα με όλο τους το είναι, να ταξιδεύουν χωρίς προορισμό, ν’απολαμβάνουν κάθε εικόνα, κάθε ανάσα, κάθε στιγμή.
Δεν ησυχάζουν ποτέ. Δεν συμβιβάζονται εύκολα...
Δεν αρκούνται με αυτά που ο κόσμος τους έχει επιβάλει να αρκούνται. Είναι πολύ λίγα γι' αυτούς και η ζωή πολύ σύντομη, για να την σπαταλούν σε όλες αυτές τις ελλείψεις και τις ατέλειες που την συνοδεύουν.
Δεν φοβούνται να δοκιμάζουν, να βουτάνε στη ζωή με πάθος και πείσμα.
Να τολμάνε για το άπιαστο... για το αδύνατο.
Αν δεν υπήρχε χρήμα και συμφέρον μπορεί να έφτιαχναν πολύ πιο εύκολα έναν όμορφο κόσμο για όλους κι αυτό φυσικά ίσως το κατάφερναν με το ένα και δυνατότερό τους προσόν... την δίψα τους για ζωή...για μια διαφορετική, καλύτερη ζωή, γεμάτη όνειρα και ιδέες...
Υλοποιήσιμα όνειρα και υλοποιήσιμες ιδέες.
Εξάλλου κι αυτοί οι "άνθρωποι" για τους οποίους μιλάμε, δεν παύουν να ειναι κάτι άπιαστο... σαν μία ιδέα.


Γράφει η Xenia Goudi

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...