Συρματόπλεγμα, με θάνατο φορτωμένο,
έχει γύρω από τον κόσμο μας απλωθεί (τεντωθεί)
Επάνω ένας ουρανός χωρίς έλεος
στέλνει παγωνιά και ηλιο εγκαύματα.
Μακριά από μας είναι όλοι οι φίλοι
Μακριά η Πατρἰδα, μακριά οι γυναίκες μας
Όταν βουβοί αρχίζουμε την εργασία μας,
χιλιάδες (κρατούμενοι) τα ξημερώματα
Ρεφραίν (επαναλαμβανόμενο μετά από κάθε στίχο)
Μάθαμε καλά το σύνθημα του Νταχάου
και γίναμε έτσι σκληροί ως το ατσάλι.
Να είσαι άνδρας, σύντροφε.
Να παραμείνεις άνθρωπος, σύντροφε.
Να κάνεις όλη την εργασία, να την αποπερατώσεις σύντροφε.
Διότι η εργασία ελευθερώνει (Arbeit macht frei).
Κάτω από το στόμιο (μπούκα) των όπλων
ζούμε μέρα και νύκτα.
Το να ζεις εδώ μας γίνεται μάθημα
χειρότερο από ό,τι είχαμε φανταστεί.
Ουδείς πλέον μετρά ημέρες και εβδομάδες,
μερικοί ούτε και τα χρόνια.
Πολλοί έχουν καταρρεύσει
και έχασαν το Πρόσωπό τους.
Κουβάλησε (ρυμούλκησε) την πέτρα
και τράβηξε (σύρε) τα βαγόνια,
κανένα φορτίο δεν είναι για σένα τόσο δύσκολο (βαρύ)
Εσύ, όπως ήσουν στο παρελθόν
είσαι σήμερα, εδώ και καιρό όχι πλέον ο ίδιος.
Τρύπησε με το φτυάρι το χώμα,
θάψε τον πόνο μέσα (στο χώμα) βαθειά,
και με τον ιδρώτα σου θα γίνεις
ο ίδιος ατσάλι και πέτρα.
Κάποτε θα μας ανακοινώσει η σειρήνα (του στρατοπέδου):
Σηκωθείτε για την τελευταία καταμέτρηση.
Και έξω που θα βρεθούμε
θα είσαι, σύντροφε, παρών.
Λαμπρά θα μας χαμογελά η ελευθερία,
προχωρείτε μπροστά με φρέσκο θάρρος.
Και η εργασία που κάνουμε
αυτή η εργασία θα γίνει καλή.
Δείτε το συγκλονιστικό φωτογραφικό οδοιπορικό, όπως το αποτύπωσε με τον φακό της η φωτογράφος Μαρία Βαρελά.
.jpg)
