Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Το σοφό κορίτσι (Ρώσικο παραμύθι)



Από τη Ρωσία, από τη συλλογή της Βέρα Ξενοφόντοβνα ντε Μπλούμενταλ, 1903  

Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα χωριό στη μέση της μεγάλης ρωσικής στέπας, ζούσαν δύο αδέλφια. Ο ένας ήταν πλούσιος και τρανός, με τροφαντή γυναίκα και πολλά παιδιά, ο άλλος φτωχός και χήρος, με μόνη συντροφιά του την εφτάχρονη κόρη του.   
Μια μέρα τα δύο αδέλφια αποφάσισαν να πάνε στην πρωτεύουσα όπου, όπως κάθε χρόνο, γινόταν το μεγάλο παζάρι - ο πλούσιος με το όμορφο άτι του, ο φτωχός με τη φοράδα του. Δρόμο πήραν δρόμο άφησαν και, την ώρα που σουρούπωνε, είδαν μπροστά τους μια έρημη καλύβα. 
«Εδώ να περάσουμε τη νύχτα!» είπε ο πλούσιος. Ξεπέζεψαν, έδεσαν τα άλογα έξω από το καλυβάκι και έπεσαν να κοιμηθούν. Πολύ πρωί, τους ξύπνησαν χλιμιντρίσματα. Βγαίνουν στην πόρτα, και τι να δουν! Τα άλογα ήταν τρία! Το τρίτο ήταν ένα πουλαράκι, που το είχε γεννήσει η φοράδα τη νύχτα. Στεκόταν, μισοτρεκλίζοντας, πλάι στο άλογο του πλούσιου αδελφού.   
«Δικό μου είναι!», φώναξε ο Ντιμίτρι, ο πλούσιος.   
«Από ποΥ κι ως ποΥ;» ρώτησε ο Ιβάν, ο φτωχός. «Αφού το γέννησε η φοράδα μου!»   
«Ναι, αλλά στεκόταν πλάι στο άλογό μου!» απάντησε ο Ντιμίτρι.   

Τα δύο αδέλφια άρχισαν να μαλώνουν και κανένας δεν υποχωρούσε. Στο τέλος αποφάσισαν, μόλις φτάσουν στην πόλη, να ζητήσουν από τον βασιλιά να αποδώσει δικαιοσύνη.   
Έτσι κι έκαναν. Ο βασιλιάς τους δέχτηκε καθισμένος στον θρόνο του και τους άκουσε προσεκτικά. Από τα πρώτα τους κιόλας λόγια κατάλαβε ότι το πουλάρι ανήκε στον Ιβάν, επειδή όμως ήθελε να διασκεδάσει λιγάκι, είπε:   
«Πολύ μπερδεμένα μου τα λέτε εσείς οι δυο και δεν μπορώ να αποφασίσω. Θα δώσω, λοιπόν, το πουλάρι σ' όποιον μου πει ποιο πράγμα στον κόσμο είναι το γρηγορότερο, ποιο είναι το παχύτερο, ποιο είναι το απαλότερο και ποιο το πολυτιμότερο. Να έρθετε σε μία βδομάδα με τις απαντήσεις σας!».   

Τα αδέλφια πήραν αμίλητα τον δρόμο του γυρισμού. Ο πλούσιος πήγε κατευθείαν στο σπίτι του και εξιστόρησε όσα έγιναν στη γυναίκα του. 
«Μα, δεν σε ρώτησε και τίποτα δύσκολο ο βασιλιάς!», είπε εκείνη. «Να τι θα του απαντήσεις: Το γρηγορότερο πράγμα στον κόσμο είναι το άλογό σου, το παχύτερο το γουρούνι μας, το απαλότερο το πάπλωμά μας και το πολυτιμότερο ο μικρός μας γιος».  

 Ο φτωχός γύρισε στο φτωχικό του καταστενοχωρημένος. Πήρε την κορούλα του στην αγκαλιά του και της είπε όσα είχαν συμβεί. Εκείνη, σκέφτηκε λίγο και του απάντησε: «Να πεις στον βασιλιά ότι το γρηγορότερο πράγμα στον κόσμο είναι ο παγωμένος βόρειος άνεμος τον χειμώνα, το παχύτερο είναι το χώμα των χωραφιών της πατρίδας μας, το απαλότερο είναι το χάδι ενός παιδιού και το πολυτιμότερο είναι η τιμιότητα».   

Πέρασαν οι μέρες και τα δύο αδέλφια παρουσιάστηκαν και πάλι μπρος στον βασιλιά. Εκείνος ξεκαρδίστηκε με τις απαντήσεις του Ντιμίτρι, όμως άκουσε με προσοχή τον Ιβάν και θα του έδινε το πουλάρι στη στιγμή, αν δεν ήθελε να τον δοκιμάσει λίγο ακόμη.  
 «Εσύ τα σκέφτηκες όλα αυτά;» τον ρώτησε.   
«Οχι, εγώ, μεγαλειότατε», απάντησε ο Ιβάν, «η εφτάχρονη κορούλα μου».   
«Για να δούμε αν είναι τόσο έξυπνη όσο φαίνεται», είπε ο βασιλιάς. «Σε εφτά ημέρες να τη φέρεις στο παλάτι. Να εμφανιστεί όμως μπροστά μου ούτε γυμνή ούτε ντυμένη ούτε πεζή ούτε καβάλα σ' άλογο ούτε με δώρα ούτε με άδεια χέρια. Αν τα καταφέρει, θα πάρεις και το πουλάρι και εκατό ασημένια δουκάτα».   

Ο Ιβάν γύρισε σπίτι ακόμα πιο στενοχωρημένος. Είπε δακρυσμένος στην κόρη του τι ζητούσε ο βασιλιάς, εκείνη όμως, χωρίς να ταραχτεί καθόλου, του ζήτησε να της φέρει έναν λαγό και μια πέρδικα και να πάψει να ανησυχεί.   
Έφτασε η μεγάλη μέρα... Πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στο παλάτι, περιμένοντας να δει πώς θα εμφανιζόταν η κορούλα του Ιβάν μπροστά στον βασιλιά. Κι εκείνη, ήρθε τυλιγμένη σε ένα ψαράδικο δίχτυ, καβάλα σ' έναν λαγό, κρατώντας στα χέρια της μια πέρδικα.  
 «Ωραία!» φώναξε ο βασιλιάς. «Δεν είναι ούτε γυμνή ούτε ντυμένη ούτε πεζή ούτε καβάλα σ' άλογο. Τα χέρια της όμως είναι γεμάτα!» Τότε το κοριτσάκι άνοιξε τα δάχτυλα και η πέρδικα πέταξε στον αέρα. Θαυμάζοντας την εξυπνάδα του κοριτσιού, ο βασιλιάς τη ρώτησε με γλυκιά φωνή:   
«Τόσο φτωχοί είστε, λοιπόν; Τόσο πολύ χρειάζεστε το πουλάρι;»   «Ναι, μεγαλειότατε!», απάντησε το κοριτσάκι. «Ζούμε με τους λαγούς που πιάνει ο πατέρας μου απ' το ποτάμι και με τα ψάρια που μαζεύει από τα δέντρα».   
«Αχά!», φώναξε θριαμβευτικά ο βασιλιάς. «Να που δεν είσαι και τόσο έξυπνη! Πού ακούστηκε να υπάρχουν λαγοί στα ποτάμια και ψάρια στα δέντρα;»   
«Και πού ακούστηκε αρσενικό άλογο να γεννάει πουλάρι;», απάντησε το κοριτσάκι.  

Τραντάχτηκε το παλάτι από τα γέλια και τα χειροκροτήματα. Ο βασιλιάς διέταξε να δοθούν αμέσως στον Ιβάν το πουλάρι και τα δουκάτα και δήλωσε με δυνατή φωνή:   
«Μονάχα στο βασίλειό μου θα μπορούσε να γεννηθεί ένα τόσο σοφό κορίτσι!»





Ο Κονφορμιστής


Κονφορμιστής: Κάποιος που χωρίς κριτική σκέψη ή από συνήθεια συμμορφώνεται σε έθιμα, κανόνες ή το στυλ μιας ομάδας.








ΠΗΓΗ...http://sobaresapopseis.blogspot.gr

Το κλειδί της ζωής


Όταν ήμουν 5 χρονών, η μητέρα μου πάντα μου έλεγε ότι η ευτυχία είναι το κλειδί της ζωής. 
Όταν πήγα στο σχολείο με ρώτησαν τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Έγραψα: "ευτυχισμένος" 
Μου είπαν ότι δεν κατάλαβα το ερώτημα, και τους είπα ότι δεν καταλαβαίνουν τη ζωή.

- John Lennon 

Η βόμβα της υπομονής


Μα τι λέω;
Ένα αταίριαστο ονοματικό σύνολο έρχεται να παριστάνει τον τίτλο σε ένα κείμενο που μόνος του σκοπός είναι να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει ποτέ.. Εγώ το νιώθω συχνά. Νιώθω το κεφάλι μου να κατακλύζεται από σκέψεις γεμάτες νευρικότητα. Δεν μπορεί να ηρεμήσει το κορμί και το μυαλό μου. Είναι σαν κάτι να με κατατρώει. Πάντα αναρωτιόμουν τι μπορεί να είναι αυτό και γιατί το νιώθω.
Έρχεται λοιπόν κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου και κάποια αναπάντητα ερωτήματα ξαφνικά παίρνουν την απάντηση τους. Έτσι λοιπόν κατάλαβα πως αυτά είναι σημάδια που δεν πρέπει να αγνοήσω. Είναι η υπομονή μου που κρούει τον κώδωνα του κίνδυνου. Είναι εδώ για να μου υπενθυμίσει πως αυτός που πρέπει να προστατεύω και να υπερασπιστώ είναι μονάχα ο εαυτός μου.
Ο καθένας σ αυτή τη ζωή έχει καθήκον να προσέχει το εγώ του. Παρόλα  αυτά σε καμία περίπτωση αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συγκριθεί με τον εγωισμό και τον εγωκεντρισμό. Αλλά αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να προφυλάξουμε ότι πολυτιμότερο έχουμε. Αν δεν υπάρχεις εσύ τι αξία έχουν όλα τα άλλα;
Έτσι λοιπόν θέλω να φανταστείς την υπομονή σαν ένα υγρό που γεμίζει σταγόνα-σταγόνα μια δεξαμενή. Αν αυτή η δεξαμενή δεν αδειάσει ποτέ  τότε θα ξεχειλίσει. Και τότε θα πνίξει κάθε θετικό συναίσθημα που φιλοξένει η ψυχή μας. Και προσοχή… Τα συναισθήματα απευθύνονται σε όλους. Όχι μονό αυτούς που προκάλεσαν την υπερχείλιση. Θα ήταν σωτήριο αν αυτή η δεξαμενή άδειαζε που και που.
Αδειάστε τις ψυχές σας από αρνητικές σκέψεις και αισθήματα. Μην αφήνετε το νου σας να δέχεται χωρίς καμία επεξεργασία ότι του προσφέρουν. Γιατί η υπομονή είναι βόμβα. Από ένα σημείο και έπειτα δεν ελέγχεις τη στιγμή της έκρηξης. Πολλές φορές μπορεί ακόμα και να αγνοείς την ύπαρξη της προσπαθώντας να πείσεις πρώτα από όλους τον εαυτό σου ότι είσαι ήρεμος. Σιγά σιγά όμως αυτή η βόμβα θα εκραγεί.
Και μάντεψε ποιο θα είναι το πρώτο θύμα. Εσύ… Εσύ που καιρό τώρα ψιθύριζες από μέσα σου φοβισμένα: ΥΠΟΜΟΝΗ. Συμβούλευες τον εαυτό σου να υπομένει μια κατάσταση που ήταν προδιαγεγραμμένο ότι δεν θα λήξει έτσι απλά. Σταμάτα να προσπερνάς νομίζοντας πως θα ξεπεράσεις στιγμές που ήθελες να διαλύσεις τα πάντα από το θυμό σου. Σταμάτα να δίνεις παράταση στα αισθήματα σου.
Η κάθε στιγμή που βιώνεις είναι ξεχωριστή και επιζητά διαφορετική αντιμετώπιση. Δεν λύνονται όλα με ένα σιωπηλό χαμόγελο. Πολλές φορές οι κουβέντες έχουν λόγο ύπαρξης. Χρησιμοποίησε τες λοιπόν και απόδειξε σε όποιον αποφάσισε να εξαντλήσει την υπομονή σου πως δεν θα τα καταφέρει. Μην του δώσεις αυτή την ικανοποίηση.
Γιατί σε μια έκρηξη θύματα δεν είναι μόνο αυτοί που την προκάλεσαν, άλλα και όσοι βρίσκονται κάπου εκεί τριγύρω. Αυτοί είναι ως συνήθως τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Για αναλογίσου λοιπόν, αξίζει;;;

Γράφει η Χρύσα Λαμπρινούδη






Εγκώμιο στην αμφιβολία - Μπέρτολτ Μπρεχτ


Ευλογημένη να ‘ναι η αμφιβολία!

Σας συμβουλεύω να τιμάτε χαρούμενα και προσεχτικά εκείνον που το λόγο σας ξετάζει σαν κάλπικη μονέδα!

Άμποτε να ‘σαστε συνετοί και να μη δίνετε το λόγο σας με σιγουριά πάρα πολλή.

Την ιστορία διαβάστε και θα δείτε την ξέφρενη φυγή ανίκητων στρατών.

Παντού κάστρα απάτητα κυριεύονται και της Αρμάδας τα καράβια, που ήταν αμέτρητα σαν έκανε πανιά, στο γυρισμό εύκολα τα μετρούσες.

Έτσι μια μέρα στάθηκε ένας άνθρωπος στην απάτητη βουνοκορφή κι ένα πλεούμενο έφτασε στην άκρη της απέραντης της θάλασσας.

Α!, όμορφο που ‘ναι το κούνημα του κεφαλιού για τις «ατράνταχτες» αλήθειες!

Α!, θαρρετή που ‘ναι η φροντίδα του γιατρού για τον άρρωστο που γιατρεμό δεν έχει!

Μα απ’ όλες τις αμφιβολίες ομορφότερη είναι, σαν οι φοβισμένοι αδύναμοι  σηκώνουν το κεφάλι και παύουν να πιστεύουν στων τυράννων τους τη δύναμη!

Α!, με πόσο κόπο καταχτήθηκε κείνο το σοφό αξίωμα!

Πόσες θυσίες κόστισε!

Πόσο δύσκολο στάθηκε να βρεθεί πως τα πράγματα ήταν έτσι κι όχι αλλιώς!

Με στεναγμό ανακούφισης το ‘γράψε ένας άνθρωπος μια μέρα στης Γνώσης το βιβλίο.  

Καιρό πολύ έμεινε χαραγμένο εκεί μέσα και γενιές ολόκληρες ζήσανε μαζί του, το βλεπαν σαν αλήθεια αιώνια κι όσοι το ξέρανε καταφρονούσαν όσους τ’ αγνοούσαν.

Μα κάποτε, μια υποψία μπορεί να γεννηθεί,  γιατί μια καινούρια εμπειρία τραντάζει το ατράνταχτο αξίωμα.

 Ξυπνάει ή αμφιβολία.

Και μιαν άλλη μέρα ένας άλλος άνθρωπος στοχαστικά σβήνει απ’ το βιβλίο της Γνώσης το αξίωμα με μια μονοκοντυλιά.

***

Ενώ διαταγές τον ξεκουφαίνουν, ενώ τον εξετάζουν για τις φυσικές του ικανότητες γιατροί μουσάτοι, ενώ τον επι­θεωρούν λαμπερά υποκείμενα με χρυσά γαλόνια, ενώ τον κατηχούνε πανηγυριώτικοι παπάδες που του τριβελίζουνε τ’ αυτιά μ’ ένα βιβλίο γραμμένο απ’ το θεό τον ίδιο  ενώ τον δασκαλεύουν ανελέητοι δάσκαλοι,  ο φτωχός ακούει να του λένε πώς ο κόσμος μας είναι ό καλύτερος των κόσμων και πως την τρύπα στη σκεπή της κάμαράς του την έχει σχεδιάσει ο θεός αυτο­προσώπως.

Αληθινά, του είναι δύσκολο πολύ ν’ αμφιβάλει για τον κόσμο τούτο.

Ιδρωκοπάει ο άνθρωπος χτίζοντας σπίτι όπου ποτέ του δε θα κατοικήσει.

Μα δεν ιδρωκοπάει λιγότερο κι οποίος δικό του χτίζει σπίτι.

***

Να οι αστόχαστοι που ποτέ δεν αμφιβάλλουν.

Η χώνεψη τους είναι άψογη, κι η κρίση τους αλάθευτη.

Δεν πιστεύουν στα γεγονότα, πιστεύουν μόνο στον εαυτό τους.

 Αν χρειαστεί πρέπει αυτούς τα γεγονότα να πιστέψουν. 

Είναι απέραντα υπομονετικοί — με τον εαυτό τους. 

 Τα επιχειρήματα τ’ακούνε με αυτί σπιούνου.

Στους αστόχαστους που ποτέ δεν αμφιβάλλουν, συνταιριάζουν οι στοχαστικοί που ποτέ δεν ορούνε. Τούτοι αμφιβάλλουν όχ ι για να πάρουν μιαν απόφαση, αλλά για να μην πάρουν απόφαση καμιά.

Τα κεφάλια τους τα χρησιμοποιούνε μόνο για να τα κουνάνε.

Με σκοτισμένο πρόσωπο ειδοποιούν τούς επιβάτες των καραβιών που βουλιάζουν,  πως το νερό είν’ επικίνδυνο.

Κάτω απ’ του δήμιου το μπαλτά αναρωτιούνται αν δεν είναι άνθρωπος κι αυτός.

Μουρμουρίζουν σκεφτικά πως «το θέμα δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα», και πηγαίνουνε να πέσουν.

Μοναδική τους δράση, ο δισταγμός.

Αγαπητή τους φράση : «Δεν είναι ακόμα ώριμο για συζήτηση».

Γι’ αυτό, αν παινεύεις την αμφιβολία μην παινέψεις την αμφιβολία που καταντάει απελπισία!

Τι ωφελεί η αμφιβολία εκείνον που δε μπορεί ν’ αποφασίσει;

Μπορεί να πράξει λάθος όποιος δε γυρεύει πολλούς λόγους για να δράσει.

Μα οποίος πάρα πολλούς γυρεύει, μένει άπραγος την ώρα του κινδύνου.

Εσύ, που είσαι αρχηγός, μην ξεχνάς  πως έγινες ό,τι είσαι, επειδή είχες αμφιβάλει γι’ άλλους αρχηγούς!

Aσε λοιπόν αυτούς που οδηγείς ν’ αμφιβάλλουνε κι εκείνοι!


1936
Μπέρτολτ Μπρεχτ: Εγκώμιο στην αμφιβολία

(Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης)

Η Ψυχολογία πίσω από το: «Μ' αγαπάς...;»


Του λέει αναστατωμένη, αλλά με λανθάνουσα ενοχή: "Μ' αγαπάς; Σου έλειψα καθόλου σήμερα;..."

(θα ήθελε αν μπορούσε, αν τολμούσε, να τον κοιτάξει στα μάτια και να του πει:
"Μου λείπει αυτή που κάποτε αγάπησες: εγώ. Κι επειδή δεν είμαι σε επαφή μαζί της, έγινα ζητιάνα, περιμένω να γεμίζω το κενό της δικής μου ψυχής με τα ψίχουλα της δικής σου επιβεβαίωσης.

Με πονάει που δεν ξέρω ποια είμαι. Που δεν ξέρω ακόμη ποια θέλω να γίνω. Που δεν ξέρω καν αν θέλω να γίνω...

Φοβάμαι όλα αυτά να τα συνειδητοποιήσω. Σε ρωτάω αν σου λείπω, για να μην δω κατάματα όλα αυτά που πραγματικά μου λείπουν. Για να μην πονέσω περισσότερο με αυτά που θ' αντικρύσω.

Βάζω μπροστά ένα ψευδοαίτημα για να μην αναρωτηθώ για τα πιο καυτά μου αιτήματα. Όχι, δεν είσαι -μόνο- εσύ που μου λείπεις! Ούτε η δική σου επιβεβαίωση... Μου λείπει η χαρά των στιγμών που απολαμβάνω μονάχη μου τον εαυτό μου. Η λύτρωση των στιγμών που γεμίζουν από την αυτάρκεια της δικής μου ανένοχης παρουσίας.

Ξέρω από πριν τι θα μου απαντήσεις: Θα μου πεις, σαν από τυφλοσούρτη, "Nαι, αγάπη μου, φυσικά και μου έλειψες! Φυσικά και σ' αγαπώ!..."

Για λίγα δευτερόλεπτα θα επαναπαυτώ στο μαξιλαράκι της λήθης μου, και μετά τα αληθινά μου ερωτήματα θα εξακολουθούν να παραμένουν αναπάντητα, γιατί ποτέ πραγματικά δεν τα έθεσα.

Τελικά, λες, αγάπη μου, αφήνοντας τα ερωτήματά μου αδιατύπωτα κι αναπάντητα, λες -σκόπιμα- να συγκεντρώνω στα μύχια της ψυχής μου πόνο μυστικό και νόημα ανεκπλήρωτο; λες μήπως έτσι να παρατείνω την ηδονή της αγωνίας μου για το ποιο θα είναι το τέλος της ταινίας που , αν και κλήθηκα να είμαι πρωταγωνίστρια, στριμώχνομαι σε ένα ρόλο κομπάρσας...; λες;...)



Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης Μ.Sc., Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπευτής





ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...