Της Στεύης Τσούτση.
Τους αναγνωρίζεις με την πρώτη ματιά.
Πληθωρικές παρουσίες γεμίζουν το χώρο που βρίσκονται. Είναι λες κι ένας προβολέας έχει στραφεί καταπάνω τους και τίποτα άλλο δε μετρά.
Μένεις να τους ζυγίσεις μια στιγμή κι αναρωτιέσαι αν πέφτεις έξω. Εκείνοι όμως άμεσα σε βοηθούν να επαληθευτείς. Δεν κάνεις λάθος.
Είναι ο χαλαρός αέρας που αποπνέουν και το άνετο στυλάκι τους. Αεράτοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση, αγαπούν τον εαυτό τους και το δείχνουν. Το παραδείχνουν μάλιστα!
Όμορφους δεν τους λες. Μήτε πνευματώδεις. Η γοητεία που τολμούν να ασκούν δεν έχει να κάνει μήτε με το πνεύμα, μήτε με το σώμα. Κι είναι ακριβώς αυτή η γνώση της αδυναμίας τους που τους κάνει τόσο επιθετικά “αεράτους”. Είναι αυτοί κι άλλοι δεν είναι. Είναι οι ατάκες τους, είναι η στάση “εγώ τα ξέρω όλα, τα έχω ζήσει όλα, τα κάνω όλα” , είναι η σιγουριά τους ότι δεν πρόκειται να βρεθεί κανείς να τους ανταγωνιστεί.
Είναι αυτοί οι επιθετικά ανασφαλείς που τρέχουν να καλύψουν τις ατέλειές τους με θράσος και λέγειν, με άνεση και σιγουριά.
Στην αρχή ευθυμείς μαζί τους. Μένεις σιωπηλός κι ακούς με όλη σου την προσοχή όσα θα πουν. Θα μιλήσουν για τα πιο εξωφρενικά πράγματα που έχουν δει, που έχουν ακούσει, που έχουν ζήσει. Θα έχουν γνώμη για τα πάντα, κατέχουν δεν κατέχουν. Θα στολίζουν τις φράσεις τους με λάθη που θα σου χτυπούν άσχημα στ’ αυτιά αλλά που δε θα τα παρεξηγείς. Αντίθετα θα τα περιμένεις.
Αυτοί όμως θα συνεχίζουν με το πιο βαθυστόχαστο ύφος. Γιατί είπαμε, αυτοί είναι κι άλλος κανείς. Μερικές φορές θα τους νιώσεις προκλητικούς. Ίσως και να θυμώσεις μαζί τους. Θα θελήσεις να ανοίξεις το στόμα σου και να βγάλεις στη φόρα την αμάθειά και την ψωνάρα τους.
Ίσως κάποτε να πεις μια μικρή φράση που να δείχνει τις αντιρρήσεις σου στο πρόσωπό τους, να μαρτυρά τη διαφωνία σου στη στάση και τη γνώμη τους. Αλλά θαναι μια σύντομη μόνο στιγμή που θα καταπνιγεί σε ένα χείμαρρο επιχειρημάτων. Τόσο πειστικά υποστηρίζουν αυτό που λένε αλήθεια τους που κι εσύ ακόμη βρίσκεσαι να αμφιβάλλεις. Αν ήσουν άλλος μπορεί και να σε έπειθαν.
Η επανάστασή σου καταπνίγεται πριν καν ξεκινήσει καλά καλά κι απομένεις να τους κοιτάς καθώς κινούνται στο χώρο με τα φώτα πάνω τους. Ποτέ δεν τους κουράζουν τα φώτα. Και τα θέλουν έντονα, τυφλωτικά. Βλέπεις στο δυνατό φως δε φαίνονται οι ατέλειες που κουβαλούν.
Σε κουράζουν. Ναι είναι αλήθεια πως αυτοί οι λαμπεροί άνθρωποι που ξεχειλίζουν από ανασφάλεια, σε κουράζουν. Δεν είναι ότι εσύ είσαι υπεράνω. Είναι απλά ότι είσαι διαφορετικός κι ορισμένα πράγματα, ορισμένες καταστάσεις και συμπεριφορές δεν τις αντέχει το πετσί σου.
Τους αφήνεις στα μοναχικά φώτα τους, δέχεσαι ότι δεν πρόκειται να καταλάβεις ποτέ τη στάση τους, δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ φίλος ή οπαδός τους και συνεχίζεις τη ζωή σου όπως έμαθες. Με σιωπή όταν δε γνωρίζεις, με ταπεινότητα και δίχως προβολείς. Όσο γι’αυτούς; Τους αφήνεις στη βιτρίνα που εξέθεσαν τον εαυτό τους, καλογυαλισμένους, φανταχτερούς μα ολότελα, απελπιστικά, απέραντα κούφιους…
ΠΗΓΗ...http://www.diaforetiko.gr/
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.