Ξεκίνησα από Αριδαία για την αγρυπνία στους Προμάχους. Ξημερώνει 15 Αύγουστος, Παναγιά.
Μεγάλη μέρα για την χριστιανοσύνη, μεγάλη μέρα για την χώρα μου. Ποτισμένη με την Ευλογία Της. Τορπιλισμένη από ανθρώπινες φθορές και πάθη…
Αγαπώ την Παναγιά από μικρό κορίτσι. Πάντα θυμάμαι να την αποκαλώ Μεγάλη μάνα. Σε κάθε χαρά, σε κάθε αγωνία, σε κάθε φόβο και θρήνο…Δεν είναι τυχαίο ότι την κόρη μου την έταξα Μαρία.
Έχω στο αυτοκίνητο και τα κορίτσια μου, την μικρή και την μεγάλη. Την κόρη και την μαμά μου. Χαμογελώ από ηρεμία και σκέφτομαι πολλά…. Σε μία κρίση αμφιβολιών και ανισορροπίας είχα μαλώσει με τον Θεό. Του είπα θέλω την ελευθερία μου και όχι την τυπολατρία.
Ερχόσουν αγαπημένε Βάιε να με πάρεις σε αγρυπνίες στον Αρχάγγελο και σου έλεγα χαρακτηριστικά: «αδερφούλη μου, έχω πάει σε τόσες θείες λειτουργίες από μικρή που έχω ξεχρεώσει»… Όταν τόλεγα φαίνεται ότι γελούσε το σύμπαν όλο! Πήγαινες με τον κολλητό σου τον Τάσο και μούλεγες: «Θα ρθει η ώρα σου, πάλι μικρή επαναστάτρια». Πως μαγικά το κατάφερες από μακριά, απορώ. Έφυγες απρόσμενα, ξαφνικά και ο χώρος που σε βρίσκω είναι το μοναστήρι του Αγίου Ιλαρίωνα. Πάντα έκανες το δικό σου καλέ μου, πάντα…
Έφτασα στο προορισμό μου. Θεέ μου τι μυρωδιές, τι φως ανέσπερο στην σκοτεινή πλάση, εκεί που τ’ άστρα ενώνονται με τις γυναικείες ψαλμωδίες. Ο ναός υπό το φως μόνο των κεριών λάμπει γιορτινά.
Σε βλέπω, είσαι εσύ μπροστά μου, εκεί στο ψαλτήρι, ντυμένος στα λευκά, όπως κι η ψυχή σου. Λευκός άγγελος, μου κλείνεις το μάτι. «Έτσι κερδίζεται ο παράδεισος», μου λες. «Στον αγώνα, στην νηστεία, στην προσφορά.» Μου χαμογελάς έτσι όπως μοναδικά εσύ χαμογελάς.
ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ αδερφέ.. Υπό την Σκέπη Της…
Σε ευχαριστώ!
Βάσω Ρουμελή.
