"ΠΟΙΑ ΧΩΡΑ, ΠΟΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΠΟΙΑ ΖΩΗ? ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?" ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α. ΓΙΟΡΤΣΟΥ.

Ζούμε τις τελευταίες ημέρες της καταστροφής και όσο το δυνατό τελειώσει πιο γρήγορα το μαρτύριο τόσο το καλύτερο.

Έλληνες που αρνούνται να θυμώσουν, ίσως γιατί είναι ακόμη καλοκαίρι και το καλοκαίρι περνάμε καλά έτσι από συνήθειο....

Ίσως γιατί ακόμη έχουμε λίπος να κάψουμε αν και πιστεύω ότι αυτό το χειμώνα λίγοι θα τα καταφέρουν.

Ίσως γιατί έχουμε αποδεχθεί το μη αναστρέψιμο της κατάστασής μας.

Ίσως πάλι γιατί δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς φταίει για την κακοδαιμονία μας, αφού ακούμε χιλιάδες αναλύσεις, εξηγήσεις και αφηγήσεις που μόνο ξεκάθαρη εικόνα δεν μας δημιουργούν.

Ίσως τέλος γιατί η βαριά καθημερινότητα μας απορροφά και δεν αφήνει χρόνο για οργάνωση και αντίδραση.

Αυτό που όμως γνωρίζω καλά είναι η απόλυτη βεβαιότητα όλων ότι δεν υπάρχει κράτος σε καμιά του διάσταση.

Ζούμε σε μια μπανανία όπου ο καθείς κάνει ό,τι γουστάρει και φυσικά υπερισχύει ο νόμος του ισχυρού.

Αλήθεια ποια αστική-μεσαία τάξη είναι ικανή αυτή τη στιγμή να δώσει το στίγμα και να διαμορφώσει τη κοινή γνώμη ώστε να υπάρξει τέρμα στον κατήφορο;

Αφού πλέον δεν υπάρχει αστική τάξη, σε λίγο δε, ούτε καν εργατική....με τόση ανεργία.

Άρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε σε απόλυτο αδιέξοδο, εξόχως πολιτικό.

Και αυτή την τραγική ώρα, ούτε χαραμάδα για ελπίδα, για λίγο φως.

Κάθε μέρα τα πράγματα δυσκολεύουν με γεωμετρικό ρυθμό και αυτό δεν είναι υπερβολή...το ζούμε μέρα με την μέρα και μας φθείρει κυρίως ψυχολογικά.

Έχει συμβεί ήδη η παραίτηση ακόμη και από την σκέψη να αλλάξουμε τα πράγματα.

Και τι κάνουμε τώρα ....;

Περιμένουμε με σταυρωμένα τα χέρια το μοιραίο;

Νομίζω πως εδώ που φτάσαμε όλοι κοιτάμε ο ένας τον άλλο και περιμένουμε από το διπλανό μας να αντιδράσει.

Αλλά πού αντίδραση;

Με ποιες δυνάμεις;

Με ποιο κινητήριο σύνθημα;

Με ποια αγωνιστική διάθεση και ποια ιδέα να μας ενεργοποιεί;

Και φυσικά με ποιον ηγέτη να μας εμπνέει;

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε πιο εκκωφαντική απουσία των εν δυνάμει ηγετικών προσωπικοτήτων χώρων όπως ο ακαδημαϊκός, ο πολιτικός ή ακόμη και ο στρατιωτικός.

Αναρωτιέται κανείς πού χάσκει η ελληνική διανόηση;

Πού απλώνουν ρέμπελα το πολιτικό τους κεφάλαιο οι ταγοί της χώρας;

Και τέλος σε τι ελπίζει ο πατριωτικός χώρος στην Ελλάδα;

Αλήθεια μας ικανοποιεί η εικόνα της Χρυσής Αυγής να διατυπώνει μέχρι στιγμής την κοινή λογική πιο πειστικά από όλες τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις του τόπου μας;

Θα συμβιβαστούμε με την ακροδεξιά να δίνει λύσεις ακροβατώντας στα διχαστικά προβλήματα της κοινωνίας κυρίως των αστικών κέντρων της χώρας;

Και επιτέλους δεν ζητώ την επανάσταση ούτε την κοινωνική έκρηξη, με ημερομηνίες λήξης.

Νοιώθω όμως πολύ κοντά μας την αρρωστημένη μυρωδιά της καταστροφής και τη σήψης.

Βλέπω όλο και περισσότερους άσπρους ανθρώπους μέσα στο δεκαπενταύγουστο και τρομάζω στην ιδέα ότι μας πήγαν 60 χρόνια πίσω ίσως και παραπάνω.

Τελικά πόσο υπομονετικός ή δουλικός αν θέλετε είναι ο νεοέλληνας;

Καμία σχέση με την ιστορικά προβαλλόμενη προγονική μορφή μας.

Λες και συνέβη ολική γονιδιακή μετάλλαξη και γίναμε απαθείς βορειοευρωπαίοι που ζουν εκ νέου το σύνδρομο της Στοκχόλμης σε νέα έκδοση.

Μπορούμε κάλλιστα να πλακωθούμε στο ξύλο για μια ποδοσφαιρική ομάδα αλλά ουδόλως μας οργίζει ο εμπαιγμός και η εξαθλίωση που βιώνουμε καθημερινά.

Ποια άραγε μοίρα είναι γραμμένη για εμάς;

Αξίζει σε όλους το ίδιο τέλος;

Αν πηγαίναμε για εθνική ψυχοθεραπεία θα λέγαμε ότι αυτό που νοιώθουμε πιο κοντά είναι η απόγνωση.

Μόνο που δεν έχουμε δύναμη ούτε την κραυγή να βγάλουμε ώστε να το δείξουμε.

Απόγνωση, διαρκείας και συνεχές συναίσθημα εξουθένωσης.

Κουρασμένοι και γραφικοί κλαίμε την μοίρα μας στα καφενεία και στις λαϊκές.

Ποιο αξιοπρεπές τέλος μας πρέπει;

Πρέπει να είναι αξιοπρεπές ή να κυλισθούμε στη λάσπη, ώστε να γίνουμε το προς αποφυγήν παράδειγμα των λαών του κόσμου τούτου;

Κλέφτη, τεμπέλη, άχρηστε, κουτοπόνηρε και χωριάτη Έλληνα, θα εξοργιστείς με το θάρρος μου να σε βρίζω αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτό.

Είσαι μοιραίος να ταλαιπωρείσαι και ποτέ να μην ησυχάζεις.

Ταπεινός αλλά και δουλικός ταυτόχρονα, συχνά Ζορμπάς, σπάνια Καζαντζάκης.

Δεν είμαστε Έλληνες πια, μόνο ελληνώνυμοι, με χούγια ανατολίτικα, ρέμπελα και αυτάρεσκα.

Και αν κάποιος φίλος με μαλώσει για όσα γράφω να του υπενθυμίσω πριν το κάνει να σκεφθεί - μόνο μια φορά : τι έκανα ΕΓΩ γι'αυτή την έρμη την πατρίδα;

Σ'αυτή γεννήθηκα, στη γη της μεγάλωσα κι όμως την μάτωσα.

Όχι απαραίτητα με πράξεις μου, μα πολλώ με παραλείψεις μου.

Είναι η ώρα να ξεπηδήσει από μέσα μας η φλόγα η άσβεστη και να σφυρηλατήσει τον πιο υγιή πατριωτισμό, όχι γραφικό, απαλλαγμένο από θολοκουλτουριάρικα ψευτοπροοδευτικά σύνδρομα, απαγκιστρωμένο από εθνικιστικές μεγαλομανίες, ταπεινό μα συνάμα περήφανο και ανιδιοτελή.

Πατριωτισμό κοσμοπολίτη, όχι απάτριδα και χάσκο.

Και εκεί στο αντάμα με την πατρίδα του ο καθένας προσανατολίζει τα θέλω με τα μπορώ.

Αποκτά αυτογνωσία και πατάει στέρεα στη γη. Τη δική του γη.

Την ΠΑΤΡΙΔΑ του.

Γιόρτσος Α. Γεώργιος

Posted in: ΕΛΛΑΔΑ