"ΤΟ ΦΑΣΜΑ" - ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ.

Ἀνδρέας Κάλβος
ᾨδὴ Ἑβδόμη, (Λυρικά)

«Τὸ Φάσμα»

α΄.

Τὸ πνεῦμα μου σκοτίζεται·
ἡ γῆ ὑπὸ τὰ ποδάρια μου
γέρνει· ἀθελήτως τρέχω
ὡσὰν ἀπὸ μίαν ράχην
βουνοῦ, εἰς λαγγάδι.


β´.

Μὲ σέρνει ἡ τύχη. Ὤ, πόση
νύκτα ἐμαζώχθη αὐτοῦθε
καὶ φόβος, ὅπου πέφτοντας
ἐμβαίνω· σπήλαιον εἶναι
ἢ χάσμα τοῦ ᾅδου;


γ´.

Ἐλύθησαν οἱ ἄνεμοι·
σφοδροί, σφοδροὶ ἐδῶ μέσα
ὡς φουσκωμένα, χύνονται,
ποτάμια ἀπὸ πολλὰ
χειμέρια νέφη.


δ´.

῾Σ τὸν θόρυβον σηκόνονται,
φωναὶ συχναὶ καὶ ἀσήμαντοι,
ὡς μακρὰν εἰς τὴν θάλασσαν
στεναγμοὶ πνιγομένων
μυρίων ἀνθρώπων.


ε´.

Βλέπω, βαθιά, μίαν σπίθα·
πλησιάζει· μεγαλόνεται·
ὡσὰν κύκλος ἀμέτρητος,
ὡς πέλαγος φλογῶδες
ἐμπρός μου ἁπλώθη.


ς´.

Ἐλεεινὰ ναυάγια
πλέουσιν αὐτοῦ. Μεγάλον
κορμὶ νεοσπαραγμένον
περνάει, καὶ ὡς σῶμα φαίνεται
μῖας βασιλίσσης.


ζ´.

Ὦ Ἑλλάς!... -Ἰδού χιλιάδες
παιδιῶν ἔτι εἰς τὰ σπάργανα
περνάουν, κ᾿ εἰς κάθε στῆθος
ἕνα μαχαῖρι στέκεται
καταχωσμένον.


η´.

Κοράσια, ἰδού, μητέρες
περνάουν. Ἔλαμπον πρῶτα
τὰ πλήθη αὐτῶν σὰν ἄστρα·
ἐχαίροντο, καὶ τ᾿ ἅρπαξε
θανάσιμη ὥρα.


θ´.

Ἔχουσι τῶν στεφάνων τους
μαδημένα τὰ ρόδα,
γυμνὰ τ᾿ ἄσπρα βυζία τους,
μιασμένα ἀπὸ τὰ χείλη
ἀγρίων βαρβάρων.


ι´.

Νά, καὶ οἱ σωροὶ περνάουσι
τῶν μαχίμων ἀνθρώπων,
ἔνδοξοι ναῦται, ἀείμνηστοι,
ἀνδρεῖοι στρατιῶται
κ᾿ ἥμερος ὄχλος.


ια´.

Ματαίως τὸ ἀκονισμένον
ἐγύμνωσαν σπαθί τους·
δάφνας ματαίως ἐμάζωξαν·
πᾶσαν ἐλπίδα ὁ ἄνεμος
ἔξαφνα ἐπῆρε.


ιβ´.

Ἔρημη τώρα ἡ θάλασσα
εἶναι· καὶ ἰδοὺ μακρόθεν,
ὡς νέφη εἰς τὸν ὁρίζοντα
ἑσπερινόν, ῾ξανοίγω
γῆν καὶ νησία.


ιγ´.

Ἐγκρημνισμέναι πόλεις
φαίνονται αὐτοῦ, καὶ λείψανα
πύργων, ναῶν, χωρίων·
ἄροτρα, βάρκες καὶ ἅρματα
ἠμελημένα.


ιδ´.

Ζῶντα δὲν βλέπω· οὔτ᾿ ἄφησε
κἂν ἕνα ἡ σκληρὰ τύχη
ἐπάνω εἰς τέτοιον θέατρον,
τ᾿ ἔθνους ῾νὰ κλαίῃ τὴν ἄωρον
τρισάθλιον μοῖραν.


ιε´.

Μεγάλη, τρομερή,
μὲ᾿ τὰ πτερὰ ἁπλωμένα,
καθὼς ἀετὸς ἀκίνητος,
κρέμεται ῾ς τὸν ἀέρα
῾ψηλὰ ἡ Διχόνοια.


ις´.

«Ἐγώ,» φωνάζει, «ἐγὼ»
«ἀπὸ τὸν κόσμον ἔσβυσα
ἕνα λαόν· καὶ ταύτην
τὴν γῆν ἐξολοθρεύσασα,
τώρα ἑορτάζω».


ιζ´.

Οὕτως εἰποῦσα ἡ δύσφημος,
χύνει, ἀπὸ δυὸ ποτήρια
αἷμα καὶ πορφυρίζονται
πάντες οἱ οὐράνιοι κάμποι,
ἡ γῆ καὶ ἡ νῆσοι.


ιη´.

Ἐλύθη, ἐλύθη ὡς ὄνειρον
τὸ φάσμα. Καθαρώτατος
ὁ ἀέρας καταβαίνει
καὶ δροσίζει τὰ χείλη μου
καὶ τὴν ψυχήν μου.


ιθ´.

Ὦ Ἑλλάς! - ὦ πατρίς μου!
ἐλπίδων γλυκυτάτων
μήτηρ! σὲ βλέπω ἀκόμα
ζῶσαν καὶ μαχομένην,
καὶ ἀναλαμβάνω.


κ´.

Φύγε, φύγε τὸν κίνδυνον,
διὰ τὸν σταυρὸν ποὺ πλύνεις
μὲ᾿ τ᾿ αἷμα σοὺ· διὰ τ᾿ ὄνομα
τῆς ἱερᾶς τῶν τέκνων σου
ἐλευθερίας.


κα´.

Ἕως σήμερον σὲ ὠφέλησαν
τοῦ νοὸς ἡ θεόπνευστος
φλόγα, καὶ τὰ μεγάλα,
ἀνέλπιστα, ἀναρίθμητα
ἔργα, καὶ ἡ δύναμις.


κβ´.

Ἀλλ᾿ ἔφθασεν ἡ ἡμέρα
κινδύνου· ἡ δοξασμένη
δάφνη τῆς κεφαλῆς σου
τρέμει· κ᾿ ὁ ἐχθρὸς προσέχει
῾νὰ τὴν ἁρπάξῃ.


κγ´.

Μάθε ὅτι εἰς τοὺς χοροὺς
τῶν πολέμων, ὡς ἔσωσεν
ἡ ἀνδρεία τὸν στρατιώτην,
οὕτω εἰς αὐτοὺς ἡ ὁμόνοια
σόνει τὰ ἔθνη.


Το παρόν εστάλη από:
Κορνηλία Μίχου

ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com

Posted in: ΕΛΛΑΔΑ