Δεκέμβριος. Λίγο πριν τις γιορτές. Το νοσοκομείο Παπαγεωργίου έχει βάλει τα πολύχρωμά του για να υποδεχτεί ακόμα μία εκδήλωση για τον διαβήτη. Στη μεγάλη αίθουσα γιατροί και επιστήμονες σκιαγραφούν τον μόνιμο επισκέπτη εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.
Ο λόγος δίνεται στη Νίνα Φαναροπούλου. Ετών 17. Διαβητική από τα 10. Παίρνει δύο βαθιές ανάσες και ανεβαίνει στο βήμα. Μιλάει περίπου έξι λεπτά. Εξηγεί σε ανθρώπους κάποιες δεκαετίες μεγαλύτερους την ανάγκη για ποιότητα, για προτεραιότητα και χαμόγελα. Την ανάγκη για μία θέση στον ήλιο της ζωής. Τελειώνει και βλέπει όλη την αίθουσα να τη χειροκροτεί όρθια.
Τη συναντήσαμε σε ένα διάλειμμα από το σχολείο. Δευτέρα λυκείου φέτος. Του χρόνου Πανελλήνιες. Ξετυλίγει το κουβάρι από την αρχή.
«Tο Σεπτέμβριο του 2006, σε ηλικία δέκα ετών, διαγνώστηκα με διαβήτη. Ήταν γενικά μια δύσκολη χρονιά για την οικογένεια από άποψη θεμάτων υγείας και ο διαβήτης ήταν αρχικά ένα σοκ για όλους μας. Για περίπου έναν με δύο μήνες πριν είχα τα κλασσικά συμπτώματα (πολυουρία, πολυδιψία, κόπωση, απότομη απώλεια βάρους) και στάθηκα τυχερή που η μητέρα μου, έχοντας κάποια γνώση ως βιολόγος σχετικά με το θέμα, τα αντιλήφθηκε νωρίς και φρόντισε να με πάει για εξετάσεις. Εγώ ήμουν πολύ μικρή για να γνωρίζω οτιδήποτε για το διαβήτη, και ομολογώ ότι, μόλις μου ανακοίνωσε η μητέρα μου τη διάγνωση, δεν αγχώθηκα, ούτε ανησύχησα πολύ. Θυμάμαι, όμως, χαρακτηριστικά ότι, μόλις μου εξήγησε τι είναι ο διαβήτης, έτρεξα στην κουζίνα και, με όλη την παιδική μου αφέλεια, γέμισα ένα μεγάλο μπολ με τα αγαπημένα μου κορνφλέικς και μπόλικη μερέντα και τα έφαγα ανησυχώντας μήπως δεν μπορώ να τα ξαναφάω στο μέλλον, ενώ η μητέρα μου με παρακαλούσε να μην τρώω τόσο πολύ μέχρι να πάμε στο νοσοκομείο. Εκεί, όλως περιέργως, μπορώ να πω ότι ξεπέρασα το φόβο μου για το διαβήτη. Δεν ένιωθα δυσάρεστα στο περιβάλλον του νοσοκομείου και μάλιστα, στο τέλος της πρώτης μέρας όταν ρώτησα τον πατέρα μου πώς αντιμετωπίζεται τελικά ο διαβήτης, αυτός ξεκαθάρισε τη συγκεχυμένη μου εικόνα για το πρόβλημα απαντώντας «απλώς με ινσουλίνη». Ήμουν χαρούμενη. "Άρα αυτό είναι όλο;" απάντησα».
Η ίδια μαζί με τη σχολική τσάντα ελέγχει πάντα και την αντλία ινσουλίνης πριν βγει από το σπίτι.
«Η ζωή με το διαβήτη είναι πια για μένα πολύ ευκολότερη. Για οποιονδήποτε νέο που είναι ικανοποιητικά εκπαιδευμένος στο θέμα του διαβήτη, υπάρχει πλέον η δυνατότητα για χρήση αντλίας ινσουλίνης αντί για ενέσεις, κάτι που θεωρώ τεράστιο επίτευγμα καθώς πραγματικά «λύνει τα χέρια». Φόρεσα αντλία περίπου ενάμιση χρόνο μετά τη διάγνωση, και οφείλω να ομολογήσω ότι στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο να τη συνηθίσω. Φυσικά δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς ότι θα φοράς ένα μηχανηματάκι όλη τη μέρα και εγώ προσωπικά ντρεπόμουν να το φοράω στο σχολείο γιατί κάποιοι συμμαθητές μου με ρωτούσαν τι ήταν και τότε δεν ένιωθα καθόλου άνετα να το συζητάω με συνομήλικους. Καθώς μεγάλωνα όμως, εκτιμούσα όλο και περισσότερο την καθημερινότητα χωρίς ενέσεις, και το τίμημα μου φαίνεται αμελητέο, ειδικά τώρα που οι περισσότεροι γύρω μου γνωρίζουν για το διαβήτη μου και που είμαι πλέον τελείως ανοιχτή στο να το συζητάω. Στην Ελλάδα του 2014, θεωρώ τη βέλτιστη αντιμετώπιση του διαβήτη ζωτικής σημασίας για τον έφηβο μαθητή, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που η παραμέλησή του λόγω καθηκόντων ή άγχους λειτουργεί ως παράγοντας που μειώνει σημαντικά την απόδοση».
Πως είναι να συγκατοικεί κανείς εφτά χρόνια με τον διαβήτη σε ένα διαμέρισμα που φαίνεται ότι θα μοιράζεται αιώνια μαζί του; «Κατά τη διάρκεια των εφτά χρόνων που ζω με το διαβήτη, παρατηρώ ότι η στάση μου γύρω απ' αυτό αλλάζει διαρκώς. Έχω καταλήξει ότι ίσως χρειάζεται να ζήσεις για καιρό με κάποιο πρόβλημα, για να εκτιμήσεις συνολικά τι έχει φέρει και τι έχει πάρει από τη ζωή σου. Νομίζω ότι οι διαβητικοί έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με άλλους πάσχοντες: έχουμε το ίδιο ακριβώς ενισχυμένο κίνητρο να κάνουμε κάτι, προκειμένου ν' αλλάξουμε την κατάσταση του διαβήτη παγκοσμίως, αφού τώρα τη βιώνουμε οι ίδιοι και την κατανοούμε. Αντίθετα μ' αυτούς, όμως, είμαστε σε θέση να το αξιοποιήσουμε για να βοηθήσουμε τον κόσμο, αφού δεν είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε στο κρεβάτι, ούτε να βιώνουμε σωματικές και νοητικές βλάβες. Αν παρομοιάσουμε δηλαδή το διαβήτη με δράκο σε παραμύθι, τα όπλα που έχουμε στη διάθεσή μας για να τον αντιμετωπίσουμε είναι πρώτα απ' όλα η σωστή εκπαίδευση, κι έπειτα η στενή επικοινωνία με το γιατρό, η αλλαγή του τρόπου ζωής με τη θετική έννοια: περισσότερη συνέπεια, καθημερινή τήρηση ενός προγράμματος (με εξαιρέσεις βέβαια) και φυσικά το μέτρο. Θα μπορούσαμε λοιπόν να παρομοιάσουμε τη συνήθεια του να αντιμετωπίζεις το διαβήτη με κάτι τόσο απλό όσο το να αναπνέεις: Κανείς δεν το προσέχει όταν το κάνεις, αλλά όλοι το καταλαβαίνουν αν δεν το κάνεις. Γίνεσαι κόκκινος, ασφυκτιάς, και όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν αφήνεις τον εαυτό σου να αναπνεύσει. Αντίστοιχα, κανείς δεν πολυπροσέχει τις μετρήσεις και τις ενέσεις. Βλέποντας όμως τις οδυνηρές συνέπειες του αρρύθμιστου διαβήτη, όλοι θα αναρωτηθούν γιατί δεν επέτρεπες στον εαυτό σου "να αναπνεύσει"».
Τα 15 λεπτά έχουν περάσει. Η ίδια πρέπει να ριχτεί στα δίχτυα της χημείας. Το μέλλον, άλλωστε, προβλέπεται μέσα σε εργαστήρια. «Όταν έπαθα διαβήτη στα δέκα μου, με όλη την παιδικότητα και την αφέλεια της ηλικίας αυτής, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι, όταν μεγαλώσω, θα κάνω κάτι για να καλυτερεύσω την καθημερινότητα τη δική μου και των εκατομμυρίων παιδιών που βίωναν το ίδιο με μένα. Τώρα, στα δεκαεφτά μου, έχοντας πλέον μια εμπεριστατωμένη ιδέα για το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, μπορώ να πω ότι εκπλήσσομαι ευχάριστα που παραμένω στην ίδια στάση, αξιοποιώντας τόσο το πλεονέκτημα των βεβαρυμμένων ανθρώπων για αλλαγή, όσο και τη δυνατότητα που έχω να το πραγματοποιήσω. Διακατέχομαι λοιπόν ακόμα από μια βαθιά επιθυμία να συνεισφέρω, με όποιο τρόπο μπορώ, στη διευκόλυνση της καθημερινότητας των εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν με το διαβήτη, και ερευνώντας το χώρο της εθελοντικής εργασίας αλλά και της ιατρικής έπειτα, είμαι πια σίγουρη ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, αν είναι δυνατό. Φυσικά με ενδιαφέρουν πολλοί τομείς της ιατρικής, οπότε ακόμη κι αν έχει ανακαλυφθεί η θεραπεία για το διαβήτη μέχρι να ασκήσω εγώ το επάγγελμα του ερευνητή γιατρού, θέλω να ασχοληθώ με την έρευνα σε διαφορετικά χρόνια νοσήματα. Σκέφτομαι, επίσης, πολύ τη γενική χειρουργική - που είναι βέβαια υψηλός και δύσκολος στόχος. Τα βραχυπρόθεσμα σχέδιά μου για το μέλλον λοιπόν είναι να περάσω στην ιατρική σχολή σε πρώτη φάση και από κει και πέρα είμαι ανοιχτή σε πολλά επαγγελματικά ενδεχόμενα. Χαίρομαι λοιπόν πολύ, που ο διαβήτης τελικά μου προσφέρει ήδη πολλές ευκαιρίες, και ελπίζω στο μέλλον ακόμα περισσότερες».
ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΣΑΒΒΑΚΗΣ
ΠΗΓΗ...http://www.lifo.gr/
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.