Ήμουν στη δουλειά. Βγήκα στο πεζοδρόμιο για ένα τσιγάρο. Περνούσε ένας νέος βιαστικός μιλώντας στο κινητό του. Τον άκουσα να λέει "Θα κάνω οτι καλύτερο μπορώ". Πρόλαβα να αναγνωρίσω πειστικότητα στο ύφος του και στον τόνο της φωνής του. Στο βλέμμα του πρόλαβα να διαβάσω ενδιαφέρον ειλικρινές για το πρόβλημα του άλλου. Ένιωσα πως το έλεγε και το εννοούσε πως θα έκανε για κείνον, πραγματικά ότι καλύτερο μπορούσε.
Σκέφτηκα πόσες φορές στη ζωή μας έχουμε εισπράξει αυτή τη φράση ψεύτικα. Άλλοτε για να μας αποφύγουν, άλλοτε για να μας ξεφορτωθούν ή πιο ωμά, ακόμα και για να μας κοροιδέψουν. Κι επειδή τόσο συχνά κι εμείς οι ίδιοι μπορεί να έχουμε πραξει το ίδιο, έχουμε γίνει πια τόσο καχύποπτοι στη ζωή που πολύ συχνά στ' αλήθεια ξεχνάμε αν υπάρχουν ακόμα τριγύρω μας συνάνθρωποι με καρδιές και βλέμματα αγνά, έντιμα κι αθώα ακόμα ακόμα. Ψυχές σε ανάγκη κι αυτές, έτοιμες να αγκαλιαστούν αλλά και να αγκαλιάσουν. Πρόσωπα που δε μπαίνουμε στον κόπο να παρατηρήσουμε στα σοβαρά, στα φευγαλέα περασματά τους απ’ τη ζωή μας.
Για σκεφτείτε, πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτή την φράση? Σε διαπροσωπικές σχέσεις, σε εμπορικές συναλλαγές, σε επαγγελματικές συμφωνίες, σε καθημερινά μικροζητήματα, παντού. Την λες κι ο άλλος κρέμεται από τη δική σου υπευθυνότητα, την ακούς και κρέμεσαι εσύ απο του άλλου τον "λόγο". Παλαβωμένοι μέσα στους τρελούς ρυθμούς του σήμερα, αδιάλλειπτα υποψιασμένοι, πονηρεμένοι, επιφυλακτικοί μπροστά σε κάθε πιθανότητα, σε κάθε εκδοχή, σε κάθε εξέλιξη, ταμπουρωνόμαστε στο "εντός" μας και αδυνατούμε να συλλάβουμε, να νιώσουμε, να πιστέψουμε, πως τα πράγματα μπορεί και να μην είναι πάντα έτσι (όπως φοβόμαστε). Πως μπορεί δηλαδή και να υπάρχουν και φωτεινές εκδοχές σε καθετί.
Περπατάμε στο δρόμο, κινούμαστε στο πλήθος, δρούμε σε περιβάλλοντα, μηχανικά, γρήγορα, απάνθρωπα πολλές φορές. Όλα στο βωμό του "σκοπού", της αποτελεσματικότητας, της ανάπτυξης ή απλά μόνο και μόνο της επιβίωσης. Να τα βγάλουμε πέρα!
Όμως τι γίνεται στα πολύ δύσκολα? Τι γίνεται ειδικά σε περιόδους κρίσης σαν τούτη δα, τη σημερινή, τη δική μας? Τότε που η ανάγκη σε στέλνει στην αναζήτηση της κατανόησης του άλλου, του "χεριού βοήθειας", του "λόγου" ? Ξέρεις τότε να τα ψάξεις? Είσαι ικανός να τα αναζητήσεις? Εχεις το θάρρος να τα ζητήσεις? Και ταυτόχρονα είσαι έτοιμος κι εσύ να προσφέρεις όταν σου ζητηθεί? Αν δώσεις το λόγο σου θα τον κρατήσεις? Αν υποσχεθείς να κουραστείς θα αντέξεις? Αν χρειαστεί να μοιραστείς θα το αποδεχτείς?
Στις κρίσεις, όταν όλα τριγύρω σου τα βλέπεις μαύρα διότι έτσι "σ' έμαθαν" ή έτσι "στά έφτιαξαν" απελπίζεσαι. Μένεις τότε γυμνός, μετέωρος, έρημος, υποφέρεις. Δεν έχεις από που να πιαστείς. Και τότε, μια κουβέντα σαν την παραπάνω είναι μια σπουδαία κουβέντα. Τι αξία που παίρνει ε? Λογικό αφού αυτό σημαίνει αμέσως αμέσως, λίγο χαμόγελο, λίγη πίστη, μια κάποια ελπίδα στη ζωή πως τελικά θα τα βγάλεις πέρα. Πως δεν είσαι μόνος στα δύσκολα, πως ευτυχώς θα τηρηθεί ο "λόγος" κι ο άλλος θα κάνει πράγματι ότι καλύτερο μπορεί (για σένα). Και θα "ανοίξεις" κι εσύ και θα δείξεις εμπιστοσύνη αντί καχυποψία. Γιατί θα ‘χεις πια ανάγκη να ακούσεις απ’ τον άλλον αγνά αυτή την κουβέντα, το "θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ". Γιατί θα έχεις ανάγκη μια συνομωσία συννενόησης, αλληλεγγύης και προσφοράς να βγαίνει μέσα από αυτήν την κουβέντα κι όχι ένα ψέμα, μια διάψευση ή ένα τίποτα.
Submitted by stratos raptopoulos on October 23, 2014
ΠΗΓΗ...http://www.diekdikw.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.