«Αρκεί να της αρέσει, αρκεί να χαμογελάσει»......

......Σκουπίζοντας με την ανάστροφη της παλάμης του τον ιδρώτα, που τρέχει σαν ασταμάτητος καταρράκτης από το μέτωπό του,  κλείνει διστακτικά την τεράστια διάφανη πόρτα του ανθοπωλείου και με μικρά βηματάκια, θαρρείς σαν μια φοβισμένη γατούλα, μην τον ακούσει κανείς, πλησιάζει τον πάγκο του ανθοπώλη.

Μια παγωμένη ριπή από το κρεμασμένο αιρκοντίσιον τον κάνει να ανασκιρτήσει, νιώθοντας ότι οι αισθήσεις του επανέρχονται, αφήνοντας κλεισμένη την υποσαχάρεια ζέστη που επικρατεί έξω, στην σχεδόν ερημική από κόσμο, τσιμεντούπολη.

Επαναλαμβανόμενο σκηνικό, μιας και είναι τακτικός πελάτης, με τον χαρακτηριστικό κοφτό, σχεδόν ανύπαρκτο διάλογο μεταξύ τους και η συναινετική επιλογή του λουλουδιού.

Αυτή τη φορά, ένα ολόλευκο άνθος, με κιτρινοκόκκινους κάλυκες να ξεπηδούν μέσα από  τα απλωμένα σαν φτερά πέταλά του, και πέντε έξι μπουμπούκια, έτοιμα να εκραγούν, να ξεπεταχτούν κι αυτά, να απλώσουν την ομορφιά τους, να ανθίσουν, να φορέσουν το λευκό πέπλο, νύμφες θαρρείς έτοιμες για το ονειρικό γαμήλιο ταξίδι .

Ενώ ο ανθοπώλης περιποιείται τον συμπεφωνημένο λυτό στολισμό του άνθους, αυτός αρπάζει διακριτικά την μικρή καρτούλα από το διπλανό ραφάκι και με σχεδόν τρεμάμενα χέρια, γράφει κάτι ορνιθοσκαλίσματα  σε αυτήν και με άγαρμπο, άτσαλο τρόπο την τοποθετεί ανάμεσα στο λευκό καλλωπιστικό, μέσα στην κόκκινη πλαστική σακούλα συσκευασίας.

Αφήνει τα λιγοστά κέρματα, ως αντίτιμο της αγοράς, χαμογελά αμήχανα και γνέφοντας «αντίο» κάνει μεταβολή, φεύγει  για τον προορισμό του.

Το εκτυφλωτικό εξωτερικό φως τον κάνει να ανοιγοκλείσει πέντε έξι φορές τα βλέφαρά του, ενώ η αίσθηση της δύσπνοιας επανέρχεται, υπενθυμίζοντάς του να βιαστεί, να κάνει γρήγορα, να προλάβει να απαλλαγεί από το μαρτύριο των 40 βαθμών,  που ταλανίζουν τον τόπο, σωστή κόλαση του Δάντη.

«Αρκεί να της αρέσει» μονολογεί, «αρκεί να χαμογελάσει». Και με επιτακτικές επιδέξιες κινήσεις ξεπαρκάρει το , στα όρια της παράβασης, σταθμευμένο του αυτοκίνητο, κατευθυνόμενος προς το «σημείο Μηδέν».

Πλησιάζοντας, οι χτύποι στον θώρακά του αποκτούν ένταση και ταχύτητα, ενώ τα μινίγγιά του πάλλονται, σαν τα φωτορυθμικά ενός υπογούφερ χιλιάδων βατ.

Μια ενδόμυχη προσευχή μέσα του, «να είναι μόνη, να έχω πρόσβαση, να της μιλήσω μια δυο στιγμές» και ένα τρέμουλο, γνώριμο, πολλούς μήνες τώρα και μικρές συγκοπτόμενες ανάσες, από την αγωνία και την έξαψη.

Ξάφνου, ο κόσμος του κατακρημνίζεται, οι ελπίδες του ναυαγούν, το έδαφος υποχωρεί….

Είναι εκεί, η Βασίλισσά του, η Μία, η Ξεχωριστή, εκπέμποντας την φωτεινότερη αύρα του Σύμπαντος, σωστός Αρχάγγελος, Αγία εικόνα, Λύτρωση βιβλική.

Μη θέλοντας να πιστέψει αυτό που αντικρίζει, στρέφει το κεφάλι του στον αντίθετο πεζόδρομο, όπου μια γκρι γάτα σκάλιζε κάτι ξεχαρβαλωμένες σακούλες απορριμμάτων, σκαρφαλωμένη στον μεταλλικό κάδο, ψάχνοντας για λιχουδιές .

Επαναφέροντας το κεφάλι του προς Εκείνη, δυο δάκρυα απογοήτευσης κυλούν στο μάγουλό του, αναμειγνυόμενα με τον καυτό ιδρώτα,  που ήδη τον έχει περιλούσει.

«Δεν είμαι τυχερός» σκέφτεται  «δεν είναι μόνη της».  Και κάνοντας μια προσπάθεια να μην κραυγάσει, αποφασίζει να περιμένει, εκεί, μέσα στο καυτό λιοπύρι, να μείνει μόνη της, να τη δει από κοντά, να της μιλήσει δυο λεπτά, να της χαρίσει το λευκό άνθος, να τη δει να χαμογελά, να της αρέσει…..

Τα λεπτά κύλησαν βασανιστικά, τα ρούχα του ήδη κόλλησαν από τον ιδρώτα στο σώμα του και μη αντέχοντας άλλο την αποπνικτική, υγρή ατμόσφαιρα, αποφασίζει να κινηθεί, έχοντας το ένστικτό του σε κατάσταση ύψιστου συναγερμού.

Λίγα μέτρα παραπέρα, ένας σωρός από άχρηστα αντικείμενα, στοιβαγμένα σε μια γωνία, του κινούν το ενδιαφέρον.

Με αποφασιστικές γρήγορες κινήσεις, στρέφοντας το βλέμμα του προς όλες τις κατευθύνσεις μη τον δει κανείς, διπλώνει προσεκτικά, σαν να κρατάει τα πιο εύθραυστα αυγά, την κόκκινη σακούλα με το πολύτιμο περιεχόμενο και την καταχωνιάζει με θρησκευτική ευλάβεια ανάμεσα σε κάτι σαπισμένες σανίδες.

Νιώθοντας τους παλμούς του  πιάνουν το απόλυτο Ζενίθ και με μια αίσθηση ότι εκατομμύρια μυρμήγκια έχουν εγκατασταθεί στα πόδια του, ανασηκώνεται και μπαίνοντας άτσαλα στο αυτοκίνητό του, αναχωρεί,  μπερδεύοντας την πρώτη με την τρίτη ταχύτητα, κάνοντας το κακόμοιρο όχημα να πηγαίνει σαν ξεχαρβαλωμένο κάρο.

Αφού έφτασε σε ασφαλές σημείο, όπου η απίστευτη ταραχή του άρχισε να υποχωρεί, και νιώθοντας την λυτρωτική δροσιά της σκιάς από την πελώρια ιτιά, κάτω από την οποία σταμάτησε, βγάζει το τηλέφωνό του, πληκτρολογεί κάποιον αριθμό και σιγοψιθυρίζοντας με τρεμάμενη φωνή, λέει δυο τρεις προτάσεις, στον συνομιλητή της άλλης γραμμής και το κλείνει βγάζοντας έναν βαθύ αναστεναγμό, τρομάζοντας κι ο ίδιος από την διάρκειά του.

«Αρκεί να της αρέσει» μονολογεί, «αρκεί να χαμογελάσει».

Σημείο Μηδέν.

Μια λεπτή, αδιόρατη σιλουέτα, πλησιάζει συνωμοτικά στον σωρό με τα πεταμένα αντικείμενα της γωνίας, σκύβει, ψάχνοντας με έκδηλη αγωνία στις κινήσεις της και με γοργές κινήσεις βγάζει μια καλοδιπλωμένη κόκκινη σακούλα.

Με γοργά βήματα και έχοντας παραμάσχαλα το κόκκινο αντικείμενο, εξαφανίζεται στην ερημιά της πόλης.

Αφού μπαίνει στο δωμάτιό Της, ανοίγει γεμάτη περιέργεια τη σακούλα, αδιαφορώντας για το ανατριχιαστικό σκρατσάρισμα που κάνει, και βγάζει από μέσα το ολόλευκο άνθος, ενώ μια μικρή καρτούλα, παραπέφτει στα πόδια της, κάνοντάς την να σκύψει, να τη μαζέψει και να διαβάσει τις πέντε έξι κακογραμμένες στα Αγγλικά λέξεις:

“I m yours for ever”

Κι αυτός, κουρνιάζοντας στον δροσερό του χώρο, έχοντας παραδοθεί σε σκέψεις και λογισμούς, συνεχώς μονολογεί:

«Αρκεί να της αρέσει, αρκεί να χαμογελάσει»......

Posted in: ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ