Όχι, δεν πρόκειται για ένα ακόμη μανιφέστο κατά της τεχνολογίας, ούτε για ένα «κατηγορώ» του διαδικτύου, τύπου «μετανοείτε!». Άλλωστε αυτός που πληκτρολογεί αυτή τη στιγμή – και δε γράφει σε χαρτί – χρησιμοποιεί το διαδίκτυο καθημερινά. Σκέψεις μόνο περιέχει γύρω από το πώς δομούνται πλέον οι ανθρώπινες σχέσεις, σκέψεις που κάνει κάθε εσωστρεφής άνθρωπος που ζει διαδραστικά, που αναζητά να εμπλακεί συναισθηματικά με ανθρώπους άνευ ρεύματος, που ενδεχομένως να είναι γονιός και βλέπει τον κόσμο σαν χώρο φιλοξενίας των αγαπημένων του ανθρώπων κι όχι σαν ένα στυγνό χωροταξικό ηλεκτρονικό παρόν. Η τεχνολογία δεν αλλάζει μόνο το τι κάνουμε αλλά και το ποιοι είμαστε. Και μόνο στο δεύτερο αυτό επίπεδο, αποτελεί αφορμή τουλάχιστον για συζητήσεις κινδυνολογίας.
Παράλληλα με τις υγιείς περιπτώσεις που θα βρεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τους guest stars με την υγιή κοινωνική ζωή που θέλουν πού και πού να μοιραστούν κάποιες στιγμές μέσω ρεύματος, θα βρεις και θα δεις προσωπικότητες που πραγματικά θεμελιώνονται και δομούνται πάνω στις αλληλεπιδράσεις τους στο διαδίκτυο. Είναι άνθρωποι-οφθαλμαπάτη. Οι άνθρωποι του «Κοινοποιώ άρα υπάρχω». Σερφάροντας θα τους βρεις παντού μαϊντανούς. Κάτω από κάθε ανάρτηση, κάτω από κάθε σχόλιο, απαντώντας σε οτιδήποτε, οποτεδήποτε, με πάντα το ίδιο δεξί προφίλ στις τακτικά ανανεωνόμενες selfie και με εκατοντάδες «φίλους» να διακρίνουν αρετές γραπτώς σε κάθε φιλοσοφικό post. Υπάρχουν άραγε άνευ ρεύματος αυτοί οι ηλεκτρονικοί μαϊντανοί;
Συνθήκες πραγματικής σχέσης είναι η τριβή σε ό,τι γίνεται όταν κλείνει το ίντερνετ. Είναι τα λεωφορεία που παίρνεις για να πας εσύ να συναντήσεις ανθρώπους, κάπου που δε θα υπάρχει wifi. Είναι οι εργατοώρες που θα δαπανήσεις συζητώντας με τον άλλον πρόσωπο με πρόσωπο και είναι αυτά που είσαι διατεθειμένος να κάνεις χωρίς τη συνδρομή ρεύματος και χωρίς κοινό να κάνει like. Φιλίες κι έρωτες αρχίζουν μέσω ίντερνετ, σε καθεστώς διαδικτυακής κολακείας. Κι αν ακόμη οι άνθρωποι αυτοί κάποτε βρεθούν από κοντά κι αλληλεπιδράσουν, εάν δε δοκιμαστούν σε συνθήκες πραγματικής σχέσης, η όλη αυτή επαφή δε θα ευδοκιμήσει. Αναρωτιούνται, λοιπόν, κάποιοι γιατί πολλές «προσωπικές» σχέσεις τελειώνουν μ’ ένα γραπτό μήνυμα. Μα όταν χωρίς ρεύμα δεν υπάρχει αλληλεπίδραση, όταν οι άνθρωποι αυτοί προσφέρονται μόνο από τον καναπέ τους σπιτιού τους ως διαδικτυακές περσόνες, χωρίς τις ανάσες τους να επιδιώκουν να βρεθούν στον ίδιο χώρο με τον άλλον, πόσο διαφορετικό να είναι το τέλος που τους αξίζει;
Οι διαδικτυακές συνομιλίες δε χρησιμεύουν μόνο για την ψευδαίσθηση κοινωνικής ζωής ή για την προσποίηση ενός ρόλου που χωρίς ρεύμα δεν υπάρχει. Υπάρχουν, σε άλλες περιπτώσεις και σαν ένα μέσο απόσυρσης από πραγματικά συναισθήματα από τα οποία προσπαθούμε να δραπετεύσουμε. Μοιάζει να φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Χάνουμε τη δουλειά μας ή χωρίζουμε από μια σχέση και το ίδιο λεπτό βυθιζόμαστε στο κινητό μας. Στη στάση, στο λεωφορείο, στον καφέ ή, ακόμη και, σε μια επίσκεψη, βυθιζόμαστε στο κινητό μας και στην απόσπαση της προσοχής μας από ουσιαστικά ζητήματα ή από μια πραγματική, δια ζώσης, συζήτηση. Αποσυνδεόμαστε από την ζωή μας με το να συνδεόμαστε σε μια άλλη ηλεκτρονική κατάσταση. Αποσυνδεόμαστε από τους ανθρώπους και συνδεόμαστε με μηχανήματα.
Η Sherry Turkle, ψυχολόγος κι αναλύτρια συμπεριφοράς, σε ομιλία της στο TED αναλύει το παραπάνω φαινόμενο τονίζοντας ότι όσο παραπάνω ζητάμε από την τεχνολογία, τόσο λιγότερα περιμένουμε από εμάς ή από τους άλλους στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων. Αποκτούμε την ψευδαίσθηση ότι όσο περισσότερο μένουμε συνδεδεμένοι στο διαδίκτυο, τόσο λιγότερο μόνοι θα αισθανόμαστε. Εκμηδενίζοντας έτσι την ευεργετική πλευρά της απομόνωσης, εκείνη που συντελεί στο να δομηθεί το υγιές μας κομμάτι. Εκείνο της αυτονομίας. Η αλήθεια είναι ακριβώς αντίθετη. Εάν δεν είμαστε ικανοί να μείνουμε μόνοι, τότε θα αισθανθούμε περισσότερο μόνοι. «Αν δεν έχουμε την ικανότητα να μείνουμε και μόνοι, πάντα θα στρεφόμαστε σε λάθος άτομα ψάχνοντας τρόπους να καλύψουμε τα κομμάτια που λείπουν από τον εύθραυστο εαυτό μας» τονίζει η Turkle. «Κι αν δεν μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας το πώς να μένουν μόνα, χωρίς σύνδεση στο διαδίκτυο, τότε το μόνο που πρόκειται να αισθανθούν είναι μοναξιά.»
Πληκτρολογούμε συνεχώς. Πληκτρολογούμε, κοινοποιούμε, στέλνουμε mails και sms. Συνδεόμαστε έτσι ώστε να συζητούμε λιγότερο. Τα μείον της πραγματικής συζήτησης, θα πουν οι φανατικοί του texting, είναι ότι συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο και ζητά από μας φυσική παρουσία και αποσύνδεση από μηχανήματα. Επιπλέον, δεν έχουμε έλεγχο του τι θα πούμε. Ανταλλάζουμε τη φωνή, τη σάρκα, το πρόσωπο και τα μάτια του άλλου, με μια ελλιπή σύνδεση στο διαδίκτυο. Τα χιλιάδες γραπτά μηνύματα που στέλνουμε, όμως, δε θα αναπληρώσουν ποτέ, ούτε καν στο ελάχιστο, μια κανονική συζήτηση μίας ώρας. Μπορούν να στείλουν πληροφορίες, μπορούν να στείλουν ένα «σ’ αγαπώ» ή ένα «μου λείπεις». Μα ούτε κατά διάνοια δεν βοηθούν στο να γνωρίσουμε πραγματικά τον άλλον. Αυτό συμβαίνει μόνο συζητώντας. Και δεν είναι το μόνο που συμβαίνει, υποστηρίζει η Turkle. Συζητώντας με τους άλλους, μαθαίνουμε να συζητάμε με τον εαυτό μας.
Ελευθερία Παπασάββα
ΠΗΓΗ...http://www.mindthetrap.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.