Να σε αγαπούν αληθινά, γιατί είσαι εσύ και σε αποδέχτηκες. Είχες μαγκιά και συνείδηση και τα κατάφερες μπαγάσα. Ήρωας είσαι. Σε ένα κόσμο που με την πρώτη ευκαιρία δείχνει με το δάχτυλο τον οποιονδήποτε, σε αποδέχτηκες με τα όλα σου, με τα στραβά και τα ωραία σου, την τρέλα και τους παραλογισμούς σου, τις γκρίζες ζώνες και τη θλίψη σου. Νομίζεις το ‘χουν πετύχει πολλοί αυτό; Μάλλον γελιέσαι. Μάλλον ανήκεις κάπου αλλού. Σε μια κοινωνία που απλά δουλεύει σωστά πιθανότατα. Με ανθρώπους ελεύθερους σε κρίση και σε ενέργειες. Όχι αυθαίρετους, ελεύθερους. Να ονειρεύονται ελεύθερα. Να εκφράζονται ανοιχτά. Να σέβονται το είναι σου και τις κουβέντες σου, να βουτάνε τη γλώσσα στο μυαλό τους πριν μιλήσουν.
Αν τα κατόρθωσες όλα αυτά εσύ, σου βγάζω το καπέλο. Δεν ήσουν μόνος ποτέ κι ούτε θα φύγεις έτσι από τη ματαιότητα του κόσμου τούτου. Θα φύγεις με χαμόγελο και ανάσα απαλή. Θα «ξελαφρώσεις» από τον πόνο όλων αυτών που χρόνια σε έπνιγαν. Το άδικο εκεί έξω, ο εγκλωβισμός, η σχεδόν παράνοια. Τα κλουβιά δεν ήταν ποτέ το φόρτε σου. Τα δεσμά τα έσπαγες με ευγένεια και καλοσύνη και αυτό απλά γιατί ήθελες να ζεις αληθινά, με όποιο τίμημα. Δεν κατηγόρησες κανέναν και ποτέ, δεν επέλεξες τα εύκολα. Επέλεξες να ζεις καθαρά, με ειλικρίνεια, με τσαμπουκά. Δεν πα να ‘σουν καθηγητής Πανεπιστημίου, δεν πα να ‘σουν υδραυλικός…
Κι όπως λέει και ο Μόρι στο βιβλίο του Μιτς Άλμπομ (Κάθε Τρίτη με τον Μόρι)
«Μιτς, το να πεθαίνεις είναι μια κουβέντα». «Το να ζεις δυστυχισμένος είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και πολλοί απ’ αυτούς που έρχονται να με επισκεφτούν είναι δυστυχισμένοι».
«Γιατί;»
«Πρώτα πρώτα, ο πολιτισμός μας δεν κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους. Διδάσκουμε λάθος πράγματα. Πρέπει κανείς να είναι πολύ δυνατός για να πει αν αυτός ο πολιτισμός δε λειτουργεί, μην τον αποδέχεσαι. Δημιούργησε τον δικό σου. Οι περισσότεροι άνθρωποι δε μπορούν να το κάνουν αυτό. Και είναι πιο δυστυχισμένοι από μένα κι ας βρίσκομαι σε αυτήν την κατάσταση.
«Μπορεί να πεθαίνω, αλλά περιστοιχίζομαι από ψυχές που μ’ αγαπούν και με φροντίζουν. Πόσοι μπορούν να το πουν αυτό;»
Και όταν ζεις μια ζωή φίλε μου αγαπημένε ολόψυχα δεν έχεις φόβο πως μόνος θα πεθάνεις. Όπως έζησες, έτσι και το τέλος θα ‘ρθει. Ολόψυχα. Με ανθρώπους που ολόψυχα τις τελευταίες στιγμές μαζί σου θα ζουν και αναμένουν τις τελευταίες λέξεις σου, να νιώσουν τη σοφία σου λίγο ακόμα, να νιώσουν εσένα. Γιατί σε αγάπησαν, γιατί είσαι εσύ. Και αυτό σπανίζει. Να σ’ αγαπούν γιατί είσαι εσύ. Να μην έχουν προσδοκίες, να μην προσπαθούν να σε αλλάξουν, να μη σε καταπιέζουν. Από εμένα μόνο μπράβο… Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα… Γαλήνια όλα όπως ήρθαν, θα έρθει και το τέλος που ακόμα και γι’ αυτό έχεις τη μαγεία και τη μαγκιά να νιώσεις ευγνωμοσύνη.
Συγγραφέας Μάρη Γαργαλιάνου
ΠΗΓΗ...http://enallaktikidrasi.com
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.