Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

Πευκωτό Αλμωπίας: "Μια ιστορία για ένα χωριό .....που στο τέλος θα έμενε μόνο το όνομά του…"


ΠΕΥΚΩΤΟ
Μια ιστορία που είχαν πει οι παλαιότεροι
για ένα χωριό που θα χτίζονταν τρεις φορές,
θα χάλαγε άλλες τόσες
και στο τέλος θα έμενε μόνο
το όνομά του…



Ιστορία – Κάτοικοι – Τοποθεσία
Το Πευκωτό χτίστηκε περίπου τον 16ο με 17ο αιώνα από ανθρώπους που ήδη ζούσαν στα βουνά, αλλά και από άλλους που ήρθαν από τον κάμπο της περιοχής της Αλμωπίας, κατατρεγμένους κυρίως από τους Τούρκους που δυνάστευαν την περιοχή. Η παλιά του ονομασία ήταν Ζμπόρτσκου και μετονομάστηκε σε Πευκωτό την 18η Μαρτίου του 1926.
Ήταν κεφαλοχώρι την εποχή της Τουρκοκρατίας και από τα χωριά που δεν ζούσαν Τούρκοι σε αυτό. Βρισκόταν σε υψόμετρο περίπου 600 μέτρων στην ορεινή περιοχή του βουνού Πίνοβο.
Ο μύθος λέει ότι οι πρώτοι κάτοικοι με δυο δίδυμους ταύρους και μια αλετριά ξεκίνησαν να οργώνουν περιμετρικά το χωριό. Όταν έφτασαν στο σημείο που ξεκίνησαν, θυσίασαν τους ταύρους για να ξορκίσουν το κακό και το χωριό να έχει υγεία και ευημερία. Τριακόσιες και πλέον οικογένειες αριθμούσε το χωριό εκείνα τα χρόνια, με τον αριθμό να φαντάζει μέχρι και σήμερα εξωπραγματικός.
Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν κυρίως από την κτηνοτροφία, την γεωργία, την υλοτομία, την εκτροφή μεταξοσκώληκα και από την Παρασκευή ασβεστοκάμινου τον οποίο πουλούσαν στους Τούρκους. Λίγο πιο κάτω από το χωριό, στον ποταμό Ασπρούλα (Μπέλιτσα) κατεβαίνοντας από δύσβατο μονοπάτι, υπήρχαν νερόμυλοι, όπου οι κάτοικοι άλεθαν το σιτάρι, το καλαμπόκι και τη σίκαλη μεταφέροντάς τα με άλογα και μουλάρια. Επίσης στο χωριό υπήρχε πανδοχείο για να ξαποσταίνουν οι περαστικοί, μικρά μαγαζιά που πουλούσαν διάφορα πράγματα, σιδεράς για τις απαραίτητες σιδηροκατασκευές της εποχής.
Η πίστη και τα γράμματα δεν έλειπαν από τους κατοίκους, όπου το χωριό αριθμούσε δυο Εκκλησίες και ένα Δημοτικό σχολείο με πολλά παιδιά.
Στη νεότερη ιστορία και στις αρχές του 20ου αιώνα με τους πολέμους που έγιναν, ξεκινώντας με τη σειρά από τον Μακεδονικό αγώνα, Βαλκανικοί, Α’ Παγκόσμιος, Β΄Παγκόσμιος και Εμφύλιος, το χωριό πληρώνει με τις ζωές πολλών κατοίκων την κόλαση των πολέμων και καταστρέφεται το ίδιο τρεις φορές από Γάλλους και Βουλγάρους την πρώτη φορά το 1916, από τους Γερμανούς την 21η Αυγούστου του 1944 την δεύτερη και από την Εθνοφυλακή την 26η Οκτωβρίου του 1946 την Τρίτη.
Φτάνουμε λοιπόν στο έτος 1946 όπου οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού, περίπου τριάντα οικογένειες, ταλαιπωρημένοι από τις κακουχίες των πολέμων και την Τρίτη καταστροφή, κατεβαίνουν στον κάμπο για να χτίσουν το χωριό εκεί. Επόμενος σταθμός λοιπόν το Βορεινό, παλιότερα λέγονταν Σέβρενοι και μετονομάστηκε Βορεινό το 1926, αλλά και το Νεοχώρι, παλιότερα λεγόταν Νιβόρ και μετονομάστηκε Νεοχώρι το 1926. Εννέα χρόνια φιλοξενούνται στα δυο αυτά χωριά, ώσπου το 1955 και με απόφαση του Αρείου Πάγου, χτίζεται το Πευκωτό στη σημερινή του τοποθεσία. Δόθηκαν από την Πρόνοια σε όλους τους κατοίκους του χωριού από 9.000 δραχμές και ξυλεία από το Δασαρχείο για την κατασκευή των σπιτιών.
Έκτοτε τα τρία αυτά χωριά, Πευκωτό, Βορεινό, Νεοχώρι, ανήκουν στην ίδια κοινότητα. Από τις τριάντα αυτές οικογένειες προερχόμαστε εμείς και είμαστε απόγονοι των ανθρώπων που έζησαν, ταλαιπωρήθηκαν, πολέμησαν, σκοτώθηκαν, εκτελέστηκαν, αλλά ΑΝΤΕΞΑΝ στο χρόνο και έφεραν το χωριό στη σημερινή τοποθεσία για ένα καλύτερο μέλλον.
Σήμερα το χωριό αριθμεί περί τους τριακόσιους κατοίκους, οι οποίοι ζουν κυρίως από την γεωργία, την υλοτομία, την κτηνοτροφία, γνώστες των εργασιών αυτών από παλαιότερα.
Το χωριό μας εκτός από την ιστορία που διαθέτει, έχει και πάτρα πολλές ομορφιές να επιδείξει. Για τους λάτρεις της φύσης η απίστευτη ομορφιά που διαθέτει η τοποθεσία του χωριού, το ποτάμι που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κάτω, το φαράγγι στις παρυφές της Τζένας, αλλά και η άγρια ομορφιά του βουνού Πίνοβο γενικότερα, κάνει τον προορισμό ακόμη πιο ενδιαφέρον.
Υπάρχει  ακόμη το παρατηρητήριο για το υπό εξαφάνιση είδος του χρυσαετού, που ζεί στα μέρη μας.












Ευχαριστίες στον Νίκο ΠαντελίδηΓιώργο Δημησίκο και τον συγγραφέα του βιβλίου  Παντελή Ι. Μπάδο για την παραχώρηση άδειας να δημοσιεύσουμε υλικό από τα αρχεία τους.

1 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:

- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .

- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.

- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.

- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.

- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .

H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...