Στην παρουσίαση του βιβλίου "Εν χορδαίς λύρας" του Διογένη

Η πρόσκληση μου είχε γίνει πολλές εβδομάδες πριν, όταν ο φίλος Διογένης Αϊνατζής βρίσκονταν στα προσχέδια για την πρώτη του συγγραφική απόπειρα κι έτσι αφού ο χρόνος κύλησε και ήρθε το πλήρωμά του, να ‘μαι στο αυτοκίνητο να οδηγώ Κυριακάτικα κάτω από τον καυτό ήλιο της Καρατζόβας, με κατεύθυνση προς το επιβλητικό κτίριο της ιστορικής Ευξείνου Λέσχης Αλμωπίας, όπου και θα γίνονταν η παρουσίαση του βιβλίου με τον ευρηματικό τίτλο «Εν χορδαίς λύρας»
.

Με τον Διογένη με συνδέουν κοινοί αγώνες πολλών ετών στον τομέα του εθελοντισμού, του ακτιβισμού και του ανθρωπισμού, τομείς τους οποίους επιμελώς κρατάμε στο παρασκήνιο και κινητοποιούμαστε όταν κι όποτε παραστεί ανάγκη.

Σ ‘όλη την διαδρομή, με ταλάνιζε ο εσωτερικός μου διαβολάκος με αποτρεπτικές σκέψεις όπως «πού πας βρε Καραμήτρο, εσύ ένας βέρος ντόπιος» και «τι στο καλό ζητάς εσύ σε ποντιακή σύναξη αφού δεν κατέχεις γρι από αυτή την κουλτούρα» και το ακόμη χειρότερο «άιντε τυχεράκια θα ρίξεις έναν δίωρο υπνάκο σαν άρχοντας».

Ανοιγοκλείνοντας δυο τρεις φορές τα μάτια μου και κουνώντας αποφασιστικά το κεφάλι μου πέρα δώθε, για να εξαϋλώσω τον ενοχλητικό μου δαίμονα, ανοίγω την πόρτα του παρκαρισμένου αυτοκινήτου μου και με σταθερό βηματισμό εισέρχομαι στο καλοδιατηρημένο πέτρινο κτίριο.

Παρακάμπτοντας τα πολλά πηγαδάκια, μπορώ να παρατηρήσω στην δεξιά πλευρά του προθάλαμου ένα τραπεζάκι με βιβλία για τα περί ων ο λόγος, καθώς και κάποια άλλα με διαφορετικό περιεχόμενο του ιδίου εκδοτικού οίκου (Ινφογνώμων), ενώ στα αριστερά διακρίνω έναν πλούσιο μπουφέ με λογιών λογιών τυροπιτάκια, γλυκά, εδέσματα, αναψυκτικά και νεράκια.

Αφού μπήκα στην κύρια, κατάμεστη από κόσμο, αίθουσα, κι αφού επέλεξα μια απόμερη πάντα βολική θέση για να παρακολουθήσω την παρουσίαση, κούρνιασα στην μαυροκόκκινη πολυθρόνα μου σκουπίζοντας το ιδρωμένο μου μέτωπο, νιώθοντας την αγοραφοβία μου να θεριεύει, μη συνηθισμένος όντας σε πολυκοσμία.

Όλα ήταν επαγγελματικά στημένα, με το τραπέζι των ομιλητών, τα μικρόφωνα, τους λυράρηδες μαθητές να κρατούν με ευλάβεια τις ποντιακές τους λύρες. Πίσω από την άλικη κουρτίνα της θεατρικής σκηνής, ακούγονταν κάποιοι ποντιακοί σκοποί στα ηχεία και κάποιος , άγνωστος σε μένα, τραγουδιστής εκτελούσε με τους γνώριμους λαρυγγισμούς του κάποια παραδοσιακά ποντιακά τραγούδια, κάνοντας πολλούς από τους παρευρισκόμενους να χτυπούν το πόδι ρυθμικά στο πάτωμα, ενώ κάποιοι άλλοι κουνούσαν τα κεφάλια τους με τα πρόσωπά τους να έχουν ένα βλέμμα νοσταλγικό.

Λίγη ώρα αργότερα, η μουσική σταμάτησε και μέσα σε νεκρική σιγή, ξεκίνησε η εκδήλωση.

Από τις πρώτες στιγμές, ήμουν βέβαιος ότι δεν θα μετάνιωνα την απόφασή μου να παραστώ και ένα ειρωνικό, προς τον εσωτερικό μου δαίμονα, χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό μου, σαν να έχω αποδομήσει όλη την αποτρεπτικότητά του.

Ξεκίνησε λοιπόν μια σοκαριστική για μένα περιπέτεια, σε άγνωστους χώρους, τόπους, μύθους, ιστορίες, κουλτούρες και παραδόσεις.

Η Παρθένα Ελευθεριάδου καλωσορίζει και με χαρακτηριστική ευγένεια μιλάει σχετικά για το βιβλίο.

Ο γλυκομίλητος εκδότης Σάββας Καλεντερίδης του Ινφογνώμονα, αναλύει την κρίση πολλών αξιών, στην εποχή που υπάρχουν επιχειρήσεις αντικατάστασης  πληθυσμών, αμφισβητήσεις πολιτισμών και πατρίδων, κρούει τον κώδωνα κινδύνου για τον τραγικό αναλφαβητισμό   των μαθητών και εκθειάζει το κολοσσιαίο έργο της Ευξείνου Λέσχης Αλμωπίας στον τομέα του πολιτισμού και της παράδοσης. Κλείνει τον χαιρετισμό του προτρέποντας τους συλλόγους να συνεργάζονται μεταξύ τους και προτείνει την κοινή χρήση των χορών, ώστε να ενδυναμωθεί η ενότητα και η αδερφοσύνη.

Ο βροντόλαλος δάσκαλος του Διογένη, Κοσμάς Τσίναλης μεταφέρει το ακροατήριο πολλά χρόνια πίσω, τότε που ο μικρός και δαιμόνιος λυράρης πρωτοστατούσε σε όλα τα σχολικά δρώμενα, θεατρικά, ποιητικά, μουσικά, λέγοντας ότι τα γονίδια των προγόνων βρήκαν τον εκφραστή τους στο πρόσωπο και το ατέλειωτο ταλέντο του Διογένη. Τότε που ο μικρούλης μαθητής έπαιζε τη λύρα του στις γειτονιές τραγουδώντας στις γιαγιάδες, κάνοντάς τες να δακρύζουν από νοσταλγία. Κλείνει εκφράζοντας την περηφάνια του για τον μαθητή, ο οποίος έχει κατακτήσει δεκάδες βραβεία, έχει σπουδάσει νοσηλευτική, ξένες γλώσσες, έχει κυκλοφορήσει 6 δισκογραφικές δουλειές, εμφανίζεται σε τηλεοράσεις στην Ελλάδα και τον κόσμο, κι έχει πραγματοποιήσει 6 περιοδείες στην Αυστραλία και έχει εμφανιστεί σε ποντιακές εκδηλώσεις των κατά τόπους σωματείων σε Ιταλία, Γερμανία, Βέλγιο, Σουηδία και αλλού.

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο ίδιος ο συγγραφέας, ο οποίος με έναν χειμαρρώδη τρόπο, έκανε μια ιστορική αναφορά στις ρίζες της λύρας και την κατασκευή της, παρουσίασε τις ενότητες του βιβλίου του με τρόπο κατανοητό ακόμη και στον πιο, όπως εγώ, αδαή. Ήταν δε τόσο επιμελημένη η παρουσίαση, ώστε υπήρχαν και μαθητές, υποψήφιοι λυράρηδες έπαιζαν κι επεξηγούσαν το κάθε τι, με τρόπο διαδραστικό και εν τέλει βιωματικό προς το κοινό.

Μάλιστα υπήρξαν σημεία της παρουσίασης, που οι θεατές ζητούσαν από τους τρεις τέσσερεις λυράρηδες να παίξουν κανονικά ολόκληρα τραγούδια. Ο δε Διογένης φάνταζε ως τον θεό Απόλλωνα, στον οποίο χάρισε την πρώτη λύρα ο Ερμής τα μυθολογικά χρόνια και ξεκίνησε το μαγικό και απέθαντο ταξίδι, μαγεύοντας και ευαισθητοποιώντας χορδές και ερεθίζοντας νεύρα κοιμισμένα, να εγερθούν και να συγκινήσουν.

Στην ομιλία του ο Διογένης υποστήριξε την απλότητα της μεθόδου παιξίματος που παρουσιάζει, ανέδειξε τα πλεονεκτήματά της και επεσήμανε την ανάγκη ανάληψης ευθυνών από όλους μας, όσον αφορά την ημιμάθεια στην παράδοση.

Τόνισε τέλος την πεποίθησή του για ενδελεχή έρευνα, σωστή μελέτη και πληρότητα στα μεταφερόμενα προς το κοινό, ώστε να αποφεύγονται οι παρανοήσεις και οι κακεντρεχείς παραποιήσεις.

Δυο ώρες περίπου μετά, στρέφοντας την κεφαλή μου αντίθετα από τα γαργαλιστικά και ευωδιαστά εδέσματα, που μου έγνεφαν να τα αγγίξω στην έξοδο, άφησα το πλήθος του κοινού να έχει περικυκλώσει τον Διογένη για την υπογραφή των αυτογράφων και ακολουθώντας τον δρόμο του γυρισμού στη βάση μου, έρχονταν στο νου μου τα λόγια του εκδότη και το πόσο σοφά είναι: “Κρατήστε την Ιστορική και μουσική μας παράδοση γιατί είναι ο οδηγός μας και ο θεματοφύλακας που ενδυναμώνει την ενότητα και την αδερφοσύνη».

«Εν χορδαίς λύρας».

Καλοτάξιδο!!!

Posted in: ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ , ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ , ΤΟΠΙΚΑ