"ΤΟ ΡΟΚ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΣΕΣ"

Στο άρθρο του για τον Pete Doherty, ο Δημήτρης Κοτάκοςγράφει: Αλλά για να έχεις χαραμίσει έτσι τα χαρίσματά σου θα πρέπει να είσαι ή καταραμένος, ή βλαμμένος. 

Πραγματικά δεν ξέρω τί από τα δύο είναι ο Doherty. Ούτε ξέρω αν υπάρχει σωστή απάντηση...







Αναρωτιέμαι πάντως, πόσοι άνθρωποι έχουν μια υγιή και αρμονική σχέση με τα χαρίσματά τους;

Φοβάμαι πολύ λίγοι. Οι περισσότεροι, στέκονται απέναντι τους. Σε θέση μάχης. Σα να πρόκειται για έναν κρυφό και πολύ προσωπικό πόλεμο: Ανάμεσα σε εκείνους και στα ιδιαίτερα ταλέντα τους.

Το χάρισμα σε ξεχωρίζει, σε διαφοροποιεί. Αυτό σε πρώτη φάση ακούγεται πολύ δελεαστικό.

Για κάθε ταλαντούχο νέο, το να γίνει ο ένας, ο μοναδικός, ο σταρ, είναι η απόλυτη προσδοκία. Όταν όμως το όνειρο εκπληρωθεί, τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Άλλο να κρεμάς στο παιδικό σου δωμάτιο, πάνω από ένα κρεβάτι, μια αφίσα κι άλλο να μπορεί ο οποιοσδήποτε να σε κρεμάσει. Άλλο να λατρεύεις μια εικόνα κι άλλο να γίνεσαι η εικόνα. Χωρίς να το καταλάβεις αρχίζεις να τρέφεις εκείνη, αντί για εσένα. Μέχρι που ένα πρωί ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι το θέμα με το χάρισμα δεν είναι το ότι σε διαχωρίζει από τους άλλους. Το πρόβλημα είναι ότι σε διαχωρίζει από τον εαυτό σου.

Και κάπως έτσι, το «Θείο δώρο» μετατρέπεται σε «Διαβολικό». Ας μην ξεχνάμε ότι τα δώρα απαιτούν γενναιοδωρία, όχι μόνο όταν τα προσφέρουμε, αλλά και όταν τα δεχόμαστε.

Έχουμε δει, κυρίως στον κόσμο της μουσικής, - αλλά και γενικότερα στον χώρο της Τέχνης - πάρα πολλούς καλλιτέχνες που χαράμισαν το ταλέντο τους, ακριβώς γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να το διαχειριστούν.

Έχουμε δει και άλλους που το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο, χτίζοντας αυτό που λέμε «επιτυχημένες καριέρες».

Άλλο όμως επιτυχημένος και άλλο ευτυχισμένος. Γιατί δυστυχισμένος δεν είναι μόνο όποιος πεθαίνει από υπερβολική δόση. Δυστυχισμένος είναι και όποιος ζει από υπερβολική δόση: Ξεπουλώντας και εκποιώντας τον εαυτό του σε πραγματικά μεγάλες ποσότητες. (Money for nothing που λένε και οι Dire Straits)

Οι αυτοκαταστροφικοί τύποι στην Rock μουσική, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, - είτε ζουν ακόμα, είτε έχουν πεθάνει - είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση. Πολύ ενδεικτικά αναφέρουμε κάποια ονόματα: Keith Moon, Keith Richards, Jim Morrison, Ozzy Osbourne, Sid Vicious...

Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, οι πάσης φύσεως καταχρήσεις και ακρότητες, διατρέχουν όλη την ιστορία του ροκ. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του. Τώρα το γιατί έχει συμβεί αυτό, δεν είναι και τόσο εύκολο να απαντηθεί. Πάντως, όταν ένα μουσικό ρεύμα προσλαμβάνει διαστάσεις κινήματος και αντιτάσσεται στο σύστημα, το σύστημα, προσπαθεί να το καταστείλει. Με διάφορους τρόπους. Ένας από αυτούς είναι πλασάροντας και αναπαράγοντας εντέχνως, μια διαστρεβλωμένη εικόνα αντισυμβατικότητας. Είπαμε μια από τις μεγαλύτερες παγίδες αυτής της ιστορίας είναι να πέφτεις θύμα μιας εικόνας. Είτε αυτής που άλλοι έχουν φτιάξει για σένα, είτε αυτής που εσύ έχεις φτιάξει για τον εαυτό σου.

Θεωρώντας ότι υπηρετούν μια τέτοια «αντισυμβατική εικόνα», πολλοί χαρισματικοί μουσικοί ξεκίνησαν το ταξίδι της καταστροφής. Νομίζοντας ότι επέλεξαν τον ηρωικό, ή τον ηρωικά, αντιηρωικό ρόλο του καταραμένου. Μόνο που η καταστροφή και η αυτοκαταστροφή - αυτά τα δύο πάνε πακέτο - δεν είναι επιλογή: Είναι ο θάνατος όλων των επιλογών.

Όπως και νάχει, περπατώντας αυτούς τους «αμαρτωλούς δρόμους», το ροκ μας έχει χαρίσει θεϊκά κομμάτια.

Πιστεύω ότι αυτά τα κομμάτια βγήκαν σε στιγμές που στις τρικυμισμένες ψυχές των δημιουργών τους κύλησε ένα φωτεινό πνεύμα. Σε στιγμές που οι καλλιτέχνες ενώθηκαν με τον εαυτό τους, την μουσική τους και το χάρισμά τους. Σε στιγμές που αυτοί οι άνθρωποι μέσα στην κόλαση, ανακάλυψαν έναν παράδεισο.

Σε στιγμές σαν κι αυτές που περιγράφουν οι στίχοι του "Stairway to Heaven", του τραγουδιού που κατέχει παγκοσμίως τον μεγαλύτερο ραδιοφωνικό χρόνο, όχι τυχαία κατά την γνώμη μου.

And if you listen very hard 
The tune will come to you at last. 
When all are one and one is all 
To be a rock and not to roll.

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ