Μιλάνε αποκλειστικά στο lifo.gr ο μπασίστας των Puressence, ο πρώην τραγουδιστής των Archive, ο διευθυντής της δισκογραφικής τους στην Ελλάδα, ο μεγαλύτερος έλληνας φαν (και ιδρυτής του εγχώριου fan club) των U2 και ο promo manager της Inner Ear.
Οι τέσσερις πρώτοι απαντoύν στις παρακάτω ερωτήσεις και ο Ανδρέας Μητρέλης γράφει μια βιωματική ιστορία για την κυκλοφορία του σπουδαίου άλμπουμ των U2
1.Tο Achtung baby ήταν η απαρχή κάτι νέου, η μετεξέλιξη κάποιου υπάρχοντος ή το τέλος κάποιου παλιού είδους μουσικής;
2. Που ήσουν και τι σκέφτηκες όταν πρωτάκουσες κάτι από το Achtung Baby?
3. Το Achtung baby έχει χαρακτηριστεί ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ της μουσικής. Συμφωνείς ή όχι και γιατί;
4.Ποιό/ά τραγούδια αγαπάς από το άλμπουμ; Έχουν κάποια προσωπική ιστορία για σένα;
5.Το γεγονός ότι το Achtung baby εισήγαγε ηλεκτρονικά στοιχεία σε μια εποχή που τα κομπιούτερ αντικαθιστούσαν τις κιθάρες, σας έφερε αισιοδοξία ή στεναχώρια;"
Αλέξης Πατάκης (διευθυντής ξένου ρεπερτορίου στη Universal, δισκογραφική των U2, Αθήνα)
Για μένα το Achtung Baby ήταν η αρχή μιας τριλογίας (Achtung Baby – Zooropa-Pop) που επηρέασε τα μελλοντικά ακούσματα μας και που θα την παραλλήλιζα με την αντίστοιχη τριλογία του David Bowie (Station To Station – Low – Heroes) που και αυτή είχε σαν βάση το Βερολίνο.
Στο σπίτι του κολλητού μου, του Γιάννη, και μόλις είχαμε αγοράσει το πρώτο single The Fly. Το ακούγαμε ξανά και ξανά για να μπορέσουμε να αφομοιώσουμε το νέο ήχο των U2. Είναι από τις λίγες στιγμές της ζωής μου που θυμάμαι τόσο έντονα την ακρόαση κάποιου τραγουδιού.
Απόλυτα πρώτον γιατί είναι άρτιο συνθετικά, παρήγαγε τραγούδια για όλο τον κόσμο, έδωσε νέα πορεία σε ένα group τόσο μεγάλο τότε όσο οι U2 και επηρέασε πολλούς επερχόμενους.
Μόνο και μόνο γύρω από το One πιστεύω ότι υπάρχουν εκατομμύρια προσωπικές ιστορίες. Ας τις κρατήσει ο καθένας για τον εαυτό του.
Θα έλεγα καλύτερα ότι έφερε στη μουσική ανανέωση και πρωτοπορία.
Κέβιν Μάθιους (μπασίστας του συγκροτήματος Puressence, Μάντσεστερ, Αγγλία)
Πιστεύω ότι επηρεάστηκε το ίδιο από τη «κιθαριστική/χορευτική» σκηνή η οποία ήδη ανθούσε στο Μάντσεστερ! Για παράδειγμα οι Happy Mondays (με κομμάτια όπως το Wrote For Luck), οι Stone Roses (Fool’s Gold) και η χορευτική κουλτούρα της εποχής!
Ήμουν σε ένα κλαμπ που το έλεγαν Conspiracy στο Μάντσεστερ και άκουσα το The Fly. Ειλικρινά δεν ήξερα τι να πρωτοσκεφτώ στην αρχή! Έτσι αγόρασα το άλμπουμ, ξέρεις σιγά-σιγά το καταλάβαινα και το αντιλαμβανόμουν, ένα σπουδαίο άλμπουμ. Α, υπήρχε και ένα κοινό μας ως Puressence με το άλμπουμ αυτό: ο Flood που ήταν ο μηχανικός ήχου του Achtung Baby, ήταν αυτός που μιξάρισε το India, το τελευταίο κομμάτι του πρώτου μας άλμπουμ λίγα χρόνια μετά!
Δε θα έλεγα ότι μας επηρέασε πολύ. Είχαμε ήδη βιώσει το χορευτικό crossover που μεσουρανούσε στο Mάντσεστερ το 1989/90 και είχαμε άλλα άλμπουμ που μας ενέπνευσαν. Για το mainstream, όμως, δείχνει να είναι το πρώτο του είδους!
Προτιμώ το The Fly γιατί ήταν το πρώτο τραγούδι του Achtung Baby που άκουσα από αυτό! Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα τραγούδι από μπάντα από το Μάντσεστερ! Είναι ένα σπουδαίο κιθαριστικό/χορευτικό τραγούδι. Μπορώ να με φανταστώ να το χορεύω με τα βήματα του γνωστού Mad-chester dance! Στη βροχή! (γέλια)
Νομίζω ότι η ηλεκτρονική μουσική και οι κιθάρες πάνε μαζί, δεν φοβήθηκα ποτέ ότι θα κάνουν κατάληψη οι κιθάρες. Υπήρχαν εκεί πολλά χρόνια πριν! Θυμηθείτε το παράδειγμα των Kraftwerk. Οι κιθάρες πάντα θα έχουν τον πρώτο λόγο, το πάνω χέρι και επιπλέον δείχνουν και πολύ ωραιότερες!Yammas!
Craig Walker (πρώην τραγουδιστής των Archive, νυν σόλο τραγουδιστής/τραγουδοποιός, Δουβλίνο, Ιρλανδία)
Θα έλεγα ότι απέδειξε συνοπτικά ότι ο Edge ήταν ένας εντελώς μεγαλοφυής μουσικός! Στο άλμπουμ μπορείς να ακούσεις αρκετές επιρροές από Stone Roses μέχρι My Bloody Valentine αλλά ακόμα και από το Low άλμπουμ του David Bowie. Ήταν σίγουρα μια εξέλιξη για τους U2 ως μπάντα αλλά δε θα έλεγα ότι εξέλιξε τη μουσική γενικότερα. Για τέτοια εξελικτικά βήματα πρέπει να πάμε στους Kraftwerk!
Ζούσα στο Λονδίνο με τη πρώτη μου μπάντα, τους Power Of Dreams και ηχογραφούσαμε το δεύτερο άλμπουμ μας. Μέναμε όλοι σε ένα σπίτι στο Finsbury Park και θυμάμαι ότι είχε μόλις κυκλοφορήσει το Nevermind των Nirvana. Νόμισα ότι το Achtung Baby ήταν ένα εξαιρετικό άλμπουμ και το ότι διαδέχτηκε το Ruttle & Hum το οποίο δε μου άρεσε καθόλου με εντυπωσίασε πολύ! Ο Edge κυριολεκτικά έκλεψε τη παράσταση στο άλμπουμ αλλά είναι όντως και ένα άλμπουμ για… να χωρίσεις: ' I remember when we could sleep on stones,now we lye together in whispers and moans' (σ.σ: από το Ultraviolet (Light My Way)). Σου ραγίζει τη καρδιά…
Θα έλεγα ότι η μουσικότητα του Edge στο άλμπουμ ήταν γιγαντιαίως επιδραστική για τις μελλοντικές μπάντες, αλλά το άλμπουμ το ίδιο, όχι τόσο. Είναι το καλύτερο άλμπουμ των U2 αλλά το άλμπουμ των Stone Roses ήταν πιο επιδραστικό θα έλεγα.
Λατρεύω το The Fly και το One. To One είναι ένα πανέμορφο τραγούδι με υπέροχα συναισθήματα και ακόμα και σήμερα με συνεπαίρνει!
Ήταν ακόμα πολύ νωρίς για την ηλεκτρονική μουσική όταν βγήκε το άλμπουμ. Τότε άκουγα κυρίως ηλεκτρονική μουσική, πήγαινα σε raves και έπαιρνα πολύ ecstasy και τέτοια, οπότε το Achtung Baby έγινε το άλμπουμ που σε συνεφέρει όταν γυρίζεις στο σπίτι νωρίς το πρωί και βάζεις να το ακούσεις. Είχε μια καταπραϋντική, θεραπευτική ποιότητα η οποία ταίριαζε απόλυτα σε εύθραυστα και εξοντωμένα μυαλά! Άσε που η κιθάρα και τα πλήκτρα του Edge έβγαιναν από ένα μέρος εντελώς πνευματικό!
Κώστας Πλατής (ιδρυτής του ελληνικού fan club των U2 Out of control, outofcontrol.gr , Αθήνα)
Για έναν απλό ακροατή μουσικής ήταν σίγουρα η αρχή κάτι νέου! Αν ήσουν μεταλλάς στα 80ς έφαγες το πρώτο σοκ με τους Νιρβάνα που αποκαθήλωναν τα σόλο και μετά είδες και τους U2 που κρυφοαποδεχόσουν να εναγκαλίζουν την ηλεκτρονική μουσική. Και επειδή η αρχή κάτι νέου σίγουρα τελειώνει το παλιό, ήταν επίσης για όλους μας το κλείσιμο των 80ς στο ντουλάπι με τις υπέροχες αναμνήσεις.
Ήμουν στο Βερολίνο όταν βγήκε το πρώτο single, το The Fly. Κουφάθηκα όταν πρωτοείδα το βίντεο, ένα βράδυ μεσάνυχτα στο MTV 120 minutes. Άλλος ήχος, τόσο διαφορετικός από την Αμερικανιά του Ruttle & Hum! Mετά αγόρασα το βινύλιο του maxi single και το’λιωσα για να το συνηθίσω! Όταν βγήκε το άλμπουμ ήμουν στο σταθμό των τρένων του Αμβούργου και αγόρασα το cd Δευτέρα πρωί που βγήκε! Έκανα το ταξίδι Αμβούργο-Κοπεγχάγη μη μπορώντας να το ακούσω, μόνο διάβαζα στίχους και φανταζόμουν πώς να ακούγεται… Σου τσακίζει τα νεύρα αυτό , να ξέρεις. Όταν το πρωτοάκουσα είχα ανάμεικτα συναισθήματα, ήθελε πολλές ακροάσεις και αυτό για να το χωνέψεις!
Σίγουρα ναι. Επηρέασε μουσικούς αλλά και ακροατές. Μας έβαλε στη νέα εποχή κ εμάς που στην Ελλάδα δεν είχαμε πολλή επαφή με το Rave ‘κίνημα’! Έβαλε την ηλεκτρονική μουσική στα charts! Αλλά και ως fan των U2 θεωρώ ότι μας έδωσε μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια τους
Το One και το Acrobat! Το πρώτο το συνέδεσα με την γυναίκα μου -σήμερα, τότε απλώς φρέσκια σχέση λίγων μηνών, άσε που γνωριστήκαμε ελέω U2. Το Acrobat θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω το αγαπημένο τραγούδι των U2 για το Ελληνικό Fan Club!
Θα έλεγα ότι έφερε στεναχώρια στους φανατικούς των ειδών. Είναι περίπου όπως ακούστηκαν οι Depeche Mode και οι OMD το 1979 εν μέσω 6λεπτων κιθαριστικών solo στο progressive rock ή στο νεότευκτο ‘heavy metal”. Όχι βέβαια ότι ακούστηκε τόσο alien όσο οι Kraftwerk στα 70ς αλλά σίγουρα πολλά ακούστηκαν παράξενα. Εμένα μου άνοιξε νέες πόρτες στη μουσική και μαζί με τα χρόνια μου στο Βερολίνο των πρώτων χρόνων του Tresor τα είδα όλα αλλιώς!
Ανδρέας Μητρέλης (ραδιοφωνικός παραγωγός, dj, promo manager της Inner Ear, Αθήνα)
Τρίτη 18\11\1991
Ήταν μια από τις πρώτες κρύες ημέρες του φθινοπώρου, είχα τελειώσει το μάθημα των αγγλικών και περίμενα την μητέρα μου να με πάρει με το αυτοκίνητο απο το φροντιστήριο.
Μπήκα στο αμάξι και τις λέω
- Μαμά φαντάζομαι οτι ξέρεις καλύτερα από μένα οτι σήμερα είναι τα γενέθλια μου και θα ήθελα να μου πάρεις ένα δώρο. Θα γινόμουν δεκατεσσάρων και δώρα παιχνίδια είχα σταματήσει να παίρνω από καιρό.
Η αρρώστια με την μουσική είχε αρχίσει εδώ και μερικά χρόνια τώρα
Ένα δίσκο , της λέω , θέλω που κυκλοφόρησε σήμερα (ενημέρωση από την εκπομπή Mega Star πού έδειχνε το βίντεο του the Fly κάθε εβδομάδα).
Η γνωστή γκρίνια για το ότι όλο με την μουσική ασχολούμαι τελευταία και οχι με τα μαθήματα μου είχε αρχίσει να παίρνει την γνωστή της μορφή, αλλά την συγκεκριμένη μέρα δεν θα μπορούσε να μου χαλάσει χατήρι. Μπήκαμε λοιπόν σε ένα από τα πολλά, τότε, δισκάδικα της Πάτρας, το Encore στον πεζόδρομο της Ραδινου - που είναι πλέον καφετέρια και ζήτησα το δίσκο.
Τον έβγαλαν από το ράφι και μου τον έδωσαν, ενώ η μητέρα μου έδινε τις 1800 δραχμές στο ταμείο . Αρκετά λεφτά για το 1991 για έναν, μονό δίσκο.
Στην διαδρομή για το σπίτι χάζευα τις πολλές φωτογραφίες στο εξώφυλλο περιμένοντας να πάω σπίτι να τον ακούσω. Οι γονείς μου θα έβγαιναν έξω το συγκεκριμένο βράδυ οπότε θα είχα το σαλόνι με το στερεοφωνικό όλο δικό μου.
Ετσι λοιπόν με την γενέθλια τούρτα και κανέναν να μου τραγουδήσει το "Να ζήσεις Ανδρέα και χρόνια πολλά ", έβγαλα το δίσκο από το εξώφυλλο και τον τοποθέτησα στο πικάπ.
Η βελόνα αγγίζει πρώτα τις μαύρες σκούρες στροφές που χρειάζονται για να φτάσουν στο πρώτο τραγούδι και κατευθύνομαι στην πολυθρόνα ,αλλά ξαφνικά στα πρώτα δευτερόλεπτα του Zoo Station γυρνάω και κοιτάω το βινύλιο. Αποκλείεται να έχει κάτι ο δίσκος. Σήκωσα την βελόνα καθάρισα το βινύλιο για να μην έχει σκόνη και την βελόνα μήπως είχε χνούδι. Έλεγξα τις ρυθμίσεις στον ενισχυτή και ξαναέβαλα το δίσκο. Ακουγόταν ακριβώς όπως πριν. Ένας περίεργος θόρυβος κιθάρας, υπόκωφος ρυθμός στα τύμπανα και κάτι που έμοιαζε με την φωνή του Bono να λέει “I'm ready, I'm ready for the Laughing gas, I'm ready …”
Δεν είχα σκεφτεί πως οι U2 θα ακουγόντουσαν κάπως έτσι στο νέο τους δίσκο
Αν και είχα ακούσει το “Τhe fly”, που μου είχε φανεί σαν ένα πολύ δυνατό ροκ τραγούδι
και σίγουρα η μουσική εκείνη την εποχή είχε πάρει άλλες διαστάσεις
Η δισκοθήκη μου περιείχε δίσκους της εποχής όπως το Out of Time των R.E.M. , Use your illusion των Guns n Roses και το maxi single του Smells like teen spirit.
Δεν περίμενα ότι θα άκουγα μουσική σαν αυτή, κάτι τέτοιο μετά το Joshua Tree και το Rattle & Hum από το αγαπημένο μου συγκρότημα.
Συνέχιζα να ακούω με αυτή την έκπληξη στον ήχο άλλα όσο περνούν τα πρώτα λεπτά, αρχίζει να με γοητεύει, έχει κάτι πολύ σκοτεινό βρώμικο και σέξι ( χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω τότε) κυρίως στο Even Better.
Η μεγάλη έκπληξη έρχεται με το one που δεν νομίζω να το άκουσε ποτέ κάποιος και να μην του άρεσε.
Δεν άφησα το δίσκο να πάει στο επόμενο τραγούδι, βάζω το One και το ξαναβάζω μέχρι που οι U2 να με ξαναπάρουν στα σκοτεινά μονοπάτια του Until the end of the world με τους στίχους που θα έστεκαν και σαν ποίημα αν δεν είχαν αυτή την ασύλληπτη μουσική από πίσω.
Και μετά ακούω τις πρώτες shoegaze κιθάρες της ζωής μου στο Who's gonna ride your wild horses (Δεν ήξερα τι θα πει εφέ σε κιθάρα μέχρι εκείνο το βράδυ) για να κλείσει με ένα soul τραγούδι η πλευρά το So Cruel.
Είχα πάθει το πρώτο μισό του σοκ σαν ένας ολόκληρος καινούριος κόσμος ήχων και μουσικής είχαν έρθει και είχε προσγειωθεί στο σαλόνι μου.
Δεν μπορώ να πω αν την δεύτερη πλευρά την άκουσα με περισσότερο ενθουσιασμό αλλά το δεύτερο σοκ ήρθε με το ultra Violet και το Acrobat όπου και αυτό σαν το one το έβαζα και το ξαναέβαζα.
Μετά ξαναέβαλα την α πλευρά μετά πάλι την β και κάθισα όλο το βράδυ και άκουγα και ξανάκουγα το δίσκο.
Αναρωτιέμαι ακόμα και σήμερα αν ποτέ έπαθα κάτι παρόμοιο με άλλο δίσκο, ίσως να φταίει που ακούω τόσα πολλά? ή ότι δεν ακούμε και ξανακούμε τους δίσκους που αγοράζουμε, αν αγοράζουμε και δεν τους φορτώνουμε απλώς στο ipod από κάποιο blog ή torrent που τον βρήκαμε και τον κατεβάσαμε.
Την επόμενη μέρα πάντως είχα πάρει τον δίσκο μαζίι μου στο σχολείο για να διαβάζω τους στίχους στο διάλειμμα Τότε μια συμμαθήτρια μου ήρθε και με ρώτησε και μου είπε ότι της αρέσουν οι U2, τους είχε ακούσει από μια ξαδέρφη της (φαντάζομαι όλοι σχεδόν είχαμε μια συμμαθήτρια που της άρεσαν οι U2 εκείνη την εποχή).
Άρχισα να της λέω τον ενθουσιασμό μου για τον δίσκο και προφανώς την έπεισα γιατί μου είπε ότι τον αγόρασε και η ίδια μερικές μέρες μετά.
Περίπου 5 χρόνια μετά και αφού ο δίσκος είχε λιώσει από το πολύ παίξιμο και ο δικός μου και ο δικός της , τον αγοράσαμε και οι 2 σε cd. Εκείνες τις μέρες η συμμαθήτρια μου μετακόμιζε στην Αθήνα για να σπουδάσει.
Μου ζήτησε να τις γράψω κάτι πάνω στο δίσκο για να θυμάται ότι ήταν η αφορμή να γνωριστούμε και να γίνουμε φίλοι στα χρόνια του γυμνασίου και λυκείου. Πήρα λοιπόν ένα στυλό μπλάνκο και έγραψα ένα στίχο του Achtung Baby πάνω στις στροφές του Zoo Station και τον κρέμασε στο φοιτητικό της δωμάτιο.
Ακόμα και σήμερα πιστεύω πως αν ακούσεις το Acthung Baby είναι σαν να κυκλοφόρησε σήμερα. Εμένα πάντως μου άλλαξε τον τρόπο που ακούω μουσική και αφορμή ότι αυτή η κοπέλα είναι ακόμα και σήμερα η καλύτερη μου φίλη που μου άλλαξε την ζωή και συνεχίζει να την αλλάζει κάθε μέρα.
- Don't let the bastards grind you down
ΠΗΓΗ.LIFO.GR
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.