Ο ΓΟΥΝΤΙ ΑΛΛΕΝ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΧΟΝΔΡΙΑ.

Ένα απολαυστικό, βιωματικό άρθρο του μεγάλου κωμικού, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στους NY Times


Όταν οι New York Times μου ζήτησαν να πω λίγα λόγια από πρώτο χέρι για την υποχονδρία, ομολογώ πως αιφνιδιάστηκα. Τι φως θα μπορούσα να ρίξω σε αυτού του είδους τη θεοπάλαβη συμπεριφορά, δεδομένου πως παρά του τι είναι γνωστό, δεν είμαι υποχόνδριος, αλλά θεοπάλαβος εντελώς διαφορετικού είδους;
Στην πραγματικότητα είμαι κινδυνολόγος, το οποίο βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον υποχόνδριο, ή μάλλον, στα ίδια επείγοντα. Αλλά ακόμα κι έτσι υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Δεν βιώνω φανταστικές ασθένειες, οι ασθένειές μου είναι πραγματικές.
Αυτό που διακρίνει την υστερία μου είναι ότι όταν για παράδειγμα παρουσιάζω ένα ήπιο σύμπτωμα όπως σκασμένα χείλη, εγώ αμέσως βγάζω το συμπέρασμα ότι τα σκασμένα χείλη δείχνουν όγκο στον εγκέφαλο. Ή καρκίνο του πνεύμονα. Μια φορά νόμιζα πως είχα το σύνδρομο των τρελών αγελάδων.
Το θέμα είναι ότι σχεδόν πάντα πιστεύω πως η ζωή μου απειλείται. Λίγη σημασία έχει ότι ελάχιστοι άνθρωποι έχουν πεθάνει από σκασμένα χείλη. Κάθε μικρή ενόχληση ή πόνος με στέλνει σε ένα ιατρείο προκειμένου να με διαβεβαιωθώ πως η τελευταία μου αλλεργία δεν θα οδηγήσει σε μεταμόσχευση καρδιάς, ότι έχω κάνει λάθος διάγνωση στα εξανθήματά μου, και ότι δεν είναι δυνατόν άνθρωπος να κολλήσει την ολλανδική ασθένεια της φτελιάς.
Δυστυχώς, η γυναίκα μου πρέπει να σηκώνει το βάρος αυτού του δράματος. Όπως όταν ξύπνησα στις τρεις το πρωί με ένα σημάδι στο λαιμό, το οποίο για μένα είχε σαφώς τα χαρακτηριστικά του μελανώματος. Τελικά, έπειτα από πολύ θρήνο και σφίξιμο των δοντιών αποδείχτηκε στο νοσοκομείο πως ήταν πιπιλιά. Καθισμένος χαράματα στα επείγοντα του νοσοκομείου κι ενώ η γυναίκα μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει, περνούσα τα πέντε στάδια του πένθους και βρισκόμουν στο στάδιο της "άρνησης" ή της "διαπραγμάτευσης", μέχρι που εμφανίστηκε ένας νεαρός γιατρός και με μια λάμψη θράσους στα μάτια είπε σαρκαστικά: "Η πιπιλιά σας είναι καλοήθης".
Αλλά γιατί πρέπει να ζω μ' αυτόν τον διαρκή τρόμο; Προσέχω πολύ τον εαυτό μου. Έχω προσωπικό γυμναστή που έχει ορίσει 50 πους απς στο μηνιαίο μου πρόγραμμα, και σε συνδυασμό με εκτάσεις γονάτου και καθίσματα, τώρα μπορώ να σηκώσω μια μπάρα 45 κιλών πάνω από το κεφάλι μου με μόνο ένα σχίσιμο στο τοίχωμα του στομάχου. Δεν καπνίζω και προσέχω τι τρώω, αποφεύγοντας προσεχτικά τα φαγητά που δίνουν ευχαρίστηση. (Βασικά, ακολουθώ τη μεσογειακή διατροφή με ελαιόλαδο, ξηρούς καρπούς, σύκα και κατσικίσιο τυρί και συνήθως λειτουργεί -εκτός από την περιστασιακή μου παρόρμηση να γίνω πωλητής χαλιών). Εκτός από τις ετήσιες εξετάσεις κάνω όλα τα διαθέσιμα εμβόλια, προστατεύοντας το ανοσοποιητικό μου από τη νόσο Whipple μέχρι το στέλεχος της Ανδρομέδας.
Σχετικά με τις βιταμίνες, αν παίρνω κάποιες μαζί με κάθε γεύμα, με τον καιρό συνήθως καταφέρνω να πάρω αρκετές μέχρι κάποια έρευνα αποδείξει ότι δεν προσφέρουν τίποτα. Σχετικά με τα φάρμακα, είμαι ευέλικτος αλλά και συνετός, επειδή ενώ είναι αλήθεια ότι τα αντιβιοτικά σκοτώνουν τα κακά βακτήρια, πάντα φοβάμαι ότι θα σκοτώσουν και τα καλά βακτήρια -για να μην αναφέρω τις φερομόνες μου, και τότε δε θα είμαι σε θέση να εκπέμπω σεξουαλικά ερεθίσματα σε ένα ασανσέρ με συνωστισμό.
Είναι επίσης αλήθεια, πως όταν φεύγω από το σπίτι να πάω μια βόλτα στο Central Park ή στα Starbucks για έναν καφέ λάτε, μπορεί και να πεταχτώ προληπτικά για ένα σύντομο καρδιογράφημα ή μια αξονική τομογραφία. Η γυναίκα μου τα θεωρεί όλα αυτά ανοησίες και λέει ότι τελικά όλα είναι ζήτημα γονιδίων. Οι γονείς μου έζησαν μέχρι μεγάλη ηλικία αλλά αρνήθηκαν να μου δώσουν τα γονίδιά τους καθώς πίστευαν πως οι κληρονομιές μερικές φορές χαλάνε τα παιδιά.
Ακόμα κι όταν τα αποτελέσματα του ετήσιου τσεκάπ μου δείχνουν πως είμαι εντελώς υγιής, πως μπορώ να χαλαρώσω γνωρίζοντας ότι το δευτερόλεπτο που φεύγω από το γραφείο ενός γιατρού, κάτι μπορεί να αρχίσει να μεγαλώνει μέσα μου και μετά από ένα χρόνο η ακτινογραφία μου να μοιάζει με πίνακα του Jackson Pollock; Παρεμπιπτόντως, αυτή η αδιάκοπη ενασχόληση με την υγεία μου με έκανε έναν ιατρικό εμπειρογνώμονα. Όχι ότι δεν κάνω και κάποιο περιστασιακό λάθος -αλλά ποιος γιατρός δεν κάνει; Για παράδειγμα, μια φορά έπεισα μια γυναίκα που άκουγε ένα ήπιο βουητό ότι είχε σαρκοφάγα βακτήρια και μια άλλη φορά ανακοίνωσα τον θάνατο ενός ανθρώπου ενώ απλά είχε αποκοιμηθεί πάνω στην καρέκλα.
Αλλά τι είναι αυτή η εμμονή που με κάνει να νιώθω τόσο ευάλωτος; Όταν πανικοβάλλομαι για συμπτώματα που δεν απαιτούν περισσότερα από μια ασπιρίνη ή μια λοσιόν για τη φαγούρα, τι είναι αυτό που με φοβίζει στην πραγματικότητα; Η καλύτερη εικασία μου είναι ότι φοβάμαι τον θάνατο. Πάντα είχα έναν ζωώδη φόβο θανάτου, τη μοίρα που κατατάσσω ως δεύτερη χειρότερη μετά την υποχρεωτική παρακολούθηση μιας ολόκληρης ροκ συναυλίας. Η γυναίκα μου προσπαθεί να με παρηγορεί σχετικά με τη θνητότητα και με διαβεβαιώνει πως ο θάνατος είναι ένα φυσικό κομμάτι της ζωής και πως όλοι θα πεθάνουμε, αργά ή γρήγορα. Παραδόξως αυτή τη φράση ψιθυρισμένη στο αυτί μου στις τρεις το πρωί, με έκανε να πηδήξω από το κρεβάτι ουρλιάζοντας, να σκόνταψω σε κάθε φωτιστικό του σπιτιού και να βάλω το "The Stars and Stripes Forever" στο τέρμα μέχρι να βγει ο ήλιος.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ο θάνατος θα ήταν πιο ανεκτός αν με έβρισκε στον ύπνο μου, αν και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αποδεκτή μορφή θανάτου, με μοναδική ίσως εξαίρεση να ποδοπατηθώ μέχρι θανάτου από δύο ημίγυμνες σερβιτόρες.
Ίσως αν ήμουν ένα θρησκευόμενο άτομο, που δεν είμαι -αν και μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι όλοι αποτελούμε μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου - όπως ενός σχεδίου Ponzi. Ένας σπουδαίος Ισπανός φιλόσοφος έγραψε ότι όλοι οι άνθρωποι λαχταρούν «την αιώνια επιμονή της συνείδησης». Δεν διατηρείται εύκολα αυτή η κατάσταση, ειδικά όταν γευματίζεις με άτομα που μιλάνε συνέχεια για τα παιδιά τους.
Και όμως, υπάρχουν πράγματα χειρότερα από το θάνατο. Πολλά από αυτά συμβαίνουν γύρω σας. Για παράδειγμα, δεν θα ήθελα να επιβιώσω από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και για το υπόλοιπο της ζωής μου να μιλάω με στραβωμένο στόμα. Επίσης δεν θα ήθελα να πέσω σε κώμα, να είμαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου όπου δεν θα είμαι νεκρός αλλά δεν θα μπορώ ούτε να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου για να ειδοποιήσω τη νοσοκόμα να αλλάξει το κανάλι από τα Fox News. Και παρεμπιπτόντως, ποιός μου λέει πως η νοσοκόμα δεν είναι από αυτούς τους αγγέλους του θανάτου, που δεν αντέχουν να βλέπουν τους ανθρώπους να υποφέρουν, και αντικαθιστούν στον ορό των ασθενών την γλυκόζη με βενζίνη Exxon απλή.
Χειρότερο και από θάνατο είναι επίσης να κάθεσαι να ακούς τους αγαπημένους σου να διαφωνούν για το αν θα σε αποσυνδέσουν και θα σε αφήσουν να πεθάνεις και το να ακούσεις τη γυναίκα σου να λέει: "νομίζω πρέπει να τον βγάλουμε από την πρίζα, έχουν περάσει δεκαπέντε λεπτά και θ' αργήσουμε στην κράτηση για το εστιατόριο".
Αυτό που με ανησυχεί είναι να μην καταλήξω φυτό, οποιοδήποτε φυτό, και αυτό περιλαμβάνει και το καλαμπόκι, το οποίο υπό πιο χαρούμενες περιστάσεις μάλλον μου αρέσει. Και τελικά, είναι τόσο υπέροχο να ζεις για πάντα; Μερικές φορές βλέπω στις ειδήσεις ρεπορτάζ για κάποιους ψηλούς ανθρώπους που κατοικούν σε χιονισμένες περιοχές όπου όλος ο πληθυσμός ζει μέχρι τα 140 ή κάπου εκεί. Βέβαια το μόνο που τρώνε είναι γιαούρτι κι έτσι όταν πεθαίνουν δεν ταριχεύονται αλλά μάλλον παστεριώνονται. Και μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα υγιή άτομα πηγαίνουν παντού με τα πόδια διότι για προσπάθησε να βρεις ταξί στα Ιμαλάια. Θέλω να πω, θέλω πραγματικά να ζήσω σε ένα απομακρυσμένο μέρος όπου η κυρίως διασκέδασή είναι ποιός άντρας του χωριού μπορεί να σηκώσει ψηλότερα ένα βόδι με τα χέρια του;
Συνοψίζοντας, υπάρχουν δυο σαφώς διαχωρισμένες ομάδες, οι υποχόνδριοι και οι κινδυνολόγοι. Και οι δυο υποφέρουν με τον τρόπο τους, και ίσως κάποια από τα χαρακτηριστικά της μιας ομάδας επικαλύπτουν τα χαρακτηριστικά της άλλης, αλλά είτε είσαι υποχόνδριος, είτε κινδυνολόγος, αυτή τη χρονική περίοδο και τα δύο είναι πιθανώς καλύτερα από το να είσαι Ρεπουμπλικάνος.
Από τους New York Times. Επιμέλεια: Σοφία Ζυγούμη

ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com

Posted in: ΚΟΣΜΟΣ