"ΕΧΕ ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ… ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ… …ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ…!??"

"ΕΧΕ ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ…
ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ…
…ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ…!??"


Πώς όμως να γλυτώσει το παιδί αν έχει γεννηθεί μέσα σε μια φυλακή?
…στη φυλακή που κι εσύ, κι εγώ και όλοι μας γεννηθήκαμε…
Μήπως δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλώ ή μήπως έχεις ξεχάσει?
Πως να γλυτώσει το παιδί, ρωτώ, όταν ευθύς μόλις έρθει στην κοινωνία μας, ένας ολόκληρος «μηχανισμός» ανθρώπων που το «αγαπάνε» και θέλουν να το φροντίσουν, αρχίζουν να το πλάθουν, να το προσαρμόζουν, να το περιορίζουν, να το καθοδηγούν προς ένα σωρό «πρέπει» που εκείνοι ήδη κουβαλούν…?

Το παιδί εξερευνά για πολύ λίγο, με τις αισθήσεις και τα πρώτα του βήματα, τον κόσμο γύρω του κι έπειτα, γρήγορα και βίαια, η εξερεύνησή του αυτή γίνεται διαμόρφωση μέσα στο «χωνευτήρι» της κοινωνίας που βρέθηκε, γίνεται μορφοποίηση μέσα στη μηχανή του κιμά όπου το παιδί πρέπει να γίνει αυτό που θέλει η κοινωνία. 
Το παιδί όμως είναι αυθόρμητο, γεμάτο φαντασία, δημιουργικότητα, λαχταρά να τρέχει και να παίζει, δεν κουβαλά προκαταλήψεις, δεν έχει ιδιοτέλεια…η ζωή για το παιδί είναι ένα διαρκές παιχνίδι, διασκέδαση…

Όλα αυτά δηλαδή που η κοινωνία που βρέθηκε τα έχει ξεχάσει, τα έχει αφήσει πίσω και τώρα μοιάζει σαν να ζηλεύει και να φθονεί το παιδί για όλα αυτά…προφανώς εκείνη τα εξαγόρασε για τις δικές της αξίες και λίγα υλικά «αγαθά».
Κι έτσι, λες και εκδικητική, τσουβαλιάζει τα παιδιά της μέσα στα γκρίζα σχολεία της για να τα «εκπαιδεύσει» και τα ωθεί να ανταγωνιστούν μεταξύ τους, τα ωθεί να ειδικευτούν σε κάτι, σε λίγα συγκεκριμένα πράγματα, σε περιορισμένες γνώσεις, που θα χρησιμοποιηθούν αργότερα απο την κοινωνία ενώ τα παιδιά της θα έχουν γίνει απρόσωπα και άβουλα ανταλλακτικά στα παραγωγικά γρανάζια της. 

Αυτή η ειδίκευση καταστρέφει την ολιστική οπτική για τον κόσμο μας, τον διαιρεί και τον κατατάσσει.
Η ειδίκευση αυτή είναι ικανή να φτιάξει ανάπηρες διάνοιες, καθώς όλη η ενέργεια του ατόμου διοχετεύεται σ ένα περιορισμένο αντικείμενο.
Η κοινωνία μας είναι γεμάτη από τέτοιες ανάπηρες διάνοιες που αδυνατούν να προσφέρουν και να τη βοηθήσουν για το καλό όλων. 

Η κοινωνία μας δεν καταλαβαίνει ότι τα νέα παιδιά της δεν είναι άμυαλα ζώα για να χρειάζονται εκπαίδευση, ότι μονάχα τα ζώα μαθαίνουν με την επανάληψη και μηχανικά γιατί δεν διαθέτουν νου.
…όταν έχεις να κάνεις με παιδιά πρέπει να κάνεις τον κόπο να ανακαλύψεις τις δυνατότητές τους, τις κλίσεις τους, που καλλιεργούνται μέσα από τα ερεθίσματα που τους παρουσιάζονται και να τα ενθαρρύνεις…
Η ενθάρρυνση είναι μια διαρκής μάθηση, η μόνη αληθινή μάθηση.

Δυστυχώς στη δική μας κοινωνία το νέο παιδί οφείλει να αφομοιώσει, να αποδεχτεί και να εφαρμόσει όλες τις ηθικές αξίες, όλα τα πρότυπα, όλη τη γνώση, τις παραδόσεις, τις συνήθειες, κάθε τι που ήδη υπάρχει…δηλαδή το παλιό.
Το νέο που ήρθε πρέπει να αφομοιώσει και να αποδεχτεί το παλιό!!
Αυτός είναι ο κανόνας. Η υπακοή στους κανόνες.
Πως σου φαίνεται?
Δεν σου είναι άγνωστο, το έχεις ζήσει…ε?
Η οικογένεια, η γειτονιά, η περιοχή, η πόλη, η χώρα…όλοι οι «ειδικοί» και όλες οι αυθεντίες που συναντά το παιδί την κάθε στιγμή του δείχνουν με κάθε τρόπο κατάμουτρα το τι πρέπει να είναι για να είναι αποδεκτό…

…και πως λοιπόν να γλυτώσει το παιδί μέσα σ ένα τέτοιο περιβάλλον, 
…και πώς να υπάρχει η ελπίδα ότι κάτι μπορεί πραγματικά ν αλλάξει στην κοινωνία??

Δεν επιτρέπεται στο νέο παιδί να εκφράσει και να εκδηλώσει αυτό που ήδη είναι, αυτό που έχει να πει ανεπηρέαστο, ό,τι κάνει πρέπει να είναι μέσα στα ήδη υπάρχοντα γνωστά πλαίσια.
Δεν στέκετε η κοινωνία στο πλάι του, δεν το υποστηρίζει στα βήματά του…απλά και ωμά του απαιτεί να προσαρμοστεί, να υπακούσει…αν θέλει να λογαριάζεται «ισότιμο» μέλος της…
…μα κι αν δεν θέλει…τότε θα μείνει για πάντα στη γωνία να το δείχνουν με το δάχτυλο, να το χλευάζουν και να το αδικούν.
…και τι να κάνει το παιδί?
Γύρω του τα κάγκελα ορθώνονται χοντρά και απροσπέλαστα…

Έτσι τα παιδιά προσαρμόζονται, διαμορφώνονται και κοινωνικοποιούνται μέσα στα πλαίσια που τους βάζει η κοινωνία κι έπειτα γίνονται και αυτά γονείς και φέρνουν τα δικά τους παιδιά…και η ρόδα γυρίζει…και μαζί της και τα δεινά και η άγνοια του παλιού…και πια δεν έχει καθόλου πλάκα, η ζωή δεν είναι πια ένα παιχνίδι.
Ελάχιστα παιδιά μένουν «απροσάρμοστα», κινούνται στα κοινωνικά όρια και ακροβατούν παλεύοντας για να επιβιώσει η σπίθα του νέου.

Και ο ποιητής φωνάζει στην κοινωνία την κουφή, στην κοινωνία που εθελοτυφλεί, στην κοινωνία που φοβάται το νέο, που φοβάται ν αλλάξει…
«Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…»
Ξέρει καλά ο ποιητής ότι αν δεν πεθάνει το παλιό το νέο δε βρίσκει χώμα για ν ανθίσει.

Αχ μάνα που κοιλοπόνεσες…αχ κοινωνία που συνηθίζεις και του σάπιου την οσμή προκειμένου να μην κάνεις το επόμενο βήμα…

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια κοινωνία που δεν ήταν ποτέ ελεύθερη?
…από μια κοινωνία που αποδέχεται το απαράδεκτο και κάνει το αυτονόητο στόχο και όραμά της?
Πως μπορούν τα παιδιά της να μάθουν να ζουν ελεύθερα όταν είναι μεγαλωμένα από σκλάβους?

Τούτοι οι σύγχρονοι μάλιστα σκλάβοι δεν έχουν καν την επίγνωση της φυλακής τους, τι την συνθέτει, τι την ορίζει, τι την συντηρεί και τι την αναπαράγει.
Αποδέχονται «ως έχουν» τα δεδομένα της χωρίς να αγγίζουν τις δομές και τις βάσεις της, προσαρμόζονται σαν τους χαμαιλέοντες αλλάζοντας μοναχά την εξωτερική τους φορεσιά.
Δεν τολμούν να ξεγυμνωθούν.

Στην προσπάθειά τους να νοιώσουνε ασφάλεια, να βρουν καταφύγιο, αγαπάνε και καλλωπίζουν τη φυλακή τους, τη στολίζουν με ένα σωρό μπιχλιμπίδια για να μοιάζει ωραία…μα ό,τι και να κάνουν πάντα φυλακή θα είναι…και πάντα μέσα της θα γεννιούνται παιδιά σκλάβοι…

…και πώς να γλυτώσει έτσι το παιδί??
…πώς να μείνει ζωντανή η ελπίδα??
Έχει καμία τύχη μια κοινωνία που ευνουχίζει τα παιδιά της??

Το νου σου…

Τάσος Πετρίδης
Πανγαία – The Venus Project
t.petridis.vp@gmail.com




ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com/

Posted in: ΕΛΛΑΔΑ