![New York Post: Η γενιά της 11ης Σεπτεμβρίου -Πώς ζουν οι σημερινοί 30χρονοι στις ΗΠΑ, ανάμεσά τους μια Ελληνίδα [εικόνες]](http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/imagecache/node_image660/tsin660.jpg)
Ο σύγχρονος κόσμος χωρίζεται σε εκείνον που γνωρίζαμε προ της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης και μετά από αυτήν. Οι εκθετικές εικόνες των πυρπολημένων κτηρίων, τα καρβουνιασμένα πρόσωπα, οι τραυματίες, οι νεκροί και οι δραματικές διηγήσεις έχουν χαραχθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο των νέων της Αμερικής, αλλά όχι μόνο.
Εικόνες αποκάλυψης αντίστοιχες με εκείνες του Βιετνάμ που στοίχειωσαν τους νέους της δεκαετίας του '60 ή της πυρηνικής έκρηξης στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Μόνο που η επίθεση στις 11 Σεπτεμβρίου πριν από 13 χρόνια έγινε στην καρδιά της παγκόσμιας δύναμης.
Η New York Post δίνει το λόγο στη επονομαζόμενη γενιά της 11ης Σεπτεμβρίου και αναζητεί τα τραύματα που έχει αφήσει εκείνο το χτύπημα στις ζωές τους.
Ρόγιαλ Γιάνγκ, 29, συγγραφέας
Ήμουν 16 χρονών στο LaGuardia High School of Music & Art and Performing Arts κι εκείνη τη στιγμή κάναμε μάθημα. Τότε ο καθηγητής μας μάς είπε πως χτυπήθηκαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Την επόμενη ημέρα πήγα με τη μητέρα του στο κέντρο για να δούμε τι συνέβη. Όταν με ρώτησε αν είμαι καλά, της απάντησα: «ναι, δεν με επηρεάζουν όλα αυτά». Ως έφηβος, όμως, άρχισα να εμφανίζω περίεργες αντιδράσεις. Έγινα αντιδραστικός και ένιωθα ανασφαλής με τον εαυτό μου. Χρειάστηκε να πιέσω τον εαυτό μου να προχωρήσει, όπως έκανε και η Ν. Υόρκη. Για πολλά χρόνια αποφεύγω να πλησιάζω στο σημείο της επίθεσης. Δεν μπορώ να διαχειριστώ ακόμα την απώλεια και το θυμό. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο απόλυτος θρίαμβος είναι ο συνδυασμός της τραγωδίας με την ανθρώπινη συμπόνια.
Αλίσα Τζέραλντ, 22, εκπαιδεύτρια
Ήμουν εννιά χρονών και εκείνη την ημέρα ήμουν στο σχολείο οπότε είδαμε ένα σύννεφο καπνού από το παράθυρο. Ο δάσκαλος άνοιξε το ραδιόφωνο και τότε ακούσαμε τι είχε συμβεί. Όταν γύρισα σπίτι στο διάδρομο της πολυκατοικίας μια γυναίκα περπατούσε καλυμμένη με σκόνη. Σε όλη τη διαδρομή η μητέρα μου με αγκάλιαζε και με φιλούσε. Νόμιζα πως τελείωνε ο κόσμος, ακόμα και τα κανάλια με τα καρτούν έπαιζαν ειδήσεις. Υπήρχε τόσος πανικός! Μου πήρε την αθωότητά μου. Ακόμα και τώρα κοιτάζω τους ανθρώπους διαφορετικά.
Νόα Μπόροουμ, 29, κινηματογραφιστής
Ήμουν 16 χρονών στο LaGuardia High School. Ακούγαμε από παντού σειρήνες και ουρλιαχτά. Όταν με πήρε η μητέρα μου από το σχολείο κατάλαβα πως η πόλη είχε αλλάξει. Ένιωσα παράξενα: πω αυτή η ωμότητα συνέβη σε μια τόσο όμορφη ημέρα. Ο πατέρας μου δούλευε εκεί κοντά, αλλά ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα.
Ένιωσα ανασφαλής, αλλά υπήρξε για μια παράξενη στιγμή ένα κύμα συναδέρφωσης των ανθρώπων της Νέας Υόρκης. Αυτό πια δεν το βλέπεις στους δρόμους.
Ένιωσα ανασφαλής, αλλά υπήρξε για μια παράξενη στιγμή ένα κύμα συναδέρφωσης των ανθρώπων της Νέας Υόρκης. Αυτό πια δεν το βλέπεις στους δρόμους.
Αλέγκρα Βέρα Βάρσαντζερ, 29, μπαργούμαν
Ήμουν κοντά στους Δίδυμους Πύργους όταν συνέβη αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που είδα τόσους ανθρώπους να κλαίνε, ακόμα και άνδρες. Έπεφταν πράγματα από τον ουρανό, μετά κατάλαβα πως ήταν άνθρωποι. Ένιωσα θυμωμένη γιατί η περιοχή μου ήταν πολύ οικεία. Ξέρω, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν κι εγώ προσπαθώ να τα αφήσω εκεί. Ήταν το τέλος της αθωότητάς μου και πλέον προχωράω...
Αμάντα Σεγκιούρ, 29, φωτογράφος
Είδα για πρώτη φορά ανθρώπους να οπλοφορούν στους δρόμους. Όταν γυρίσαμε σπίτι η μητέρα μου έκλεισε ερμητικά τα παράθυρα. Ο πατριός μου πήγε στο νοσοκομείο να δώσει αίμα. Την επόμενη ημέρα κατεβήκαμε στους δρόμους και άρχισα να τραβάω φωτογραφίες. Αυτό μου έδωσε το ρόλο του παρατηρητή. Τώρα ως φωτογράφος βλέπω διαφορετικά τα κτήρια που φωτογραφίζω. Για φαντάσου: δεν έχω πολλές φωτογραφίες από τους Δίδυμους Πύργους. Ποτέ δεν πίστευα πως θα τους χάσω.
Στέλλα Μπουζάκη, 28, έμπορος μόδας
Δεν ήξερα πώς αντιδράσω. Ακούγαμε το ραδιόφωνο παγωμένοι. Μέσα στο τρένο για να πάμε σπίτι όλοι ήταν σκυφτοί και σιωπηλοί. Ποτέ δεν μας είχαν επιτεθεί στο σπίτι μας, στη χώρα μας. Είμαι Ελληνίδα, οι γονείς μου είναι από την Κρήτη. Είδα κάποιους να μας κοιτούν περίεργα επειδή ο πατέρας μου είχε σκούρο μουστάκι. Πολλά πράγματα συνέβησαν τότε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να φτιάξουμε έναν πιο μεγάλο πύργο στη θέση των Δίδυμων; Ετσι θα δείξουμε πως είμαστε ελεύθεροι;
Ερικ Έρικσον, 27, σχεδιαστής ιστοσελίδων
Ήμασταν εγκλωβισμένοι στο σχολείο χωρίς να ξέρουμε πού να πάμε. Την επόμενη ημέρα που πήγα σχολείο κανείς δεν γελούσε, το έβλεπα για πρώτη φορά αυτό το πράγμα. Ενιωσα χωρίς δύναμη. Εχω περάσει τη ζωή μου σε διάφορες πόλεις, αλλά η Νέα Υόρκη με έχει επηρεάσει περισσότερο από όλες. Εχω αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση με τους ανθρώπους, τα κτίρια, τον ουρανό της.
ΠΗΓΗ...http://www.iefimerida.gr/
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.