Κάθε χρόνο αναρωτιέμαι…. Είναι η ψυχή; Η ιστορία του εθίμου; Οι τόσες γενιές που πήραν μέρος; Είναι η αίσθηση της περηφάνιας; Το συναίσθημα της ενότητας με τους προγόνους; Τα σοκάκια αυτής της πόλης που μυρίζουν νοσταλγία; Οι ένωση με τους παππούδες μας;
ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΠΑΣΧΟΥΛΑ
Κάθε χρόνο κάνω στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση: Τι είναι αυτό που ποτέ δεν χάνεται και ποτέ δεν ξεχνιέται, από τα παιδιά που παίρνουν μέρος σ’ αυτό το έθιμο και από όλους εμάς που το ακολουθούμε; Τι είναι αυτό, το τόσο δυνατό και πηγαίο που βγαίνει από μέσα μας, όταν βλέπουμε ένα γενίτσαρο να χορεύει; Γιατί αυτή η συγκίνηση γίνεται κόμπος στο λαιμό μπροστά στην εικόνα ενός παιδιού που τραντάζεται ολόκληρος υπερασπίζοντας την παράδοση;
Ο κόσμος έχει μεταλλαχθεί. Έχει αλλάξει. Τα χρόνια που περνάνε φέρνουν καινούργια πράγματα, καινούργιες συγκινήσεις, νέα δεδομένα. Κι όμως…. να, κάτι που έχει μείνει απαράλλακτο μέσα στους αιώνες. Δεν τόλμησε κανείς να το διαφοροποιήσει, να το πειράξει. Είναι το ίδιο που ήταν και πριν εκατό χρόνια και προκαλεί τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Αυτή είναι και η δύναμή του. Η καθαρότητα των ιδεών του περνώντας ο καιρός. Η δύναμη των συναισθημάτων του, μέσα στη ροή του χρόνου. Το δάκρυ στην άκρη των ματιών των γέρων, όταν βλέπουν να περνάει από μπροστά τους το μπουλούκι. Η αγάπη προς την πόλη και την ιστορία της. Τα αυθεντικά συναισθήματα λοιπόν. Όπως πάντα.
Κάτι μαγικό υπάρχει εδώ…. Δεν μπορεί τόσοι άνθρωποι, διαφορετικοί μεταξύ τους, χωρίς τις ίδιες καταβολές, με διαφορετικές πεποιθήσεις ο καθένας, διαφορετικά χόμπι, μουσικές, θεωρίες και φιλοσοφίες, να γίνονται ένα και να υπερασπίζονται ένα έθιμο με το ίδιο σθένος και την ίδια αγάπη. Κάτι μαγικό τους σπρώχνει. Μια αύρα…. αναδυόμενη από τα χώματα της Νάουσας, που αγκαλιάζει τους πάντες. Από το μικρό παιδάκι που χθες έπαιζε ηλεκτρονικά, τον νέο που ακούει ροκ, τον γονέα που ασχολείται με την τεχνολογία, μέχρι τον παππού που δεν μπορεί να περπατήσει πάνω από εκατό μέτρα, αλλά όταν το νταούλι χτυπήσει, θα χορέψει λες και είναι είκοσι χρονών. Αν αυτό δεν είναι κάτι μαγικό, τότε ποια η έννοια της μαγείας;....
Οι Γενίτσαροι και οι Μπούλες μετράνε αιώνες. Και θα συνεχίσουν να μετράνε αιώνες. Όχι για τη γραφικότητα του εθίμου. Περισσότερο για τα συναισθήματα που κουβαλάει. Συναισθήματα χρόνων πολλών. Που το κάθε ένα έχει κάτσει στους ώμους των επόμενων. Και των επόμενων. Και όλων αυτών που κρατάνε αυτή την κληρονομιά στα χέρια τους και την περνάνε παρακάτω. Ποιος θα τολμήσει να τα βάλει με τα συναισθήματα χιλιάδων ανθρώπων στη ροή του χρόνου, που μαζεύονται και γίνονται δύναμη; Όποιος επιχειρήσει θα χάσει.
Η πόλη θα ταραχθεί και φέτος με τον καλύτερο τρόπο. Οι άνθρωποι της θα ζήσουν και φέτος παρέα με τους παλιούς τα ίδια συναισθήματα. Και κάπου γύρω μας, θα τριγυρνάνε, θα χορεύουν, θα δακρύζουν, όλες εκείνες η ψυχές που άφησαν αυτόν τον κόσμο σίγουροι πως μετέφεραν σωστά την αγάπη τους για τον γενίτσαρο, προς τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Δεν τους νιώθετε πού και πού; Ας τους κάνουμε να χαμογελάσουν… Άλλωστε, σ’ αυτούς χρωστάμε τα πάντα.
Κάτω από κάθε πλάτανο λοιπόν, ας χορέψουμε γι’ αυτούς…. Ήδη μας χαμογελάνε.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.