ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ "ROCK IN ATHENS"(26-27/7/1985)

Το Rock in Athens ήταν η πρώτη συναυλία μεγάλης διάρκειας, με μεγάλα ονόματα της μουσικής σκηνής που πρωταγωνιστούσαν εκείνη την εποχή. Σπάνιο πράγμα για τα σημερινά δεδομένα που συνήθως οι μεγάλες συναυλίες γίνονται από ονόματα άλλων εποχών.
Δεν ήταν η πρώτη μεγάλη συναυλία. Είχαν προηγηθεί οι συναυλίες των Police και του Rory Gallagher. Επίσης είχαν συμβεί αξιοσημείωτες συναυλίες στο Σπόρτινγκ και στο Λυκαβηττό, με πιό σημαντικές των Dr.Feellgood, Steppenwolf, Mike Oldfield, Paco de Lucia/Al di Meola/John McLaughlin, Oscar Peterson, BB King, Dizzy Gillespie. Σε αυτές θα προσθέσω και την επανένωση των Poll που έδωσαν δύο συναυλίες στο Λυκαβηττό.
Εκείνο το φοβερό τριήμερο στο Σπόρτινγκ με τους Birthday Party (το πρώτο συγκρότημα του Nick Cave) / Fall / New Order, δύο χρόνια μετά το θάνατο του Ian Curtis. Έπαιξαν μερικά κομμάτια από τους Joy Division, ένα χρόνο πριν την έκδοση του Blue Monday.
Το καλοκαίρι είχαμε τους Talking Heads και Roxy Music (με όλα τα μέλη).
Για τους λίγους και τυχερούς η συναυλία των Bauhaus τον Μάιο του 1983.
Eric Clapton πάλι στο Σπόρτινγκ (ο χειρότερος συναυλιακός χώρος ever) και οι Dire Straits με πολύ κόσμο στο ΣΕΦ.


Το Rock in Athens ήταν η πρώτη συναυλία με σεκιουριτάδες. Μέχρι τότε έξω και μέσα στους συναυλιακούς χώρους, είχε μόνο αστυνομικούς. Χαμός από σκηνές έξω από το Καλλιμάρμαρο, από νεαρόκοσμο ελληνικό και ξένο, πρωτόγνωρες καταστάσεις.

Εμείς αμύητοι από τέτοια events είχαμε πάει απροετοίμαστοι. Η συναυλία άρχιζε στις 6. Είχαμε πάει μια ώρα πριν. Νερά περνούσες, αλλά δεν μπορούσες να περάσεις μπύρες και γενικά οινοπνευματώδη. Μετά από λίγη ώρα μας είχε νταουλιάσει η ήλιος, έπεσε δίψα και πιο αργά, πείνα.
Έπρεπε να περιμένεις σε μια ατελείωτη ουρά σε μια "κρύπτη" του σταδίου, που μέσα εκεί πουλούσαν μπύρες και σάντουιτς σε αλμυρές τιμές. Ευτυχώς υπήρχε μια σειρά από βρύσες που επισκεφτόμασταν συχνά.
Βγαίνουν οι Telephone, μια replica των Rolling Stones. Η υποδοχή από το κοινό θερμή. Στη συνέχεια λόγω των βαρετών και επαναλαμβανόμενων τραγουδιών τους, είχαν μείνει κάποιοι μπροστά στη σκηνή για το χειροκρότημα και οι περισσότεροι στις ουρές για τις μπύρες.
Μεγάλο κενό, με άσχετες ηχητικές υποκρούσεις. Κάπου εκεί ξεκινάνε και τα επεισόδια. Βλέπουμε οι μέσα έντονους μαύρους καπνούς να ξεχύνονται από το δεξιό μέρος του σταδίου, όπως το κοιτάμε εξωτερικά. Μαζεύτηκε κόσμος στις κερκίδες να δει, ανάμεσά τους κι εγώ. Καιγόταν ένα αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο. Μέσα έφεραν ματωμένους αστυνομικούς. Τους δώσαμε νερά και τους βοηθήσαμε να συνέρθουν. Νεαρά παιδιά ήταν σαν κι εμάς.
Μετά από λίγο γίνεται ένα ντου, ενώ ήδη είχαν ξεκινήσει να παίζουν οι Stranglers.
Ηρεμούν τα πνεύματα και δίνουμε όλη την προσοχή μας στη συναυλία.
Κορυφαία σκηνή: Οι Stranglers παίζουν το Midnight Summer Dream, ο ήλιος δύει πίσω από την Ακρόπολη. Στο κέντρο υπήρχε μια οθόνη και όλοι βλέπαμε αυτό το θέαμα.
Μετά εμφανίζεται ένα group σε πολλούς άγνωστο. Ακόμα δεν είχαν έρθει οι μεγάλες επιτυχίες. Είχα ένα δίσκο τους το A Broken Frame.
Ήταν η μεγάλη έκπληξη της ημέρας. Το κοινό είχε κατενθουσιαστεί, ο ήχος απίστευτος (έπαιζαν με 3 synths). Ένα προοίμιο για το τι θα επακολουθούσε από αυτό το τεράστιο group.
Η ημέρα έκλεινε με τον Boy George. Ήταν από τα μεγάλα ονόματα της pop, αλλά εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε, που λέει και ο Νιόνιος.
Το κοινό τότε ακόμα το ακολουθούσε το σύνδρομο ροκάς-καρεκλάς. Η disco είχε σβήσει. Πλέον είχαμε το New Wave, ό,τι και να ήταν αυτό. Όλα τότε ήταν new wave. Από τα σκληροπυρηνικά συγκροτήματα μέχρι τις πιο light εκδοχές της pop.
Απ όλο το καστ των συγκροτημάτων που παρέλασαν στο Rock in Athens, αν ρωτούσες τους νέους θα σου απαντούσαν ότι είναι rock, ακόμα και οι Depeche Mode (καλά αυτοί συγχωρούνται γιατί δεν τους ξέραμε). Και τους Cure, rock δεν τους λες, αλλά πέφτουν κιθαριές που πάνε σύννεφο, οπότε έχουν στοιχεία rock (αναλύσεις της εποχής).
Απ όλη αυτή τη ροκιά, ο Boy George ήταν σαν ο λάθος καλεσμένος.
Άσχετα αν όλα τα αγοράκια θα είχαν χορέψει στις εναπομείνασες ντίσκο, το do you really what to hurt me. Δεν νομίζω ότι τους ξύνισε τόσο το female look του Boy George, γιατί και ο κιθαρίστας των Cure βγήκε ντυμένος με φούστα και όλοι είμασταν fans του David Bowie.
Αυτό που μένει είναι το μπουκαλομάνι που έφαγε.

Την επόμενη ημέρα (αν είχες αγοράσει εισιτήριο για 2 ημέρες ήταν φθηνότερο), πήγαμε οργανωμένοι. Η μάνα μου από το πρωί ετοίμασε καμμιά 20αριά σάντουιτς, λύσαμε και το θέμα του αλκοόλ. Πήραμε μαζί 3 μπουκάλες Sprite, που η μια περιείχε βότκα. Οι άλλες δύο ήταν για να φτιάξουμε τα cocktails. Ναι, είχαμε πάρει και πλαστικά ποτήρια.
Πρώτοι βγήκαν οι Talk Talk. Το Such a Shame το είπε τρεις φορές. Ωραίοι.
Μετά οι αγαπημένοι Cure. Δεν υπάρχουν λόγια.
Βγαίνει η τιτανοτεράστια Nina Hagen. Με ένα μεταλλικό σουτιέν, με κόκκινα λαμπάκια στα επίμαχα σημεία. Κάθε φορά που έκανε την εισαγωγή για το επόμενο κομμάτι το έλεγε σε στυλ όπερα. Την είδαμε καθισμένοι στις μαρμάρινες κερκίδες. Ανακτούσαμε δυνάμεις για τους Clash.
Από εκεί και πέρα όποιος δεν έζησε την συναυλία των Clash, μόνο ένα δικαιολογητικό μπορεί να έχει. Ότι δεν είχε γεννηθεί. Μια συναυλία που κράτησε 3 ώρες, τελείωσε κατά τις μια και μισή το πρωί, με... με... 4 encore!
Είπαν κατ' απαίτηση του κοινού 4 φορές το Brand New Cadillac.
Τρομερή ένεργεια στη σκηνή. Αν και είμασταν από το απόγευμα στο στάδιο, ήταν σαν να είχαμε πάει εκείνη τη στιγμή. Όλο το στάδιο στον αέρα.
Ήταν το group που όλοι περιμέναμε. Εμείς που είχαμε ζήσει τις punk εποχές της Ελλαδίτσας, κυρίως στην Πλάκα στο Trip, μετέπειτα Mad. Για εμάς τα πανκιά οι Clash ήταν ό,τι σημαίνει punk rock. Πολιτικοποιημένο συγκρότημα, ανατρεπτικό, με ήχους και στίχους που σφάζουν.
Αν και δεν είχαμε κινητά τότε για να παρακολουθούμε τη συναυλία μέσα από μια οθονίτσα, ζήσαμε την ένταση και τον παλμό, που καταγράφηκαν για πάντα στη μνήμη. 
Και αυτή η μνήμη δεν πρόκειται ποτέ να διαγραφεί.

axinos 





ΠΗΓΗ...http://news247.gr

Posted in: ΕΛΛΑΔΑ , ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ