Τί ώρα είναι; Και κυρίως ποιά χρονιά; Για εποχή δεν ρωτάω· άνθισαν τα χρυσάνθεμα με χρώματα παράταιρα στη θλίψη. Τα έβλεπα χθες άφθονα στον εθνικό μας κήπο, ανέμελη ύβρις στο πνεύμα των καιρών. Ξεχάστηκα και ξέχασα για λίγο στη θέα τους.
Τελικά
μου ' μείνε αυτή η συνήθεια να κοιτάζω άλλου, έτσι σώθηκα από πολλές καταστροφές
όμως είναι πράγματα που δε θα τα μάθουμε ποτέ, όπως το μάκρος των οριζόντων
ή το βάθος της λύπης μας
κι υστέρα έρχονται εκείνες οι δύσκολες στιγμές που πρέπει ν' απαντήσεις — τι θα πεις; (1)
Ύστερα περάσαμε τη μικρή γέφυρα πάνω από τη λίμνη. Κάποιος είπε: “Όχι όλοι με το ίδιο βήμα. Υπάρχει ο κίνδυνος συντονισμού. Μπορεί να καταρρεύσει”. Αλλάξαμε βήμα· άλλος μικρό, άλλος μεγάλο. Με βιαστικά, κανονικά, νωχελικά βήματα, αποφύγαμε τον συντονισμό. Η γέφυρα δεν έπεσε και μόνο τότε κατάλαβα ότι πρέπει να περιμένω πριν την επανάσταση, τον συντονισμό της θέλησης.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.
Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…
Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.
Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα
απ’ το βάθος των περασμένων. (2)
Τρεις μετανάστες σε ένα παγκάκι, ακίνητοι με τα καλά τους κοιτάζουν προς την Αμαλίας ή μάλλον πιο ανατολικά ζυγίζοντας την απόσταση. Μια γυναίκα μόνη, βυθισμένη στις φυλλωσιές και σε ένα best seller που έγραψε κάποια Judeth· μόνος κι ο ευθυτενής εύζωνας στην είσοδο της Ηρώδου του Αττικού. Ένα ζευγάρι ξεφτίζει ηδονικά ένα παρελθόντα έρωτα, χωρίς να ξέρει πώς να τον τελειώσει.
Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας.
«Πώς γίνεται αυτό;» ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό
αφού μ’ αγαπούσες (3)
Παιδιά τρέχουν ξελογιασμένα. Άλλα, μόλις ανακαλύπτουν βήμα -βήμα διστακτικά, το περπάτημα. Φωνές, κινήσεις κι ύστερα παρατεταμένες, εκστατικές παύσεις, μπροστά στα λιγοστά ζώα, στα κρυφά κελαηδίσματα και στο περίσσευμα των χρωμάτων. Ξέχασα να στο πω από την αρχή· και τα άλικα κυκλάμινα ήταν ανθισμένα.
Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα. (4)
Τάσος Λειβαδίτης.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.