"Λυκοστομίτικα". Το χρώμα των συναισθημάτων

Έλεγε κάποτε ο σοφός γέροντας πως το συναίσθημα βάφεται με χρώμα στη συνείδησή μας.

Έλεγε μάλιστα πως ο νους μας είναι ένας πολύχρωμος καμβάς εμπειριών, ένας παράξενος μύλος, γεμάτος με χιλιάδες στοιβαγμένα τσουβάλια στα αραχνοπνιγμένα πατάρια του, σφραγισμένα, αποθηκευμένα βαθιά, περιμένοντας να φορτωθούν όταν έρθει η ώρα της αναχώρησής μας, να τα πάρουμε μαζί μας στον «επόμενο» κόσμο μας, ως την προσωπική μας προίκα από το σύντομο πέρασμά μας, στην επίγεια ματαιότητα.

Αγαπημένη του τακτική, όταν τον επισκέπτονταν οι άνθρωποι, για να πάρουν λίγη από τη σοφία του, ήταν να τους ρωτάει να του περιγράψουν τα χρώματα που έχουν στην ψυχή τους, κι ανάλογα με τις απαντήσεις, τους συμβούλευε και τους προέτρεπε για να πράξουν τα δέοντα.

Κυριακή 9 Ιουλίου 2017....περασμένα μεσάνυχτα

Φεύγοντας από τα «Λυκοστομίτικα», όπου παραβρέθηκα, όπως κάθε χρονιά, ύστερα από την ευγενική πρόσκληση των φίλων του γειτονικού αδερφικού χωριού, ήρθε στο νου μου, ο σοφός γέροντας.

Οδηγώντας στον φεγγαρόλουστο, φιδίσιο αγροτικό δρόμο από το Λυκόστομο προς τους Προμάχους και νιώθοντας το έντονο φως της ολόγιομης «Νούνας» να με περιλούζει από ψηλά, έπεσα θαρρώ σε υπνωτιστική καταστολή, μη μπορώντας να σκεφτώ τίποτα άλλο, παρά αυτά τα χρώματα των συναισθημάτων, αγνοώντας ακόμη και τις αριστουργηματικές σονάτες του Χατζιδάκι, που έπαιζαν στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου.

Καφέ, σαν την φρεσκοποτισμένη γη, την με τόσο μόχθο και ιδρώτα καλλιεργημένη από τους φιλότιμους κατοίκους, σαν την σμιλεμένη πέτρα των σπιτιών και των αγροικιών του ευλογημένου από τον Ύψιστο, χωριού.

Λευκό, σαν την αγνότητα, την απλοϊκότητα και την καλοσύνη της ψυχής των ηρωικών Ακριτών, σαν τα ασβεστωμένα ντουβάρια των γειτονιών με τους αυτοφυείς βασιλικούς που σου τρυπούν τα ρουθούνια με την έντονη οσμή,  περιδιαβαίνοντάς τα.

Πράσινο, σαν τον «Ελ Ντοράντο» κάμπο, τον κατάφυτο από χιλιάδες καρποφόρα δέντρα, πηγή πλούτου και βιοπορισμού για τους εργατικούς Λυκοστομίτες, πράσινο σαν τη «Γη της Επαγγελίας», το άγγιγμά Του, δώρο προς τους ευλαβείς πιστούς Του.

Χρυσοκίτρινο, σαν τις πρωινές ακτίνες του φωτοδότη βασιλιά του στερεώματος, που ανεβαίνοντας προς την κορύφωσή, στο αιώνιο και αδιάλειπτο ταξίδι του, περιλούζει και στεφανώνει με το ζωογονητικό του φως, τον πανέμορφο οικισμό, σαν τις χρυσάκτινες ακτίνες του Βασιλιά Φιλίππου, της Μακεδονίας μας, της Ελλάδας μας.

Ροζ, σαν τα αναψοκοκκινισμένα προσωπάκια των μικρών παιδιών, με την αθωότητα στην ψυχούλα τους, σαν τα πρόσχαρα βλέμματα των φίλων, που σε καλωσορίζουν εγκάρδια, σαν την Αγάπη που απλώνεται διάχυτη σε κάθε τους λέξη.

Κόκκινο, σαν τα καταϊδρωμένα πρόσωπα των εθελοντών, των διοργανωτών, των ψητάδων και των σερβιτόρων, που δίνουν τα ύστατά τους να τα προλάβουν όλα, να μη λείψει τίποτα, να πάνε όλα κατά το πρόγραμμα, σαν τις φανταχτερές φορεσιές των χορευτών, σαν τα ασύγκριτα τσαλίμια των πρωτοχορευτών, σαν τα τινάγματα στον αέρα των καλογυμνασμένων ευλύγιστων παλικαριών, σαν τα σαγηνευτικά λικνίσματα των πανέμορφων, όλο νάζι και σοβαρότητα, κοπελιών.

Μαύρο, σαν τα διπλοτυλιγμένα τσεμπέρια των γιαγιάδων στα ασπρισμένα κεφάλια τους, που σκουπίζοντας  το ανεξέλεγκτο δάκρυ συγκίνησης από το ρυτιδιασμένο μάγουλο, καμαρώνουν τους απογόνους, αναπολούν, θυμούνται, νοσταλγούν χαμένες νιότες και πρόσωπα.

Γαλάζιο, σαν το τεράστιο εθνικό μας σύμβολο, αυτό με τις λευκές ρίγες και τον Σταυρό στην άκρη, που στέκει επιβλητικά στο κέντρο της σκηνής, υπενθυμίζοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, σαν τον πεντακάθαρο ουρανό, σαν το καθάριο, γάργαρο νερό που κατεβαίνει από τον ορεινό όγκο, αναβλύζοντας ασταμάτητα από της αιωνόβιες πηγές, δίνοντας κίνηση, ενέργεια, ζωή. 

.

.

.

- Φτάσαμε...

Η φωνή της παρέας μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα, και αναρωτώμενος πότε κιόλας φτάσαμε, σέρνω τα βήματά μου προς το κρεβάτι, μη μπορώντας ακόμη να συνειδητοποιήσω το κενό του χρόνου, που ασυναίσθητα πέρασε.

Κλείνοντας τα μάτια μου και έχοντας ακόμη στα αυτιά μου τον μεταλλικό ήχο της ορχήστρας και τη «Σόφκα» να ηχεί  καταιγιστικά στα τύμπανά μου, φέρνω στη σκέψη μου τον σοφό γέροντα και βγάζοντας μια κραυγή, αναφωνώ:

- ΟΛΑ. Όλα τα χρώματα γέροντα, όλο το ουράνιο τόξο, όλοι οι χρωματισμοί της γης και του ουρανού.

Αυτά μου βγήκαν, όλα τα συναισθήματα……

Λίτσα, ευχαριστούμε.

Φωτογραφίες:

Μορφωτικός Σύλλογος Κωνσταντίας

Πολιτιστικός Σύλλογος Λουτρακίου "Το Πόζαρ"

Μορφωτικός Σύλλογος Εξαπλατάνου "Μενέλαος Λουντέμης"

Μορφωτικός Σύλλογος Λυκοστόμου "Λυκόφως"

Posted in: ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ , ΠΑΡΑΔΟΣΗ , ΤΟΠΙΚΑ