Δεν είναι εν γένει διαθέσιμο τρόφιμο σε ορισμένες αγγλόφωνες χώρες όπως
στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ιρλανδία, στις ΗΠΑ και στον αγγλόφωνο Καναδά.
Επίσης, η κατανάλωση αλογίσιου κρέατος είναι ταμπού στην Αργεντινή, στη Βραζιλία και στους τσιγγάνους.
Το κρέας αλόγου δεν καταναλώνεται γενικά στην Ισπανία (εκτός από την βόρεια), αν και η χώρα εξάγει άλογα και ζωντανά και σφαγμένα για τη γαλλική και την ιταλική αγορά.
Το κρέας αλόγου καταναλώνεται σε κάποιες χώρες της Βόρειας και της Λατινικής Αμερικής και είναι παράνομο σε μερικές χώρες.
Για παράδειγμα, ο Κώδικας Προτύπων για τα Τρόφιμα της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας στον ορισμό του «κρέατος» δεν περιλαμβάνει το άλογο.
Στην Τόνγκα το κρέας αλόγου τρώγεται σε εθνικό επίπεδο και οι μετανάστες από την Τόνγκα που ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Νέα Ζηλανδία και στην Αυστραλία έχουν διατηρήσει την προτίμηση τους γι 'αυτό, υποστηρίζοντας ότι οι Χριστιανοί ιεραπόστολοι το εισήγαγαν αρχικά σε αυτούς.
Στο παρελθόν το άλογο έχει φαγωθεί από τους Πέρσες, τους Τούρκους, τους χαναφίτες Αιγύπτιους και τους Τατάρους. Αλλά ποτέ δεν καταναλώθηκε στο Μαγκρέμπ.
Το κρέας αλόγου απαγορεύεται από τους Εβραϊκούς διαιτητικούς νόμους επειδή τα άλογα δεν έχουν δίχηλες οπλές και δεν είναι μηρυκαστικά.
Έχει προταθεί ότι αυτό προέκυψε από ένα πρακτικό σκοπό, καθώς τα άλογα χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο μεταφοράς και χρησιμοποιούνταν για εργασία, αν και αυτό είναι αμφίβολο λόγω του ότι δεν χρησιμοποιούσαν το κολλάρο αλόγου κατά τη στιγμή του σχηματισμού αυτών των νόμων.
Στο όγδοο αιώνα μ.χ. οι Πάπες Γρηγόριος ο τρίτος και Zαχαρίας έδωσαν οδηγίες στον άγιο Boνιφάτιο, ιεραπόστολο στους Γερμανούς, να απαγορεύσει την κατανάλωση του κρέατος αλόγου σε εκείνους που προσηλυτίστηκαν στον χριστιανισμό λόγω της σύνδεσής της κατανάλωσης κρέατος με γερμανικές παγανιστικές τελετές.
Οι κάτοικοι της Ισλανδίας φέρονται να ήταν απρόθυμοι να αποδεχτούν τον Χριστιανισμό για κάποιο χρονικό διάστημα, σε μεγάλο βαθμό γιατί έπρεπε να σταματήσουν να τρώνε το κρέας αλόγου.
Στο τέλος τους παραχωρήθηκε στο διηνεκές το δικαίωμα να καταναλώνουν κρέας αλόγου όταν οι ειδωλολάτρες Ισλανδοί Νορβηγικής καταγωγής προσηλυτίστηκαν μαζικά στον Χριστιανισμό το έτος 1000 μχ (αν και, στην πραγματικότητα η Εκκλησία ανέστρεψε την θέση της αυτή λίγο αργότερα).
Το κρέας αλόγου καταναλώνεται σήμερα στην Ισλανδία και πολλά άλογα εκτρέφονται για το σκοπό αυτό.
Η αμφίθυμη στάση των κατοίκων της Σουηδίας προς στο κρέας αλόγου, λέγεται ότι προέρχεται πολιτισμικά από αυτό το ιστορικό γεγονός.
Ο Henry Mayhew περιγράφει τη διαφορά στην αποδοχή και στη χρήση του σώματος του νεκρού αλόγου στο Λονδίνο και στο Παρίσι στο έργο του με τίτλο :Eργασία στο Λονδίνο και οι φτωχοί του Λονδίνου (1851).
Το κρέας αλόγων απορρίφθηκε από τους Βρετανούς, αλλά συνέχισαν να το τρώνε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, όπου στα σφαγεία πωλούνταν συχνά πτώματα αλόγου παρά την παπική απαγόρευση.
Ακόμη και το κυνήγι των άγριων αλόγων για το κρέας τους συνεχίστηκε στην περιοχή της Βεστφαλίας.
Οι Λονδρέζοι είχαν υπόνοιες ότι το κρέας αλόγου έβρισκε τον δρόμο του και χρησιμοποιούνταν σε λουκάνικα και ότι εντόσθια που πουλούνταν ως βοδινά ανήκαν στην πραγματικότητα σε ιπποειδή.
Περίπου 1.000 άλογα σφάζονταν την εβδομάδα.
Στη Ρωσία, ενώ δεν υπάρχει κανένα διαμορφωμένο ταμπού για την κατανάλωση κρέατος αλόγου το κρέας αλόγου θεωρείται γενικά από τους Ρώσους ως ένα χαμηλής ποιότητας κρέας με φτωχή γεύση και είναι σπάνιο στα καταστήματα.
Ωστόσο, είναι δημοφιλές μεταξύ των νομαδικών λαών της Ανατολικής Ρωσίας, όπως στους Yakuts Τάταρους και στους κατοίκους του Kazakhstan.
ΛOΓΟΙ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΤΑΜΠΟΥ
Το 732 μ.Χ., ο Πάπας Γρηγόριος ο τρίτος ξεκίνησε μια συντονισμένη προσπάθεια για να σταματήσει η κατανάλωση κρέατος αλόγου για τελετουργικούς λόγους στην ειδωλολατρική πρακτική.
Σε ορισμένες χώρες, οι επιπτώσεις αυτής της απαγόρευσης από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχουν απομείνει και οι προκαταλήψεις για το κρέας αλόγου έχουν προχωρήσει από ταμπού για την αποφυγή σε απέχθεια.
Σε άλλα μέρη του κόσμου, το κρέας αλόγου έχει το στίγμα του ότι είναι κάτι που τρώνε οι φτωχοί και θεωρείται ως ένα φτηνό υποκατάστατο για άλλα είδη κρέατος, όπως το χοιρινό και βοδινό κρέας.
Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Marvin Harris μερικοί πολιτισμοί έχουν κατατάξει το κρέας αλόγου ως ταμπού, επειδή το άλογο μετατρέπει το χόρτο σε κρέας λιγότερο αποτελεσματικά από ό, τι τα μηρυκαστικά.
Τα ζώα αναπαραγωγής για το κρέας, όπως πχ μια αγελάδα ή ένα πρόβατο παράγουν περισσότερο κρέας από ό, τι ένα άλογο, αν τρέφονται με το ίδιο ποσό του χόρτου.
Υπάρχει επίσης το στοιχείο του συναισθηματισμού, καθώς τα άλογα έχουν απολαύσει από καιρό μια στενή σχέση με πολλούς ανθρώπους, σε παρόμοια επίπεδα ως κατοικίδια ζώα.
Τοτεμιστικά ταμπού είναι επίσης ένας πιθανός λόγος για την άρνηση κατανάλωσης κρέατος αλόγου ως ένα καθημερινό φαγητό, αλλά δεν αποκλείεται κατ 'ανάγκη η τελετουργική σφαγή και κατανάλωση.
Ρωμαϊκές πηγές αναφέρουν ότι η θεά Epona ευρέως λατρευόταν στη Γαλατία και στη νότια Βρετανία.
Η Epona, μια τρισυπόστατη θεά , ήταν η προστάτιδα των αλόγων και των κατόχων αλόγου και άλογα θυσιάζονταν προς τιμή της .Η λατρεία της θεότητας αυτής γινόταν παράλληλα με την ιρλανδική Macha και την Ουαλλική Rhiannon.
Στη Λευκή Θεά, ο Robert Graves υποστήριξε ότι το ταμπού μεταξύ των Βρετανών και των απογόνων τους οφειλόταν στην λατρεία της Epona, και σε ακόμα προγενέστερες τελετές.
Το άσπρο άλογο του Uffington είναι πιθανή απόδειξη της αρχαίας λατρείας αλόγου. Τα αρχαία ινδικά Kshatriyas ασχολούνται με θυσία αλόγου (Ashwamedh Yaghya), όπως καταγράφεται στις Βέδες και στο Ramayana.
Αλλά στο πλαίσιο της τελετουργικής θυσίας δεν «σκοτώνονται», αλλά αντίθετα στραγγαλίζονται.
Το 1913, οι φινλανδικής καταγωγής Mari της περιοχής του Βόλγα παρατηρήθηκαν στην πράξη να εκτελούν μια θυσία αλόγου.
Στην αρχαία Σκανδιναβία, το άλογο ήταν πολύ σημαντικό, ως ζωντανό πλάσμα,εργαλείο εργασίας, ως ένδειξη της ιδιότητας του ιδιοκτήτη και ως σύμβολο της παλιάς θρησκείας των Νορβηγών.
Τα άλογα σφαγιάζονταν ως θυσία στους θεούς και το κρέας τρωγόταν από τα άτομα που έπαιρναν μέρος στις θρησκευτικές γιορτές.
Όταν οι σκανδιναβικές χώρες εκχριστιανίστηκαν η κατανάλωση κρέατος αλόγου θεωρήθηκε ως ένα σημάδι παγανισμού και απαγορεύθηκε. Ένας σκεπτικισμός ενάντια στην κατανάλωση κρέατος αλόγου εξακολουθεί να είναι κοινός ως υπενθύμιση του γεγονότος αυτού σε αυτές τις χώρες ακόμη και σήμερα.
Πηγή: WikiPedia
ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟΥ: Η πρόσφατη ανακάλυψη στην Ευρώπη νοθευμένου βοδινού κρέατος με αλογίσιο δεν ήταν απλά ένα συνηθισμένο περιστατικό νοθείας.
Η κατανάλωση αλογίσιου κρέατος εν αγνοία του καταναλωτή παραβιάζει τα θρησκευτικά πιστεύω και τις ευαισθησίες συγκεκριμένων λαών.
Δεν είναι νοθεία κυρίως για το κέρδος, καθώς η διαφορά στις τιμές βόειου και αλογίσιου κρέατος δεν ήταν σημαντική.
Σκοπό είχε να συνηθίσει ο ευρωπαικός πληθυσμός στη γεύση του κρέατος αυτού και για το λόγο αυτό βρέθηκε κυρίως σε τυποποιημένα επώνυμα προιόντα.
Οι μεγαλύτεροι παραγωγοί αλογίσιου κρέατος το 2010 ήταν το Μεξικό (140.000 τόννοι) , η Κίνα (126.000 τόννοι) και το Kazakhstan (114.000 τόννοι). Για το λόγο αυτό η καταγωγή του κρέατος που νόθευσε τα ευρωπαικά προιόντα δεν πρέπει να ήταν ευρωπαική, παρά τα γραφόμενα.
Το κρέας αλόγου έχει μικρότερη χοληστερόλη, αυξημένη περιεκτικότητα σε σίδηρο (διπλάσια), περισσότερες θερμίδες, περισσότερο λίπος και λιγότερες πρωτείνες σε σχέση με το αντίστοιχο βοδινό κρέας.
Η προσθήκη του αλογίσιου κρέατος συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα κρυφό βελτιωτικό του κρέατος και όχι ως απλή νοθεία.
Ελπίζουμε το περιστατικό αυτό να ευαισθητοποιήσει τους μηχανισμούς ελέγχου της ευρωπαικής ένωσης.
Η επικοινωνιακή διαχείριση αυτού του διατροφικού σκανδάλου δείχνει εκτός των άλλων και την περιφρόνηση των αγορών προς τις θρησκευτικές αντιλήψεις των καταναλωτών και παίζει με την φωτιά.
Φαντασθείτε μόνο την περίπτωση να βρεθούν μελλοντικά νοθευμένα με χοιρινό κρέας τρόφιμα που καταναλώθηκαν από μουσουλμάνους ή με βοδινό κρέας τρόφιμα που καταναλώθηκαν από ινδουιστές.
Θα ασχολούνταν άραγε τα ΜΜΕ τόσο πολύ με την είδηση, όπως τώρα που οι θιγέντες ήταν μάλλον οι εβραίοι και οι αγγλοσάξονες;
Σε μία αγορά που χρησιμοποιεί ως βελτιωτικά τροφίμων ηπατικά κύτταρα αρουραίων και πάμπολλα καρκινογόνα συντηρητικά τίποτα στο μέλλον δεν μπορεί να αποκλεισθεί...
Επίσης, η κατανάλωση αλογίσιου κρέατος είναι ταμπού στην Αργεντινή, στη Βραζιλία και στους τσιγγάνους.
Το κρέας αλόγου δεν καταναλώνεται γενικά στην Ισπανία (εκτός από την βόρεια), αν και η χώρα εξάγει άλογα και ζωντανά και σφαγμένα για τη γαλλική και την ιταλική αγορά.
Το κρέας αλόγου καταναλώνεται σε κάποιες χώρες της Βόρειας και της Λατινικής Αμερικής και είναι παράνομο σε μερικές χώρες.
Για παράδειγμα, ο Κώδικας Προτύπων για τα Τρόφιμα της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας στον ορισμό του «κρέατος» δεν περιλαμβάνει το άλογο.
Στην Τόνγκα το κρέας αλόγου τρώγεται σε εθνικό επίπεδο και οι μετανάστες από την Τόνγκα που ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Νέα Ζηλανδία και στην Αυστραλία έχουν διατηρήσει την προτίμηση τους γι 'αυτό, υποστηρίζοντας ότι οι Χριστιανοί ιεραπόστολοι το εισήγαγαν αρχικά σε αυτούς.
Στο παρελθόν το άλογο έχει φαγωθεί από τους Πέρσες, τους Τούρκους, τους χαναφίτες Αιγύπτιους και τους Τατάρους. Αλλά ποτέ δεν καταναλώθηκε στο Μαγκρέμπ.
Το κρέας αλόγου απαγορεύεται από τους Εβραϊκούς διαιτητικούς νόμους επειδή τα άλογα δεν έχουν δίχηλες οπλές και δεν είναι μηρυκαστικά.
Έχει προταθεί ότι αυτό προέκυψε από ένα πρακτικό σκοπό, καθώς τα άλογα χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο μεταφοράς και χρησιμοποιούνταν για εργασία, αν και αυτό είναι αμφίβολο λόγω του ότι δεν χρησιμοποιούσαν το κολλάρο αλόγου κατά τη στιγμή του σχηματισμού αυτών των νόμων.
Στο όγδοο αιώνα μ.χ. οι Πάπες Γρηγόριος ο τρίτος και Zαχαρίας έδωσαν οδηγίες στον άγιο Boνιφάτιο, ιεραπόστολο στους Γερμανούς, να απαγορεύσει την κατανάλωση του κρέατος αλόγου σε εκείνους που προσηλυτίστηκαν στον χριστιανισμό λόγω της σύνδεσής της κατανάλωσης κρέατος με γερμανικές παγανιστικές τελετές.
Οι κάτοικοι της Ισλανδίας φέρονται να ήταν απρόθυμοι να αποδεχτούν τον Χριστιανισμό για κάποιο χρονικό διάστημα, σε μεγάλο βαθμό γιατί έπρεπε να σταματήσουν να τρώνε το κρέας αλόγου.
Στο τέλος τους παραχωρήθηκε στο διηνεκές το δικαίωμα να καταναλώνουν κρέας αλόγου όταν οι ειδωλολάτρες Ισλανδοί Νορβηγικής καταγωγής προσηλυτίστηκαν μαζικά στον Χριστιανισμό το έτος 1000 μχ (αν και, στην πραγματικότητα η Εκκλησία ανέστρεψε την θέση της αυτή λίγο αργότερα).
Το κρέας αλόγου καταναλώνεται σήμερα στην Ισλανδία και πολλά άλογα εκτρέφονται για το σκοπό αυτό.
Η αμφίθυμη στάση των κατοίκων της Σουηδίας προς στο κρέας αλόγου, λέγεται ότι προέρχεται πολιτισμικά από αυτό το ιστορικό γεγονός.
Ο Henry Mayhew περιγράφει τη διαφορά στην αποδοχή και στη χρήση του σώματος του νεκρού αλόγου στο Λονδίνο και στο Παρίσι στο έργο του με τίτλο :Eργασία στο Λονδίνο και οι φτωχοί του Λονδίνου (1851).
Το κρέας αλόγων απορρίφθηκε από τους Βρετανούς, αλλά συνέχισαν να το τρώνε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, όπου στα σφαγεία πωλούνταν συχνά πτώματα αλόγου παρά την παπική απαγόρευση.
Ακόμη και το κυνήγι των άγριων αλόγων για το κρέας τους συνεχίστηκε στην περιοχή της Βεστφαλίας.
Οι Λονδρέζοι είχαν υπόνοιες ότι το κρέας αλόγου έβρισκε τον δρόμο του και χρησιμοποιούνταν σε λουκάνικα και ότι εντόσθια που πουλούνταν ως βοδινά ανήκαν στην πραγματικότητα σε ιπποειδή.
Περίπου 1.000 άλογα σφάζονταν την εβδομάδα.
Στη Ρωσία, ενώ δεν υπάρχει κανένα διαμορφωμένο ταμπού για την κατανάλωση κρέατος αλόγου το κρέας αλόγου θεωρείται γενικά από τους Ρώσους ως ένα χαμηλής ποιότητας κρέας με φτωχή γεύση και είναι σπάνιο στα καταστήματα.
Ωστόσο, είναι δημοφιλές μεταξύ των νομαδικών λαών της Ανατολικής Ρωσίας, όπως στους Yakuts Τάταρους και στους κατοίκους του Kazakhstan.
ΛOΓΟΙ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΤΑΜΠΟΥ
Το 732 μ.Χ., ο Πάπας Γρηγόριος ο τρίτος ξεκίνησε μια συντονισμένη προσπάθεια για να σταματήσει η κατανάλωση κρέατος αλόγου για τελετουργικούς λόγους στην ειδωλολατρική πρακτική.
Σε ορισμένες χώρες, οι επιπτώσεις αυτής της απαγόρευσης από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχουν απομείνει και οι προκαταλήψεις για το κρέας αλόγου έχουν προχωρήσει από ταμπού για την αποφυγή σε απέχθεια.
Σε άλλα μέρη του κόσμου, το κρέας αλόγου έχει το στίγμα του ότι είναι κάτι που τρώνε οι φτωχοί και θεωρείται ως ένα φτηνό υποκατάστατο για άλλα είδη κρέατος, όπως το χοιρινό και βοδινό κρέας.
Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Marvin Harris μερικοί πολιτισμοί έχουν κατατάξει το κρέας αλόγου ως ταμπού, επειδή το άλογο μετατρέπει το χόρτο σε κρέας λιγότερο αποτελεσματικά από ό, τι τα μηρυκαστικά.
Τα ζώα αναπαραγωγής για το κρέας, όπως πχ μια αγελάδα ή ένα πρόβατο παράγουν περισσότερο κρέας από ό, τι ένα άλογο, αν τρέφονται με το ίδιο ποσό του χόρτου.
Υπάρχει επίσης το στοιχείο του συναισθηματισμού, καθώς τα άλογα έχουν απολαύσει από καιρό μια στενή σχέση με πολλούς ανθρώπους, σε παρόμοια επίπεδα ως κατοικίδια ζώα.
Τοτεμιστικά ταμπού είναι επίσης ένας πιθανός λόγος για την άρνηση κατανάλωσης κρέατος αλόγου ως ένα καθημερινό φαγητό, αλλά δεν αποκλείεται κατ 'ανάγκη η τελετουργική σφαγή και κατανάλωση.
Ρωμαϊκές πηγές αναφέρουν ότι η θεά Epona ευρέως λατρευόταν στη Γαλατία και στη νότια Βρετανία.
Η Epona, μια τρισυπόστατη θεά , ήταν η προστάτιδα των αλόγων και των κατόχων αλόγου και άλογα θυσιάζονταν προς τιμή της .Η λατρεία της θεότητας αυτής γινόταν παράλληλα με την ιρλανδική Macha και την Ουαλλική Rhiannon.
Στη Λευκή Θεά, ο Robert Graves υποστήριξε ότι το ταμπού μεταξύ των Βρετανών και των απογόνων τους οφειλόταν στην λατρεία της Epona, και σε ακόμα προγενέστερες τελετές.
Το άσπρο άλογο του Uffington είναι πιθανή απόδειξη της αρχαίας λατρείας αλόγου. Τα αρχαία ινδικά Kshatriyas ασχολούνται με θυσία αλόγου (Ashwamedh Yaghya), όπως καταγράφεται στις Βέδες και στο Ramayana.
Αλλά στο πλαίσιο της τελετουργικής θυσίας δεν «σκοτώνονται», αλλά αντίθετα στραγγαλίζονται.
Το 1913, οι φινλανδικής καταγωγής Mari της περιοχής του Βόλγα παρατηρήθηκαν στην πράξη να εκτελούν μια θυσία αλόγου.
Στην αρχαία Σκανδιναβία, το άλογο ήταν πολύ σημαντικό, ως ζωντανό πλάσμα,εργαλείο εργασίας, ως ένδειξη της ιδιότητας του ιδιοκτήτη και ως σύμβολο της παλιάς θρησκείας των Νορβηγών.
Τα άλογα σφαγιάζονταν ως θυσία στους θεούς και το κρέας τρωγόταν από τα άτομα που έπαιρναν μέρος στις θρησκευτικές γιορτές.
Όταν οι σκανδιναβικές χώρες εκχριστιανίστηκαν η κατανάλωση κρέατος αλόγου θεωρήθηκε ως ένα σημάδι παγανισμού και απαγορεύθηκε. Ένας σκεπτικισμός ενάντια στην κατανάλωση κρέατος αλόγου εξακολουθεί να είναι κοινός ως υπενθύμιση του γεγονότος αυτού σε αυτές τις χώρες ακόμη και σήμερα.
Πηγή: WikiPedia
ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟΥ: Η πρόσφατη ανακάλυψη στην Ευρώπη νοθευμένου βοδινού κρέατος με αλογίσιο δεν ήταν απλά ένα συνηθισμένο περιστατικό νοθείας.
Η κατανάλωση αλογίσιου κρέατος εν αγνοία του καταναλωτή παραβιάζει τα θρησκευτικά πιστεύω και τις ευαισθησίες συγκεκριμένων λαών.
Δεν είναι νοθεία κυρίως για το κέρδος, καθώς η διαφορά στις τιμές βόειου και αλογίσιου κρέατος δεν ήταν σημαντική.
Σκοπό είχε να συνηθίσει ο ευρωπαικός πληθυσμός στη γεύση του κρέατος αυτού και για το λόγο αυτό βρέθηκε κυρίως σε τυποποιημένα επώνυμα προιόντα.
Οι μεγαλύτεροι παραγωγοί αλογίσιου κρέατος το 2010 ήταν το Μεξικό (140.000 τόννοι) , η Κίνα (126.000 τόννοι) και το Kazakhstan (114.000 τόννοι). Για το λόγο αυτό η καταγωγή του κρέατος που νόθευσε τα ευρωπαικά προιόντα δεν πρέπει να ήταν ευρωπαική, παρά τα γραφόμενα.
Το κρέας αλόγου έχει μικρότερη χοληστερόλη, αυξημένη περιεκτικότητα σε σίδηρο (διπλάσια), περισσότερες θερμίδες, περισσότερο λίπος και λιγότερες πρωτείνες σε σχέση με το αντίστοιχο βοδινό κρέας.
Η προσθήκη του αλογίσιου κρέατος συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα κρυφό βελτιωτικό του κρέατος και όχι ως απλή νοθεία.
Ελπίζουμε το περιστατικό αυτό να ευαισθητοποιήσει τους μηχανισμούς ελέγχου της ευρωπαικής ένωσης.
Η επικοινωνιακή διαχείριση αυτού του διατροφικού σκανδάλου δείχνει εκτός των άλλων και την περιφρόνηση των αγορών προς τις θρησκευτικές αντιλήψεις των καταναλωτών και παίζει με την φωτιά.
Φαντασθείτε μόνο την περίπτωση να βρεθούν μελλοντικά νοθευμένα με χοιρινό κρέας τρόφιμα που καταναλώθηκαν από μουσουλμάνους ή με βοδινό κρέας τρόφιμα που καταναλώθηκαν από ινδουιστές.
Θα ασχολούνταν άραγε τα ΜΜΕ τόσο πολύ με την είδηση, όπως τώρα που οι θιγέντες ήταν μάλλον οι εβραίοι και οι αγγλοσάξονες;
Σε μία αγορά που χρησιμοποιεί ως βελτιωτικά τροφίμων ηπατικά κύτταρα αρουραίων και πάμπολλα καρκινογόνα συντηρητικά τίποτα στο μέλλον δεν μπορεί να αποκλεισθεί...
ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.