" Η ΡΟΖΑ ΖΕΙ. ΔΩΣΤΕ ΤΗΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΡΙΝ ΧΑΘΕΙ ".

Η Ρόζα ζει.

Ζει. Περπατάει χαμένη στους δρόμους κάποιας μεγαλούπολης και κρύβεται στο πλήθος. Όταν δεν είναι έξω, χάνεται σε κάποιο δωμάτιο, πίσω από κάποια τηλεόραση, μπροστά σε κάποια τηλεόραση ή σε κάποιο καθρέφτη και κλαίει ή γελάει μόνη της.

Ποια είναι στην πραγματικότητα αυτή η Ρόζα.

 Είναι σπουδαγμένη. Είχε περάσει τα χρόνια της αθωότητας. Τότε που όλοι γίνονταν γιατροί ή δικηγόροι. Τότε που η πρόβλεψη ότι καθένας θα χρειάζεται να κάνει ή να ξέρει να κάνει μία,δύο και τρεις δουλειές φάνταζε ανέκδοτο. Όλα αυτά τα χρόνια πρόλαβε να αγαπήσει αυτό που μελετούσε, να διπλώσει και να ξεδιπλώσει τον εαυτό της πολλές φορές και να τακτοποιήσει καλά τις γωνίες. Όμως το ανέκδοτο έγινε πραγματικότητα και τα χρόνια των σπουδών της έγιναν κορνίζες στον τοίχο της, δίπλα σε φωτογραφίες από εκείνη την εποχή. Δεν είναι αυτό όμως που τη βαραίνει. Είχε μάθει να αγαπάει και να δίνεται, οπότε είχε συνηθίσει στην ιδέα ότι αυτό που θα μείνει είναι ό,τι αγάπησε. Και η καρδιά της είναι αρκετά μεγάλη.Χωράει όλες τις τέχνες της, λες και ήξερε ότι θα τις είχε εκεί για να τις πιάσει, όταν θα πεινούσε, όπως λέει η γνωστή παροιμία. Ήταν από τα βασικά πράγματα που την κάνει υπερήφανη ακόμα και τώρα.

Είναι στ' αλήθεια η ίδια Ρόζα;

Δεν είναι απαραίτητα αρτίστα. Δεν έχει απαραίτητα καλλιτεχνική φύση. Άλλωστε τα θέατρα, όπως και άλλα πολλά σε αυτή την πόλη κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Όμως θυμάται τη στιγμή που άρχισε να περπατάει εδώ. Ήρθε εδώ για να βρει δουλειά. Για να κατακτήσει την πόλη αυτή. Μα όσο κι αν γυρνάει από εδώ και από εκεί, δε βρίσκει πουθενά. Πουθενά. Ούτε αυτό τη βαραίνει. Έχει τις τέχνες της, τις αναμνήσεις της, τα νιάτα, τα κατσαρά μαλλιά της και όσο από το νάζι της έχει απομείνει. Κυρίως όμως είχε ακόμα τα νύχια και τα πόδια της γερά γατζωμένα σε αυτόν τον τόπο και τον ίσκιο που αυτά άφηναν στο χώμα του. Αυτός ο ίσκιος ήταν ένα άλλο πράγμα για το οποίο καμάρωνε κρυφά κι ας μην το είχε πει σε κανέναν.

Τι είναι αυτό που τη βαραίνει πιο πολύ;

Είναι πολλοί οι δρόμοι που περπάτησε και μένουν πολλοί για να περπατήσει ακόμα. Υπήρχε όμως και ένας δρόμος  πιο εύκολος. Για την άλλη Ρόζα αυτός ήταν να χαρίσει τα νιάτα της στη ρουφιανιά, να ζει και να προδίδει και να την πληρώνει ο κάθε Τσάκαλος, τώρα αυτός κάνει τη δουλειά του αλλιώς. Και κάτι τέτοιες σαν τη Ρόζα, δεν τη θέλει εδώ. Έχει χρόνια ανακοινωθεί η απόφαση ότι αυτός ο τόπος θα προχωρήσει ερημωμένος από τα νιάτα του. Και είναι λίγοι αυτοί που έμειναν να περπατάνε στην κακούργα πόλη, ακόμα λιγότεροι αυτοί που, σαν τη δικιά μας, έχουν ακόμα μπηγμένα τα νύχια στο χώμα της. Άλλοι τα μάζεψαν και έφυγαν για τον άλλο κόσμο, άλλοι τα μάζεψαν και έφυγαν για άλλες πολιτείες. Είναι λοιπόν μόνη της από αυτή την άποψη, πολεμάει μέρα τη μέρα αυτόν τον εύκολο δρόμο, αυτό ίσως τη βαραίνει πιο πολύ από όλα. Κρατάει παρ'όλα αυτά γερά το χώμα μέσα στα χέρια της.

Όπου υπάρχει και θύμα, υπάρχει και θύτης.

Το τι ακριβώς έχει στο κεφάλι της είναι άγνωστο.Κάποιοι λένε ότι περιμένει. Κάποιοι άλλοι ότι έχει απελπιστεί. Οι περισσότεροι εκπλήσσονται όταν συζητούν το θέμα και, είτε κουνάνε το κεφάλι συγκαταβατικά, είτε προσπαθούν να αλλάξουν θέμα. Αν ζούσαμε σε μια άλλη εποχή, θα μπορούσαμε με περισσότερη ευκολία να πούμε ότι η Ρόζα είναι το μέλλον. Όμως σε τούτη την πατρίδα και σε αυτή την εποχή, οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι η Ρόζα είναι το θύμα κάποιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που άλλοι έφτιαξαν γι αυτή και για τόσες άλλες Ρόζες.  Και οι δρόμοι ανοίγονται μπροστά σας όπως ακριβώς ανοίγονται και γι αυτήν. Το πιο εύκολο είναι να κάνετε πως δεν υπάρχει. Πως δεν υπάρχουν. Να γυρίσετε το βλέμμα αλλού, σιγομουρμουρίζοντας κάποια δικαιολογία από αυτές που μεταφέρονται από στόμα σε στόμα. Όμως η Ρόζα υπάρχει όπως υπάρχετε κι εσείς. Υπάρχουμε. Τα νύχια μας είναι ακόμα μπηγμένα στο χώμα. Ίσα που την προλαβαίνετε. Ίσως να είναι έτοιμη για να φύγει. Ίσως να μην αντέχει άλλο. Ίσως κόντρα στο δικό σας πείσμα να τη διώξετε, παραμένει αποφασισμένη να μείνει εδώ. Σε κάθε περίπτωση δε θα ρωτήσει κανέναν για τον επόμενο δρόμο που θα περπατήσουμε. Απλώστε το χέρι πριν είναι πολύ αργά. Δώστε της το χέρι πριν χαθεί. Κάπου εκεί θα βρείτε και το δικό της.

από  τον Ακροβάτη

ΠΗΓΗ...http://aritalogia.blogspot.gr

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ