"Για μένα είναι σχολείο μεγάλο η εκκλησία, γι' αυτό πηγαίνω σε μοναστήρια και λειτουργίες. Παίρνω πολλά από τις λειτουργίες. Το στήσιμο, τους χρόνους, τη φαλλοκρατία και τον απίστευτο μισογυνισμό που έχει η θρησκεία μας."
Από την ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΚΟΛΟΒΟΥ
Τζίμης Πανούσης: Τραγουδοποιός, συγγραφέας, συλλέκτης γυναικείων οργασμών. Γεννήθηκε στους Αμπελόκηπους, ζει στο Ψυχικό. Πιστεύει ότι φτάνει κανείς στον Θεό μέσα από τον ταυτόχρονο οργασμό.
"Γεννήθηκα στους Αμπελόκηπους και έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Είμαι γκάγκαρος Αθηναίος. Και βαζελοχτυπημένος, γιατί είμαι ενάντια στις ομάδες, τις θρησκείες, τις πατρίδες. Έτσι είμαι, έτσι γεννήθηκα. Τα σημάδια στη μύτη και στο κεφάλι είναι από τις πέτρες που μου πετούσαν οι βάζελοι, γιατί δεν ήμουν δικός τους.
Κατάγομαι από μια φτωχή, αριστερή οικογένεια. Οι γονείς μου είναι μικρασιατικής καταγωγής, από Αϊβαλί και Αϊδίνι. Ο μπαμπάς μου ήρθε στην Αθήνα στα 7 του και έμεινε στου Ψυρρή. Η μαμά ήταν νοικοκυρά. Πουκαμισού στα νιάτα της, επονίτισσα. Ο μπαμπάς ήταν δοσατζής, όπως στις ταινίες, πούλαγε είδη προικός με δόσεις. Θυμάμαι, προσπαθούσε τότε να βγάλει δίπλωμα και δεν μπορούσε με τον εθνάρχη τον Καραμανλή (είχε κάνει στη Μακρόνησο ο πατέρας μου). Μετά από κάποια χρόνια πήρε τελικά άδεια για μηχανάκι κι έτσι ξεκίνησε το μαρτύριό μου. Ως πρωτότοκος είχα το άγχος να μάθω τους πελάτες του μπαμπά, γιατί αν πάθαινε κάτι, θα έμεναν τα πράγματα απούλητα κι εμείς δεν θα είχαμε να φάμε. Πήγαινα μαζί του, αλλά ήταν το μαρτύριό μου. Ακόμα και τώρα ξυπνάω με εφιάλτες, ότι είμαι πάνω στο μηχανάκι το Ζούνταπ. Για να αντεπεξέλθω, έγινα καλλιτέχνης. Έβγαζα φωτογραφίες τις πελάτισσες και μετά πήγαινα και τους τις πούλαγα. Πήγαινε πολύ καλύτερα από τη δουλειά του μπαμπά.
Μετά τους Αμπελόκηπους, πήγαμε στον Χολαργό. Και ένα καλοκαίρι που τα πράγματα ήταν δύσκολα οικονομικά, το τελευταίο του Γυμνασίου, βρήκα δουλειά στον Μουσικό Θίασο Κρήτης από μια αγγελία. Έγινα χορευτής και τραγουδούσα 3 δικά μου τραγούδια, ψιλοπρόστυχα – αντιμετωπίζω το μουνί και τον πούτσο ως χέρι και πόδι, έτσι είμαι, δεν μπορώ να το δω διαφορετικά. Μπήκα στα βαθιά τότε, σε ένα μπουλούκι-βαριετέ, ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Έκανα, μεταξύ άλλων, και τον κομπέρ του Μανωλιού, που έπαιζε ο βασικός θιασάρχης. Επειδή, όμως, δεν έβγαζε γέλιο –ήταν μαλακίες τα αστεία που έλεγε–, άρχισε να με χτυπάει πάνω στη σκηνή, να μου δίνει σφαλιάρες για να γελάσει ο κόσμος. Τότε του λέω: «Δεν γίνεται να συνεχίσει αυτό, δεν μπορώ. Θες να σου γράψω κανένα νούμερο;». Κι έτσι ξεκίνησα να γράφω και γελούσε επιτέλους ο κόσμος.
Συνεργάστηκα και με τον Χουβαρδά, κάναμε τον Αλέκο με τα κυδώνια, το Χριστός Πάσχων... Πήγαμε σε όλη την Ευρώπη. Αυτό έγινε όταν ήμουν στη Νομική. Δεν την τελείωσα. Δεν έχω πάρει πτυχίο ή μπορεί να το έχω πάρει και να μην το ξέρω, γιατί καταργούνται κάποια μαθήματα, δεν ξέρω, δεν ασχολούμαι. Για τους γονείς το έκανα, αλλά δεν άντεχα να συνεχίσω. Έβγαζα περισσότερα χρήματα ως καλλιτέχνης.
Όταν ήμουν στο 2ο ή 3ο έτος στο πανεπιστήμιο έγινε ένας διαγωνισμός για την Εθνική Τράπεζα. Πήρα μέρος και είχα πολύ καλή σειρά. Με προσέλαβαν και με έβαλαν στη διοίκηση της τράπεζας. Ήταν μια κόλαση για μένα. Μόνο ο συνδικαλισμός δούλευε καλά. Παραιτήθηκα γιατί πρήστηκα. Εκεί που έγραφα –έστελνα χιλιάρικα με VOUCHERστην τύχη– άρχισε να πρήζεται το χέρι μου κι έβγαλα και μια μπάλα στο κεφάλι. Αλλεργία στη συγκεκριμένη δουλειά, μου είπε ο γιατρός.
Οι «Μουσικές Ταξιαρχίες» ακολούθησαν τη «Χαρούμενη Κουδουνίστρα». Έχουν περάσει 18 καλλιτέχνες από τις Ταξιαρχίες. Τότε ήταν η μόδα του γκρουπ, όχι της σόλο καριέρας. Όταν πρωτοπαίξαμε στο «Σκάλα» το '79-'80, ξεκινήσαμε να κάνουμε 3 παραστάσεις και φτάσαμε τις 380 – χωρίς ρεπό. Αρχίσαμε Αύγουστο και είχε τέτοια απήχηση που συνεχίσαμε όλο τον χρόνο. Κάναμε, όμως, το κέφι μας. Είχε περάσει όλη η Αθήνα από κει.
Οι περιπέτειές μου με τα δικαστήρια ξεκίνησαν το '80. Τώρα έχουν φτάσει τα 100. Όλα αθωωτικά, για ΒΡΑΒΕΙΟ Γκίνες είμαι. Δεν έχω καμιά καταδικαστική απόφαση, εκτός από την υπόθεση με τον Νταλάρα, αλλά και γι' αυτή πήγα στον Άρειο Πάγο και παραγράφηκε ως απλή εξύβριση μετά από 3 χρόνια. Το όνομά του το λέω, τα λεφτά τώρα είναι λίγα. Αν θες να κάνεις κέφι, αντί να πας σε πουτάνες, λες 3 φορές το όνομα και πληρώνεις 9.000 ευρώ. Η αγωγή που μου έκανε τότε ήταν για 100 εκατομμύρια. Πολλά λεφτά.
Ο κινηματογράφος είναι ομαδική τέχνη και δεν τα πάω καλά με αυτά. Εγώ είμαι συγκεντρωτικός. Θέλω να τα κάνω όλα, να έχω τον έλεγχο. Ο Δράκουλας των Εξαρχείων δεν έγινε όπως θα έπρεπε. Ωστόσο αυτή η ταινία έγινε καλτ. Ήμουν στην Αντίπαρο κι έρχονταν Σουηδές να με αγκαλιάσουν. Παίζεται στη Σουηδία στην τηλεόραση ως καλτ ευρωπαϊκός κινηματογράφος. Θα μπορούσε να είχε γίνει πολύ καλύτερος. Μου αρέσει όμως ο κινηματογράφος, πολύ. Τα βίντεό μου τα κάνω εγώ.
Αυτό που με συγκίνησε στον τάφο της Αμφίπολης είναι ότι για πρώτη φορά έχουμε εκπρόσωπο τάφου, την Άννα Παναγιωταρέα. Μπορεί ως χώρα να είμαστε μέσα στον βούρκο, αλλά ακούω κάτι τέτοια και με στέλνουν. Είναι αυτό που λέω «Υπαρκτός Σουρεαλισμός». Είναι αυτό που με ωθεί να κάνω τη συγκεκριμένη δουλειά. Μου δίνει μεγάλη χαρά. Τρελαίνομαι.
Δεν κάνω διαφορετικές παραστάσεις. Μία παράσταση κάνω πάντα. Όπως είναι η Θεία Λειτουργία. Δεν μπορείς να πας να πεις στον παπά άλλαξε την αρχή. Για μένα είναι σχολείο μεγάλο η εκκλησία, γι' αυτό πηγαίνω σε μοναστήρια και λειτουργίες. Παίρνω πολλά από τις λειτουργίες. Το στήσιμο, τους χρόνους, τη φαλλοκρατία και τον απίστευτο μισογυνισμό που έχει η θρησκεία μας. Η γυναίκα είναι μίασμα, σκουλήκι και επισήμως για τη θρησκεία. Όλα αυτά τα έχω μέσα στο πρόγραμμα. Μου αρέσει αυτό το μπέρδεμα. Όπως και η κακώς εννοούμενη ομοφυλοφιλία. Άλλο ομοφυλόφιλος, άλλο πούστης. Πούστηδες είναι οι περισσότεροι πολιτικοί.
Η καινούργια παράσταση είναι ένα χωρατόριο σε «ρε μίζερο». Είναι μια αντίδρασή μου και μία οργή στις κομματικές συμμορίες, στα κομματόσκυλα. Οι πολιτικοί όλων των κομμάτων είναι πληρωμένοι δωσίλογοι. Τους κρεμάω στην παράσταση, αφού δεν τους κρεμάνε, όπως θα έπρεπε, στο Σύνταγμα. Για να δώσω ένα παράδειγμα, βιάζουν ένα κοριτσάκι ένας Πασοκτζής κι ένας Νεοδημοκράτης και γύρω-γύρω ένας ΚΚΕ και ένας ΣΥΡΙΖΑ τον παίζουν, αλλά καταγγέλλουν κιόλας. Δεν υπάρχει κανένας πολιτικός που να αξίζει. Κι εγώ να ασχοληθώ, το ίδιο θα γίνω. Είναι το σύστημα τέτοιο. Δεν κάνει ο άνθρωπος την καρέκλα, η καρέκλα κάνει τον άνθρωπο. Έχω πληροφορίες ότι η μαφία της Ιταλίας θαυμάζει το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. "
«Το μεταφυσικό που έχουμε χάσει, εγώ προσπαθώ να το βρω με άλλο τρόπο. Μέσα από το σεξ. Την ώρα του ταυτόχρονου οργασμού, για παράδειγμα, φτάνεις στον Θεό. Αυτή είναι η θρησκεία για μένα».
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Πηγή: www.lifo.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.