Δεν ξέρω αν σε λίγες γραμμές μπορώ να αποτυπώσω σκέψεις και συναισθήματα όταν ηχεί στα αυτιά μου, η λέξη :απώλεια. Νιώθω ανήμπορη να βγουν λέξεις από το στόμα μου και βγαίνουν ανάμεικτα συναισθήματα από μέσα μου. Συνηθίζεται ποτέ η απώλεια αγαπημένων προσώπων; Είμαστε ποτέ έτοιμοι να χάσουμε ανθρώπους που αποτέλεσαν κομμάτι της ζωής μας;
Οι άνθρωποι ζουν και κάποια στιγμή πεθαίνουν ή όπως αλλιώς το λέμε αναπαύονται. Kανένας στον πλανήτη δε γνωρίζει πότε θα πεθάνει. Όταν ήμασταν παιδιά μας έλεγαν «όταν μεγαλώσουμε και γεράσουμε». Τώρα όμως που μεγαλώσαμε, ξέρουμε πως ο θάνατος δεν έχει διακρίσεις. Δεν κοιτάει αν έχεις ζήσει και δημιούργησες ότι ποθούσε η καρδιά σου. Ναι, είναι οι τυχεροί που μεγάλωσαν είδαν παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου έφυγαν έχοντας ζήσει μια γεμάτη ζωή. Η απώλεια συνηθίζεται πιο εύκολα γιατί έζησαν τουλάχιστον τη ζωή τους. Έφτασαν σε ένα σημείο που δεν προσδοκούσαν να τους συμβεί τίποτα άλλο.
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία, εκείνοι που έφυγαν πολύ νωρίς για «ταξίδια μακρινά». Ο πόνος της απώλειας είναι έντονος και δυνατός. Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς να εκφράσεις, μόνο συμπαράστασης σε όσους έμειναν πίσω. Έχουμε δει παιδιά να χάνουν τη μάνα ή τον πατέρα τους σε μικρή ηλικία, γονείς να χάνουν τα παιδιά τους, παιδιά να χάνουν τα αδέρφια τους και πολλοί από εμάς να χάνουμε τους φίλους μας. «Μα πώς είναι δυνατό να ζούμε σε έναν άδικο κόσμο;», ερωτήματα αγανάκτησης σου δημιουργούνται σε τέτοιες καταστάσεις και είναι λογικό. Πώς να χωρέσει ο νους σου ότι δεν πρόκειται να μην τους αντικρίσεις ξανά;
Η απώλεια τον αγαπημένων μας ανθρώπων δε συνηθίζεται ποτέ. Όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντα κάποιος θα λείπει. Ειδικά σε χαρούμενες στιγμές τους ζητάς κοντά σου. Λένε πως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές. Απλά ο χρόνος και η πορείας τη ζωής σε βοηθάνε λίγο να τις επουλώσεις και να μάθεις να ζεις με αυτές. Το σημάδι της είναι εκεί, θα σου θυμίζει πως κάποιος που αγαπούσες δεν είναι πια εδώ. Σου λείπουν οι στιγμές, τα λόγια που είπατε αλλά σε πονάνε πιο πολύ όσα δεν πρόλαβες να πεις. Πάντα κάτι συνέβαινε και δεν έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα σου. Ένιωθες πως είχατε χρόνο μπροστά σας. Όταν όμως όλα τέλειωσαν, ήρθαν σαν ποτάμι οι λέξεις που ήθελες να είχε ακούσει από εσένα.
Η απώλεια αυτών που φεύγουν νωρίς μας γεμίζει θλίψη, πόνο και θυμό. Μας μαθαίνει όμως και πως πρέπει να ζούμε την κάθε μας μέρα με χαρά και να είμαστε ευγνώμονες. Γιατί η ζωή είναι δώρο από το Θεό. Κάποια άτομα φεύγουν απο τη ζωή μας όταν τα ξεχάσει η καρδιά μας, όταν σταματήσουμε να τα σκεφτόμαστε. Οι άνθρωποι που φεύγουν είναι πάντα δίπλα μας, είναι οι άγγελοι που μας προστατεύουν, είναι τα αστέρια στον ουρανό. Άλλωστε «αυτούς που φεύγουνε νωρίς ποτέ δεν τους ξεχνάμε».
«Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
Με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
Πάντα γελαστοί καιγελασμένοι», είχε τραγουδήσει ο αείμνηστος Δημήτρης Μητροπάνος στο αείμνηστο ζεϊμπέκικο «Πάντα γελαστοί». Γιατί αυτοί που έφυγαν νωρίς είτε επειδή ταλαιπωρήθηκαν καιρό είτε έτσι άξαφνα, άφησαν ανεξίτηλο το χαμόγελο και τη δύναμή τους. Σαν να ήρθαν να μας διδάξουν και έφυγαν.. Ας τους θυμόμαστε σαν τους δασκάλους μας που μας έμαθαν το «μάθημα της ζωής».
Βασιλική Κόντε
ΠΗΓΗ...http://www.mindthetrap.gr
.jpg)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.