Πληγώνουμε μόνο αυτούς που αγαπάμε περισσότερο….
Έκλεισα την πόρτα
κάνοντας θόρυβο, Βαρέθηκα την σιωπή που μαγκώνει τις κλειδώσεις
των αισθήσεων. Αυτή η οργή έπρεπε
να αδειάσει τις αλήθειες που καίνε και να τολμήσει ελευθερία. Είπα λόγια που
πληγώνουν, κουβέντες κοφτερές. Είναι γεγονός άλλωστε ότι πληγώνουμε μόνο αυτούς που αγαπάμε περισσότερο…. Επισημαίνουμε τα
λάθη τους, επικρίνουμε τις αποφάσεις τους, τους αμφισβητούμε.
Η αλήθεια είναι ότι
κολακεύουμε πάντα αυτούς που δεν γνωρίζουμε. Αυτούς που τους βλέπουμε σε
βιτρίνα και αναρωτιόμαστε αν είναι γνήσιοι ή απάτη. Ίσως από συμφέρον, ίσως από
βόλεψη, ίσως περιπαιχτικά. Τον δικό μας άνθρωπο όμως δεν χρειάζεται να τον
κολακέψουμε γιατί γνωρίζουμε την
αυθεντικότητά του, γιατί τον νοιαζόμαστε και τον αγαπάμε. Θέλουμε μόνο να τον
προστατεύσουμε, να είναι ψηλά.
Πόσες φορές δεν
βρεθήκαμε σε κίνδυνο, σε αδιέξοδα, σε πλάνες; Πόσες φορές δεν ζητήσαμε ένα χέρι
να κρατηθούμε; Στις χαρές όλοι είναι φίλοι, στα δύσκολα σε λυπούνται από μακρυά.
Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο πρέπει να έχεις την παρρησία να του λες αλήθειες, να
τον συμβουλεύεις, να τον αφήνεις ελεύθερο και να τον συνοδεύεις στις επιλογές
και στα λάθη του.
…Περπατώ μόνη, χωρίς
κανένα δάκρυ και ο καρατζοβίτης φυσάει τρελά τις σκέψεις μου. Καθαρίζει την
καρδιά από την υγρασία του φόβου και γεμίζει φθινοπωρινά φύλλα στις τύψεις. Όχι
δεν φοβάμαι. Ποτέ μου δεν φοβήθηκα άλλωστε. Πολλές φορές λύγισα, νικήθηκα, παρέλυσα από
πόνο αλλά όχι από φόβο. Η εποχή μας δεν έχει την πολυτέλεια να αναλωνόμαστε
μέσα στο ψέμα και στις οπτασίες. Οι σχέσεις μας οικογενειακές, φιλικές,
προσωπικές, πρέπει να είναι καθαρές και ασφαλείς. Αρκετά η ανασφάλεια της
κρίσης. Σου είπα αυτά που όφειλα σαν πηγή
που ξεχειλίζει γάργαρο νερό, σαν να σου μιλά ο καθρέπτη σου και τέλος!
Σκέφτομαι την «απολαυστική
ασάφεια» της Gilda Radner που λέει ότι «η ζωή είναι να μην ξέρεις, να πρέπει να αλλάξεις, να
παίρνεις κάθε στιγμή και να την κάνεις όσο καλύτερη γίνεται, χωρίς να ξέρεις τι
θα γίνει μετά» και συμφωνώ μαζί της
ότι δεν υπάρχει τέλειο τέλος. Βασικά δεν ξέρω αν υπάρχει τέλος και που σφραγίζεται.
Κάποια ρολόγια τα σπάμε για να
σταματήσει η ώρα εκεί που θα την ορίσουμε εμείς και όχι το σύμπαν.
Με αυτά και με άλλα
έχασα την «δεδηλωμένη» μα όχι την ψυχή μου. Το θάρρος είναι του πολεμιστή, η
οργή είναι του αδικημένου και η αγάπη χάρισμα. Μπορεί να σου φαίνεται γελοίο, αλλά
πολυαγαπημένε
μου φίλε αν θέλεις να ακούς κολακείες κράτα τους «ακόλουθους» σου και συνέχισε να ζεις στην όποια πλάνη σου!
Εγώ σε αγαπώ με μπέσα!
Βάσω Ρουμελή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.