«Πανδοχείο Ο Άγιος Γεώργιος και ο Δράκος» - Χόρχε Μπουκάι

«Πανδοχείο Ο Άγιος Γεώργιος και ο Δράκος».

Ήταν μια φορά ένας ζητιάνος που βρέθηκε τυχαία στην πόρτα ενός πανδοχείου. Απ' έξω κρεμόταν μια τεράστια πινακίδα με το όνομα του πανδοχείου. Το έλεγαν: «Πανδοχείο Ο Άγιος Γεώργιος και ο Δράκος».

Φανταστείτε την κατάσταση: Χιονίζει. Ο ζητιάνος πεινάει και κρυώνει, αλλά δεν έχει λεφτά. Χτυπάει την πόρτα του πανδοχείου. Ανοίγει η πόρτα, βγαίνει μια γυναίκα με ύφος βλοσυρό και του λέει:

-  «Τι θέλεις;»

Ο ζητιάνος απαντάει:

-  «Ξέρετε, να... εγώ... πεινάω, και κρυώνω... » 

-  Λεφτά έχεις;» φωνάζει η γυναίκα.

-  Όχι, δεν έχω λεφτά» λέει αυτός, και μπαμ του κλείνει εκείνη την πόρτα κατάμουτρα.

Ο τύπος κάθεται εκεί απελπισμένος.

Κάνει να φύγει, αλλά αποφασίζει να δοκιμάσει άλλη μια φορά.

Χτυπάει λοιπόν ξανά την πόρτα. 

-  «Τι θέλεις πάλι;» του λέει η γυναίκα. 

-  Να, ήρθα να σας παρακαλέσω, κάντε μου αυτή τη χάρη, δώστε μου...»

-  «Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε χάρες, εδώ βρισκόμαστε για δουλειά. Αυτό εδώ είναι πανδοχείο, δουλειά. Δεν ξέρεις τι είναι το πανδοχείο; Εδώ αν δεν έχει κανείς λεφτά, δεν μπαίνει!! Και αν δεν έχει να φάει, να πάει να πνιγεί!!»

Μπαμ!! Του ξανακλείνει κατάμουτρα την πόρτα.

Ο τύπος κάνει πάλι να φύγει, αλλά αποφασίζει να επιμείνει.

Χτυπάει άλλη μια φορά και λέει:

-  «Κοιτάξτε, κυρία, συγχωρήστε με...»

-  «Δεν έχω τίποτε να σου συγχωρήσω, τίποτε! Κοίταξε με καλά! Αν δεν φύγεις, θα σου πετάξω ένα κουβά παγωμένο νερό, να σε κάνω μούσκεμα! Έξω, είπα!»

Και μπαμ! Δίνει μια στην πόρτα και την κλείνει με δύναμη.

Ο τύπος βάζει το κεφάλι κάτω και συνεχίζει τον δρόμο του.

Προχωράει σιγά σιγά, φτάνει στη γωνία και γυρνάει το κεφάλι... Σηκώνει το βλέμμα και ξαναβλέπει την επιγραφή που λέει: «Πανδοχείο Ο Άγιος Γεώργιος και Ο Δράκος».

Αποφασίζει λοιπόν να γυρίσει πίσω. Για τελευταία φορά χτυπάει την πόρτα.

Η γυναίκα βάζει τις φωνές από μέσα:

-  «Πάλι τα ίδια; Τι θέλεις επιτέλους;»

Τότε, της απαντάει ο ζητιάνος:

-  «Να, λέω, αντί να μιλάω μαζί σας, μήπως μπορώ να μιλήσω με τον Άγιο Γεώργιο;»

....σε επαφή με ό,τι καλύτερο έχουμε.....

Προσέξτε την επόμενη φορά που θα δραπετεύσετε από τον πόνο και την απελπισία. Προσέξτε όταν λέτε «δεν θέλω να το ζήσω αυτό» γιατί εάν, για να αποφύγετε αυτή τη 

φάση, τραβάτε το κάκαδο, ξαναγυρίζετε πίσω, και το πένθος μπορεί να γίνει χρόνιο.

Περνάνε δεκαπέντε, είκοσι χρόνια, και κάθε φορά που φτάνει κανείς εκεί, επειδή φοβάται τόσο πολύ τη συντριβή, καταφεύγει στην οργή, διαφεύγει στην άρνηση, ξαναγίνεται παιδί, παραμένει στην ενοχή, τρέχει προς τα πίσω απ' όποιον δρόμο μπορεί — αρκεί μόνο να μην περάσει από αυτήν την απέραντη θλίψη - αρκεί να μην βρεθεί με την ψυχή του συντρίμμια. 

Αν δεν κάνουμε κάτι για να τελειώσει αυτός ο φαύλος κύκλος, θα γυρίζουμε διαρκώς πίσω, και στο τέλος θα αντικαταστήσουμε τον πόνο με το διαρκές βάσανο και θα μείνουμε εκεί.

Και τι να κάνουμε; Καλύτερα να πούμε τι δεν πρέπει να κάνουμε. Δεν πρέπει να ξύνουμε την πληγή. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση να ζήσουμε τον πόνο (τη φαγούρα) σε αυτήν τη φάση της συντριπτικής θλίψης, και να αφήσουμε το ποτάμι να κυλήσει με την πεποίθηση ότι είμαστε αρκετά δυνατοί για να αντέξουμε τον πόνο και τη λύπη.

Νομίζω ότι πρέπει να μας απασχολήσει να καταλάβουμε, να αναζητήσουμε τον τρόπο, να βρούμε το πού, να ανακαλύψουμε το πώς, να βρούμε τα πρόσωπα, να ψάξουμε τους δρόμους που θα μας φέρουν σε επαφή με ό,τι καλύτερο έχουμε.

Και ό,τι καλύτερο έχουμε είναι ο αγώνας, η επιθυμία να προχωρήσουμε, η διάθεση να ζήσουμε αυτή τη ζωή που, παρ' όλους τους πόνους και τους φόβους που ίσως αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή, αξίζει τον κόπο να τη ζήσουμε.

Χόρχε Μπουκάι, Ο δρόμος των δακρύων, εκδόσεις Opera

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ , ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ