«Φτιάξε έναν ήλιο απ’ αυτούς που μόνο εσύ έχεις
στο νου σου.»
Ήταν η Κατερίνα. Η ποιήτρια των Εξαρχείων. Η επαναστάτρια. Η ελεύθερη. Η περιθωριακή. Η σκοτεινή. Η αυτοκαταστροφική. Ήταν σαν σήμερα, 3 Οκτωβρίου του 1993, όταν άφησε την τελευταία της πνοή, λόγω της υπερβολικής κατανάλωσης χαπιών και αλκοόλ.
Ήταν η Κατερίνα.
«Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω
ό,τι ώρα μου γουστάρει.»
Η Κατερίνα Γώγου έγινε αρχικά γνωστή στο ευρύ κοινό ως ηθοποιός, από τους χαριτωμένους κοριτσίστικους ρόλους που ενσάρκωνε στις ταινίες του Φίνου. Μα η πραγματικότητά της ήταν εντελώς διαφορετική. Η Κατερίνα ήταν ένας άνθρωπος ασυμβίβαστος. Επαναστάτρια, αναρχική, ευαίσθητη αλλά και σκληρή. Και με τον εαυτό της και με την κοινωνία. Στράφηκε στην ποίηση. Από το σύνολο του έργου της, η συλλογή Τρία κλικ αριστερά είναι αυτή που ξεχωρίζει και αυτή που την καταξίωσε στον χώρο.
«Τα 4 σημεία του ορίζοντα.
Πάνω. Κάτω. Δεξιά. Αριστερά.
Πάνω, ο ουρανός κι αυτά που σκοπεύαμε.
-Τη νύχτα έρχονται και μας βγάζουν
τη γλώσσα στα όνειρά μας.
Κάτω, η γη κι αυτά που μας σκοπεύουν.
-μας ρίχνουν φτυαριές πριν ακόμα τελειώσουμε.»
Τα ποιήματα της Γώγου είναι βαθιά πολιτικοποιημένα και ιδεολογικά και αντικατοπτρίζουν τις κοινωνικές της ανησυχίες. Η γλώσσα της σκληρή. Η οργή της μεγάλη. Οι στίχοι της σκοτεινοί. Γεμάτοι αγανάκτηση. Γεμάτοι ένταση. Με μια δόση ευαισθησίας. Και πολύ πόνο. Απρόβλεπτοι. Αποκαλυπτικοί. Μας προειδοποιούν. Στο μυαλό είναι ο στόχος. Η Κατερίνα με τα ποιήματά της αγωνίζεται. Ο Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων, όπως χαρακτηρίστηκε.
«Ένα πρωί
θ’ ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ’ όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με τον χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.»
Η Κατερίνα νιώθει στο μέγιστο. Στον υπερθετικό, όπως λένε. Ζει. Πονάει. Καταρρέει. Σηκώνεται. Αγανακτεί. Μάχεται. Συγκρούεται. Ελπίζει. Κάνει όνειρα. Το ελεύθερο πνεύμα της δεν αντέχει την πραγματικότητα, τη μπερδεύει με τη φαντασία. Γράφει με πάθος και αγωνία. Τα ποιήματά της φωνάζουν· ουρλιάζουν.
«Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή.
Ξεφτίλα-μοναξιά-απελπισία. Κι ανάποδα.
Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε.»
Ήταν η Κατερίνα. Η Κατερίνα που πόνεσε. Η Κατερίνα που μας πόνεσε. Η Κατερίνα που έφυγε γρήγορα. Η Κατερίνα που, κρυφά, ευχόμαστε να συναντήσουμε. Πάνω-κάτω στην Πατησίων.
Ήταν η Κατερίνα.
«Μη. Βρέχει. Δως μου τσιγάρο.»
ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.