Λίλα Μήτσουρα
Η πόλη μου είναι κατάκοπη. Είναι που τρέχει όλη μέρα μέσα στο άγχος για να πάει στη δουλειά της, ή για να βρει δουλειά. Παλεύει να τα καταφέρει στην καθημερινότητά της. Αγωνίζεται να επιβιώσει. Και μέσα στον αγώνα αυτό ξέχασε να ζήσει. Παραιτήθηκε.
Μα κοίτα την λίγο προσεκτικά. Κοίτα τα ρούχα της, ταλαιπωρημένα, βρώμικα, παλιά. Δεν την νοιάζει πια πώς φαίνεται. Είναι φορές που νομίζω ότι έχει κατάθλιψη. Ζει από συνήθεια. Είναι κουρασμένη. Η πόλη μου είναι θυμωμένη. Δεν αντέχει άλλο. Και έχει και αυτά τα παιδιά της να της ζητάνε συνέχεια διάφορα. Είναι επίμονα και της τραβάνε το μανίκι να την κάνουν να τα προσέξει. Θέλουν να τους πάρει καλούδια, να τα πάει βόλτα. Μα καλά αυτά τα παιδιά όλο ζητάνε, αλλά τι φταίνε και αυτά?
Η πόλη μου τα καλόμαθε. Αυτά έχουν αντοχές εκείνη όμως όχι πια. Και φωνάζουν τόσο δυνατά......
«ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ! Φωνάζει, έχω πονοκέφαλο σας λέω, τίποτα δεν σέβεστε πια?» Και τότε αυτά μαζεύονται στην γωνιά τους και δεν μιλούν. Κάνουν ησυχία για να μην τα δείρει. Η πόλη μου, η χιλιοτραγουδισμένη πόλη μου, για την ομορφιά της και την φιλοξενία της, παραδόθηκε. Παραδόθηκε στο άγχος της, την κούραση της, τον θυμό της, στην φτώχια της. Πνίγηκε στις πρώτες σταγόνες της βροχής, κάηκε στις πρώτες ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Αφέθηκε να την παρασύρει η δυνατή βροχή, μέσα στους πλημμυρισμένους δρόμους. Δεν χορεύει πια όταν βρέχει. Δεν βγάζει την γλώσσα έξω να γευτεί τις σταγόνες. Κρατάει ομπρέλα και τρέχει βιαστική. Και βρίζει και φωνάζει και αναθεματίζει την τύχη της. Μοιάζει σαν τρελή.
Τρέχει και τα μάτια της κοιτάνε γύρω αλαφιασμένα. Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό έχασε το παιδί που έκρυβε μέσα της. Γέρασε τόσο απότομα....Δεν αντιστέκεται πια. ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ. Δεν την νοιάζει πια για ότι και αν έχασε. Δεν γυρεύει το παιδί. Παλεύει να επιβιώσει. Να παραμείνει ζωντανή.
Σωριάζεται στον καναπέ απίστευτα κουρασμένη και απογοητευμένη δίχως δυνάμεις για να κάνει τίποτα. Δίχως ζωντάνια. Για ποια αντίσταση της μιλάς? Όλη μέρα έτρεχε και τώρα θέλει να ησυχάσει και να παρακολουθήσει τα σήριαλ της. «Άσε με ήσυχη και συ, την όρεξη σου έχω», μουρμουρίζει.
Η πόλη μου ήταν όμορφη και γεμάτη ζωντάνια. Η πόλη μου ήταν νέα. Ήταν. Αόριστος.
Γιατί στον ενεστώτα τού σήμερα είναι μια παραιτημένη, καταθλιπτική, εγωκεντρική, βρώμικη αντιπαθητική γριά που ζητιανεύει άλλοτε κλαίγοντας και άλλοτε θυμωμένη. Προσπαθεί να με πείσει ότι είναι ανίκανη πια να προσφέρει το οτιδήποτε. Μα δεν την πιστεύω ούτε την λυπάμαι. Με θυμώνει απίστευτα όμως η παραίτησή της. Θέλω να την πιάσω από την μπλούζα της και να την ταρακουνήσω. Να της βάλω τις φωνές. «Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου? Γιατί το κάνεις αυτό σε εμάς? Γιατί δεν σηκώνεσαι όρθια να αγωνιστείς για να ζήσεις ρε γαμώτο? Πώς τολμάς να κρατάς τα παιδιά σου στην αγκαλιά σου λερά και δακρυσμένα για να προκαλέσουν τον οίκτο των περαστικών και να σε λυπηθούν? Πώς τολμάς να παραιτείσαι? Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να με δέρνεις επειδή αντιστέκομαι?
Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να μου κλείνεις το στόμα όταν φωνάζω επειδή εσύ φοβάσαι?»
Γυρεύω την πόλη μου εκείνη την παλιά. Γυρεύω το παιδί που χορεύει στη βροχή δίχως να φοβάται μήπως βραχεί. Γυρεύω τη μουσική που κάνει τα πόδια μου να μη σταματάνε να χορεύουν. Γυρεύω τον ποιητή που θα με ξεσηκώσει. Γυρεύω τον λόγο εκείνο που θα είναι χάδι και δύναμη μαζί.
Γυρεύω την πόλη μάνα που λάτρευα. Γυρεύω την Αθήνα μου.
Από το 29ο τεύχος των Λόγων Παίγνια
ΠΗΓΗ:
Η Σφήκα
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.