-Τι τύπο έχεις εσύ..; Αλήθεια..!
-Ευχαριστώ πολύ! (χαμόγελο)
Αυτά τα όμορφα λόγια βγήκαν απ΄το στόμα ενός γλυκού ανθρώπου. Ένας ηλικιωμένος γεράκος ,μέτριου αναστήματος, παχουλός, γύρω στα 70, με μάτια γαλανά σαν τη θάλασσα. Ακτινοβολούσαν! Υπέκρυπταν την πραγματική του ηλικία και πρόδιδαν την ψυχή του! Αυτός ο γεράκος είναι ιδιοκτήτης ενός παζαριού με παλιά αντικείμενα στη γειτονιά μου που στεγάζεται σε ένα αρχοντικό, σκέτη ζωγραφιά. Απέξω είναι γεμάτο με αντικείμενα κάθε είδους: βιβλία, σερβίτσια, δίσκους, τηλέφωνα ,κάδρα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Πράγματα που κάποιοι δεν τα ήθελαν και επέλεξαν να τα δωρίσουν ή να τα πουλήσουν σε αυτό το παζάρι. Όταν κάνεις τη βόλτα σου στο μπροστινό μέρος ,μπορείς να ανέβεις τα σκαλάκια και να μπεις μέσα. Εκεί σίγουρα θα ταξιδέψεις στους αιώνες. Στους τοίχους έχει κρεμασμένους καθρέφτες , δεξιά και αριστερά μικρά τραπεζάκια με πολλά περίεργα αταίριαστα μεταξύ τους αντικείμενα.
Το μάτι μου πέφτει σε μια παλιά πολαρόιντ.
Αφού έχω ατενίσει όλο το δωμάτιο με τα μάτια μου βγαίνω έξω και πηγαίνω προς τα βιβλία. Είναι όλα σκονισμένα αλλά με ένα περίεργο τρόπο φαίνονται ολοκαίνουργια, άθικτα. Ξέρω πώς να βρω κάτι που να μου αρέσει και να επιλέξω να το αγοράσω είναι λίγο δύσκολο, ωστόσο συνεχίζω να τα ξεφυλλίζω.
Διαβάζοντας τη Χάννα. Έχει λαδί εξώφυλλο και πάνω μια κοπέλα να κρατάει στα χέρια της ένα βιβλίο.
Κάτι μου θυμίζει αυτό. Διαβάζω την ιστορία και αμέσως στο μυαλό μου έρχεται η ταινία Σφραγισμένα Χείλη. Το κρατάω στο αριστερό μου χέρι και τυχαία σταμπάρω ένα άλλο που λέγεται Ιστορία της Τέχνης. Τα αρπάζω και πηγαίνω στον γεράκο.
–Αυτά έτσι; Και βγάζει μια σακούλα. Τρία και τέσσερα… Ωραία δώσε μου έξι.
–Ευχαριστώ πολύ!
–Μη μου πεις ότι σπουδάζεις Ιστορία της Τέχνης.
.–Όχι μαθήτρια είμαι, τελειώνω το Λύκειο.
–Τι θέλεις να σπουδάσεις;
-Μάλλον δημοσιογραφία και να ασχοληθώ με τη φωτογραφία.
Ο γεράκος με κοίταξε και μου χαμογέλασε με έναν γλυκό τρόπο . Και σαν να μιλάει ο παππούς μου ,ο μπαμπάς μου, ο αδερφός μου ή ο φίλος μου μού είπε:
-Να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε περαστικοί. Τα δικά μας 80 χρόνια ,είναι κλάσματα του δευτερολέπτου για τούτου εδώ το σύμπαν. Να ζεις με όμορφο τρόπο.
Δεν έβρισκα τον λόγο να μου μιλήσει ένας ξένος με αυτόν τον τρόπο. Ήταν σαν να μου δίνει μια συμβολή που δεν ζήτησα, σαν μια υπενθύμιση για το πώς πρέπει να σκέφτομαι και να πράττω.
Σιωπή… Τον κοιτούσα μέσα στα μάτια που άστραφταν. Σαν να τον διάβαζα. Ενώ έδειχνε τόσο ήρεμος και κατασταλαγμένος φαινόταν πως είχε πολλά απωθημένα. Και συνέχισε:
-Να ζεις με βάση το σύμπαν και όχι με βάση τη ζωή. Αν στοχεύεις στο να κατακτήσεις το σύμπαν θα είσαι ευτυχισμένη, ενώ αν ζεις με βάση τους κανόνες της ζωής θα είσαι μίζερη, πρέπει να γίνεις ο ήρωας του εαυτού σου και να τον νικήσεις.
-Αφού πρώτα όμως τον γνωρίσεις στην ουσία του, απάντησα εγώ.
-Αυτό είναι το στοίχημα!
Με κοίταξε. Χαμογέλασε.
ΠΗΓΗ...https://pinelopimamai.wordpress.com/
