Πώς γίνεται, σ’αυτόν τον »ψεύτη κόσμο», ανθρωποι που αγάπησες, που τους κράτησες και σου κράτησαν το χέρι έστω και λίγο, που ορκιζόσουνα τότε – και το πίστευες – πως θα υπάρχουν πάντα στο κάδρο της ζωής σου…Πώς γίνεται να χάνονται…
Να μένουν μόνο σαν κιτρινισμένες φωτογραφίες στο αλμπουμ της ψυχης σου. Το ποδοβολητό της μοίρας ? Η σκόνη του χρόνου ? Οι φουρτούνες ? Οι καταιγίδες ? Η βιάση να προλάβεις εκείνο που δεν έρχεται ποτέ ? Πώς γίνεται…
Και φεύγουν οι μέρες, κυλά η ζωή και μένει μόνο η μυρωδιά απο το αγγιγμά τους να σ΄ακολουθεί. Και μια νοσταλγία, που σε πληγώνει γλυκά, κάτι δειλινά, που ο ήλιος βάφει τη θάλασσα τριανταφυλλί. Η κάτι νύχτες του καλοκαιριού, που δεν σ΄αφήνει ν΄αποκοιμηθείς το αρωμα της βιολέτας.
Αλκ. Παπαδάκη
