Φουσκώσαμε άλλοθι… Λύκε – λύκε είσαι εδώ;

Πότε παίζαμε αυτό το παιχνίδι; Θυμάστε; Όταν ήμασταν παιδιά, θα μου πείτε.

Γνωρίζαμε τι σημαίνει και ποιες απώλειες θα μετρούσαμε, αλλά παίζαμε.

Γελούσαμε και κοροϊδεύαμε τους φόβους μας, αλλά συνεχίζαμε το παιχνίδι.

Παιδική αφέλεια θα μου πείτε. Και τα χρόνια περνούσαν, φουσκώνοντας άλλοθι…

Νιώθω πραγματικά τυχερή στη ζωή μου.

Όταν κάτι με περικύκλωνε, είχα πάντα διεξόδους. Για την ακρίβεια, δεν είχα, έβρισκα όμως τον τρόπο να τις δημιουργήσω. Δεν γεννήθηκα με το χάρισμα, τουναντίον, παιδεύτηκα πολύ για να το φέρω στα ίσια του.

Η αλήθεια είναι ότι δεν συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις να υπάρχει η λεγόμενη σανίδα σωτηρίας, το δίχτυ κάτω από τα ακροβατικά του τσίρκου χωρίς όνομα που ζούμε. Λάθος βήμα κι αδυναμία συγκέντρωσης είναι μέσα στο πρόγραμμα, είναι όμως και αρκετά για να συμβεί κάθε τι μοιραίο. Κι αν σε κάθε στραβοπάτημα ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί άμυνας και μας επαναφέρουν, υπάρχουν εντούτοις κάποια παιχνίδια στη ζωή, που γεννούν διλήμματα τόσο αθόρυβα που σε ξεκουφαίνουν… και η εμπειρία πάντα εκεί, ως παράγουσα ηχολαλία να στοιχηματίζει… σε παίρνει… δεν σε παίρνει… κάντο αν τολμάς… για να σε δω…

Εκεί λοιπόν, είναι που ακούω ανθρώπους να ουρλιάζουν στη σιωπή τους…

Φοβάμαι τα θέλω μου... γιατί με ξεπερνούν... πού να τρέχω τώρα.

Φοβάμαι τα όνειρα... συνηθίζουν να με προδίδουν... δεν είναι για μένα.

Φοβάμαι τον έρωτα... έρχεται κατά πάνω μου όταν δεν τον περιμένω.

Φοβάμαι τα κύματα... δεν ξέρω να κολυμπώ... άσε που στην πρόσκρουσή τους διαλύομαι.

Φοβάμαι να μεγαλώσω... να με φροντίζουν θέλω γιατί το έχω ανάγκη.

Φοβάμαι τη ζωή... δεν έχει ηθική... έχω φάει πισώπλατα μαχαιρώματα, καλύτερα να πηγαίνω τοίχο-τοίχο.

Φοβάμαι την αγάπη... νιώθω πως μου γλιστρά μέσα από τα χέρια...

Φοβάμαι την ευτυχία... έρχεται μετά από κόπο και πόνο... να ιδρώνεις στην προσπάθεια και να κρατάει τόσο λίγο.

Φοβάμαι το νερό... έχω υδροφοβία μου είπαν οι ειδικοί.

Είναι λοιπόν, που οι άνθρωποι πεθαίνουν πολλές φορές πριν το θάνατό τους και δεν το αντιλαμβάνονται, τουλάχιστον δεν το παραδέχονται.

Γελώντας την ανασφάλειά τους, εφευρίσκουν πίστες για να παίξουν. Λες και όλα είναι προβλεπόμενα και με οδηγίες χρήσης, έτσι για να νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο.

Τι συμβαίνει όμως όταν οι φόβοι και τα όνειρά σου συνυπάρχουν στην ίδια πίστα; Θα την επέλεγες; Θα έμπαινες στη διαδικασία να διεκδικήσεις ό,τι ενδεχομένως γνωρίζεις εκ των προτέρων;

Θα επέλεγες να μπεις στο παιχνίδι, γνωρίζοντας ότι θα φτύσεις αίμα στην προσπάθεια, αλλά πως αξίζει τον κόπο γιατί σου ταιριάζει;

Κι αν τα καταφέρεις, έχει καλώς. Κι αν αυτό κρατήσει για λίγο… θα το ‘κανες για να νιώσεις ότι επιλέγεις να μείνεις στο παιχνίδι;

…νιώθω πραγματικά τυχερή στη ζωή μου…

… γνωρίζω πλέον ότι όσο ελκυστική κι αν είναι η αφέλεια, είναι επικίνδυνο να παραμένει κανείς αφελής σε όλη του τη ζωή… μα όταν στη σπηλιά που φοβάσαι να μπεις, κρύβεται ο θησαυρός που τόσο αναζητάς… όχι άλλα άλλοθι.

Μένη Κουτσοσίμου

Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

ΜΔΕ στην Κοινωνική Ψυχιατρική-Παιδοψυχιατρική

Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Παν/μίου Ιωαννίνων

Μεταδιδάκτωρ Ιατρικής Παν/μίου Ιωαννίνων στην Ποιότητα Υπηρεσιών

Πηγή: animartists.com

CoverPhoto: Alex Howit

Posted in: ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ