" Η ΑΘΗΝΑ ΜΑΤΩΝΕΙ ".

Ξεκίνησα με ένα μικρό απωθημένο από μικρός που δεν μπόρεσα να κάνω γκράφιτι στο νησί που μεγάλωσα, τις Σπέτσες.

Κάποια στιγμή όταν ήρθα Αθήνα είχα ενθουσιαστεί από τα πόστερς και την ζωγραφική του Αρκ που συναντούσα στις βόλτες μου. Ε, αυτο ήταν:-)

Η δράση στους δρόμους, ξεκίνησε κάποια στιγμή σαν διέξοδο από τηνπίεση που άρχισα να νιώθω σαν επαγγελματίας ζωγράφος. Καθαρά εγωιστικά, για την δική μου ευχαρίστηση, για να εκφραστώ όπως επιθυμώ, χωρίς συμβιβασμούς και οικονομικούς λόγους.

Μια προσπάθεια να ξαναβρώ την αρχική χαρά της δημιουργίας, έναν χαμένο ενθουσιασμό λόγο αλλαγής σκηνικού όταν η τέχνη άρχισε να γίνεται και για βιοποριστικούς λόγους.

Ζωγραφίζω για να βρω κάποια ισορροπία σαν καλλιτέχνης και σίγουρα παίζει κι ένα ζήτημα αποδοχής. Βέβαια είμαι σίγουρος πως υπάρχουν κι άλλοι λόγοι αλλά δεν κάθομαι να το πολυαναλύσω.

Όταν μετά από καιρό ξαναβλέπω μερικά από αυτά που έχω φτιάξει νιώθω όπως όταν βλέπω οποιαδήποτε παλιά δουλειά μου μου. Ότι θέλω πολύ δουλειά 

ακόμα:-)

Πως βλέπω την μεταπήδηση από τους τοίχους στις γκαλερί; Αυτά τα δυο απλά δεν συμβαδίζουν. Με το που φύγει το περιβάλλον της πόλης από ένα έργο, απλά παύει να λέγεται street art. Αλλάζει η δυναμική του έργου, και φυσικά όταν μπαίνει ο παράγοντας χρήμα στην τέχνη, οι κανόνες αλλάζουν και μπαίνεις σε μια ζώνη εύθραυστη που τα πράγματα μπορεί εύκολα να στραβώσουν.

Βέβαια ο καλλιτέχνης μπορεί να βιοποριστεί  με αυτό τον τρόπο αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές και έντιμες. Προσωπικά τα έχω διαχωρίσει και δεν
έχω πρόβλημα όταν συμβαίνει. Μάλιστα είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις πώς
λειτουργεί ένας καλλιτέχνης σε διαφορετικά περιβάλλοντα.

Στις βασικές επιρροές μου είναι σίγουρα η σκηνή των κόμικς, ο Keith Haring, Matisse και βέβαια ο Αλέξης Ακριθάκης. Η λίστα μπορεί να πάει μακριά και να έχει αρκετούς ετερόκλητους καλλιτέχνες. Μπορώ να βρω αρετές και ερεθίσματα τόσο σε έναν πίνακα του Magritte όσο και σε ένα σχέδιο με κιμωλία ενός παιδιού. 

Μου λείπει η συνέπεια και η αφοσίωση για να είμαι ένας street artist
καλλιτέχνης. Βέβαια έχω κολλήσει μερικά paste ups σε Λισσαβώνα, Βερολίνο,
Άμστερνταμ, Λονδίνο, άλλα ήταν πιο πολύ για να πάρω μια γεύση από
άλλες πόλεις. Έγινε πιο πολύ στο χαλαρό και όχι με σοβαρό σκοπό. 

Η ζωή στην πόλη έχει αλλάξει πολύ, όπως και εγώ. Ίσως εγώ να έχω αλλάξει περισσότερο και βλέπω τα πράγματα πια με άλλη ματιά και λογική.

Η Αθήνα χάνει το συναίσθημα και τον ρομαντισμό της και αυτό είναι το
λιγότερο, αν και εμένα αυτό μου στοιχίζει περισσότερο. Λειτουργώ αρκετά
συναισθηματικά και θέλω να υπάρχει μια μαγεία εκεί έξω.

Πλέον το τοπίο είναι τόσο ρεαλιστικό και σκληρό που νιώθω ότι η δουλειά μου είναι σαν ένα αστείο στα πραγματικά προβλήματα που παρουσιάζονται. 

Το συναίσθημα είναι  απαραίτητο για να ξεπεράσεις μια κατάσταση. Τουλάχιστον εσωτερικά, να βρεις κάποια ισορροπία.

Η κατάσταση τώρα σαφώς και με έχει επηρεάσει. Όσο η κοινωνία παίρνει την κατηφόρα, αυτόματα σε επηρεάζει και θέλεις να το επεξεργαστείς και να εκφραστείς.

Να δώσεις την δική σου ερμηνεία και μια αφορμή στον άλλον να σκεφτεί, να παρηγορηθεί, να γελάσει ή να συγκινηθεί.

Επίσης, όποτε αποφασίζω να κάνω κάτι έξω, πλέον νιώθω έναν κίνδυνο που δεν τον ένιωθα στην αρχή. Ο κόσμος πεινά και αντιδρά.

Η Αθήνα ματώνει.

 

 

 

 

 

O Σωκράτης Αργείτης γεννήθηκε στη Σπέτσες το 1975. Σπούδασε στη σχολή Βακαλό ζωγραφική και σκηνογραφία την περίοδο 2000-2003. Από το 2000 μέχρι το 2007 συνεργάστηκε με τον σκηνογράφο Γιώργο Ασημακόπουλο. Έχει κάνει εικονογραφήσεις σε εφημερίδες/περιοδικά (Lifo, Athens Voice, Green, κ.α.) Τα τελευταία χρόνια έχει ενεργοποιηθεί σαν καλλιτέχνης του δρόμου φτιάχνοντας και κολλώντας χειροποίητες αφίσες (paste ups), με μεγάλο ενδιαφέρον για την Δημόσια Τέχνη (Public art / Street art). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

ΠΗΓΗ...http://www.lifo.gr

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ