September 19, 2014
Η φυσιολογικότητα και η απόκλιση κυριαρχούν μέσα στις κοινωνικές δομές. Αυτό συμβαίνει, γιατί είναι κοινωνικές καταστάσεις που δημιουργούνται, έτσι ώστε να υπάρχουν ως κυρίαρχες και περιθωριοποιημένες αντίστοιχα. Τέτοιου είδους καταστάσεις συμβαίνουν πάντα, υπάρχουν σε έναν κόσμο για να δημιουργούν την ομοιομορφία και τη διαφορετικότητά τους, την «κινητική αναπηρία» και την «αρτιμέλεια» εδώ. Μ’ αυτόν τον τρόπο, κατασκευάζονται κι έτσι δεν ισχύουν στ’ αλήθεια, μα υπάρχουν πάντα.
Θα φτιάξουμε έναν πλαστό κόσμο, όπου ισχύουν όλα όσα είπαμε, θα δούμε την κυριαρχία και την απόκλιση σ’ έναν φαινομενικό κόσμο που υπάρχει ως τέτοιος μέσα από τα λόγια των υποκειμένων, τα οποία δεν είναι άλλα από τα μέλη του συλλόγου Σ.Κ.Α.ΣΕ. (Σύλλογος Κινητικά Αναπήρων νομού Σερρών). Αναλύσαμε τα λεγόμενα δύο τετραμελών ομαδων και την ανάλυση των συζητήσεών τους τις κάναμε ιστορία-παραμύθι. Αυτή είναι η πραγματικότητα που μοιάζει με όνειρο.
Θα φτιάξουμε έναν πλαστό κόσμο, όπου ισχύουν όλα όσα είπαμε, θα δούμε την κυριαρχία και την απόκλιση σ’ έναν φαινομενικό κόσμο που υπάρχει ως τέτοιος μέσα από τα λόγια των υποκειμένων, τα οποία δεν είναι άλλα από τα μέλη του συλλόγου Σ.Κ.Α.ΣΕ. (Σύλλογος Κινητικά Αναπήρων νομού Σερρών). Αναλύσαμε τα λεγόμενα δύο τετραμελών ομαδων και την ανάλυση των συζητήσεών τους τις κάναμε ιστορία-παραμύθι. Αυτή είναι η πραγματικότητα που μοιάζει με όνειρο.
Η πορεία του ονείρου
Ήταν κάποτε εφτά άτομα πίχαν κάτι διαφορετικό απ' τους άλλους...κι όλοι τους κοίταζαν...αυτοί οι άλλοι ονομάζονταν “τέλειοι”, γιατί....έτσι ήταν! Τέλειο σώμα, τέλειο πρόσωπο, τέλειο μαλλί, τέλεια ρούχα, τέλεια κίνηση...ωπ! Κάτι γινόταν με την κίνηση...σ' αυτό διέφεραν τα άτομα της παρέας μας, δεν είχαν καλή κίνηση. Γιατί η κίνηση των άλλων ήταν καλή κι έτσι, ήταν και η “πρέπουσα”. Μα...μαζί πήγαιναν και όλα τ' άλλα, κι έτσι, αυτοί οι “τέλειοι” ήταν τέλειοι στα πάντα. Έτσι και η παρέα μας αισθανόταν υποχρεωμένη να τους ακολουθήσει -γιατί όλοι το έκαναν αυτό...
Άλλωστε, αυτοί οι “τέλειοι” ήταν οι περισσότεροι και έκαναν κάτι πράγματα που λέγονταν “πρότυπα”...
Ήταν όμορφα αυτά τα πρότυπα, η αλήθεια είναι, και υπήρχε νόμος γι' αυτά, ειδικά γι' αυτά, αυτός που δεν τα ακολουθούσε θα έμπαινε στη φυλακή...ωχ! Αυτά λοιπόν τα πρότυπα ήταν που έκαναν τους “τέλειους” δυνατούς απέναντι στους μικρούς μας, κι αυτή η δύναμή τους είχε το όνομα “φυσιολογικότητα”!
Αυτοί οι “τέλειοι” είχαν τη φυσιολογικότητα και κανείς δεν μπορούσε να τους την πάρει. Αυτή ήταν Ο ΝΟΜΟΣ, όλοι την ακολουθούσαν και ήταν τα πρότυπα που έδειχναν το δρόμο γι' αυτήν. Εκεί πήγαιναν όλοι. Έτσι έφταναν στο ιδανικό, τη φυσιολογικότητα, αν ακολουθούσαν τα πρότυπα.
Μα κάτι γινόταν εδώ...αφού οι “τέλειοι” υπήρχαν μόνο γι' αυτούς και η παρέα μας απλά έμενε να τους θαυμάζει, όταν οι πρώτοι ήταν μόνοι τους, η λάμψη τους....εξατμιζόταν! Αυτό ήταν κοινό μυστικό...όλοι το ήξεραν, μα κανείς δεν τολμούσε να το αποκαλύψει! Είχαν να κάνουν με τους δυνατούς αυτού του κόσμου, δεν μπορούσαν, κάτι τους το απαγόρευε...ήταν μια μαγική δύναμη που τους κρατούσε μακριά, όχι...δεν μπορούσαν να το πουν!
Μα οι μικροί αυτού του κόσμου είναι στην άκρη, σ' αυτούς δε φέρονται καλά, αυτοί έχουν ανάγκη τη βοήθειά τους, αυτούς δε βοηθούν. Δικαιολογημένα λοιπόν αυτοί να θέλουν να ξεφύγουν απ' την άσχημη κατάστασή τους. Πώς όμως;
Αρκεί να πάρουντην απόφαση και να παλέψουν γι' αυτά που θα μπορούσαν να έχουν, μα οι άλλοι τους στερούν. Μπορούν και το ξέρουν, ναι μπορούν. Όχι να γίνουν κι αυτοί “τέλειοι”, δεν πολυ-θέλουν, αλλά να κανονίζουν οι ίδιοι τα του εαυτού τους και του κόσμου τους. Αυτοί να είναι κύριοι! Κι αυτό θα γίνει μόνο αν εξεγερθούν ενάντια σε ό, τι τους καταπιέζει, τους “τέλειους” και τον κόσμο τους.
Άλλωστε, αυτοί οι “τέλειοι” ήταν οι περισσότεροι και έκαναν κάτι πράγματα που λέγονταν “πρότυπα”...
Ήταν όμορφα αυτά τα πρότυπα, η αλήθεια είναι, και υπήρχε νόμος γι' αυτά, ειδικά γι' αυτά, αυτός που δεν τα ακολουθούσε θα έμπαινε στη φυλακή...ωχ! Αυτά λοιπόν τα πρότυπα ήταν που έκαναν τους “τέλειους” δυνατούς απέναντι στους μικρούς μας, κι αυτή η δύναμή τους είχε το όνομα “φυσιολογικότητα”!
Αυτοί οι “τέλειοι” είχαν τη φυσιολογικότητα και κανείς δεν μπορούσε να τους την πάρει. Αυτή ήταν Ο ΝΟΜΟΣ, όλοι την ακολουθούσαν και ήταν τα πρότυπα που έδειχναν το δρόμο γι' αυτήν. Εκεί πήγαιναν όλοι. Έτσι έφταναν στο ιδανικό, τη φυσιολογικότητα, αν ακολουθούσαν τα πρότυπα.
Μα κάτι γινόταν εδώ...αφού οι “τέλειοι” υπήρχαν μόνο γι' αυτούς και η παρέα μας απλά έμενε να τους θαυμάζει, όταν οι πρώτοι ήταν μόνοι τους, η λάμψη τους....εξατμιζόταν! Αυτό ήταν κοινό μυστικό...όλοι το ήξεραν, μα κανείς δεν τολμούσε να το αποκαλύψει! Είχαν να κάνουν με τους δυνατούς αυτού του κόσμου, δεν μπορούσαν, κάτι τους το απαγόρευε...ήταν μια μαγική δύναμη που τους κρατούσε μακριά, όχι...δεν μπορούσαν να το πουν!
Μα οι μικροί αυτού του κόσμου είναι στην άκρη, σ' αυτούς δε φέρονται καλά, αυτοί έχουν ανάγκη τη βοήθειά τους, αυτούς δε βοηθούν. Δικαιολογημένα λοιπόν αυτοί να θέλουν να ξεφύγουν απ' την άσχημη κατάστασή τους. Πώς όμως;
Αρκεί να πάρουντην απόφαση και να παλέψουν γι' αυτά που θα μπορούσαν να έχουν, μα οι άλλοι τους στερούν. Μπορούν και το ξέρουν, ναι μπορούν. Όχι να γίνουν κι αυτοί “τέλειοι”, δεν πολυ-θέλουν, αλλά να κανονίζουν οι ίδιοι τα του εαυτού τους και του κόσμου τους. Αυτοί να είναι κύριοι! Κι αυτό θα γίνει μόνο αν εξεγερθούν ενάντια σε ό, τι τους καταπιέζει, τους “τέλειους” και τον κόσμο τους.
Γιατί έχουν κι αυτοί έναν κόσμο, κι ας είναι διαφορετικός απ' αυτό των τέλειων, είναι όμως ωραίος. Και έχουν κάτι πράγματα -βασικά γι' αυτούς- που λέγονται “ανάγκες”. Οι ανάγκες είναι τόσο χρήσιμες γι' αυτούς που δεν μπορούν χωρίς αυτές. Έχουν κι οι τέλειοι ανάγκες, σίγουρα, μα είναι άλλες κι αυτοί, οι τέλειοι, μπορούν να τις ικανοποιήσουν γιατί είναι δυνατοί...και η παρέα μας; Ε όχι πια, θα δουλέψουν γι' αυτό, θα γίνουν κι αυτοί δυνατοί για να τις διεκδικήσουν! Γιατί κανείς άλλος δεν μπορεί...
Έτσι η παρέα μας έμενε σ έναν κόσμο που τους κρατούσε παγιδευμένους, ένας δυνατός άνεμος φυσούσε κάθε φορά που έβγαιναν από αυτόν, και θαύμαζαν από μακριά τους “τέλειους” χωρίς να μπορούν...να τους εξατμίσουν! Η ομορφιά τους δεν ήταν αληθινή, το ήξεραν, αλλά...
...είχε ο καθένας τη θέση του, στον κόσμο του, και με τ' όνομά του: ήταν οι “τέλειοι” κι ήταν και οι “μικροί”. Γιατί οι πρώτοι ακολουθούσαν τα πρότυπα, άρα είχαν τη δύναμη της “φυσιολογικότητας”, και οι δεύτεροι δεν μπορούσαν να τους δείξουν ότι υπήρχαν κι αυτοί κοντά τους, μόνο να τους θαυμάσουν μπορούσαν!
Έτσι θα έμεναν για πάντα, οι “μικροί” παρέα με το όνειρο ότι ίσως κάποτε μπορέσουν να παραβιάσουν τη μοναξιά των “τέλειων” και να τους εξατμίσουν, κι οι “τέλειοι” παρέα με το όνειρο του όμορφου εαυτού τους. Κι όλα ήταν ονειρεμένα... Και πρέπει να βγουν από ένα όνειρο που τους κρατάει δεμένους, ένα όνειρο που τους παραλύει και λέει, πως αυτοί “πρέπει να κάθονται στη γωνιά τους ήσυχοι”! Κάτι μου λέει πως κάποιος θα φυσήξει τη φούσκα κι αυτή θα εξατμιστεί!
Έτσι η παρέα μας έμενε σ έναν κόσμο που τους κρατούσε παγιδευμένους, ένας δυνατός άνεμος φυσούσε κάθε φορά που έβγαιναν από αυτόν, και θαύμαζαν από μακριά τους “τέλειους” χωρίς να μπορούν...να τους εξατμίσουν! Η ομορφιά τους δεν ήταν αληθινή, το ήξεραν, αλλά...
...είχε ο καθένας τη θέση του, στον κόσμο του, και με τ' όνομά του: ήταν οι “τέλειοι” κι ήταν και οι “μικροί”. Γιατί οι πρώτοι ακολουθούσαν τα πρότυπα, άρα είχαν τη δύναμη της “φυσιολογικότητας”, και οι δεύτεροι δεν μπορούσαν να τους δείξουν ότι υπήρχαν κι αυτοί κοντά τους, μόνο να τους θαυμάσουν μπορούσαν!
Έτσι θα έμεναν για πάντα, οι “μικροί” παρέα με το όνειρο ότι ίσως κάποτε μπορέσουν να παραβιάσουν τη μοναξιά των “τέλειων” και να τους εξατμίσουν, κι οι “τέλειοι” παρέα με το όνειρο του όμορφου εαυτού τους. Κι όλα ήταν ονειρεμένα... Και πρέπει να βγουν από ένα όνειρο που τους κρατάει δεμένους, ένα όνειρο που τους παραλύει και λέει, πως αυτοί “πρέπει να κάθονται στη γωνιά τους ήσυχοι”! Κάτι μου λέει πως κάποιος θα φυσήξει τη φούσκα κι αυτή θα εξατμιστεί!
Το όνειρο δημιουργεί αυταπάτες..
Βλέπουμε, πως η πλειοψηφία είναι αυτή που αποφασίζει για τους ανάπηρους, μας λένε τα άτομα εδώ, κι αυτοί είναι που δημιουργούν τους ρόλόυς του φυσιολογικού και του αποκλίνοντος. Γιατί έτσι δημιουργούνται πρότυπα ύπαρξης που τελικά κατασκευάζουν τη φυσιολογικόττα. Κι είναι έτσι που δεν αντιδρά κανείς σ’ αυτό που παρουσιάζεται σαν φαινομενικά όμορφο και τέλειο. Οι κινητικά ανάπηροι επιθυμούν έναν άλλο κόσμο και θέλουν να τον διεκδικήσουν. Αρκεί να πάρουν την απόφαση και να παλέψουν, γιατί οι όροι που τους χαρακτηρίζουν, τόσο τους ανάπηρους όσο και τους φυσιολογικούςνταν φτιάχνονται για να υπάρχουν πάντα ως τέτοιοιο. Τώρα πια αρκεί κάποιος να το καταλάβει. Γιατί έχουν κι αυτοί ανάγκες. Και η κατάστασή τους μοιάζει ψεύτικη, μια αυταπάτη.
ΠΗΓΗ...http://www.diekdikw.g
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.